RADIONttée*£
injMjii/eilaagd!
geeft U
voor
minder geld
NIEUWE PRIJS
Oude prijs
f* mïvtfl a
29
Daarna dronk hij samen met zijn pa
tiënt een kop koffie en vervolgens
begonnen zij te kaarten. Het was een
allergezelligst spel en (fudden straalde.
Hij hoopte, dat Grashey en de andere
domkoppen, die achter de kijkgaatjes
stonden, goed zouden opletten. Maar ja,
liet was natuurlijk een gave om zooals
hij, Gudden, met zijn patiënten om te
kunnen gaanniet iedereen was ge
boren voor zijn beroep.
I)e dag verliep en 1 ..odewijk bleef kalm
en vriendelijk, zoo vriendelijk zelfs, dat
liet zijn arts eigenlijk had moeten te
leurstellen. Maar Gudden voelde zich.
veel te trotsch om teleurgesteld te zijn.
Hij stond verbaasd over het talent,
waarmee hij zijn eigen beweringen
staafde. Maar zijn triomf maakte hem
al te zelfbewust. Hij wilde thans zichzelf
overtreffen
„Zijne majesteit en ik gaan wan
delen," zoo kondigde hij in den loop
van den namiddag aan. De domkoppen
stonden versteld. Grashey waagde eraan
te herinneren, dat prins Otto slot. Fiir-
stenried nooit verliet tenzij in een
dwangbuis en onder strenge bewaking.
Dit wakkerde Gudden's overmoed slechts
aan. De koning zou in de schemering
gaan wandelen of nog beter, direct na
het souper in de koelte van den zomer
nacht. Bewaking was niet noodzake
lijk. Een dwangbuis evenmin.
„Het is enkel maar een kwestie van
persoonlijkheid." zei Gudden.
Dien avond gingen zij uit wandelen,
de psychiater en de vriendelijke koning.
Zij liepen tusschen de bloemen van het
park en dan over voetpaden door een
klein bosch en ten slotte langs de oevers
van het Starnbergermeer. Een dunne
motregen viel neer en werd langzamer
hand sterker, maar de goede dokter
lette daar niet op. Hij had er zijn zin
nen op gezet deze heldendaad te vol
brengen tot. grootere glorie van zijn
naam. Gudden zou beroemd worden.
„Es feuehtet uur," zei hij tegen den
lakei, die hem een paraplu kwam bren
gen. (Het is enkel maar wat vochtig.)
De lakei keerde weer terug. Om niet
nat te worden ontvouwde hij de paraplu
en hield ze boven zijn eigen hoofd.
De koning en zijn metgezel wandelden
verder.
Van over het water kon men de
lichten van Feldafing en Possenhofen
zien. Die schaduw ginds in het meer
was Lodewijk's rozeneiland, vanwaar
Lohengrin in een zwaanvormige bark
over de golven was gedreven. De witte
ridder Lohengrin, de zwaan, de arend,
de duif een heele wereld van zinne
beelden lag in dit meer verzonken.
Van den verren oever scheen hem het
lied van sirenen te lokken, zoodat
heimwee zijn hart beving en hij een
onbedwingbaar verlangen voelde om
over de golven te wandelen.
Maar naast hem liep met flauwe
praatjes die ellendeling, die slot Berg in
een gevangenis veranderd had. Deze
ontwijding kon Lodewijk hem nooit
vergeven. Hij haatte dien academischen
windbuil, wiens bevel een koning er
toe dwong blootsvoets door zijn kamer
te wandelen. Gudden's toegeeflijkheid
van vandaag kon hem niet misleiden,
hij wist heel goed, dat liet maar een spel
van kat en muis was.
Binnenshuis had Gudden niets te
vreezen. Omringd door wachters en
zorgvuldig opgesloten binnen de muren
van zijn „verbouwd" kasteel, kon de
reusachtige Wittelsbach niet. gevaarlijk
worden. Maar het experiment van
dezen avond zou aantoonen, dat er een
machtiger dwang bestond dan die van
steenen muren en ijzeren tralies, name
lijk de onzichtbare dwang van de wils
kracht, Gudden's wilskracht.
Neen, de energieke dokter had niets
te vreezen. Of vergiste hij zich daar
in Hier in de eenzame duisternis,
terwijl boven hem in het. loof de uilen
zuchtten en de wind treurig door de hoo
rnen kreunde, scheen Lodewijk zijn
kracht, te voelen. Zijn lange witte
vingers bewogen zich nerveus, alsof hij
een keel zocht om met langzame gruwe
lijke streelingen te liefkoozen.
Wat er op den laten avond van der
tien Juni 1886(het was Pinksterzondag)
precies gebeurd is, zal nooit iemand
weten.
Toen tegen middernacht nog geen
van de beide wandelaars was terugge
komen, begon men in het kasteel ern
stig ongerust te worden. Men besloot
hen te gaan zoeken en aangevoerd door
dokter Grashey trok men uit. Vreesach
tige lakeien verlichtten met hun lan
taarns de varens en het kreupelhout
zij zochten achter de bosclijes en por
den met hun stokken in het onderhout.
Toen kwamen zij aan den oever van
het meer, waar kabbelende golfjes zacht
jes over de kiezelsteenen van het strand
sloegen. Een der bedienden gaf een
scherpen schreeuw
„Kijk eens daar, daar
Met oogen, glazig van schrik, keek men
in de aangewezen richting. En daar, op
een ondiepe plaats in het meer, wiegden
zwijgend twee gestalten heen en weer
met de deining van het water. De een
kon gemakkelijk herkend worden als
de koning. Hij verborg gedeeltelijk den
ander, waarvan de voeten grotesk boven,
liet water uitstaken. Heen en weer wieg
den die voeten, heen en weer. Gudden's
hoofd was onder water, vastgehouden
door lange witte handen, die zich vast
om z'n keel klemden.
Met staken en touwen werden de lij
ken naar den oever gebracht.. Alle po
gingen om door kunstmatige ademhaling
de levensgeesten weer op te wekken
waren vergeefsch. Zoo moest Grashey
het treurige nieuws wel bekend maken.
Des morgens hoorden Münclien en di
rest. van de wereld, dat er gedurende
een boottocht op het Starnbergermeer
een treurig ongeval was geschied. Daar
de lijkschouwing uitwees, dat Lodewijk's
longen met water waren gevuld, terwijl
Gudden reeds geworgd moest zijn ge
weest, eer zijn lichaam in 't meer ver
zonk, dischten de kranten een passend
verhaal op van heldhaftigheid en zelf
opoffering. Een verwonderd publiek
las in de officieele berichten, dat het
koninklijke schip door een windstoot
was omgeslagen. De dappere dokter had
zijn koninklijken patiënt trachten te
redden, maar de drenkeling had hem
zooals dat wel meer gebeurt in
zijn doodsangst zoo vast omkneld, dat
beiden waren ondergegaan. Dat was
toch heel eenvoudig. Jn ieder geval
eenvoudiger dan een bericht van moord
en zelfmoord.
Op zeventien Juni had de begrafenis
plaats.
DERTIG STE
HOOFDSTEK
Oegrafenissen en bruiloften gaan niet
samen," zei Elisabeth tot haar doch
ter Valerie na de tragedie van Starnberg,
„en je bent ook pas achttien. Je kunt ge
nist nog wat wachten."
De keizerin nam het zeer nauw met
haar rouwpliehten. Gedurende twaalf
maanden hielden zwarte sluiers en re
quiems de herinnering aan Lodewijk van
Beieren levendig. Zelfs daarna scheen
hare majesteit maar weinig geneigd zich
wat opgewekter te toonen. Haar afkeer
van het leven was een gewoonte ge
worden. Aan het hof ging alles op een
begrafenistoon verder.
„Ze zijn ons heelemaal vergeten,"
schreef Valérie aan haar ongeduldigen
m
15
Want U heeft het goed nog nooit zo helder wit gekregen als
met RadionEn met Radion behoeft U het goed niet meer
te boenen en geen extra bleekmiddelen te gebruiken. Alleen
maar koken met Radion maakt Uw goed reeds hagelwit, want
zelfwerkende, zuurstofhoudende Radion-sop verwijdert alle
vuil. En doordat Radion het goed zoveel schoner maakt, wordt
Jet zo prachtig wit. Radion is thans voordeliger dan ooit te voren
door de enorm verlaagde prijs en de bon voor fraaie geschenken.
RADION
ONVERANDERDE, VOLMAAKTE KWALITEIT EN... ONVERANDERD GEWICHT
RAD 43-0293
