CPö
I
I
I
I
I
f
Simplex Rmwielu
FAB EJE.KEN AKyÈRpA r-f
I M PLE X
Ef N F!
kla^rJ
,.sr-/
Weet U
niets! "te
Likdoorns
Zuster?
31
noorden in aan den zendingspost ge
vestigd was. Na kort beraad besloot ik
zelf te gaan. Ik gaf mijn mannen op
dracht de hut te blijven bewaken en
vertrok op mijn ski's, met de belofte
den volgenden dag terug te zullen
komen
Na een tocht van negen uur door de
duisternis, waarbij mijn zakkompas
mijn eenige wegwijzer was, bereikte ik
in het holst van den nacht den zendings
post," ging sergeant Macclint voort.
„Daar vernam ik dat dokter Jones zich
in de noordelijke houthakkerskampen
bevond en eerst over eenige weken terug
zou keeren. Maar de ziekenbroeder wist
gelukkig raad. Hij verstrekte me drup
pels, een injectiespuitje en een kleine
hoeveelheid serum en onderrichtte me
nauwkeurig, hoe ik het kind moest
helpen. Ik bleef een uur uitrusten en
nam tegen vijf uur in den morgen den
terugtocht aan.
Zonder te rusten joeg ik urenlang
voort. Tegen twaalf uur echter, toen
ik nog een mijl of twaalf van de hut
verwijderd was, voelde ik me zoo moe
dat ik besloot een half uur te rusten.
Ik strekte mij uit in de luwte achter het
lorkenbosch en tegen mijn bedoeling in
viel ik vast in slaap. Hoe lang ik sliep
wist ik niet, doch plotseling schrok ik
wakker. Ik dacht dat iemand me een
schop had gegeven en kwam haastig
overeind. Dat was althans mijn bedoe
ling, maar tot mijn schrik bespeurde ik,
dat mijn voeten geboeid waren met een
kariboezweep. En tegelijk viel de man
me in het oog, die dat grapje verzonnen
had. Het was John Penn en hij had
een geweer onder den arm, den vinger
aan den trekker en de tromp op mijn
borst gericht. Hij zag er haveloos uit,
alsof hij in nachten niet uit zijn kleeren
was geweest, zijn oogen waren met bloed
doorloopen en zijn onzekere bewegingen
verrieden dat hij dronken was. Ik be
greep dat hij dagenlang rond zijn hut
gezworven moest hebben om aan een
arrestatie te ontkomen en dat de situa
tie allergevaarlijkst voor me was. Tien
passen van me af lag mijn koppel met
mijn revolver, dien ik voor ik ging liggen
had afgelegd, en ik was dus weerloos
aan den schavuit overgeleverd.
„Macclint, dit is je laatste uur," beet
hij me het volgend oogenblik toe. „We
hebben nog een oude rekening te ver
effenen en ik zal je geen kans geven nog
een nieuwe uit te schrijven. Ik weet
waar je op uit bent, maar dezen keer
heb ik het spelletje gewonnen."
„Bedoel je dat je van plan bent me
te vermoorden vroeg ik. Uiterlijk
bleef ik rustig, maar ik durf gerust be
kennen, dat het hart me in mijn keel
klopte van angst. „Dat komt je op
levenslang of op den strop te staan,"
voegde ik er waarschuwend aan toe.
„Dat kan me geen bliksem schelen,"
zei bij met een vloek. „Ik moet er toch
achter en op een gelegenheid als deze
heb ik allang gewacht. Ik had je on
middellijk dood kunnen schieten, maar
ik wilde me niet het genoegen laten
ontgaan je te laten weten, wie je naar
het hiernamaals gezonden heeft. En
nu je dat weet - ben je klaar met je
Ik verkilde van schrik. Dat was geen
blufferig dreigement, maar ernst.
„Wacht even 1" schreeuwde ik wild.
„Weet je wien dat schot treft 1 Je
eigen zoon, John Penn
Die waarschuwing bleef gelukkig niet
zonder uitwerking. John Penn liet het
geweer even zakken. „0 ja? vroeg hij
hoonend. „Doe niet zoo gek, Macclint.
Al spartel je tegen, je zit toch aan den
haak
„Ik bezweer het je," viel ik hem in de
rede. „Kijk in mijn rugzak. Ik kom van
den zendingspost met een geneesmiddel
voor je zoon. We zijn gisteren aan je hut
geweest en vonden je kind bijna ster
vend. Als het nog niet te laat is en hij
niet terstond een inspuiting krijgt, zal
hij wellicht den nacht niet meer halen."
Terwijl ik sprak zag ik het gezicht
van mijn belager als bij tooverslag ver
anderen. Er kwam een uitdrukking
van angst in zijn oogen en een oogen
blik stond hij als versteend. Toen liep
hij plotseling op mijn rugzak toe. „Als
je tijd wilt winnen door me te bedriegen
zal ik een vuurtje aan je voeten sto
ken, Macclintdreigde hij.
Hij doorzocht mijn uitrustingen kreeg
even later het doosje in handen met de
geneesmiddelen. Hij bekeek het wan
trouwend en spelde het opschrift van het
kleinste fleschje „An-ti-diph-the-rie."
Toen keerde hij zich plotseling in de
richting van de hut. Ik zag hem sidderen
en begreep, dat hij in tweestrijd ver
keerde. Als er ook maar een vonkje lief
de voor zijn kind in zijn hart gloorde was
ik gered verhardde hij zich, dan was ik
verloren. Ik geloof dat ik bad op dat
oogenblik en het leek, of hij een eeuwig
heid lang in beraad stond. Doch eens
klaps keerde hij zich om en kwam op
me toe.
„Ik geef me over, Macclint," zei hij
gedwee als een kind. De liefde voor zijn
eigen vleesch en bloed had het gewon
nen van zijn verhard gemoed.
Dichter dan toen heb ik den dood
nooit nabij gevoeld," ging Macclint
voort. „Toen ik verlost was van mijn
boeien en mijn wapens weer had, voelde
ik me als herboren de wereld zag er
eensklaps heel anders uit. Ik beloofde
John Penn dat ik geen melding zou
maken van dit gevalletje en trachtte
hem wat op te beuren met de verzeke
ring, dat die geschiedenis met Ralph
Pemberton met een jaartje achter den
rug zou zijn. Hij zei er niets op en joeg
voort als een duivel, totdat we eindelijk
de hut bereikten. Het kind leefde nog
en zoo goed en kwaad als het ging paste
ik de behandeling toe, die de broeder
voorgeschreven had. Zij had succes,
twee dagen later was de jongen door het
ergste heen. Wij vertrokken met John
Penn in ons midden. In die twee dagen
had hij geen woord gesproken, doch
voortdurend aan het bed gezeten. Voor
hij de hut verliet streelde hij het kind
even over het voorhoofd en oogenschijn-
lijk even onverschillig en ruw als voor
heen volgde hij ons.
Een maand later ging John Penn voor
twee jaar achter de trahes, Hij zou de
gevangenis niet levend meer verlaten.
Een half jaar later brak er oproer uit
onder de gevangenen. John Penn was
een van de belhamels en in een gevecht
met de bewakers werd hij doodgescho
ten. Dat was het einde van zijn mis
dadige loopbaan
Sergeant Macclint had het verhaal van
zijn hachelijk avontuur beëindigd.
„En is die jongen in leven gebleven
wilde ik weten.
„Een oogenblik we zullen eerst een
sigaar opsteken," glimlachte Macclint.
„Dat is weer een geschiedenis apart
Hij klopte tegen het venster en wenkte
zijn zoon. „Geef ons een sigaar, beste
jongen een uit het dure kistje."
Het jongmensch presenteerde ons een
sigaar en toen merkte ik iets vreemds
op. De rug van zijn rechterhand ver
toonde een donkerbruine moedervlek,
ongeveer zoo groot als een cent
„Ik heb hem geadopteerd," zei Mac
clint, toen het jongmensch weer ver
dwenen was. „Hij is eerlijk als goud en
zacht van karakter als zijn moeder. Het
was wel het minste wat ik kon doen,
nadat hij mij en ik hem het leven had
gered. Hij weet niets van zijn vader en
ik zal mijn best doen een flinken kerel
van hem te maken."
VAN
Ni AARJ
ofO
I
Remedy A, dan pleister B
Na 2 dagen: likdoorn weg
GARANTIE Uw geld terug, als
Trannosan niet helpt. Garantie
bewijs in elk doosje.
LIKDOORNS
Maar Mevrouw!
Eén Trannosan Remedy van Prof.
Or. Polland en weg is de lastpost
Likdoorns zijn afgestorven weefseldeeltjes, die
een wig vormen. Deze wig wordt door den schoen
in het zachte vleesch tot op het been geperst en
dat veroorzaakt die stekende „door merg en been"
gaande pijn.
Trannosan Remedy stopt die pijn onmiddellijk,
omdat zij deze harde wig zacht maakt en vrij van
de gezonde huid. U weet niet, wat U voelt, als
deze fluweelen Remedy op Uw likdoorn komt en
alle pijn ineens weg is. En na 2 dagen kunt U
in een Bruisend Trannosan Voetbad den wit ge
worden likdoorn met duim eu wijsvinger met
wortel en al pijnloos en gevaarloos verwijderen.
Een heerlijk gevoel van gezonde voeten, geen
last meer van nauwe schoenen, ja, L^ zoudt nu
zelfs een nummertje kleiner kunnen hebben.
GRATIS Bij elk doosje een Bruisend Trannosan Voetbad.
Bevat 14 minerale badzouten, koolzuur en zuurstof. Ver
sterkt de spieren en pezen en verfriselit de voetzenuwen.
Trannosan Likdoorn en Eelt Remedy met Garantiebewijs
en Gratis Voetbad. Doosje voor 8 toepassingen 48 cent
Trannosan Company - Rotterdam - Londen - Parijs - Brussel
