(Srffïhljapin was
ïwonden kreten
der worstelaars
s om liet wereld
kampioen,'' riep
-Ijapin 'n papier-
g, dat de zanger
tteu. Sclialjapin
am het, dat de
riefjes zijn hand
en-worstelaar,
in verschillende
>er in Den Haag.
den indruk van
li te zijn.
i liei, tooneel er
odra 't publiek
ritie mij lieele-
't
me
ven
n w
unst
nie
liek
ens,
liek
vaai
i. di(
Ml in
enst
tem
rd,"
lijn li
(ubliek dan
r angst. De
i melen alle
irden. 't Is
ge bewaren.
Ie minste
maatstaf
dat bij zijn
n een ware
uit hoorde
boven uil
g niet wist.
ekenen van
rgekeerd. 'n
Om lenig te blijven bokste Sehaljapin iederen dag drie runden tegen zijn kamer
dienaar. De twee nieter lange zanger maalde als bokser wel een vervaarlijken indruk
Sehaljapin te midden
ran zijn drie dochters.
nog niet vaarwel zeggen. Ik wijd mijn vrijen tijd hee-
lemaal aan de studie ter vervolmaking."
Hoe ernstig Sehaljapin deze studie opnam, be
wees bij reeds in de jaren van zijn opkomst. Hij leefde
zich toen in een rol. die
hij moest uitbeelden, zóó
intens in, dat hij in staat
was zijn heele omgeving te
vergeten.
Toen Sehaljapin de
rol van Ilolofernes in de
opera Judith van Serow
moest overnemen, besloot
hij deze als 'n verstarde
figuur uit te beelden. Maar
hoe moest hij zich dan ge
dragen in de passage, waar
zijn rol hein voorschreef
de schoone Judith in zijn
armen te sluiten f Zou
dan de starre, onbehouwen
figuur niet juist 'n groote
moeilijkheid opleveren f
Deze vraag stelde Sehal
japin zich, terwijl hij door
de straten van Moskou liep.
Als bij die passage 'ns re
peteerde 1 Sehaljapin dacht
er op dat oogenblik in 't
geheel niet aan. dat hij de
dame. die hem toen juist passeerde, absoluut niet
kende. Hij zag zichzelf slechts op 't tooneel. Met
de woorden van zijn rol op de lippen naderde hij
met plompe, zware schreden de onbekende en perste
de hevig ontstelde dame aan zijn borst
Sehaljapin was erg gevoelig. Als hem iets niet wou
lukken, kou hij daar geweldig over tobben. Toen liij
in z'n jonge jaren tijdens de repetities de rol van
Iwan den Verschrikkelijken niet onder de knie kon
krijgen, lag hij als jn kind in zijn kleedkamer te
weenen. De groote kunstbeschermer Mamontow, die
tegelijkertijd eigenaar van 't theater was, nam
den vertwijfelden zanger terzijde en merkte als
terloops op „Je hebt Iwan voortreffelijk uitgebeeld,
probeer nu ook den verschrikkelijken zoo te spelen."
Sehaljapin begreep den wenk en nadien kon nie
mand hem in deze rol overtreffen of zelfs maar
evenaren.
De eeuwig-jeugdige zanger, de reus, dien ik in mijn
jeugd zoo grenzeloos vereerd had, kon niet van 't
tooneel scheiden, daar 't tooneel hem alles was, de
eigenlijke zin van zijn leven. De eeuwige zwerver
Sehaljapin vond nergens rust, noch in 't. landelijke
Tirol, noch in de gemoedelijke Fransche provincie.
Hij wou sterven op de planken, zooals 'n veldheer op
't slagveld. Zijn wensch is in vervulling gegaan.
Hij was vol enthousiasme, stak vol nieuwe plannen,
nieuwe rollen, toen de dood hem overviel.
Het publiek had hem nog niet uitgefloten, de kri
tiek nog niet afgebroken toen hij den weg ging der
eeuwigheid om voor altijd onvergetelijk te blijven.
Sehaljapin in Amerika. l)e reus hourlt op zijn kamer
ten aanhooren ran twee hotelboys generale repetitie.
Links Sehaljapin in zijn glansrol uit „Boris Godunow"
De wereldberoemde zanger Sehaljapin op zijn doodsbed.
