spanl de h
°*7
Geboren: Motje Veelvraat
>in^ 1 Lgjg
£cht
El^N
DANK 11 WEL EN VEEL (.HIK
ERMEE....
>.|A ««Ir,
PERL-SINAS-FRAMBOZEN-CASSIS-GRAPE FRUIT
Een veelbelovende telg uit een vraatzuchtig geslacht van
ontelbare andere vraatzuchtige mottenlarfjes. Hij zou zich
prachtig kunnen ontwikkelen, indien men hem hiertoe in de
gelegenheid stelt. Voor hem is bestrijding met peper of
krantenpapier niet de minste belemmering
hij vreet rustig alle wol op, die hij tegen
komt. Alleen met Eulan behandelde wol,
die lust hij niet.
Daarom is met Eulan behandelde wol blijvend
tegen motten gevrijwaard.
Vraagt daarom met klem Eulan behandelde
stoffen voor Uw kleeding, meubelen, gordijnen,
vloerbedekking, etc.; herkenbaar aan neven
staand merk.
-^R
ffIt AM
door Rody Ren trill
ïhtfn limoSS
?XZ BCSSEV U>l1'
^HftN LIM®?
"Khhvu?^
MAmbo#* k^Htknrut^
Geen wonder, want Hero-vruchtendranken zijn zuivere natuur
producten. Het beste, dat Moeder Natuur ons gegeven heeft,
in den best verteerbaren vorm. Zuiver vloeibaar Fruit
Niets, dat U zoo verfrischt, niets, dat zóó GOED voor U is!
Let daarom op het Hero-etiket.
Je hebt me dus goed verstaan dit
is je laatste week blafte mr. Jim
Pinkerton met een hondsch drei
gende stem. „Je zult deze week minstens
tan je honderdvijftig dollar moeten
komen en anders de laan uitKost
gangers onderhoud ik niet, er moet geld
in het laatje komen, 't Is mijn laatste
waarschuwing, houd het je voor gezegd."
De deur van het hok, dat mr. Jim
Pinkerton zijn privékantoor beliefde te
noemen, sloeg met zoo'n dreunenden
slag dicht, dat de aangekleede wassen
heeren in de etalage op hun zwart ge
lakte voeten stonden te wankelen.
Johnny Russel blikte treurig naar de
twintig dollar in zijn hand, greep plot
seling zijn hoed en verliet met een wraak
zuchtig gemoed Pinkerton's Heeren-
leeding- en Modemagazijn.
Onderweg naar huis bekropen hem
zwartgallige gedachten. Het was al pech
wat de klok sloeg de laatste twee jaren.
Eerst het faillissement van de bank,
waar hij zes jaar als effectenbediende
werkzaam was geweest, daarna een
iiopeloos mislukte loopbaan als stof-
uigervertegenwoordiger en ten slotte
en mislukt debuut als winkelbediende.
11 die ongelukken hadden zich voorge
daan na zijn huwelijk met Mab, die een
ienmaal beter lot verdiende dan zij met
em getroffen had. Dappere kleine
Mab Zij had nog niet anders dan zorgen
gekend in die twee jaren en toch behield
zij haar blijmoedigheid en verrichtte
wonderen met het weinige huishoudgeld,
dat zij in handen kreeg.
Mab had juist de tafel gedekt, toen hij
thuis kwam. Zij zag terstond aan zijn
gezicht, dat hij een onheilspellende
tijding meebracht.
„Wat kijk je bedrukt, Johnny
vroeg zij een beetje ontdaan. „Is er
iets V'
Johnny legde met een hoofdknikje
zijn twintig dollar op tafel. „De laatste
week," zei hij melancholiek. „Jim Pin
kerton zal liet nog tot Zaterdag aanzien.
Ik heb het je niet eerder willen zeggen,
maar ik ben al die maanden beneden
de limiet van mijn verkoop gebleven."
Mab's gelaat stond bezorgd. Maar
toen ze haar grooten jongen, zooals zij
hem noemde, met zijn oogen zag knip
peren alsof hij zou gaan huilen, zette zij
een vroolijk gezicht en vlijde haar wang
tegen de zijne. „Geen zorgen voor den
tijd, Johnnv," zei ze bemoedigend. „We
hebben al meer voor heete vuren gestaan
en er kan veel gebeuren in een week.
Die laatste week van Johnny zette in
met een belofte, 's Maandagsmorgens
vroeg, toen Jim Pinkerton er nog niet
was, verkocht hij een confectiecostuum
van dertig dollar aan een man, wiens
kleeren gehavend waren door een aan
rijding. Dat gaf hem nieuwen moed,
maar in den loop der volgende dagen
zakte die moed weer. Dinsdags verliet
een kooper den winkel omdat hij geen
blauw serge costuum naar zijn zin kon
krijgen en hij miste het talent hem een
ander op te dringen. Jim Pinkerton kaf
ferde hem uit en dat benam hem het
laatste restje zelfvertrouwen. Donder
dagsavonds had hij nog pas voor negen
tig dollar verkocht en het vossengezicht
van Jim Pinkerton voorspelde een on
heil voor Zaterdag.
Met looden voeten begaf hij zich
Vrijdags naar de zaak. Jim Pinkerton
kwam om tien uur en voor dien tijd
moest alles in den winkel in orde zijn.
Terwijl hij met den stofzuiger bezig was,
ging de winkeldeur open. Er trad een
man binnen van middelbaren leeftijd,
gekleed in 'n blauw, gespikkeld costuum,
een grijze demi over zijn arm en een
koffer in zijn hand.
„Ik wil een nieuw costuum hebben,
maar ik heb haast," zei hij kortaf, maar
niet onvriendelijk.
„Hebt u voorkeur voor een bepaalde
kleur vroeg Johnny beleefd.
„Bruin een ruit, of zooiets."
Johnny klom tegen een ladder op en
haalde een paar costuums van het rek.
Zonder één aanmerking koos de klant
een costuum van veertig dollar. „Laat
mij ook een jas zien," verzocht hij.
Johnny's hart popelde deze kooper
was zijn laatste kans. Als het hem ge
lukte hem voor tachtig of negentig dol
lar te verkoopen kon hij zonder angst
den Zaterdag tegmoet zien. De ander
bekeek een paar jassen en koos eindelijk
een lichtbruinen ulster van vijfenveertig
dollar.
„Kan ik u nog met iets anders van
dienst zijn vroeg Johnny ijverig.
„Dassen, boorden, shirts, zakdoeken,
sokken.
„Een shirt en een das," antwoordde de
spoedig tevreden klant en ook hierin
had hij weldra een keus gedaan. „Nu
zou ik wel even willen passen," ver-
volgde hij. „Of weet u wat," besloot hij
plotseling, „ik zal alles meteen maar
aantrekken. Wilt u mijn oude costuum
dan inpakken t"
„Zeker, meneer," zei Johnnv verheugd.
Hij had voor drieënnegentig dollar ver
kocht Jim Pinkerton zou hem althans
morgen nog niet op straat zetten. Hij
ontstak licht in 't donkere paskamertje,
dat uitkwam op het „privékantoor", en
schoof het gordijn ervoor dicht. Het
duurde lang voor de kooper zich weer
vertoonde. Hij deponeerde zijn oude
kleeren op de toonbank en haalde zijn
portemonnaie voor den dag.
„Hoeveel
„Drieënnegentig dollar, meneer."
De ander haalde zijn portemonnaie
leeg, telde een paar bankbiljetten en wat
zilver uit en fronste zijn wenkbrauwen.
„Zeventig dollar, ik dacht dat ik meer
bij me had beroerd geval," bromde
hij. Toen.keek hij Johnny aan. „Mag ik
het restant vanavond of morgen even
komen voldoen vroeg hij vriendelijk.
„U kunt mijn koffer en die kleeren als
onderpand houden. Anders zal ik ver
plicht zijn die jas hier te laten."
De klant zag er vertrouwenwekkend
uit en Johnny vreesde, dat als hij zonder
jas de deur uitging, hij hem niet meer
terug zou zien. Jim Pinkerton beweerde
altijd dat verkoopen geen talent was,
maar een kwestie van menschenkennis
en John wenschte nu wel dat hij er een
behoorlijke dosis van bezat. Hij aar
zelde nog eenigszins en de klant maakte
een ongeduldige beweging. „Wat wilt
u ik heb niet veel tijd, zooals ik u
zei."
„Het is in orde, meneer;" haastte
Johnny zich, een beetje overbluft door
die vraag.
„Mooi, maar wilt u dien koffer veilig
opbergen Er zitten slechts waarde-
looze papiermonsters in, maar ik wil ze
niet graag missen. Ik reis in papier en
als ik nieuwe monsters van de fabriek
zou moeten laten komen, zou ik acht
dagen gehandicapt zijn."
„Ik zal er goed op passen, meneer,"
beloofde Johnny, terwijl hij den goeden
klant uitliet. Toen de winkeldeur ge
sloten was, zette hij den koffer en de doos
met de oude kleedingstukken in het
privékantnortje. De koffer was van een
