..Ik beschuldig...
m
De ze film van Abel Dance
is een der meest felle
anti-oorlogsfilms, welke
wij ooit onder oogen heb
ben gehad. Door Film-
Trust wordt lij thans in
Nederland uitgebracht.
oe harder er met oorlogs-
materialen wordt gerinkeld,
des te feller en realistischer worden
ook de aanklachten, welke tegen
een oorlog gericht zijn. Speciaal de
film heeft in de laatste jaren reeds
heel wat op dat gebied gepresteerd
en kosten noch moeiten zijn ge
spaard om maar zoo duidelijk en
overtuigend mogelijk de verschrik
kingen van een oorlog aan de rnen-
schen voor te houden. Doch iedere
film, hoe knap ook gemaakt, lijkt
slechts even effect te hebben, waar
schijnlijk wijl de menschen in het
algemeen te oneerlijk zijn tegen
over zichzelven en tegenover anderen, om die voorbeelden voorgoed voor
oogen te houden.
Hoe het zij, Abel Dance, een Fransche filmman van formaat, heeft thans
met deze film andermaal een poging gewaagd, om de tastbare oorlogsonrust,
welke nu over de wereld gaat, met een grandioos filmidee te lijf te gaan,
waarbij het ongeloofelijke leed van een oorlog in al zijn ontzetting aan het
menschdom wordt getoond. Hij roept de millioenen van alle nationaliteiten, die op het
slagveld begraven liggen, op, om een ontzaglijke demonstratie te houden tegen den
nieuwen oorlog, welke op stapel wordt gezet. Hun aanvoerder is een oud-gediende,
die bezeten is van de idéé fixe een middel te vinden, dat een nieuwen oorlog kan voor
komen. Hg vindt een glaspantser uit, dat de soldaten tegen de kogels beschermt, doch
de vijand vindt weer een middel uit om die glaspantsers te vernietigen. Als hij dan
ziet, dat al zijn middelen falen, roept hij in wilde kracht al de dooden op om hem te
helpen. Zij geven aan die roepstem gehoor, verlaten hun graven en komen in dreigende
De beide vrienden in het hospitaal, alwaar zij door een schikking ran het lot
naast elkaar kwamen te liggen. Nog even grijpt de stervende de hand van zijn
vriend en dan heeft de oorlog het laatste slachtoffer opgeeischt.
massa's naar al de oorlogzuchtige levenden, om met hun afgrijselijke
verminkingen de oorlogsbezetenen tot rede te brengen. Er volgt
een ongeloofelijke chaos en daaruit wordt dan ten slotte een algemeen
verbond van ontwapening en vrede gesloten.
Dat de film begint met een liefdesduel aan het front, een duel
van twee mannen om een vrouw, is begrijpelijk voor al degenen, die
weten, dat het een Fransche film is. Dat liefdeselement kan nu eenmaal
niet gemist worden in een film van Fransche makelij. Doch zoodra is
Een oorlogsdorpje, zooals dat natuurgetrouw werd gecopieerd. Een der duizen
den dorpjes, welke in den jongsten oorlog van de aarde werden weggeschoten.
