De compagnie brengt een laatsten groet aan de kameraden, die het signaal van
den wapenstilstand niet meer hoorden
met iedere vezel van zijn
lichaam probeert den nade
renden oorlog tegen te
houden.
Deze film, welke geen
enkel krenkend element
voor wie ook inhoudt, moet
alleen reeds vanwege de
idee, welke zij bevat, door
iederen volwassene gezien
worden.
Heel misschien wordt
er iets mee bereikt, wat
iedereen verlangt, doch
niemand gelooft een
permanente vTede.
De man (Victor Francen)
die aan zijn idéé iixe ten
onder ging en door een
waanzinnige wereld voor
zijn waarschuwt ngen werd
geslachtofferd.
de film niet voor de helft gevorderd, of dat bescheiden drama wordt met
geweld achteruir gedrongen door de grootste anti-oorlogmanifestatie,
welke ooit te zien werd gegeven. Het geheele voorspel is büjkbaar slechts
een middel geweest, om tot dien ontzettenden dans macabre te kunnen
komen.
Wanneer zoo'n film de menschen nog niet tot nadenken stemt, dan zijn ze
waarschijnlijk reddeloos verloren. Want al zijn er dan ook reeds een twintig
jaren overheen gegaan, de organisatie van oorlogsinvaliden, welke haar
medewerking verleende, zorgt er wel voor, dat de herinnering aan den oorlog
nog bij lange na niet is uitgewischt. Hun afschuweüjke verminkingen blijven
voorloopig nog het mene-thekel voor de wereld.
Victor Francen, die practisch alleen op den voorgrond treedt, speelt met 'n
verbijsterende!! hartstocht de rol van Jean Diaz, den oud-strijder, die
Het meisje, dat altijd bij
haar gesneuvelden jongen
wilde blijven, had bij de
graven een klein verver-
schingshuisje opgericht tot
lafenis van de pelgrims.
Het was ook in die omge
ving dat Jean Diaz van
zijn anti-oorlogsidee bezeten
werd. Bij een hevig onweer
deed hij aan dat meisje
voor het eerst mededeelingen
daarover.
