13
vorschte nieuwsgierig verder. „Een
meisje, Kortje f
En nog iets anders, luit," kreeg ik
somber ten antwoord. Hierna bleef hij
even zwijgen, met zijn blik als in ge
dachten naar den grond gericht. Toen
ik een beweging maakte om heen te
gaan, keek hij plotseling op. „Ik zou u
wel iets willen vragen," verzocht hij.
„En dat is bleef ik staan.
„Nou, hm. als er hier soms iets
met me gebeurt, had ik graag, dat u mijn
broer schreef, dat ik er nooit spijt van
heb gehad. Hij heet Francois Marie
Leduc en woont in Corbeil. Als u den
brief aan den maire stuurt, komt hij wel
terecht."
„Ik beloof het je, Kortje," lachte ik.
„Maar menschen, die vreezen hier dood
te zullen gaan, worden in Frankrijk alle
maal stokoude mannen geloof dat van
mij."
Ik liet hem alleen en op dat oogenblik
ontwaakte ik uit mijn droom. Ik was
helder wakker en herinnerde me onmid
dellijk, dat het gesprek van mijn droom
werkelijk had plaats gehad. Het mocht
acht of tien jaar geleden zijn, maar ik
had inderdaad met Kortje nabij Wadi
Mija in bivak gelegen en 's avonds inet.
hem gesproken, terwijl hij op post stond.
Die droom liet me vanaf dat oogenblik
niet meer met rust. Hij schoot mij te
binnen onder mijn werk en aan tafel en
steeds bedacht ik erbij, dat ik mijn be
lofte aan Kortje niet ingelost had. Na
tuurlijk had ook zijn broer bericht ge
kregen van zijn dood, maar de bood
schap, die hij mij voor hem had gegeven,
was daar vanzelfsprekend niet bijge
voegd. Zou ik zijn broer alsnog schrij
ven, drie jaar na Kortje's dood, of de
geschiedenis maar zoo laten?
Met het laatste kon ik geen vrede krij
gen en op zekeren dag besloot ik mijn
belofte persoonlijk in te gaan lossen. In
het stamboek zocht ik liet adres op van
Kortje's nabestaanden en vond vermeld
„Francois Marie Leduc, Rue du Midi 49,
Corbeil." Het was mogelijk, dat hij
sindsdien was verhuisd, doch dan zou ik
gemakkelijk zijn nieuw adres te weten
komen. Zonder langer te dralen begaf
ik mij den volgenden Zondag naar
Corbeil. Ik vond de Rue du Midi en zon
der moeite ook het*huis. Het was een
bescheiden woning en na een oogenblik
te hebben geaarzeld, schelde ik aan.
Een knappe vrouw van gerijpten leef
tijd opende de deur. Haar blik gleed over
mijn uniform en tegelijk verbleekte zij
even.
„Meneer Framjois Leduc?" vroeg ik.
„Die is dood," antwoordde zij zacht,
maar zonder merkbare ontroering. „Ik
ben zijn weduwe."
Ik schrok er even vandie mogelijk
heid was nog geen oogenblik bij mij
opgekomen. „Dat spijt me," hernam ik
eenigszins verlegen. „Ik ben gekomen
om een oud verzuim te herstellen. Jaren
geleden diende ik met een broer van
wijlen uw echtgenoot.
„Jean. viel zij mij onmiddellijk
in de rede en thans bespeurde ik wel
eenige ontroering in haar gelaatstrekken.
„Juist, het is u ongetwijfeld bekend,
dat hij gesneuveld is vroeg ik.
Óp het stomme hoofdknikje, dat als
antwoord ontving, vervolgde ik „Een
dezer dagen moest ik plotseling aan hem
denken en toen herinnerde ik me, dat ik
hem acht of tien jaar geleden had beloofd
zijn broer een boodschap van hem te
zenden, als hij soms mocht sneuvelen."
„Een boodschap herhaalde de
vrouw met een onzekere stem. „Och,
wilt u niet liever binnenkomen
Er had zich een groepje kinderen voor
de deur gevormd en dus volgde ik haar
naar een vertrek aan de straat. Aan de
tafel en op den vloer speelden drie kin
deren van ongeveer vier, zes en negen
jaar oud, die door bun moeder naar bui
ten gezonden werden. Nog juist voor zij
in de kamer terugkeerde,viel mijn blik op
een aantal portretten aan den wand, op
een waarvan Kortje afgebeeld stond als
een jongeman van achttien of negentien
jaar.
„Welnu, meneer nam de vrouw
plaats, met een blik vol verwachting.
fk vertelde haar van het nachtelijke
gesprek nabij Wadi Mija en dat ik Kortje
had beloofd zijn broer namens hein te
zeggen, dat hij er nooit spijt van had
gehad. „Wat hij met die woorden be
doelde weet ik natuurlijk niet, maar
wellicht begrijpt u ze beter," voegde ik
eraan toe. „Toen ik me de boodschap
eenmaal herinnerde, kon ik niet nalaten
haar even over te brengen."
De vrouw zat onbeweeglijk aan tafel,
alsof zij diep over iets nadacht. Toen zij
op keek, zag haar gelaat zeer bleek. „Ik
begrijp ze," antwoordde zij zacht, „ja,
ik begrijp ze heel goed." Zij aarzelde een
oogenblik en ging toen op een geheel
veranderden toon voort „Weet u, wat
ik het verschrikkelijkste -vind, meneer?
Dat die arme Jean er na zijn dood nog
van te lijden heeft gehad."
Haar woorden beteekenden een raad
sel Voor me. „Waarvan, bedoelt u?"
vroeg ik.
„Wel, hij zou toch een ridderorde heb
ben gekregen, als dat er niet tusschen
gezeten had hernam ze.
Er ging me een licht op. „Zijn.
zijn verleden wilt u zeggen."
„Het verleden," verbeterde zij, terwijl
zij naar een kast trad en een brief te
voorschijn haalde. „Ziet u, ik mag van
een doode geen kwaad spreken, maar ik
kan toch ook op een anderen doode geen
onverdiende blaam laten rusten. 1" hebt
Jean goed gekend en dus wil ik hem ten
minste in de oogen van één mensch
schoonwasschen."
Zij gaf mij een blijkbaar veel gelezen
brief, die lang geleden geschreven moest
zijn. „Beste Francois," las ik. „Ik ga
voorgoed weg waarheen doet er niet
toe. Voor ik vertrek, wil ik je echter dit
nog zeggen dat ik de schuld van jouw
vergrijp op mij genomen heb, deed ik
voor Louise. Wees altijd goed voor haar,
of anders kom ik terug, om de waarheid
bekend te maken. Ik wensch je het beste.
Jean."
„U. u bent die Louise vroeg ik
getroffen en tegelijk begreep ik den zin
van het raadsel, waarom Kortje nooit
meer naar Frankrijk terug wenschte te
keeren. Als reden had hij een meisje en
nog iets anders genoemd.
„Ja," kreeg ik ten antwoord. En
zachtjes voegde de vrouw eraan toe
„M'n man is altijd goed voor me geweest
en Jean heeft dus niet nutteloos de schuld
van een ander op zich genomen. Maar
dat zijn goedheid hem nog aan zijn na
gedachtenis gewroken zou worden.
„Jean was wel de laatste, die er zich
om bekommerd zou hebben, juffrouw,"
viel ik haar in de rede. „Hij was inder
daad van een heldennatuur, al hebben
wij dit niet in hem kunnen vermoeden.
Zelfs een heldennatuur van hooger orde,
dan wij er gewoonlijk onder verstaan."
In deze troostwoorden, waarmee ik
haar gerust meende te moeten stellen,
kon ik echter zelf geen voldoening vin
den. Zij waren maar een poover eerher
stel voor de schande, die Kortje's nage
dachtenis was aangedaan. Maar ik zag
de oogen van Louise Leduc op Kortje's
portret gericht en in die oogen stonden
tranen. En toen verliet mij dat onbe
vredigd gevoel. Want zou Kortje zich
zelf ooit schooner eerherstel hebben
kunnen wenschen, dan een paar tranen
van smart, geschreid door de vrouw, wier
geluk hem nader aan het hart gelegen
had dan een vredig bestaan, een goeden
naam en zelfs zijn leven
Zoo n moment dat is leven, dat
is actief Maar om zoo iets te kunnen
fotografeeren, daarvoor moet U een Bessa
hebben die werkt vliegensvlug Even op den knop drukken en
de camera springt open een druk op den loopbodem, dan is de
optische zoeker en de ontspanner gereed voor de opname. Met
de Bessa maakt U zoowel 6x9 als 4,5 x 6 opnamen en de
befaamde Voigtlander-optiek garandeert U haarscherpe negatieven.
Natuurlijk hoort in zoo'n edele camera ook edel opname-materiaal
dus Voigtlander lllustra-film voor daglicht en Bessapan voor
dag- en kunstlicht.
2 M I L L I O E N
menschen b e z i t t e n
Voigtlander-c a m e ra's.
VELE MILLIOENEN
gebruiken Voigtlander-
film. Zegt U dat niets
PRIJSVRAAG
1938
Er is weer een nieuwe Voigtlénder-
Prljsvraag met 1000 gulden aan
prijzen. Bij Uw fotohandelaar gratis
verkrijgbaar of bij de Firma J. P.
Vos, Nieuwe Haven 94, Rotterdam,
Telefoon 15000.
met optischen zoeker de, wereldberoemde
Voigtlander-optiek!
„Ik heb je raad opgevolgd. Wij hebben thuis al onze vloeren ge-
san isoleerd!"
,,Je kamers zijn natuurlijk veel minder gehoorig geworden
,,'n Geweldig verschil en het onderhoud is zoo gemakkelijk: - je neemt
dit viltzeil af met 'n natten doek
,,Ja en je zult eens zien, dat je veel minder last hebt van vocht en
schimmel! En dan je doet jaren met je nieuwé vloerbedekking,
zóó sterk is het!"
„Zeg weet je wat me zoo mee gevallen is?"
„De prijs! Mijn man was geweldig in zijn sas: in het heele huis
nieuw, practisch viltzeil voor veel minder dan we dachtenEn
wat een keuze van patronen en kleuren!'
VOCALEUM STRAGULA BALATUM
