PEPSODENT TANDPASTA
lOOO Gulden aan prijzen
IRIUM helpt millioenen
in den strijd
tegen doffe,
verkleurde
tanden!
de eenige met IRIUM
Een roofvisch aan dien kaak
door Altvych Clifford
hA&iAA\fa
Prijsvraag
„Wat is dit? - Wat zegt dat?"
12
Joan Blondel! and kar ton. Warner Brother*
Star. Appearing in „The Perfect Specimen".
PEPSODENT is de
eenige tandpasta,
waarin deze opzien
barende uitvinding
is toegepast, die de
tanden een verras
sende nieuwe glans
geeft.
„Het is alsof een donkere wolk wegtrekt en de zon weer
doorbreekt!" - zóó gevoelen zich millioenen na hun
eerste proefneming met Pepsodent Tandpasta, waarin
IRIUM is toegepast. De werking van Irium is zoo doel
treffend, dat het de fraaie natuurlijke glans, die velen
voorgoed verloren waanden, opnieuw te voorschijn brengt.
Het houdt de kindertandjes gezond en sterk.
Dank zij IRIUM schuimt Pepsodent heerlijk. Verfrisschend!
De groote tube is voordecliger
is van heden af gratis bij Uw fotohandelaar verkrijgbaar.
Uitgeloofd zijn
waaronder vele kostbare camera's. Elkeen mag meedoen.
Wedstrijdformulieren kunnen ook met onderstaande coupon
worden aangevraagd.
l
De camera voor alles
De film voor foto-schoonheid
2 AMLLIOEN menscben bezit
ten Voigtlander-c a m e r a s.
VELE MILLIOENEN
gebruiken Voigtlander-f i I m.
Zegt u dat niets
COUPON
FIRMA J. P. VOS
Nw. HAVEN 94. ROTTERDAM
M.H.
Zend mij gratis een formulier met
de Voigtlënder-Prijsvraag 1938
Ruim twintig jaar achtereen was
Tom Garrick als nachtwaker in
dienst geweest van Parson's
Machinefabriek. Eiken avond om tien
uur verscheen hjj op het fabrieksterrein,
maakte zijn rondjes en ging 's morgens
om zes uur, als de eerste werklieden
kwamen, weer naar huis. In al die jaren
had hjj niet een nacht verzuimd, noch
wegens ziekte, noch wegens vacantie.
In al die jaren ook was er 's nachts nooit
iets gebeurd, dat zijn optreden noodig
maakte, geen inbreker had zich ooit ver
toond en nog nooit had hij van zijn
revolver gebruik hoeven te maken.
Op een Zaterdagmorgen, toen hij
ouder gewoonte, zijn weekloon kwam
halen, nam meneer Dickson, de boek
houder, hem mee naar het privékantoor
en zei, dat hij even moest wachten. Zelf
ging hij naar binnen en deed de deur
dicht.
„Meneer Parson, u hebt me van de
week gesproken over bezuinigingsmaat
regelen, die genomen moesten worden.
Wat denkt u ervan den post van nacht
waker op te heffen
„Tom Garrick ontslaan vroeg me
neer Parson langzaam. „Dat stuit mé
tegen de borst. Hij is hier sedert de op
richting van de fabriek en heeft vijftien
jaar mijn vader gediend."
Het zou een besparing opleveren van
vijfentwintig dollar in de week," her
nam de boekhouder. „Het is weggewor
pen geld hij is hier tot niets nut."
„Tot niets nut Hoe bedoelt u dat t"
„Wel, vroeger toen uw vader hier pas
begon, was de fabriek zeer afgelegen en
was er dus reden een nachtwaker aan te
stellen. Maar in den loop der jaren is de
omgeving heelemaal volgebouwd. Er is
volop politietoezicht en waarom zou
er dan ook nog een nachtwaker noodig
zijn Hij is hier blijven hangen uit
sleur de macht der gewoonte is nu een
maal zeer sterk. Daarenboven acht. ik
hem allang niet meer berekend voor zijn
werk. Hij is eerstdaags zestig jaar en wat
zou zoo'n oude man kunnen uitvoeren
tegen een paar jonge boeven Het zou
een belangrijke en blijvende bezuiniging
zijn, als u hem ontsloeg en een alarm
installatie liet aanleggen.
„Hm, misschien hebt u gelijk, meneer
Dickson," gaf de fabrikant aarzelend
toe. „Doe dan maar wat u het beste lijkt.
Maar ik wil Tom niet van alles berooven.
Hij kan hier wekelijks acht dollar komen
halen, dan is hjj ten minste geborgen
voor den ouden dag.
Tom Garrick had alles gehoord. Hjj
was even ontsteld als woedend. Wat
had meneer Dickson gezegd? Was hij een
nietsnut en al die jaren geduld uit
sleur 1 Hij stond op het punt het privé
kantoor binnen te gaan, maar het ont
zag voor den baas hield hem terug. Hij
had zelfs'den moed niet meneer Dickson
ter verantwoording te roepen het zou
net schijnen, of hij luistervink had ge
speeld. En goed beschouwd hadden ze
nog gelijk ook. Niet éénmaal was hij
onmisbaar gebleken, of had hjj zelfs
maar een verdacht persoon aan den
haak kunnen slaan.
Den eersten dag van Tom's ontslag
was een Zaterdag. Toen hij dien middag
gegeten had en het tegen vier uur liep,
kreeg hjj slaap. Twintig jaar achtereen
was hij dagelijks op dit uur naar bed
gegaan en om kwart over negenen weer
opgestaan, om naar de fabriek te gaan.
Hij dommelde in op zijn stoel, werd weer
wakker en ging naar bed. Precies op den
gewonen tijd liep de wekker af. Tom
schrok wakker, zette den wekker stil eri
wreef zijn oogen uil. Het was Maart en
buiten reeds lang donker. Hij stond op,
zette thee en sneed zes boterhammen.
Toen vulde hij zijn thermosflesch, pakte
zijn brood in en ging de deur uit. Het
was vijf minuten voor tienen, de. gewone
tijd om naar zijn werk te gaan. Hij ging
een paar straten door, kwam aan de
fabriek en liep achterom naar zijn huisje.
Plotseling echter bleef hij staan
Ouder gewoonte had hij zijn blik naar
boven gericht, waar de kantoorlokalen
waren. Warempel ging het met eeii
schok door hem heen in het privé
kantoor brandde licht. Het ijzeren luik
was gezakt, maar heel duidelijk zag hij
door den smallen bovenkier een zwak
schijnsel. Voor de eerste maal sinds
twintig jaren was er onraad in de fabriek.
Hij sloop op zijn teenen naar de deur en
bewoog de kruk. Zij was open, geopend
met een valschen sleutel. Even zacht
verwijderde hij zich weer. Zoo hard hij
loopen kon snelde hij naar de telefoon
cel in de nabijheid en helde meneer
Parson op.
„Meneer. meneer," hakkelde hij,
„u spreekt met Tom. Er zijn inbrekers
in de fabriek. Komt u gauw en brengt u
politie mee Ik houd de wacht met mijn
revolver.
„Ik kom terstond met mijn auto."
hoorde hij meneer Parson zeggen en
daarop snelde hij terug naar de fabriek.
Het licht daarboven brandde nog
steeds. Tom posteerde zioli bij de deur,
met zijn revolver in de hand. Zijn eerste
vangst in twintig jaar hjj hoopte dat
het een goeie zou zijn. Minuut na minuut
verstreek, het licht bleef branden, maai
er viel daarbinnen geen geluid te ver
nemen. Plotseling hoorde hij in de nabij
heid een auto stoppen. Vliegensvlugge
zwarte schimmen losten zich op in de
schaduw van de fabriek. Vlak bjj hem
doemden eensklaps vier gestalten op
meneer Parson was de eerste. Hij kwek
naar boven en wees ook de politieman
nen op het licht.
„De brandkast," fluisterde hij. „Me
neer Dickson heeft gisteren toevallig
dertigduizend dollar van de bank ge
haald, om Maandag een paar groote
betalingen te doen."
De inspecteur, die de leiding had,
knikte. „Revolvers, jongens," fluisterde
hij. Heel zachtjes opende hij de deur.
Onhoorbaar gingen de politiemannen
de trap op. Meneer Parson en Tom volg
den. Daarboven werd plotseling een
deur opengerukt en klonk de barsche
stem van den inspecteur „Handen
op
Een ontstelde kreet was het ant
woord. De politiemannen drongen naar
binnen, gevolgd door Parson en Tom.
En toen slaakte de fabrikant plotseling
een kreet. Voor de geopende brandkast
stond meneer Diekson, op tafel lagen
een paar bundels bankpapier en daar
naast stond een geopende citybag. De
dief zag doodsbleek en had moeite zich
op de been te houden. Meneer Parson
keek van hem naar het bankpapier,
en legde een hand op Tom's schouder.
„Goede vriend, je hebt me daar voor
een belangrijken schadepost bewaard,"
bracht hij moeilijk uit. „Ik was niet ver
zekerd, weet je. Meer toeval dan wijs
heid wat deed je hier eigenlijk
Tom keek hem verbaasd aan, maar
eensklaps ging hem een licht op. „Ik was
waarachtig vergeten, meneer, dat ik ont
slagen was. De dagelijksche sleur van
twintig jaren, moet u denken. Wat. me
nooit éérder mogelijk was, heeft de macht»
der gewoonte bewerkt voor het eerst
in die twintig jaren heb ik een kanjer
van 'n roofviseh aan den haak gesla
gen
