YVONNE
VERRAADT HET GEHEIM:
iOnh 4ehltiwi tA dokucOl
PALMOLIVE
cl&ieefimet OLUfOLIE/"
levi in v«il Vein Eddy
2 MILUOEN
30
ANNETTE
floor John Houston
Opslag, je zegt opslag vroeg
John North, met een paar oogen
als schotels en een klank van
grondelooze verbazing in zijn stem.
„Hoe lang ben je hier in dienst, jong-
mensch
Eddy Murphv slikte dapper het
zenuwachtige gevoel weg, waarmee hij
het privékantoor binnengekomen was.
„Vijf jaar, meneer. Ik ben nu vijfen
twintig jaar. getrouwd en vader. U zult
misschien begrijpen dat honderd dollar
in de maand niet te veel is voor een
gezin. Mijn broer, die nog een jaar jon
ger is dan ik, verdient al honderdvijftig
dollar in de maand."
Kr lag een spottend glimlachje om
den mond van John North makelaar
in effecten, huizen en hypotheken. „Vijf
jaar, zeg je En wat heb je hier al die
jaren gedaan
„Meneer Barry geassisteerd, meneer,"
hakkelde Eddy.
„Juist, je bent hier gekomen als
assistent van den kassier-boekhouder
en dat ben je nog. Dat wil zeggen je
boekt nu al vijf jaar cijfertjes in, telt ze
op en nog eens op. omdat je niet zeker
bent van jezelf -en daarmee basta
Over tien, twintig jaar zal je datzelfde
werk nog doen. Er zit geen ambitie in
je, geen streven om vooruit te komen.
Anders was je allang van dat krukje
tegenover meneer Barry afgestapt en
ergens anders gaan zitten, waar je meer
vooruitzichten had. Voor het werk dat
je doet is honderd dollar voldoende. En
wat je broer betreft - wat doet je
broer
„Die is verpleger, meneer."
„Nou, dan is het voor de zieken te
hopen, dat er meer in hem zit dan in
jou als kantoorbediende," hekelde John
North. „Ik moet het eerste bewijs nog
van je zien, dat je iets meer bent dan
een menschelijke automaat. Nooit heb
ik bespeurd, dat er initiatief in je stak.
(>a maar aan je werk zoodra je blij
ken hebt gegeven, dat je nog iets meer
kan dan cijfers optellen, zal ik eens aan
je denken
Eddy stond bedremmeld op het
I matje voor de deur van het privékan
toor. Op zoo'n ontvangst was hij heele-
tnaal niet voorbereid geweest. Hij was
woedend en beschaamd en het liefst
zou hij zijn hoed gegrepen hebben en
het baantje hebben laten loopen. Maar
hij dacht aan Maddy en kleinen Tommy
en keerde mokkend terug naar zijn
krukje tegenover meneer Barry.
Dien avond echter, toen zijn booze
stemming een beetje gezakt was. moest
hn John North in zijn hart gelijk geven.
I nderdaad, hij had nooit meer gepres
teerd dan het stomme werk van een
rekenmachine en dan nog niet eens zoo
feilloos als een rekenmachine. Een
jongen van vijftien jaar zou hetzelfde
werk even secuur en misschien met
meer ambitie hebben gedaan. Maar was
het goed beschouwd zijn schuld, dat hij
niet kon toonen vooruit te willen in de
wereld Hij kón eenvoudig zijn vleu
gels niet uitslaan in da t benauwde hokje,
waar meneer Barry hem voortdurend
op de vingers keek en zich met de piet-
luttigste dingen inliet. Nam hij werk
ter hand dat tot het domein van den
kassier behoorde, dan was deze er
dadelijk bij, om hem tot de orde te
roepen.
„Blijf daar met je vingers af zorg
liever dat je eigen zaken kloppen,"
kreeg hij onmiddellijk te hooren en dat
was fnuikend voor het geestdriftigste
initiatief.
Ja, als hij zjjn gang eens mocht gaan,
dan zou hij wel weten wat hij deed.
Eddy's gedachten namen een nog
wijdere vlucht. Als hij eens mocht doen
wat liij wilde en werkelijk initiatief
mocht toonen, dan ja, dan zond hij
allereerst meneer Barry met vacantie.
Hij zou hem niet verzóéken met vacan
tie te gaan, maar hij zond hem eenvou
dig wég. In de laatste vier jaren had de
kassier geen dag zijn werk verzuimd
onder voorwendsel, dat hij alleen stond
in de wereld en dus toch niet wist waar hjj
heen moest. Maar Eddy vertrouwde dat
smoesje niet. En even weinig vertrouwde
hij meneer Barry en zijn manipulaties
met de boeken. Hjj zat er veel te
veel in te knoeien met potlood, inkt
en radeergom. De steelsche blikken,
die Eddy vaak op zich voelde rusten,
de schrikachtige beweging, waarmee
meneer Barry soms opzij keek als de
deur onverwTacht openging en nog zoo
veel andere kleinigheden méér, die alleen
iemand opmerkte, die nu al vijf jaar
dag aan dag tegenover hem zat, dat
alles gaf te denken.
Maar wat kon hij eraan doen
Meneer Barry was al zestien jaar aan
de zaak en genoot het volste vertrouwen
van den baas. Als hij met vermoedens
bij John North kwam aankloppen was
er kans, dat hij binnen drie minuten op
straat stond. En was de baas soms al
bereid naar hem te luisteren en een
onderzoek in Barry's boeken in te stel
len, dan was er nóg alle kans, dat meneer
Barry hem met zijn zalvende stem en
valsch cijfergegoochel zou overbluffen
en dan stond Eddy eveneens op straat.
Neen, hoe hij de geschiedenis ook
wendde of keerde, hij kon niets doen
zonder gevaar te loopen zijn betrekking
kwijt te raken en Maddy en-Tommy
eraan te wagen. Als er iets haperde
aan het beheer van den kassier, dan
moest hij dat in het geheim zien op te
sporen en met deugdelijke bewijzen bij
den baas aankloppen. Maar dit was uit
gesloten zoolang hij niet minstens
voor een paar dagen de boeken in
handen kreeg, viel er niets te hopen....
Moe van de zorg en het gepieker viel
Eddy tegen den morgen in slaap. Maar
in zijn droomen werd hij nog geplaagd
door de vraag, hoe hij meneer Barry
zijn boeken zou kunnen ontfutselen.
Eddy ploeterde voort voor honderd
dollar in de maand. Kleine Tommy
groeide uit zijn babykleertjes en begon
aan de gemeenschappelijke tafel mee
te eten, die toch al niet al te ruim voor
zien was. Zijn gezichtje werd met den
dag blozender en ooiijker, dat van
Maddy zorglijker en Eddy's gezicht
wanhopiger. Hij kon zijn gezin niet
meer geven wat het noodig had en
meneer Barry scheen den duivel op zijn
hand te hebben. Welke arglistige stre
ken hij ook verzon, om hem zijn boeken
afhandig te maken, nooit gelukte het
hem er zelfs maar een blik in te slaan.
De kassier borg ze 's avonds zelf in de
kluis en haalde ze er 's morgens zelf
weer uit. En zelfs als hij zich op den dag
soms een oogenblik verwijderde, gingen
ze secuur in de kluis. Het was voor
Eddy om razend te worden én het
versterkte dagelijks zijn wantrouwen.
Op zekeren dag. toen meneer Barry
tegen het middaguur de boeken weer
had opgeborgen, trad toevallig de jong
ste bediende binnen. Met een schichtigen
blik naar de deur sloot de kassier de
kluis. In de haast vergat hij echter
bijtijds zijn knie terug te trekken, zoodat
deze klem kwam te zitten. Hjj slaakte
een kreet yan pijn en die kreet lokte
menschen bezitten
Voigtlander camera's
VELE MILLIOENEN
gebruiken
Voigtlander film.
Zegt U dat niets
CÉCILE
Vijfling uitknipboeken
zijn niet meer voorradig.
PRIJSVRAAG 1938
gratis verkrijgbaar of bij de Firma J. P
Er is weer een nieuwe Voigtlander Prijsvraag met
1 000 gulden aan prijzen. Bij Uw fotohandelaar
Vos, Nieuwe Haven 94, Rotterdam, Tel. 1 5000.
Een mooie teint is tegenwoordig niet meer
het monopolie van enkele bevoorrechte vrou
wen. Iedere vrouw kan nu, evenals de Cana-
deesche vijfling, een zachte huid bezitten en
een stralende teint. Om dit te bereiken, hoeft
U slechts Palmolive te gebruiken, de zeep,
waarin zooveel olijfolie verwerkt is.
Haar roomachtig schuim verzacht de huid
en stimuleert haar. Het is een ware schoon
heidsbehandeling, die binnen het bereik is van
ieder. Neemt schoonheid in voorraad door
vandaag nog 3 stukken Palmolive te koopen.
Palmolive Zeep voor de teint! Palmolive Shampoo
voor hel haarHet maakt hel haar zacht en geeft het een
natuurlijke glans. - Prijs 15 ct. per pakje van 2 shampoo's.
optiek is uniek!
Kleinbeeld camera's eischen twee dingen. Voor het negatief - uiterste scherpte. Voor de
opname - onmiddellijke paraatheid. De Voigtlander Brillant V 6 is een sterk staaltje van
modernen camerabouw, uitgerust met de wereldberoemde Voigtlander-optiek. Dit technische
lenswonder vindt U uitsluitend op Voigtlander camera's. Voor vlugge opnamen is de
Brillant V 6 prachtig met haar sportzoeker voor foto's op ooghoogte. In de zoeker-schacht
ziet U het op te nemen beeld glashelder en duidelijk. Ingebouwde wachtkamer voor het
opbergen van filter en voorzetlens of belichtingsmeter, inrichting om te ver doordraaien
van de film te voorkomen completeeren dit technische wonder.
