Vvihcdk.
6ldMage
GRATIS
DEZE
FOTO-PLAAT
venorget
uiterlijk,.
De verdwenen dame
Een tvaar verhaal door
A. Wooleott
6rossmitl)'s
(AANBOD
GELDIG
EOT IS JULI)
VAN alle 5 cents reepen worden die van
Verkade door fijnproevers het lekkerst
gevonden. En steeds meer herkent men in
de 6 ets. „Fortica" reep het allerfijnste dat
op het gebied van chocolade te krijgen is!
Als kleine attentie voor zijn geregelde ver
bruikers stelt Verkade thans een aardige
foto-plaat voor de kinderkamer beschikbaar.
Volg onderstaande aanwijzingen! De plaat
(formaat 33 x 49 cm zonder reclame-opdruk)
wordt U dan franco in koker thuisgezonden.
Doe 5 omslagen van Verkade's 5 of 6 cents reepen
in een enveloppe. Adresseer: Verkade's Fabrieken,
Afd. R, Zaandam. Zet Uw naam en adres in blok-
letters op de achterkant. Schrijf vóórop: „Drukwerk".
Ver/end de'enveloppe open en gefrankeerd met 11/2 ct.
heeft iedere dame, die
Grossmith's Old Cottage
toilet-artikelen gebruikt.
Speciaal voor dit doel
onmisbaar zijn:
Old Cottage Zeep en
LavenderWater
Cottag
li vernier
Importeurs
Richard Wernekinck Co,
Huddestr. 9
Amsterdam-C.
Eerst in 1913 lekte liet verhaal wit
over (te dame, die tijdens de
Parfjsehe wereldtentoonstelling
van 1900 verdween, plotseling, spoor
loos, onverklaarbaar.
Er kwamen twee Engelsche dames
met de hoot te Marseille aan, een moe
der en haar jeugdige, onervarene, onge
veer zeventienjarige dochter. De moe
der was de tengere, knappe weduwe
van een Engelsehen officier, die in
Indië overleden was, en de twee waren
van Bombay op weg naar het vaderland.
Als zij daar aankwam, wist de moe
der, zou zij al spoedig naar Parijs moe
ten oversteken, om eenige papieren te
teekenen, die betrekking hadden op de
nalatenschap van haar echtgenoot. Zij
had daarom op zee besloten, over te
gaan op een hoot, naar Marseille, daar
aan wal te stappen, door te reizen naar
Parijs, en daar meteen haar zaken af te
doen, vóór zij zieli naar Engeland begaf.
Zij kon zieli dan voorgoed vestigen in
haar geboortedorp in Warwickshire.
Zij hadden telegrafisch kamers be
steld in een der groote hotels, maar
Parijs was zoo volgepropt met vreem
delingen, <lie naar de tentoonstelling
kwamen, dat de weduwe twijfelde,
of zij die kamers wel krijgen zou. Zij
voelden zieli dus zeer opgelucht, toen
de koetsier hen voor liet hotel had af
gezet en zij van den bureaulist ver
namen, dat er twee kamers voor haar
gereed waren, een gemeenschappelijke
slaapkamer en een mooie ruime zit
kamer, die op de Place de la Concorde
uitzag.
Langs de liooge ramen van de zit
kamer liep een smal balkon met stcenen
borstwering, en er vóór hingen zware
gordijnen van groen fluweel. Op de mu
ren, zoo beschreef het meisje later, zat
rose behangsel, oud rose, om precies te
zijn. Verder kon zij zich een sofa met
hooge rugleuning herinneren, een ovalen
satijnhouten tafel en een schoorsteen
mantel met een bronzen pendule, die
stilstond.
Dat zij niet meer op zoek hoefden
te gaan naar kamers, verheugde liet
meisje des te meer, wijl haar moeder
zieli lang niet wel voelde 11a de lange
treinreis, en er nu zoo slecht uitzag, dat
de dochter besloot, om een dokter te
vragen. Zij hoopte maar, dat «'ie En-
gelsch zou spreken en verstaan, want
noch zijzelf noch liaar moeder kende
een woord Fransch.
De hoteldokter kwam. liet was een
vrij haveloos, onfrisch mannetje, met
een gezicht vol rimpels en knevels en
haarden, en een geruststellend lintje
- Legioen van Eer 111 zijn knoops
gat. I Tij sprak inderdaad een beetje
Engelse liIlij onderzocht de vermoeide
vrouw, die in een halfdonkere kamer op
bed lag, en stelde haar een paar vragen.
Toen riep hij het meisje in de zitkamer
en vertelde haar onbewimpeld, dat haar
moeder er slecht aan toe was er was
geen kwestie van, dat zij den volgenden
dag door zou kunnen reizen naar Enge
land zij kon beter naar een ziekenhuis
worden overgebracht den volgenden
morgen, en zoo verder. Hij zou zelf
voor het een en ander zorg dragen.
Voor 't moment verzocht hij het
meisje, dadelijk naar zijn huis te gaan
0111 een fleschje medicijn te halen
dat zou zijn vrouw haar geven. Een
apotheker kon het zoo gauw niet klaar
maken. Ongelukkig echter woonde hij
aan den anderen kant van Parijs, en
telefoon had hij niet, en met al die
drukte in Parijs dorst hij de boodschap
niet aan een piccolo toe te vertrouwen,
liet zou heel wat tijd en ongerustheid
uitsparen, als zij zelf ging. Hij zon liaar
een briefje voor zijn vrouw meegeven.
Hij zat al aan het bureau in de zit
kamer en schreef het briefje, in 't
Fransch.
De dokter ging met het meisje naar
beneden hij hield een opgewonden
gesprek met den directeur van het hotel,
waarop deze het meisje vol medelijden
aansprak en aanstonds begon, haar te
helpen. Hij liet een rijtuig voor haar
komen eu hielp haar instappen, en gaf
den koetsier, voor zoover zij begrijpen
kon, uitvoerige aanwijzingen, hoe hij
naar zeker straatje in de buurt van het
observatorium moest komen.
Toen begon voor het. meisje de narig
heid. Het rammelende aapje kroop de
volle straten door, en het kroop, zooals
zij later begreep, menigmaal in de ver
keerde richting. Het huis in de Rue Val
du GrAoe scheen aan het andere eind
van de wereld te.staan, maar liet rijtuig
je kwam er toch eindelijk en liield stil.
Het. meisje belde en had een gevoel, of
zij oud werd in den tijd, die er veriiep
voor er werd opengedaan. Toen de
doktersvrouw eindelijk op kwam (lagen
las zij het briefje, zij las liet nog eens en
nog eens, en toen, niet veel gemopper
en gerammel van sleutels, zette zij het
meisje in een duffe wachtkamer, en liet
haar daar zoo lang zitten, dat ze schreide
van zenuwachtigheid. Maar het drankje
kwdin toch ooitliet werd ingepakt en
haar overhandigd.
Honderdmaal was zij, onder dat
lange wachten, opgestaan en naar de
deur geloopen met liet voornemen, het
op te geven en zich met leege handen
terug te reppen naar het ziekbed van
haar moeder. En in de smartelijke
weken, die volgden, verweet zij zichzelf
duizendmaal, dat zij dien aandrang
niet had gevolgd. Maar telkens hield
de gedachte haar tegen, (lat zij nu een
maal zoo'n verren tocht had gemaakt
en zoo'n langen tijd had gewacht, dat.
zij nu niet weg mocht gaan zonder het
drankje, alleen omdat ze de wilskracht
miste 0111 het nog éven uit te houden,
misschien nog maar een paar minuten.
Toen volgde het slakkengangetje van
den terugtocht naar liet hotel, wéér een
foltering, waaraan zij ten slotte zelf een
einde maakte. De koetsier scheen kop
pig besloten te hebben, haar voor een
liotel o)> de Plftce Vendóme af te zet
ten.... eindelijk sprong zij wanhopig
het rijtuig nit. en vroeg radeloos hulp
aan een jongen man, die passeerde -
aan het tweed van zijn pak en aan zijn
schoenen herkende zij hem als landge
noot.
Hij stond nog steeds beschermend
naast haar, vijf minuten later, toen zij,
eindelijk en ten langen leste, in haar
hotel voor de balie stond en om haar
sleutel vroeg. Maar toen keek dezelfde
bediende, die haar 's morgens de pen
had gegeven 0111 haar naam in te schrij
ven, zonder eenig blijk van herkenning
naar haar op en vroeg met een onnoozel
gezicht„Wie wou mademoiselle spre
ken Toen klemde er een koude vrees
