Vult zelf
maar 111!
2
UW biljet
floor
DAVID GARTH
j DE HOOFD PER SOX E\
I
22
Toen kreeg de huisbewaarder een idee. Ze kon
den wagen nemen, waar de Gottrells de paar
den mee vervoerden. „Als meneer d'r mee
naar de tentoonstellingen gaat," legde hij uit. „Dan
brengt u hem volgende week wel eens terug."
Hij reed het voertuig naar buiten en naar de
„ren" van de Deensche doggen. Het was een kleine
vee-auto met gecapitonneerde wanden.
„Even controleeren terwijl ze er in gaan," zei
hij. ..Sir Galaluid Sii LancelotSir Kay de
Seneschalsir Modred.... Sir Gareth van
Gwvnne.... sir Gawainela hoor, u hebt ze
allemaal."
Het nestje jonge hondjes holde over een breede
loopplank den wagen in. Die begon te wiegelen op
zijn wielen. Opgewonden gebas klonk gedempt uit
het interieur, terwijl de huisbewaarder den grendel
voor de deuren schoof.
In orde, juf." zei hij. „Past u maar goed op ze.
Meneer is gek op die honden, 't Zijn zoons van den
kampioen Koning Arthur van Athelstane."
„Dan mag hij wel eens goed onder handen geno
men worden," zei Binny.
Toen zij New York inreed had zij nu en dan het
gevoel, dat iedereen naar haar keek want het was
iets heel nieuws \oor haar, met een veewagen te rij
den. waaruit herhaaldelijk een koor van basstemmen
klonk. Maar eerst toen zij midden in het grootestads-
verkeerzat. begonnen de rampen. Zij stond stil voor
een verkeerslicht en hoorde een diep en uitdagend
gegrom achter zich. Zij luisterde met bezorgde aan
dacht. Enkele der zonen van Koning Arthur schenen
niet best met elkaar op te kunnen schieten.
Zij klopte gebiedend op 't schot achter haar. „Stil
zijn daar beval zij. En onmiddellijk brak het op
roer uit. Binny schrok ontzettend er galmde opeens
een afgrijselijk lawaai door de wanden van den wa
gen, met toppunten van bloeddorstig gegrauw en
zware ploffen.
De mensehen bleven met groote oogen staan. Een
politieagent kwam een onderzoek instellen. „Wat
hebt u daar in,•dame?" schreeuwde hij boven het
tumult uit.
Honden!" schreeuwde Binny terug. „Zes Deen
sche doggen."
.O. En is 't de bedoeling, dat ze elkaar vermoor
den
Dat was heel zeker Binny's bedoeling niét. Zij
wenschte zelfs niet 't, allerkleinste schrammetje in
hun kostbare huiden. Zij kwam radeloos achter het
stuur vandaan en zag verschrikt, hoe snel de menigte
op het trottoir aangroeide.
„Misschien kon iemand wat water halen...."
begon zij zenuwachtig.
„Water brulde de agent. „Ze staan toch niet in
brand Ze vechten
Binny keek hem boos aan. 't Was al verschrikkelijk
genoeg-hij hoefde niet zoo tegen haar te schreeuwen.
Water is een uitstekend middel, om vechtende hon
den kalm te krijgen," betoogde zij. „Als je een paar
emmers over ze heen gooit.
„O jawel, zeker," zei de agent sarcastisch. Hij liep
naar den achterkant van den auto en begon de gren
dels van de deuren te schuiven.
Binny sprong naar hem toe. „Wat gaat u doen f"
hijgde, zij.
Hij keek het slanke blonde meisje aan met een
kouden, ambtelijken blik.
„Mijn plicht!" sprak hij, aan de deur rukkend.
„Ze.
De. rest van zijn woorden werd teruggeslagen in
zijn keel. de zes honden wierpen zich in het licht
van den dag. Ja, de lieele agent werd teruggeslagen,
want een springende hond kwam op zijn borst
terecht, plantte een poot in zijn gezicht en zette zich
af. Binny ontving een schampschot van een taan-
kleurig lichaam, maar dat kwam al zoo hard aan, dat
zij languit tegen den grond sloeg. Zij kwam leelijk
terecht zij voelde een felle pijn door haar pols
schieten en slaakte onwillekeurig een kreetje.
De agent kwam overeind zitten. Hij keek ontzag
lijk versuft. „Nou zeg zei hij moeilijk.
Gillen van vrouwen noopten hen beiden, op te
staan. De zonen van Koning Arthur hadden zich in
alle. richtingen verspreid en maakten zich mot groote
sprongen uit de voeten.
Binny voelde haar bloed koud worden, toen zij de
verkeersopstopping aanzag links en rechts in die
;i Tom Brecket,
de jonge eigenaar ran een reisbureau.
i Binny Parker, f
zijn blonde en zeer bekwame secretaresse, s
Daniel Lane
i de beste klant ran reisbureau
t Felicia Lane9
zijn ietwat warhoofdige dochter.
George Ba rei ay,
eens met Felieia verloofd.
volte bevonden zich zes kostbare honden, en voor
ieder exemplaar was Brocket's Reisbureau aan
sprakelijk.
Zij ontdekte Sir Kay de Seneschal en begon een
wanhopige jacht op hem. Met een diepe ademhaling
strekte zij haar arm uit en greep ze zijn halsband. De
hond nam een sprong, die haar andermaal van de
been rukte, zij kwam met haar knie tegen den grond
en werd een paar meter meegesleept, voor het dier
den halsband kwijt was.
Zij bleef even zitten en probeerde op. adem te
komen. Zij had een veeg over haar rechten neus. haar
hoed stond achterover op haar blonde haar, en overal
in 't rond hoorde zij verontwaardigd getoeter van
auto's en zware bassen van honden. Toen probeerde
zij overeind te komen, om dapper de vervolging vcort
te zetten. Maar die knie deed zoo'n pijn. dat ze haast
niet loopen kon, zeker niet hard. Zij ging op de tree
plank van een taxi zitten, met haar eene hand een
smartelijk kloppenden pols omklemmend, en het
schreien nabij.
De politieagent echter wankelde naar een telefoon -
kastje en nam den hoorn van den haak. „Overval-
patrouille kreet hij „Overval.
De Felice had heerlijk vaarweer getroffen. Zij
gleed door een gouden vloed van maanlicht over
rustig, donker water. Zij was mooi, de Felice, maar
buitendien was zij een schip, en schepen waren voor
Tom Brecket het halve leven. Hij stond met Felieia
Lane bij de reeling van de brug en voelde het zachte
maar krachtige gonzen van motoren beneden zich.
Hij haalde eens flink adem.
„Heelen tijd geleden, sinds ik een deinenden vloer
onder mijn voeten heb gehad," zei hij. „Prettig
gevoel."
„Wel eens gemist vroeg Felieia.
„0 ja, soms wel."
Hij keek naar haar, die vlak naast hem stond, in
iets glimmends en zilverigs gekleed, en opeens, zonder
dat hij goed wist hoe, scheen zij alles weer in hem
wakker te roepen herinneringen aan die gloriedagen
op de voornaamste lijnen, en de bazaars van het
oosten, en de groeten van inlandsche ambtenaren met
tulbanden op, in verre havens, en witte uniformen
met roode en gouden epauletten en een ruim dek
onder je voeten
Zij speelde verstrooid met den band van goud en
saffier en diamant om haar slanken pols. „En nu
werk ik voor je," zei ze. „Is 't niet grappig Zij
zweeg heel even. „Je kunt heusch veel hulp aan me
hebben, zie je. En ik wil een groote hulp voor je
zijn. graag zelfs.
Tom Brecket knikte goedmoedig en bleef er het
zijne van denken. „Ja hoor," gaf hij haar gelijk. „Ik
begrijp 't."
„Je hebt plannen, is 't niet
„Plannen Hij lachte. „Ik weet me geen raad van
de plannen." En opeens raakte hij hardop aan het
denken.
„Ik wil gezelschapsreizen organiseeren," zei hij op
zijn vlugge, besliste manier. „Reizen naar het gebied
der Inka's in Peru, reizen naar het land van de oude
Maya's, waar groote steden worden opgegraven in de
wildernissen van Yoecatan en Centraal Amerika,
reizen naar Indië. En ook reizen, die den gewonen
man leeren, dat er ook in eigen land heel veel te zien
is reizen voor menseben, die hun heele leven op één
plek blijven zitten.
Hij zweeg en bleef zwijgen. De radiomuziek, die
van de radio-cabine kwam door 'n ingebouwden luid
spreker op de brug, kabbelde voort in een bescheiden
melodie en zes zilverige geluiden op de commando
brug meldden het uur van elven.
„Nu," zei het meisje opeens, „wat let je
Tom keek haar vriendelijk aan. Nu kreeg ze baar
eerste lesje in bedrijfsleer. „Geld," zei hij zeer duide
lijk. „bedrijfskapitaal."
„Daar is misschien aan te komen," zei Felieia.
„Misschien zelfs heel makkelijk." Zij keek naar het
gloeiende einde van haar sigaret. „Als iemand je nu
bijvoorbeeld eens 't noodige geld aanbood om te
beginnen."
„Jawel, een rijke oom in Australië," knikte Tom.
„T)an moet ik eerst op zoek."
„Waarom ga je zoc ver Haar levendige mond
plooide zich tot een flauw lachje. „Ik weet nogal met
vader om te springen." Weer glimlachte zij en zij
gooide haar sigaret overboord. „Enfin," zei ze luch
tig, ,,'t lijkt me, dat er best iets op te vinden is."
Tom's hoofd kwam met een ruk omhoog.
„Wat dan ze- hij twijfelachtig.
„Ik kan er hem best toe overhalen," zei ze knik
kend. „Dat weet je wel."
Ja, Tom Brecket wist dat heel goed. De harde,
taaie Daniel Lane, de leider van een ontzaglijk be
drijf, dat auto's en vliegtuigmotoren en tractors pro
duceerde, had een kostbaar zwak zijn luchthartige
en soms aanstellerige dochter. Hij keek naar haar,
toen zij nonchalant tegen de reeling ging leunen. Het
was niet makkelijk, 't allemaal opeens te bevatten....
dat die bevallige bedreiging tegen den vrede der
menschheid hem den weg zou kunnen banen naai
de vervulling van een droom.
Maar op het inoment zelf, dat een visioen plot
seling tastbaar scheen te worden, doorzag zijn
schranderheid, dat hier gevaar school. Het kon
niet anders dan glad ijs zijn, waar Felieia iemand
op wou brengen. Maar het was wél een buiten
gewoon aanlokkelijk gevaar
„Waarom zou je dat doen zei hij verwonderd.
,,IIoe kom je op 't idee
„Misschien voel ik zooveel voor 't reisvak."
Tom schudde zijn hoofd. „Hoor eens, Felieia," zei
hij goedmoedig, „al wat jij van 't reisvak weet, kun
je op een speldeknop bergen."
Felieia keek hem aan en liet toen haar blik
afdwalen naar het gladde water in maneschijn.
„Noemt u dan maar eens een andere reden, me
neer Brecket," verzocht zij hem.
Weer ontstond er een stilte en die stilte groeide
aan tot een zekere tooveraehtige sfeer, waarin her
denken van mooie dagen samensmolt met een ver
bazingwekkend nieuw vooruitzicht.
En toen werd hij zich bewust van een stem,
die iets afdreunde. Er kwamen politieberichten uil
den luidspreker.
„Draai maar af," stelde het meisje voor. „Of
interesseert 't je
„New f ork sprak de galmende beroepsstem.
„Een verkeersbelemmering, bestaande uit zes groote
Deensche doggen, twee overvalpatrouilles en eene
juffrouw Binny Parker, heeft vandaag vijfentwintig
minuten lang het verkeer door drie straten lam
gelegd."
Tom was overeind geschoten alsof een veer hem
bewoog. Hij stond verbaasd naar den luidspreker
te staren.
„Juffrouw Parker, die een vee-auto bestuurde
waarin de houden opgesloten waren, stopte midden
in het verkeer, om aan een gevecht tusschen de
dieren een einde te maken. De honden wisten te
ontsnappen en verspreidden zich in alle richtingen.
Een paniek werd voorkomen door de komst der
politieauto's.
Juffrouw Parker weigerde zich met haar vracht
auto te verwijderen, vóór zij al de honden terug
had. Zij is gearresteerd wegens stoornis van het
verkeer en het veroorzaken van publieken overlast."
Bnel draaide hij zich om naar Felieia. „Hoor je
dat riep hij. „AllemachtigWaar komen in
