Gütermamis Wie verstandig is,naait met l?J daarvv^elastisck is, sterk en kleurecht. is de beste. I en sensatie Tan Je jury Lucht, water en zon! LET U OP HET HANDELSMERKSCHAAKBORD. Een grillige samenloop van toeval lige omstandigheden," oordeelde Abel Ruskill deze geschiedenis, toen hij haar uit den mond van John Elsworth vernam. John Elsworth zelf matigde zich geen oordeel aan, maar hij was geneigd er anders over te denken. ..Toeval" is een voor de hand liggend etiket voor allerlei onlogische en wonder lijke dingen en de oppervlakkige mensch bedient er zich veel liever van dan zich te verdiepen in vragen van hoogere orde. Hoe het oordeel van de. menschen echter ook diende te luiden een won derlijke geschiedenis was het zeer zeker. Zij ving aan op een nacht in Maart, toen John Elsworth met vier zwaarbeladen sleden- pelzen onderweg was van het (treat Bear Lake naar post Meredith aan de Athabaska, waar Abel Ruskill troonde als agent van de Company. Hij had dien avond zijn bivak opgeslagen aan de zuidelijke boorden van het meer en om acht uur lagen zoowel de ïndiaan- srhe geleiders als de honden in diepe rust John Elsworth lag in zijn slaapzak gedoken in de uitgegraven holte van een sneeuwheuvel en na een vermoeienden dag sliep hij even rustig en vast als in het bed, dat hij bij zeldzame gelegen heden het zijne kon noemen. In het diepst van zijn slaap had hij een vreem den droom. Hij hoorde geschuifel in den nauwen toegang tot zijn slaapplaats en ■en oogenblik later werd zijn gelaat, dat half in den slaapzak verborgen zat, dicht door het schijnsel van een elec- irische lantaarn. Hij richtte zich over eind op zijn elleboog en bijna op het zelfde oogenblik verdween het licht. Bij het terugtrekken van de lantaarn viel het lichtschijnsel echter gedurende een ondeelbaar moment op het gelaat van den indringer. En in dat schijnsel aan schouwde John Elsworth het hoofd van een man, gedekt door een bevermuts een man met een scheel oog en een scheefgegroeid neusbeen. Tefstond daar op verdween het hoofd, er',klonk nog eenig geschuifel in de nauw sneeuw - gang en toen bleef het stil. John Elsworth ontwaakte. Hij zat half overeind en leunde op zijn elleboog. Zijn droom en vooral dat geschonden mannengelaat stonden hem zoo levendig voor den geest, dat hij een oogenblik m eendedat de verschijning werkelijkheid was geweest Hij luisterde scherp, hoorde het kraken van de sneeuwkorst onder den invloed van de strenge vorst en al de overige geluiden, waarmee hij in het hooge noorden vertrouwd was geraakt. Doch verdachte of zelfs maar vreemde geruchten vielen hem niet op. ,.Een droom," mompelde hij, terwijl hij weer ging liggen. Toen hij den vol genden morgen echter opstond keek hij verbaasd in het rond. Van den sneeuw heuvel liep een breed sneeuwsehoen- spoor in de richting van het westen. Hij riep zijn Indianen bij elkaar, doch geen hunner kon hem een verklaring geven van de zonderlinge geschiedenis. Ook werd er niets vermist alleen was er dat spoor en de herinnering aan zijn droom, die thans echter bleek geen droom te zijn geweest. John Elsworth ging het spoor een mijl ver na. Toen be greep hij dat het tijdverlies zou zijn te trachten zijn vreemden bezoeker te achterhalen. Hij keerde terug en spoedig was hij de geschiedenis vergeten. In het noorden werd in die dagen veel gesproken over den gewelddadigen dood van een zekeren Joe Maury, een pels jager met een niet al te gunstige repu tatie. John Elsworth vernam eerst van dien moord, toen hij in begin April met zijn pelzen post Meredith bereikte. „Ken je misschien ook een Tom Vane in het noorden vroeg Abel Ruskill, toen hij hem het, voornaamste nieuws uit de streek had meegedeeld. „Tom Vane ik herinner me iemand van dien naam te hebben ontmoet aan het Slavenmeer," antwoordde John Elsworth. ,,'t Is lang geleden, misschien reeds twee jaar. Hij had een knappe jonge vrouw, die evengoed met een geweer wist, om te gaan als een geboren scherpschutter. „Dat is 'm," stemde Abel Ruskill toe. „Hij is in Maart gearresteerd en opge sloten in de gevangenis van Mac Mahon." „Waarom „Moord of doodslag, dat zal de jury uit moeten maken. Het, slachtoffer heette Joe Maury een doorgewinterde schurk. Heb je 'm gekend „Nooit, van gehoord," antwoordde John Elsworth. „Vertel me er eens iets van. Ik herinner me dat die Tom Vane een gemoedelijke jonge kerel was allerminst een ruw type, dat ik tot een moord in staat zou hebben geacht." Abel Ruskill trok aan zijn pijp en schudde zijn hoofd. „Er valt niet, veel te vertellen. Op een dag kwamen er in Mac Mahon een paar Eskimo's aangifte doen, dat hun baas vermoord was, Joe Maurv. Hij had ruzie gehad met Tom Vane naar zij beweerden had Tom dien twist opzettelijk uitgelokt. Van woorden was het tot daden gekomen en op zeker oogenblik had Tom Vane zijn revolver op zijn tegenstander afgevuurd. De kogel trof hem in de borst en toen Tom Vane hem ineen zag zijgen nam hij de vlucht. De twee Eskimo's waren ge tuigen van het, gevecht. Zij legden Joe op een slede en namen hem mee het hooge noorden in, om hem in hun dorp te laten behandelen door een medicijn vrouw. Dienzelfden avond stierf hij echter reeds en om den doode te sparen voor de wolven hakten zij een gat, in het ijs van liet, meer en lieten hem daarin neer. Vóór hij stierf had Joè echter nog de kracht, gehad Tom Vane in zijn zak boekje als zijn moordenaar aan te wijzen. Na die verklaring trok de politie er natuurlijk onmiddellijk op uit en twee weken later werd Tom Vane in zijn hut in hechtenis genomen." „Dat ziet, er leelijk voor hem uit," oordeelde John Elsworth, toen Abel Ruskill aan het eind van zijn relaas ge komen was. „Wat zei hij van de be schuldiging „Dat ze van a tot z gelogen was," ant woordde Abel Ruskill. „Volgens zijn lezing van het geval had Joe Maury dien twist gezocht, om zich te wreken over het feit, dat Mary Vane niet, gediend bleek van zijn bezoek. Na een onbedui- denden twist schoot hij 't, eerst, maar hij miste, l'it noodweer schoot Torn Vane terug, met het ongelukkige gevolg dat zijn schot zoo goed als doodelijk was. Ook gaf hij toe dat hij de vlucht had ge nomen zijn daad had hem zoo ver schrikt, dat hij zijn bezinning verloor en naar zijn slachtoffer niet meer omkeek. Als Joe die twee Eskimo's niet bij zich had gehad zou er misschien geen haan naar hem gekraaid hebben, maar het zal Tom Vane moeilijk vallen de verklaring van die twee getuigen te ontzenuwen. Er valt weinig of niets omtrent de uitspraak van de jury te voorspellen, maar men geeft Tom bitter weinig kans op vrij spraak." door Rhilip O'Doone Als je dit leest, zal je wel denken, drie prach tige gelegenheden om je kleeren te bederven, nietwaar? Niets daarvan hoor! Wij hadden onze Indanthren geverfde jurken aan en zooals je weet zijn Indanthren geverfde stoffen onover troffen waschecht, zonecht en weerecht! Let op het merk:

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1938 | | pagina 12