Gütermamis
Wie verstandig is,naait met l?J
daarvv^elastisck is, sterk en kleurecht.
is de beste.
I en sensatie Tan Je jury
Lucht, water en zon!
LET U OP HET HANDELSMERKSCHAAKBORD.
Een grillige samenloop van toeval
lige omstandigheden," oordeelde
Abel Ruskill deze geschiedenis,
toen hij haar uit den mond van John
Elsworth vernam. John Elsworth zelf
matigde zich geen oordeel aan, maar
hij was geneigd er anders over te denken.
..Toeval" is een voor de hand liggend
etiket voor allerlei onlogische en wonder
lijke dingen en de oppervlakkige mensch
bedient er zich veel liever van dan zich
te verdiepen in vragen van hoogere
orde.
Hoe het oordeel van de. menschen
echter ook diende te luiden een won
derlijke geschiedenis was het zeer zeker.
Zij ving aan op een nacht in Maart, toen
John Elsworth met vier zwaarbeladen
sleden- pelzen onderweg was van het
(treat Bear Lake naar post Meredith
aan de Athabaska, waar Abel Ruskill
troonde als agent van de Company. Hij
had dien avond zijn bivak opgeslagen
aan de zuidelijke boorden van het meer
en om acht uur lagen zoowel de ïndiaan-
srhe geleiders als de honden in diepe
rust
John Elsworth lag in zijn slaapzak
gedoken in de uitgegraven holte van een
sneeuwheuvel en na een vermoeienden
dag sliep hij even rustig en vast als in
het bed, dat hij bij zeldzame gelegen
heden het zijne kon noemen. In het
diepst van zijn slaap had hij een vreem
den droom. Hij hoorde geschuifel in den
nauwen toegang tot zijn slaapplaats en
■en oogenblik later werd zijn gelaat, dat
half in den slaapzak verborgen zat,
dicht door het schijnsel van een elec-
irische lantaarn. Hij richtte zich over
eind op zijn elleboog en bijna op het
zelfde oogenblik verdween het licht. Bij
het terugtrekken van de lantaarn viel
het lichtschijnsel echter gedurende een
ondeelbaar moment op het gelaat van
den indringer. En in dat schijnsel aan
schouwde John Elsworth het hoofd van
een man, gedekt door een bevermuts
een man met een scheel oog en een
scheefgegroeid neusbeen. Tefstond daar
op verdween het hoofd, er',klonk nog
eenig geschuifel in de nauw sneeuw -
gang en toen bleef het stil.
John Elsworth ontwaakte. Hij zat
half overeind en leunde op zijn elleboog.
Zijn droom en vooral dat geschonden
mannengelaat stonden hem zoo levendig
voor den geest, dat hij een oogenblik
m eendedat de verschijning werkelijkheid
was geweest Hij luisterde scherp, hoorde
het kraken van de sneeuwkorst onder
den invloed van de strenge vorst en al
de overige geluiden, waarmee hij in het
hooge noorden vertrouwd was geraakt.
Doch verdachte of zelfs maar vreemde
geruchten vielen hem niet op.
,.Een droom," mompelde hij, terwijl
hij weer ging liggen. Toen hij den vol
genden morgen echter opstond keek hij
verbaasd in het rond. Van den sneeuw
heuvel liep een breed sneeuwsehoen-
spoor in de richting van het westen. Hij
riep zijn Indianen bij elkaar, doch geen
hunner kon hem een verklaring geven
van de zonderlinge geschiedenis. Ook
werd er niets vermist alleen was er
dat spoor en de herinnering aan zijn
droom, die thans echter bleek geen
droom te zijn geweest. John Elsworth
ging het spoor een mijl ver na. Toen be
greep hij dat het tijdverlies zou zijn te
trachten zijn vreemden bezoeker te
achterhalen. Hij keerde terug en spoedig
was hij de geschiedenis vergeten.
In het noorden werd in die dagen veel
gesproken over den gewelddadigen dood
van een zekeren Joe Maury, een pels
jager met een niet al te gunstige repu
tatie. John Elsworth vernam eerst van
dien moord, toen hij in begin April met
zijn pelzen post Meredith bereikte.
„Ken je misschien ook een Tom Vane
in het noorden vroeg Abel Ruskill,
toen hij hem het, voornaamste nieuws
uit de streek had meegedeeld.
„Tom Vane ik herinner me iemand
van dien naam te hebben ontmoet aan
het Slavenmeer," antwoordde John
Elsworth. ,,'t Is lang geleden, misschien
reeds twee jaar. Hij had een knappe
jonge vrouw, die evengoed met een
geweer wist, om te gaan als een geboren
scherpschutter.
„Dat is 'm," stemde Abel Ruskill toe.
„Hij is in Maart gearresteerd en opge
sloten in de gevangenis van Mac
Mahon."
„Waarom
„Moord of doodslag, dat zal de jury
uit moeten maken. Het, slachtoffer
heette Joe Maury een doorgewinterde
schurk. Heb je 'm gekend
„Nooit, van gehoord," antwoordde
John Elsworth. „Vertel me er eens iets
van. Ik herinner me dat die Tom Vane
een gemoedelijke jonge kerel was
allerminst een ruw type, dat ik tot een
moord in staat zou hebben geacht."
Abel Ruskill trok aan zijn pijp en
schudde zijn hoofd. „Er valt niet, veel te
vertellen. Op een dag kwamen er in
Mac Mahon een paar Eskimo's aangifte
doen, dat hun baas vermoord was, Joe
Maurv. Hij had ruzie gehad met Tom
Vane naar zij beweerden had Tom
dien twist opzettelijk uitgelokt. Van
woorden was het tot daden gekomen en
op zeker oogenblik had Tom Vane zijn
revolver op zijn tegenstander afgevuurd.
De kogel trof hem in de borst en toen
Tom Vane hem ineen zag zijgen nam hij
de vlucht. De twee Eskimo's waren ge
tuigen van het, gevecht. Zij legden Joe
op een slede en namen hem mee het
hooge noorden in, om hem in hun dorp
te laten behandelen door een medicijn
vrouw. Dienzelfden avond stierf hij
echter reeds en om den doode te sparen
voor de wolven hakten zij een gat, in
het ijs van liet, meer en lieten hem daarin
neer. Vóór hij stierf had Joè echter nog
de kracht, gehad Tom Vane in zijn zak
boekje als zijn moordenaar aan te
wijzen. Na die verklaring trok de politie
er natuurlijk onmiddellijk op uit en twee
weken later werd Tom Vane in zijn hut
in hechtenis genomen."
„Dat ziet, er leelijk voor hem uit,"
oordeelde John Elsworth, toen Abel
Ruskill aan het eind van zijn relaas ge
komen was. „Wat zei hij van de be
schuldiging
„Dat ze van a tot z gelogen was," ant
woordde Abel Ruskill. „Volgens zijn
lezing van het geval had Joe Maury dien
twist gezocht, om zich te wreken over
het feit, dat Mary Vane niet, gediend
bleek van zijn bezoek. Na een onbedui-
denden twist schoot hij 't, eerst, maar hij
miste, l'it noodweer schoot Torn Vane
terug, met het ongelukkige gevolg dat
zijn schot zoo goed als doodelijk was.
Ook gaf hij toe dat hij de vlucht had ge
nomen zijn daad had hem zoo ver
schrikt, dat hij zijn bezinning verloor en
naar zijn slachtoffer niet meer omkeek.
Als Joe die twee Eskimo's niet bij zich
had gehad zou er misschien geen haan
naar hem gekraaid hebben, maar het zal
Tom Vane moeilijk vallen de verklaring
van die twee getuigen te ontzenuwen. Er
valt weinig of niets omtrent de uitspraak
van de jury te voorspellen, maar men
geeft Tom bitter weinig kans op vrij
spraak."
door Rhilip O'Doone
Als je dit leest, zal je wel denken, drie prach
tige gelegenheden om je kleeren te bederven,
nietwaar? Niets daarvan hoor! Wij hadden onze
Indanthren geverfde jurken aan en zooals je
weet zijn Indanthren geverfde stoffen onover
troffen waschecht, zonecht en weerecht!
Let op het merk: