EEN GROOT STOOMSCHIP
„SPOORLOOS" VERDWENEN!
fn de dagen, toen de groote zeilschepen de
oceanen bevoeren, was het een veelvuldig
voorkomend verschijnsel, dat een schip de
haven verliet en men er, nadat het aan den
horizon was verdwenen, nimmer meer iets van
hoorde of zag. Overgeleverd aan wispelturige natuur
elementen, zwalkte de bemanning soms wekenlang
in een schier onmetelijke ruimte van lucht en water,
zonder dat de mogelijkheid bestond om zich met
een ander schip of met de bewoonde wereld in ver
binding te stellen. Hieraan danken wij de romanti
sche verhalen van zeelieden, die als opvarenden van
een schip, dat werd geacht ,,met man en muis" te
zijn vergaan, na jaren eensklaps weer in den familie
kring opdoken.
Hoewel onze geperfectionneerde moderne tijd de
menschheid niet gehéél bespaart voor scheepsram
pen, meende men, dat er bij de scheepvaart van een
spoorlooze verdwijning practisch geen sprake meer
kon zijn. Immers, het drukke verkeer op de wereld
zeeën en de radio-installatie, die ieder schip volgens
wettelijke voorschriften aan boord moet hebben,
sluiten uit, dat een schip ten onder kan gaan zónder
dat vaartuigen, die zich in de nabijheid bevinden,
hiervan iets merken. Zelfs is het in de meeste ge
vallen mogelijk door snel den steven te wenden en
full-speed naar de plaats des onheils te stoomen
hulp te bieden en opvarenden te redden. De befaam
de, door scheepsmarconisten geseinde noodkreet
S.O.S. heeft in den loop der jaren reeds menigeen
voor een wissen zeemansdood bewaard.
En toch op 8 Maart van dit jaar verliet het
5.456 tonnen metende Engelsche stoomschip „Anglo-
Australian" de haven van Cardiff om spoorloos
te verdwijnen De havenstad Vancouver, de be
stemming van het schip, zou dit nimmer zien binnen
varen en de bemanning zou niet, gelijk 't recht-
geaarden zeelieden betaamt, aan wal gaan passa
gieren om de vermoeienissen van de lange reis te
vergeten.
Op 24 Maart ontvingen de reeders nog de gebrui
kelijke, draadlooze mededeeling, dat de Azoren
waren gepasseerd en aan boord „alles wel" was.
Dit blijken achteraf de laatste teekenen van leven
te zijn geweest, want sindsdien heeft men niets
meer van het schip vernomen.
Men staat hier voor een mysterie, dat in zijn
toedracht herinneringen oproept aan de scheeps-
ONDANKS TECHNIEK DER
TWINTIGSTE EEUW
drama's uit voorbije perioden, die men in de twin
tigste eeuw echter onmogelijk achtte. De geheim
zinnigheid, waarin deze ramp is gehuld, wordt groo-
ter bij de wetenschap, dat de Anglo -Australian"
twee goede radio-installaties aan boord had en dus,
bij een defect aan het eene apparaat, het tweede in
gebruik kon worden genomen. Toch heeft men sinds
den vierentwintigsten Maart geen teeken van leven
ontvangen, zelfs niet het S.O.S., waardoor bij een
dreigende ramp binnen korten tijd hulp ter plaatse
was geweestberekeningen hebben namelijk uit
gemaakt, dat het verdwenen schip in géén geval
op meer dan vijftig mijlen afstand kon zjjn van een
ander vaartuig.
Er zijn geen omstandigheden, die een aanwijzing
vormen tot de mogelijke oorzaak, waardoor dit
schip kan zijn ten onder gegaan. Het voerde geen
lading mee, doch slechts water als ballast. Ontplof
bare stoffen bevonden zich niet aan boord. De reede-
rij, aan wie het schip toebehoorde, staat bekend als
een onderneming, die immer bedacht is op de veilig
heid van haar schepen en opvarenden. Als bewijs
hiervoor kan gelden, dat over een periode van vijf
entwintig jaar, met uitzondering van den wereld
oorlog, geen schip verloren ging.
Een verdere vraag, die deskundigen zich stelden,
was, of de gezagvoerder door roekeloos beleid een
ramp kon hebben veroorzaakt. Doch volgens
menschelijke berekening moet ook deze mogelijkheid
worden uitgeschakeld, aangezien de kapitein, F.
Parslow, bekend stond om zijn zeevaartkundige
kennis en om zijn voorzichtigheid.
Het ligt voor de hand, dat deze mysterieuze ver
dwijning aanleiding heeft gegeven tot tallooze theo
rieën. Hierbij trad steeds weer de moeilijkheid naar
voren, dat geen aannemelijke verklaring kon worden
gevonden voor het onheilspellende stilzwijgen van
den marconist. Een simpel S.O.S., uitgezonden op
het allerlaatste oogenblik, had een tip van den
sluier kunnen oplichten en althans zekerheid ver
schaft omtrent de plaats, waar het schip is ge
zonken. De directeur van een groote verzekerings
maatschappij, wier risico grootendeels ligt op het
gebied van de scheepvaart, is van meening, dat we
hier hebben te doen met een uitzonderingsgeval,
waarvan er één op de millioen voorkomt. Slechts
door rekening te houden met een bjjna onmogelijken
samenloop van omstandigheden is men in staat de
tragiek van de ramp te benaderen. De bodem van
het schip kan door een uitstekend gedeelte van een
rif zijn opengereten, juist op een moment, dat de
marconist zijn hut een oogenblik had verlaten.
Ofwel, de marconist keek toevallig over de reeling,
werd weggeslagen door een plotseling aanrollende
vloedgolf, die zich tevens op het geheele schip
stortte en het tot zinken bracht. In beide gevallen
zou het uitblijven van noodsignalen dus kunnen
worden verklaard.
Verder oppert men de mogelijkheid van een
plotselinge explosie in de bunkerruimte, waardoor
tevens de zendapparaten van den marconist zouden
zijn vernield. Men acht het zelfs niet uitgesloten,
dat er onverwachts een zware, kortstondige storm
opstak, die de stuurinrichting van het schip onklaar
maakte en de zendinstallaties ontwrichtte. De
kunde van een marconist reikt meestal wel zoover,
dat hij de schade voorloopig weet te herstellen, doch
de tjjd, die hiervoor noodig is, kan in dit geval het
schip noodlottig zijn geworden. Immers een vaartuig
met een ontredderde stuurinrichting is willoos aan
de golven overgeleverd en één hevige stortzee, die
dan niet door een handige manoeuvre kan worden
ontweken, zou het schip binnen enkele minuten in
zinkenden toestand brengen.
Maar iedere veronderstelling en iedere meening,
die wordt uitgesproken, berust op geen enkel tast
baar feit. Het radio-apparaat van de „Anglo-Austra-
lian" heeft sinds vierentwintig Maart gezwegen en
zal zich waarschijnlijk wel niet meer laten hooren.
De onbekende diepten van den Atlantischen Oceaan
verbergen een geheim, dat zelfs het vernuft van on
zen modernen tijd niet tot oplossing kon brengen. Op
de gebruikelijke manier zal de Raad voor de Scheep
vaart uitspraak doen, de verzekeringsmaatschappij
zal den reeders de materieele schade vergoeden, de
nabestaanden van de zeelieden zullen in hun leed
moeten berusten en de annalen der scheepvaartge
schiedenis zullen een mysterie meer tellen een
mysterie, dat zich voltrok ondanks de volmaakte
techniek der twintigste eeuw
