Vult zelf
maar in
«W biljet
floor
BA VID GrARTH
(SLOT)
j DL HOOFDPERSONEN:
12
Alstublieft," zei Tom, en hij gaf hem de biljetten,
passen en labels voor de bagage. „De dokter
is dus toch geroepen t"
„Ja, hij zit op 't oogenblik in den trein. Komt om
één tweeënveertig aan."
„Eén tweeënveertig zei Tom. „U vergist u
zeker."
„Toch niet," zei de secretaris verbaasd. „Eén
tweeënveertig in New York."
Tom keek verschrikt. „Maar dat is te laatriep
hij. „De boot vertrekt om twaalf uur, meneer
Murdoek."
Murdock verstijfde alsof hij met een touw werd
opgetrokken. Zijn onderkaak bewoog zich even, maar
er kwamen geen woorden.
Tom boog zich over zijn schrijftafel heen. „Maar
dat wist u toch De vertrektijd staat duidelijk op
de biljetten."
De secretaris kreeg plotseling de spraak terug.
„Had ik de biljetten dan, meneer Brocket V' riep
hij woest. „Ik heb gisteren uw kantoor opgebeld en
uw assistente zei van drie uur. Ik heb dr. Tolliver
een telegram gestuurd boot vertrekt drie uur, en
daar heeft hij zijn tijd naar geregeld. Begrijpt u,
wat dat zeggen wil Dat de dokter niet met die
boot meekan. Dat hij een hoogst belangrijke operatie
misloopt. Dat er in Londen misschien iemand sterft,
omdat uw kantoor zich drie uur vergist in den
vertrektijd van een boot
Tom Brecket voelde zijn bloed in ijswater ver-
keeren. Ongeloofelijk, maar waar Felicia had een
verkeerden tijd opgegeven. Zoo eenvoudig als 't
was, had zij nog kans gezien om den boel in de war
te schoppen met haar luchthartige onnoozelheid.
„Wacht u even," zei hij vlug. „Laten we eens
zien, of we er niets op kunnen vinden.
„Iets op vinden De dokter zit in den trein
begrijpt u dat niet
,,'t Spijt me erger dan ik u zeggen kan," zei Tom
nederig. Hij dacht na uit al zijn macht. „Gaat u
maar naar de haven met de biljetten. Ik zal wel
zorgen, dat ik hem op die boot krijg." Dat kwam er
zoo opeens uit, omdat Tom Brecket niet het flauwste
idee had, hoe hij zooiets gedaan moest krijgen.
Murdock haalde lang en trillend adem. ,,'t Is u
geraden, meneer Brecket," zei hij dreigend. „Want
als hij die boot mist, wordt uw bureau aansprakelijk
gesteld. Ik durf u gerust te verzekeren, dat u de
schade zult mbeten vergoeden, die de dokter noemt."
Hij liep het kantoor uit Tom keek hem even na en
zocht toen halfversuft een ruggesteun. Er vertrok
vanmiddag om drie uur niets dan de boot naar Ber
muda, en hoe iémand ter wereld de Octavia daar mee
kon verwarrenze had alleen maar hoeven na te
kijken, of de lijn en de datum klopten Hij greep naar
een biljet met de vertrekuren voor die week en keek
het door, om te zien, hoe zij zich had kunnen ver
gissen. Doodeenvoudig alles op één rijtje, datum,
tijd en plaats van vertrek.
Hij kreunde. Precies wat hij gedacht had. Het ver
trek naar Bermuda stond één regel onder de Octavia.
Drie uur. Felicia had bij 't vertrekuur te laag gekeken.
Op accuratesse hoefde je niet te rekenen bij Felicia.
En accuratesse was nummer één op een reisbureau.
Maar wat schoot hij nu op met al dat geredeneer
De Octavia vertrok om twaalf uur en de beroemde
dr. Leroy Tolliver zat om dien tijd in de buurt van
Philadelphia of zooiets. Vervolgen Ze konden
Brocket's Reisbureau zoo vervolgen dat het van de
wereld verdween.
..Waar zit die juffrouw Lane vroeg hij woedend.
Er kwam geen ander antwoord dan de galm van
zijn»eigen stem. Tom Brecket kreeg een gevoel van
onwelheid. Hij keek rond naar de kaarten aan de
muren, kaarten van allerlei hoeken der wereld dat
waren allemaal stukjes van het plan, dat hjj gesmeed
had in tallooze nachten op zee, terwijl beneden de
machines stampten en het schuim hoog opsprong
tegen de grijze zijden van het snelle mailschip. Aan
wal blijven en voor zichzelf beginnen op het terrein,
dat hem lokte; het reiswezen. Het was gelukt, hij
ging vooruit en nu kwam een vernietigend proces
allés in elkaar trappendoordat zoo'n wicht niet
goeil uit. haar oogen keek.
Maar het was de gedachte aan een patiënt in Lon
den, die hem op de hielen zat, toen hij snel heen en
weer liep door zijn kantoor. Denken Hij moest
denken en gauw ook.
Opeens bleef hij staan. Daar was Binnv. Zij zag er
Tam Brecket
I de jonge eigenaar van een reisbureau.
Binny Barker,
J zijn blonde en zeer bekwame secretaresse.
Daniel Lane,
I de beste klant van '1 reisbureau.
Felicia Lane,
zijn ietwat warhoofdige dochter.
George Barclay,
eens met Felicia verloofd.
nog een beetje slachtofferachtig uit met haar ver
bonden pols, maar haar kleedij was onberispelijk als
steeds. Daar was Binny, aan dek Verschijnend bij
noodweer. Alsof zij gevoeld had, dat zij er zijn moest.
„Goeden morgen," zei ze. „Ik moest maar weer
eens probeeren, dacht ik."
„Da's reusachtig van je, Binny," zei hij. „Maar je
hebt ee i allerongelukkigsten morgen uitgekozen."
Zij keek hem vlug aan. „Is er iets misgeloopen t"
Tom Brecket lachte schamper. „Iets zei hij.
„Alles
„Wat is er vroeg Binny gespannen.
Hij vertelde 't haar. Binnv zat verslagen neer.
Tom grinnikte wrang.
„Dat zal voor mij wel bet,eekenen terug naar de
zilte baren," zei hij. „Maar dat is 't ergste niet. Een
klant verkeerd ingelicht en een zieke...."
„We moeten hem uit dien trein halen
Hij keek haar aan. Zij zat rechtop en haar ovale
kin stond vastberaden. Wat zei ze Hem uit den
trein halen. Jawel. Ja natuurlijk! Dat was praten.
Dat was het eerste Eigenaardig, dat hij plotseling
zoo'n energie in zich voelde gloeiende echte
Tom Brecket drong met al zijn ellebogen door den
dichten nevel heen.
„Goed zoo riep hij. „Zeer juist. Ik weet niet, hoe
we hem op die boot moeten krijgen, maar we zullen
't klaarspelen." Hij stond een halve seconde te staren
en knipte toen met zijn vingers. „De trein van één
tweeënveertig uit 't zuiden waar is die op 't oogen
blik
Binny zei niets. Zij greep naar een telefoon. Tom
greep ook naar een telefoon. Zij gingen samen den
strijd in. Nog een kleine drie uren en 't was twaalf
uur.
„Net uit Washington vertrokken," zei Tom, terwijl
hij den hoorn neerlegde. „We zullen hem in Balti
more opvangen. Stuur hem een telegram, Binny. Dr.
Leroy Tolliver, in den mailtrein. Zeg dat hij uitstapt
en als de weerga naar 'I vliegveld rijdt. Ik bel Balti
more op om een vliegtuig te huren."
Hij zat geweldig te transpireeren, terwijl hij verbin
ding mét het vliegveld te Baltimore trachtte te krij
gen. Binny kroeg haar telegram weg en kwam toen
achter hem staan. Zij boog zich bezorgd over zijn
donkere hoofd, toen hij onderhandelde over een spe
ciaal vliegtuig.
„F moet uiterlijk om half twaalf Newark halen,"
zei hij heftig. „Die dokter moet om twaalf uur op de
boot zijnWat zegt u? Slecht zicht?" Binny
zag hem «liep ademhalen. „Hoort u eens," zei hij
dringend, „alles komt hier op den tijd aan. Ik zal
probeeren of ze de boot willen laten wachten, maar
u moet zorgen dat uw piloot flink gas geeft, het heele
traject. Jawel, slecht zicht is erg. maar iemand in
Londen laten sterven is ook erg."
Hij verbrak de verbinding en keek op zijn horloge.
„Nu moeten we maar afwachten," mompelde hij.
Even probeeren of we die boot vast kunnen houden."
Hij vroeg en het antwoord was een onverzettelijke
weigering. Het, schip moest op tijd weg. Ernstig legde
hij het geval uit. Kon hij dan zeggen, hoe laat de
dokter er zijn zou Nee. precies kon hij 't, niet zeg
gen, maar 't zou hensch niet veel over twaalven
worden. Dan speet 't de maatschappij dat was te
vaag. Het schip vertrok om twaalf uur.
Tom ging met zijn vingers door zijn haar en schud
de zijn hoofd tegen Binny. „Niet veel kans.
Het gezicht van het meisje stond strak. Maar haar
stem klonk als een trompetstoot „We hebben nog
kans tot 't twaalf uur slaat
„Eén op de honderd," zei Tom Brecket. „Maar we
zullen doen wat we kunnen," vervolgde hij beslist.
„Ik zal politiegeleide aanvragen, ik neem een auto
en ik wacht op 't vliegveld Newark. Blijf jij pro
beeren, of je 't schip tegen kunt houden, Binny
en informeer van tijd tot tijd naar 't vliegtuig, dan
weten we ten minste ongeveer, hoe laat 't aankomt."
Hij greep opnieuw naar de telefoon en een paar
minuten later zette hij zijn hoed op. „Ik ben weg.
Binny," zei hij kortaf. „Blijf je aan die boot trekken?"
„Komt in orde," zei het meisje bedaard. „Ik iaat
die maatschappij niet met rust. voor ik ze wat tijd af
heb gepingeld."
„En ik zal dien dokter een autoritje laten maken,
zooals hij er nog nooit een gehad heeft," zei Tom.
Op het vliegveld tuurde hij omhoog naar een grjj-
zen en mistigen hemel en toen keek hij zenuwachtig
op zijn horloge. Elf uur. Hij holde naar de telefoon
en belde Binny. „Al succes met die zeevaarders
vroeg hij gejaagd.
„Nog niet," zei ze, „maar ik blijf hameren."
„En 't vliegtuig
„Om tien zevenentwintig uit, Baltimore vertrok
ken, met, den dokter aan boord. Verder geen be
richten."
„Blikslagers." mopperde Tom, en hjj repte zich
het veld weer op.
Om half twaalf belde hij weer op. Binny rappor
teerde, dat de maatschappij eindelijk had toegestemd
in een uitstel van een kwartier. Tom's stem sloeg
bijna over van opluchting. „Knap gedaan, Binny.
En 't vliegtuig
„Niets van gehoord helaas."
Hij ging maar weer uit staan kijken.
Kwart voor twaalf. nog niets aan den hemel
dan dat hatelijke grijze floers. Hij wachtte nog tien
zenuwsloopende minuten en ging toen Binny spre
ken.
„Bij twaalven," zei hij bedrukt. „Ik ben bang dat
't mis is. Ik Zijn stem stokte. Hij geloofde
zeker, dat hij gegons had gehoord in de hoogte,
vliegtuigmotoren in den mistigen hemel. Ja, daar
was het weer. Er joeg iets electrisch heen en weer
langs zijn ruggegraat. „Komt een machine binnen,
geloof ik riep hij de telefoon in. „Misschien is 't
de dokter Een kwartier tijd van Newark naar de
pier. duim maar voor me."
Hij holde weg en informeerde ja, daar kwam
't al neerglijdenhet vliegtuig, uit de grauwe wolken.
Een beambte knikte.
„Speciaal vliegtuig uit, Baltimore," zei hij tegen
Tom. „Landt binnen twee minuten."
En binnen twee minuten reed Tom het veld op met
politiegeleide. Terwijl zij bij de machine stopten
kwam er een magere, al vrij oude heer naar buiten.
„Dr. Tolliver 1" vroeg Tom driftig. „Wilt u vlug
instappen We moeten rijden als de weerga He
koffers van den dokter duwde hij achterin, den dok
ter drong hij op de voorbank en toen sprong hij achter
het stuur. Zij raasden weg, sirenes gierden, op twee
wielen zwenkten ze den weg op. Dr. Tolliver greep
zijn hoed vast,.
Zij schoten vooruit. De politie reed voorop, om
ruim haan te maken. Binny had alles voorbereid. Aan
den ingang van den Holland-tunnel werd het ver
keer stopgezet om hen door te laten. Zij kreeg door
de telefoon te hooren, dat, hun auto in den tunnel
was en een minuut later werd haar gemeld, dat hij
er weer uit was. Juffrouw Parker liet zich moe achter
uit vallen. Tom Brecket moest gevlogen hebben als
een granaat.
Tom wist, zelf niet, hoe hij in New York door hel
verkeer heen kwam. Er was niets dan een wazige
verwarring van gebouwen, taxi's, vrachtauto's,
politiefluitjes en luxe-wagens. Hij rukte met, pie
pende remmen en gloeiende banden vooruit naar de
Noord rivier.
Het ging om seconden dat laatste eind pieren
vlogen voorbij, toen zij over de kade scheerden. En
met, een laatste zwaaiende bocht raasden ze naar
den toegang tot de pier en schokten ze tot stilstand.
Er stonden al kruiers op de loopplank om de koffers
