DE PASSAGIER IN C iv
floor Will MvMovrorv
In het donker, tegen de radio -
cabine, zat Perrin stokstijf in
zijn dekstoel en de hand, waarin
hij zijn sigaar hield, bleef stil een eind van zijn
lippen, terwijl hij luisterde.
„Versta je me niet fHet was de marconist, die de
scheepstelefoon gebruikte. „Ik ben al tien minuten
aan 't probeeren ja, kantoor van den purser. Ik
heb iets uit New York van de politie, iets leuks. Ze
zoeken een van onze passagiers C-dek. Hij neemt
de beenen naar Havana met 50.000 dollar.niéts
belangrijk Dit is precies even belangrijk. Hallo
Hallo Wat mankeert die telefoon toch
Perrin op zijn beenen in één rollende bewe
ging, vlug als een athleet, die gespannen wacht op
het startsignaal. Hij stond breed voor de deur
opening, vierkant en zwart zijn krachtige gestalte in
smoking tegen het licht van de cabine. Zijn aandach
tige oogen letten op den marconist daarbinnen.
„Breng dat maar bij hem," zei de marconist, zijn
assistent een papier toegooiend. „Een eerste-klas-
schurk.aan boord en hij vindt 't niet eens de moeite
waard, om te antwoorden.
Hij zweeg, toen htj Perrin zag staan. „Pardon,
meneer, maar passagiers niogeu niet.
„Weet ik, weet ik," zei Perrin vlug. „Maar ik
hoorde 't zonder erg. We hebben dus een dief.
„'t Is niet de bedoeling, dat 't bekend wordt," zei
de marconist fronsend. „Als u iets opgevangen hebt,
moet ik u dringend verzoeken er over te zwijgen."
Ver in de diepten van het schip rinkelden bellen.
Zwakke tonen van 'n orkest kwijnden en stierven weg,
„Ja maar, een schurk in ons midden. gewapend
misschien.Perrin schudde bezorgd zijn hoofd en
drukte zijn lippen op elkaar, ,,'t Kan iedereen zijn.
misschien mijn naaste buurman."..."
„Wie weet." De marconist gaf zijn assistent een
wenk. „Gauw nu maar. En kijk wat er aan mankeert
beneden. Ik kan geen verbinding krijgen."
Perrin versperde stevig den weg. „We dienen toch
minstens te weten, hoe de man heet. We hebben als
passagiers recht op een zekere bescherming.
„Opzij alstublieft Een jonge officier, met zweet
druppeltjes op zijn voorhoofd, drong voorbij naar
den marconist. „Gauw zenden We konden je niet
te pakken krijgen, 't Is mis.Pardon Hij sloeg
Perrin de deur voor zijn neus dicht.
Pit de donkerte hoogerop kwam het gieren van een
sirene, het gerinkel van bellen overstemmend. Eén.
twee.... drie schorre vlagen toen een seconde
stilte, verbroken door de heftige stemmen van man
nen en het onderdrukte gillen van een zenuwachtige
vrouw. Voeten klepperden over het dek, een licht
bundel boven de hoofden verdween in de duister
nis, schoot, toen weer aan, zwakker, en Perrin
werd meegesleept door een jachtenden stroom pas
sagiers, die hem wegtrok van de cabinedeur.
Hij greep de linnen mouw van een steward, die
door de menigte drong, met een stapel reddiugsgor-
dels in zijn armen.
„Wat is er te doen Toch geen oefening zoo laat
„Ik weet 't niet, mijnheer," hijgde de inan. „Ik
moet ze uitdeden aan de vrouwen.
Door het gedrang vielen eenige gordels op het dek.
Perrin greep er een, stopte hem onder zijn arm en
drong met forschen schouder door de volte, die. uit de
hutten en gangen zwol. Vrouwen, die kleedingstuk-
ken om zich heen trokken, werden door stewardessen
geleid een blondine stak schril lachend haar armen
dooreen mannenjas een dikke man met '11 vlekkerig
gezicht en bolle schrikoogen riep 0111 „Jenny", ploe
terde tegen den stroom in, botste tegen iedereen aan.
Perrin drong rustig, onverschillig voor het ge
schreeuw, verder voort door de lange stuurboord-
gang van het B-dek. Ifij had een taak voor zich, die
hij onverwijld meende te vervullen. Die opschudding
plotseling, vlak na die boodschap van de New-
Yorksche politie, had geen afbreuk gedaan aan zijn
zelfbeheersehing. Het was voor hem eenvoudig zoo'n
onvoorzien geval, waar een man met vlugge hersens
zijn voordeel mee kon doen, terwijl anderen hun hoofd
kwijt raakten speciaal een man, die juist erg in 't.
nauw zat, omdat hij 50.(KMI dollar in papieren aan
toonder bij zich had, omdat er achter hem in New
York een man dood lag en de politie ijverig zocht
naar den moordenaar.
Ontploffingen midscheeps,... kunsten van stakke-
rige baliekluivers. voor-den-gek-houderij met een
bootoefening.stukjes zenuwachtig gesprek bruis
ten 0111 hem heeneerste stuurman vermoord
nonsens, de leider van den pleiziertoeht zegt. 't zelf....
brand. zinken. in de rookkamer zien zitten....
me gewekt.... dwaasheid zoo laat..., Jenny!
Waar ben je, Jenny Jenn-n-ny
Goudgalon glom in liet licht boven aan de voorste
kajuitstrap, waar je naar de liften ging.
„Sloependek. Dezen kant. Doorloopen allemaal.
Denkt u daar nu maar niet 0111, mevrouw. Sloependek.
Den steward volgen. Helpt u die dame even en
doorloopen Lift is buiten dienst. Derde dek hier
boven.
Perrin sprak zacht aan het oor van den officier.
„Hoeveel tijd hebben we nog Geen bakersprookjes.
Ik moet 't weten."
De man keek met een snellen, taxeerenden blik in
de staalstrakke oogen. „Een kwartier waarschijnlijk
niet zeker te zeggen. Helpt u een handje op 't
sloependek." Zijn arm schoot uit, den weg versperrend.
„Niet naar beneden."
„Ik moet!" Perrin drong voorbij„Een invalide...."
Hij haastte zich de lueede trap af naar het C-dek,
een eetzaal door, waar trossen lampen neersclienen op
omgeworpen stoelen, een dansvloer over vol serpen
tines met weggegooide kleedingstukken en een hoop
muziekinstrumenten. Hij bleef even staan, om een
slap rubber lapje op te rapen een badmuts en
holde toen een gang door, met openstaande deuren
aan weerszijden van een dikken looper.
Zijn steward, bleek en met een reddingsgordel 0111,
stak juist een passe-partout in de gesloten dedr
van C-15.
„Meneer Perrin Ze zijn allemaal al weg U moet
naar dek
„Metcalfe bedoel je," verbeterde Perrin koel. „Per
rin is de passagier in <'-19. Je schijnt ons maar niet
uit elkaar te kunnen houden. Dit is mijn hut ik
moet nog iets halenzóó gebeurdgeef even
hier."
De steward gaf den sleutel over. „Gauw dan,
meneer Metcalfe." Hij repte zich weg.
Perrin sloot de hutdeur open, ging binnen en deed
de deur achter zich dicht. Hij had zijn plan gereed,
als een licht was het voor hem opgekomen bij de radio-
cabine, toen het signaal gegeven werd allen van
boord. De namen verwisselen in het hoofd van den
steward was maar een proef - een beginnetje. De
steward had dien teruggetrokken Metcalfe nauwelijks
gezien, sinds het vertrek uit New York, twee dagen
geleden. Hij kon zich makkelijk vergist hebben met
een man van denzelfden leeftijd en denzelfden
lichaamsbouw. En in de verwarring van dien nacht
en de volgende dagen zou de rest van de wereld zich
even makkelijk 0111 den tuin laten leiden. George
Perrin, gezocht wegens moord, verdween van het
tooneel, ging met het schip naar den kelder. en
voor hem zou in de plaats treden Herbert Metcalfe,
veilig in een sloep geborgen, met een kapitaal aan
papieren, die hij zonder bezwaar verknopen kon.
Perrin had Metcalfe leeren kennen in de rookkamer
en den bar, was op de hoogte met zijn heden en zijn
verleden. Een trekvogel, zonder familie of vrienden,
een man van het kleurlooze type, door veel reizen beu
van de spelletjes.en de sport aan boord, een kalme
drinker in zijn hut.
Hij lag tegen zijn kooi aan, zooals Perrin hem twee
uur tevoren verlaten had half zittend, half op den
vloer uitgestrekt, de lucht besmettend met alcohol-
geur.
Perrin raakte don dronken man aan met een uit
gestoken voet, den dronken gek. Iedere minuut werd
er een gek geboren. Crossman was ook gek geweest,
toen hij nog vechten wou voor zijn effectjes. Nu was
Crossman dood en Perrin had de effecten in zijn zak.
En straks was Metcalfe ook dood.
Een kwartier had de scheepsofficier hem gegeven
vijftien minuten leven nog. Perrin bekeek den ander
met halftoegeknepen oogen, had erg in de warmte en
de stilte in die hut. Eigenaardig kon het toch loopen.
Een kwartier, tien minuten misschien en dit lichte
prettige vertrek stond onder water, koud, donker.
dan gleden er lichtgevende vissollen van de zeediep
ten door deze zelfde hut. Nog een paar minuten en er
stond honderd meter water boven dien vloer.
alles verbergend voor het weten der mensehen
misdaden en de geestgestalten van
misdadendie nooit weer op
zouden rijzen, om een levende
tegemoet te treden.... de begrafenis van een ver
leden, dat een voor eeuwig gesloten boek werd.
Ifij ging snel aan het werk, iedere seconde bewust
van de toenemende overhelling van het schip. Hij
trok zijn jasje uit, haalde uit een zak de gele envelop
met, de effecten, wikkelde stevig de gevouwen papieren
in de badmuts, die hij had opgeraapt. Ilij boog zich
over Metcalfe heen, werkte hem het jasje van de neer
hangende schouders, maakte de zakken leeg. De
papieren en sleutels en de goedgevulde portefeuille
zouden hem later te pas komen. Hij trok het jasje
aan en stopte alles weer in de zakken, met de effecten.
Hij ging het vertrekje rond, nam een pakje papie
ren en een boekje reisehèques mee. Hij nam het hor
loge van Metcalfe monogram in de kast van een
kleedkast, en een ansicht, die klaar lag voor de post....
die kon hij gebruiken, om zich te oefenen op Met
calfe's handteekening.
Perrin werkte snel, maar zonder haast van angst
meer met koele, bedachtzame toewijding voor zijn
taak. Het, moest een onberispelijk werkje worden,
zonder fouten, 't. Was nauwelijks vijf minuten geleden
dat hij van 't bovendek was gekomen, liij had tijd in
overvloed om terug te gaan en hij mocht niets ver
geten, geen enkel middel tot identificatie voorbijzien.
Zijn scherpe blik ging de hut nog eens rond, terwijl
liij den reddingsgordel omgespte.
Toen hij den veroordeelden Metcalfe zijn rug had
toegekeerd, zag Perrin een beweging in den spiegel
van de kleedkast en hij draaide zich weer om. Met
calfe was opgestaan en stond zich vast te houden aan
de bovenkooi, met een domme grijns op zijn paffe
rig gezicht.
„O, daar heb je Perrin lalde hij. „Slaapmutsje.
klein slaapmutsje, voor we naar bed gaan.we zijn
vrinden.... ga zitten en blijf nog even, dan...."
Hij waggelde naar Perrin toe en greep hem bij de
lapellen van zijn eigen jasje.
„Laat 111e los," snauwde Perrin. „Ik heb geen tijd."
„Waar heb je zoo'n haast voor V' Met dronken kop
pigheid schudde Metcalfe zijn hoofd.
De lichten in de hut flikkerden, verdonkerden rood
achtig. Een dreigende stilte, een ramp spellend, hield
de lange gangen in kouden greep.
Perrin duwde tegen.de schouders van den be-
schonkene. De ander hing met zijn lieele zwaarte naar
voren en hield vast. Even was er een worsteling.
Toen deed Perrin een ruk achteruit- en zijn oogen
flitsten ijzig. De hand, die uit zijn heupzak schoot,
werd nog gericht, toen twee knallen door de stille
lucht braken. Metcalfe stak zijn handen op en de
dwaze grijns scheen vast te vriezen. Hij gleed voor
over op den grond.
Perrin rukte de deur open, klapte haar achter zich
dicht en holde de gang door. Zijn revolver liet hij
onderweg val len
De vloer van de eetkamer hing nu aanmerkelijk
schuin, stoelen en andere beweeglijke voorwerpen
lagen tegen den laagsten wand. Perrin's voeten, jach
tend uit vrees, gleden uit, op den geboenden dansvloer
en liij gleed op handen en knieën een eind voort. Een
oogenblik had hij als een nachtmerrie een beeld van
zichzelf, eindeloos opklauwènd tegen een tergende,
glibberige helling, die naar de kajuitstrap leidde.
Hij krabbelde naar de treden en bereikte ze, toen
de witte bollen boven hem verdonkerden tot ver
blindende zwartheid. Zijn tastende handen volgden
de koperen leuning. Zoo kroop hij naar boven. Hij
gleed hals over kop door de gang van het B-dek naar
het. open dek.
Ook daar was liet vrij donker, alleen een lamp ver
midscheeps gaf nog wat flauw licht. Op eenigen af
stand, op het zwarte water, straalden fakkels uit
drijvende booten. Menschen, die hij niet zien kon,
worstelden in het water langszij, in een chaos van
proestende en gorgelende stemmen roepend tegen
elkaar en tegen de verre sloepen en tegen de onbarm
hartige, verstikkende duisternis. Een sloep, waarvan
de touwen waren vastgeraakt in de davits, hing met
den neus in 't water, wiegelde voor- en achteruit.
Perrin ging naar stuurboord. Daar was hij, door de
helling van het schip, dichter bij het water en zou hij,
naar hij hoopte, vrij zijn van die griezelige menigte,
waarvan zich iemand aan hem zou kunnen vast
klampen 0111 hem te berooven van het leven, dat hem.
nu dubbel kostbaar was. Hij klom op de reeling en
