LUX
'Kodak
VERICHROME'
DE MEDAILLES VAN
OUDE VROUW
DE
Mio^eudcuwï
TOILET ZEEP
t Zijn kleinigheden
film
wOED£RSl
- I»
*>oornbo
18
door Eric Wilson
Alle chocolade, waar
DROSTE op staat, is lekker!
Dat weet iedereen, die van
iets lekkers houdt, opper
best. Die naam DROSTE
geeft U zekerheid, dat U
waar krijgt voor Uw geld.
Droste Pastilles één der
heerlijkste chocola-tracta-
ties, die U kunt koopen I
ALTIJD WELKOM
Spciarl plaatjes voor het album ..Het Water op!
kan Uw verschijning zijn. Draagt U wei vol
doende zorg. Uw gelaat te beschermen tegen
de nadelige Invloed, die onze moderne
levenswijze op onze huid uitoefent? Veront
reinigde lucht op straat - duffe atmosfeer
in keukens, winkels en kantoren, dit aiies
maakt de huid droog en hard. En dan komen
de rimpeis gauw. Neem tijdig de Juiste
voorzorg, die Lux Toilet Zeep U biedt.
Lux Toilet Zeep is meer dan een heerlijk
geurende zeep: zij wordt speciaal bereid
voor de verzorging van het gelaat. Zij zuivert
de huid tot diep in de poriën en heeft een
verzachtende en heilzame werking. Behoud
jeugd en charme door hel gebruik van
Tegen vermoeide huid
12/2CT.PER TABLET
LTZ 146-021!>«
Het is een paar jaar geleden. Ik lag
in Dover met mijn sofeip en be
zocht op zekeren dag in gezel
schap van een kennis een heel oud
winkeltje in liet havenkwartier, waar
men specerijen verkrijgen kon, die over
den heelen aardbol groeiden. Alles, wat
ik aanschouwde, was antiek, het ex- en
interieur van het winkeltje, de inven
taris, alles, tot de winkelierster incluis,
zou ik bijna hebben gezegd. Hoewel zij
niet ouder was dan zestig jaar, was zij in
de mode minstens zeventig jaar ten
achter. En zoo zag ook de man eruit niet
hot ringbaardje, dien ik in het kamertje
op een crayonportret afgebeeld zag.
Onder dat portret hing een glazen kastje
met een twintigtal zilveren en gouden
medailles, uitgereikt ter belooning van
de redding van tientallen schipbreuke
lingen.
„Uw man, juffrouw?" informeerde
ik beleefdheidshalve.
De oude vrouw knikte. „Al tien
jaar dood, meneer. Verongelukt met de
reddingsboot, toen zij in een vliegenden
storm uitging om de bemanning van een
Letlander te redden, die voor de kust in
nood verkeerde. Al die medailles heeft
hij gekregen; hij had negenenvijftig
menschen gered, toen zijn uur sloeg."
Ik mompelde een paar deelnemende
woorden, maar zij liet mij nauwelijks
uitspreken.
„Hier hangt mijn zoon," vervolgde ze,
naar den wand achter me wijzend. „Hij
zat zijn vader al dicht op de hielen met
veertien medailles. Toch was hij pas
dertig jaat, toen hij, drie jaar geleden,
verongelukte. Ja, meneer, er gebeurt
hier nogal eens iets onder de kust. Voor
al in den herfst en het voorjaar kan het
spoken en als de groote schepen het
boliden, komen toch de visschers in de
benauwdheid te zitten."
Aan den anderen wand hingen twee
crayonportretten en een foto van
cabinetformaat. Onder het eene crayon
was eenzelfde kastje aangebracht als
onder het portret van den tegenover
gelegen wand. Ik telde veertien me
dailles, tien zilveren en vier gouden.
„En dit is ook een zoon van me," ging
de oude vrouw onmiddellijk voort, met
een hoofdknikje naar het crayon ernaast.
„Die is in den oorlog gebleven. Twee
maal gedecoreerd...."
Achter het glas van het portret, zaten
twee medailles vastgespeld, het Engel-
Bche Victoriakruis en de Fransche
militaire medaille. „Hij was sergeant en
zou bevorderd zijn tot luitenant, als
hij zijn wonden te boven was gekomen,
meneer. Maar dat heeft helaas niet zoo
mogen zijn Op zijn sterfbed heeft hij
het Victoriakruis nog gekregen."
Er klonk berusting in de stem van de
oude vrouw, maar geen oogenblik op
standigheid of bitterheid. Zij droeg haar
verlies gelaten en scheen even trotsch
op de verdiensten en de heldhaftige
offers van haar dierbaren als een
Spartaansche heldenmoeder uit de
oudheid.
„Het leven heeft u wel zwaar
beproefd," zei ik met hartelijke deel
neming, „maar de zekerheid, dat zij
voor het heil van anderen streden en
vielen, moet u een troostrijke herinne
ring zijn."
„Dat is zij ook," stemde de vrouw
toe. „Natuurlijk, als ik hier 's avonds zoo
alleen zit, en ik overdenk mijn leven, dan
schiet mijn gemoed wel eens vol. Maar
als ik dan naar die medailles kijk en
erbij bedenk, waarvoor zij die gekregen
hebben, dan verzoen ik me maar weer
met mijn eenzaamheid. Ze hebben
niet nutteloos geleefd en ze zijn niei
nutteloos gestorven, meneer."
In weerwil van dat blijmoedig aan
vaarden van de harde werkelijkheid
zag ik haar verdacht met haar oogen
knippen en ik haastte mij een wending
aan het gesprek te geven, dit* minder
droevige snaren in haar zou aanslaan,
naar ik dacht.
„En.dat is zeker ook een zoon van ut"
wees ik naar het cabinetportret.
Over het gelaat van de oude vrouw
gleed plotseling een schaduw. „Ja,"
antwoordde zij met, een harde. stem.
„dat is mijn jongste. Maar over hem
zwijg ik maar liever
Bij die woorden keerde zij zich bruusk
om en een beetje geschrokken volgde ik
haar in den winkel. Twee minuten later
scheidden wij als oude bekenden en toen
wij weer op straat liepen, keek ik mijn
vriend eens aan. Ik hoefde hem niets
te vragen.
„Jim," zei hij kort. „Hij is dertig
jaar. meen ik, en heeft er reeds zeven van
achter de tralies doorgebracht. Op het
oogenblik zit hij in de gevangenis in
Londen. Diefstal, straatroof en dergelij
ke dingen meer. Een zwakkeling en alle
maal de schuld van den drank. Hij zal
wel van kwaad tot erger vervallen en
het zou me heelemaal niet verwonderen,
als hij nog eens aan de galg zijn laat-
sten adem uitblies. Als hij dronken is,
ontziet hij zieh zelfs niet zijn eigen
moeder te mishandelen."
Toen begreep ik, waarom de oude
vrouw liever niet over haar jongsten
zoon sprak.
Dit is jaren geleden, schreef ik hier
boven. Kortgeleden echter leidde het
toeval mijn schreden opnieuw naar het
winkeltje. Ongetwijfeld was alles het
zelfde gebleven, maar alles kwam mij
nog antieker voor dan bij mijn eerste
bezoek. Het was een aangename ver
rassing voor me, dat de oude vrouw mij
nog herkende.
„Kom verder," verzocht zij hartelijk,
toen zij had vernomen, wat ik wensohte.
Ik trad de kamer binnen en onwille
keurig ging mijn blik langs de wanden.
Alles was er nog precies, zooals het in
mijn herinnering aan mijn eerste bezoek
voortleefde: een oude, door het leven
zwaar beproefde vrouw, levend met
haar medailles en terend op haar dier
bare herinneringen. Ja. en tóch
merkte ik plotseling een verandering
op. Onder het portret van den jongsten
zoon zat een medaille op het behang
geprikt, een medaille met een blauw-
armig kruis en een lintje in de nationale
kleuren.
De oude vrouw moest mijn verrasten
blik gevolgd hebben, want zij trad dicht
op me toe. „Ja," zei ze met oogen, die
straalden van blijdschap, „er is nóg een
medaille bijgekomen. Hij is van Jim en
ik ben er trotscher op dan op een
van de andere.
Ik bekeek de medaille en zag tot mijn
bevreemding, dat het een vertind
blikken „Blue Cross" was, het insigne
van do Engelsclie geheelonthouders.
Maar ik voelde den harteklop van een
gelukkige moeder in mijn keel, toen
de oude vrouw besloot:
„Hij heeft er een bitterder en held
haftiger strijd voor moeten strijden dan
een van de anderen, meneer. Want ge
looft u maar, dat het moeite kost, zich
zelf te overwinnen. En ihlarom ben ik
zoo trotsch op die medaille. Zij is me
liever, al is ze maar van blik, dan de
mooiste gouden
die het verschil uitmaken
tusschen een bijzonder en
een gewoon kiekje. Maar
juist om die details goed te
treffen, heeft U de nieuwe
„Verichrome" film noodig, de
snelwerkende, betrouwbare
film, die U ook bij somber
weer niet in den steek laat.
II
Verkrijgbaar bij alle
Kodakhandelaren
U WM ,eU
re" je gezondheid
ken, doo
een bron van ge-
"VS "oudheid-
v8»; onder
pd1 or Pannenborg
Groningen-
VAN SLOOTEN N.V. - LEEUWARDEN
