'Profiteer van iederen
PALMOLIVE,^ o^fotU-'ueeti!
ZIJ HEEFT VEELTE DANKEN AAN
uitzie/
D af zal ik Kern betaald zetten
NIETS EVENAART PALMOLIVE,DE OLIJFOLIE-ZEEP
12
Laai Uw zomergenoe-
gens niet bederven op
moeilijke dagen. Mel
Nefa, hel ideale mo
derne damesverband
bent U volkomen veilig.
Nefa is slerk absorbee-
rend, is wonder zachl
van samenstelling, o
zoo soepel en uilersl
hygiënisch. Zelfs bij hel
luchligsle zomerloilelje
blijft hel volkomen on
zichtbaar. Nefa is overal
verkrijgbaar. Lel echter
op naam en merk. Nefa
is 100" n Ned. fabrikaat.
a
Nevenstaand
controle merk
van de Rijks
overheidsdienst
garandeert U
100°lo Nederl. fabrikaat.
Oranje 25 cl.
Blauw 35 cl.
Groen extra 50
NIET ELKE VROUW
DIE AL 15 JAAR
GETROUWD IS
KRIJGT NOG AL
TIJD BLOEMEN
VAN HAAR MAN.'
HIJ ZEGT DAT IK ER
ZELF NOG ALS EEN
JONGE BLOEM
ijn geheimPalmolive, de zeep
bereid met olijfolie, het beste
natuurlijke middel om de huid
zachter en mooier te maken.
Probeer de Palmolive-schoon-
heidsbehandeling. Na veer
tien dagen zult U de
resultaten reeds be-
T merken en Palmolive
blijven gebruiken
floor Philip Morrison
De wind rukte met de kracht van
een orkaan aan de vensters van
het kantoor der Pacific Air Line
en deed de zware vliegtoestellen op de
betonnen startbanen van de Central
Air Port beven als espebladeren. Voor
den ingang van het kantoor stond een
klein gezelschap piloten. Zij staarden
met bezorgde gezichten naar den reeds
duisterenden hemel, waarlangs inkt
zwarte wolkengevaarten joegen.
„Geen vliegweer," zei er een. „Teddy
heeft gelijk: het is den duivel verzoeken,
als je je bij zulk een orkaan in de lucht
waagt."
Met een hoofdknikje gaven de ande
ren hun instemming te kennen. Terwijl
de piloten beraadslaagden, stond Ted
Gall op het privékantoor van Harry
Gompel, den directeur van de Pacific
Air Line. Harry Gompel was een
vijftiger, een man met breede kaken,
driftige gebaren en een bevelende stem.
Hij lag achterover in zijn bureaustoel
en keek den eersten piloot van de
„Pacific" geïrriteerd aan.
„Dus als ik je goed begrijp, ben je hier
gekomen om me te zeggen, dat je
dienst weigert," viel hij blaffende uit.
„Pardon, ik ben hier gekomen om
u te zeggen, dat ik onder deze weersom
standigheden geen verantwoording kan
dragen voor zestien menschenlevens,"
antwoordde Ted rustig.
„Wat dder Komt dat niet op
hetzelfde neer Je, vliegt niet en daar
mee uit! En de T.W.A. vliegt wel; ze
schijnen daar een moediger stel piloten
te hebben dan wij."
„Het is hier geen kwestie van moed,
directeur," merkte Ted onverstoorbaar
kalm op. „Het gaat om de verantwoor
ding voor zestien menschenlevens. Als
de piloten van de T.W.A. bereid zijn te
vliegen wel, dat is hun zaak. Langs
de heele route van Newark naar Los
Angeles zijn zij nergens langer dan
negen minuten vliegen van een vlieg
veld verwijderd. Als het hun te bar
wordt, hebben zij altijd nog een kans, dat
ze heelhuids kunnen landen."
Teddy's houding was beleefd maar
onverzettelijk. Harry Gompel keek
hem een oogenblik strak aan.
„Gall, je bent hier negen jaar en je
zult me dus wel hebben ieeren kennen,"
hernam hij hard. „Weet goed wat je doet.
De „Pacific" is je veel verplicht, vooral
uit de eerste jaren van haar bestaan,
maar dat zal me niet weerhouden te
doen wat ik onder deze omstandigheden
verplicht ben te doen."
Er lag een bedreiging in die woorden,
waarvan Ted de beteekenis niet kon
misverstaan, maar hij liet er zich niet
door van zijn stuk brengen. „Ik herhaal,
mister Gompel, dat ik met dezen wind
niet kan vertrekken," antwoordde hij.
„Gall," hernam de directeur met ver
beten woede, „je hebt de „Pacific"
klein gekend en je hebt baar helpen
groot maken. Daarom kan ik veel van
je verdragen. Maar ik verdraag niet, dat
mijn plannen gedwarsboomd worden.
Je vliegt. of je, gaat eruit. Kies nu
zelf.
Ted werd doodsbleek. Een oogenblik
stond hjj op liet punt uit te varen, maar
hij bedwong zich. „Ik vlieg, zoodra het
weer het maar eenigszins toelaat,"
antwoordde hij vast. „Maar met dezen
wind niet."
„In orde," snauwde Harry Gompel.
„Dan moet je het zelf maar weten, ik
zal dezen dienst uitstellenRuk
maar in. je hoort er nog wel nader van."
Ted sprak geen woord meer. Hij
verliet het kantoor en trok de deur met
oen harden slag achter zich dicht.
Met groote passen stak hij de hal over
en liep op de buitendeur toe. Daar
diensde hij even terug. De deur ging
open en dicht en in de vestibule stond
Jetty Gompel. Haar wangen droegen
een kleur van inspanning en zij moest
even blijven staan óm op adem te
komen. Met een bleek gezicht was Ted
opzij gegaan. Het, meisje wierp hem een
verbaasden blik toe.
„Ted, wat is er aan de hand?" vroeg
zij ontdaan. „Wat beteekent, die ver
gadering voor de deur?"
Ted gaf zich een onverschillige hou
ding. „Och, niets," antwoordde hij
schouderophalend. „Een klein meenings-
verschil met de directie. Vliegen of niet
vliegen en ik vlieg niet.
Hij glimlachte alweer, maar het meisje
glimlachte niet. Zij kende Ted al negen
jaar en zij kende hem goed, want hij
had haar twee jaar geleden opgeleid voor
het vliegbrevet. Maar hóé goed zij hem
ook kende, haar vader kende zij
nog beter. De kleur week uit haar
wangen en met, een impulsief gebaar
legde, zij een gehandschoende hand
op zjjn arm,
„Ted, dat beteekent
Hij knikte. „Je hoeft er mij niets van
te vertellen, Jetty. Het spijt me, dat
het zoover moest komen. Om meer dan
één reden."
Hij bracht de hand aan zijn pet en
trok de deur open. Buiten werd hij
ontvangen met ernstig vragende, blik
ken.
„Geen vliegweer, jongens," zei hij
kortaf en met groote passen verdween
hij in de richting van de cantine.
De orkaan ging pas den volgenden
morgen liggen. Tegen tien uur begaf
Ted Gall zich naar het kantoor van den
chef van den vliegdienst voor zijn pape
ren. John Garrick legde juist met een
geagiteerd gebaar de telefoon neer. Zijn
gezicht stond bleek.
„Heb je het gehoord?" vroeg Ted.
„Het laatste lijntoestel van de T.W.A.
is vannacht nabij den Rindslavpas ver
ongelukt. Vier dooden."
John Garrick knikte. „Beroerd," zei
hij somber. „Het wds geen vliegweer."
Hij stond wat te dralen en nam eens
klaps een brief van zijn lessenaar op.
„Voor jou," zei hij kort en met, een afge
wend gelaat. „Vanmorgen hier gede
poneerd,"
Met een wrang glimlachje scheurde
Ted de envelop open. Hij doorliep de
weinige regels en keek verontwaardigd
op. „Mét ingang van den eersten ont
slagen wegens gebrek aan persoonlijke
eigenschappen, die onontbeerlijk moeten
worden geacht voor een piloot," barstte
hij los. „Dat wil zooiets zeggen als ge
brek aan moed. Wat, zeg je daarvan,
John?"
De ander was een vriend van hem.
„ik kon er niets meer aan doen, Ted,"
antwoordde hij treurig. „Toen je bin
nenkwam, had ik juist nog eens met hem
getelefoneerd. Ik dacht, dat hy na dat
ongeluk met de T.W.A. misschien nog
tot andere gedachten gekomen kon zijn.
Maar bij het eerste woord, dat ik erover
kikte, snauwde hy me toe, dat ik me met
personeelaangelegenheden niet had te
bemoeien."
Ted lachte schamper. „Het lijkt op
broodroof iemand te ontslaan onder dit
leugenachtig motief, 't Is infaam, ik
had zooiets nooit van hem verwacht.
Dat zijn haan koning moest kraaien en
dat hij met zijn hemelbestormende plan
nen de T.W.A. naar de kroon wil
steken alia, dat is nog te begrijpen
van iemand met een zoo ongebreidelde
I
