KRUSCHEN
KON ARMEN NIET BOVEN HAAR
HOOFD HEFFEN!
EEN STREEK VAN
AMOR
éhni
Kenmerken van de nieuwe
Agfa~Isochróm~Film H°DIN
SALTS
Grote algemene
gevoeligheid
30
RIJKS-MESSE5TAD, DE STAD VAN HET BOEK EN DE MUZIEK,
centraal in Duitschland gelegen, uitgestrekte parken en plantsoenen, het beroemde
Völkerschlachtdenkmal. Bloeiend muziekleven (Gewandhausorkest en Thomaner-
koor). Hier componeerde Bach en werd Richard Wagner geboren. Bekend om
de internationale Messen. Duitsch uitgeverscentrum. Leipzig bezit uitstekende
hotels en biedt iederen toerist een aangenaam en interessant verblijf.
Wie Duitschland wil kennen, moet Leipzig gezien hebben.
Inlichtingen en prosp. Duitsch Verkeersbureau, Kalverstraat 111, Amsterdam, alle
reisbureaux en Verkehrsverein Stadtverkehrsamt, Leipzig.
Nu al ruim
een aar
vrij van pijn
Deze dame was nagenoeg hulpeloos
door martelende rheumatische pijnen
in haar rug, armen en beenen. Na
dat zij de wonderbaarlijke uitwerking
van Kruschen Salts had ondervonden,
schreef zij ons het volgende:
„De pijn in mijn armen en beenen
u-as werkelijk ondraaglijk, vooral in mijn
armenik kon niet boven mijn hoofd
reiken. Na twee maanden besloot ik
Kruschen Salts te gaan probeeren en
heb ik nu gedurende meer dan een jaar
niet het minste symptoom van rheuma
tische pijnen gehad. Mevr. E. E."
(Originecle brief ter inzage).
Wanneer Uw afvoerorganen te traag
werken, zullen zich in Uw lichaam af
valstoffen ophoopen, waaruit zich
allerlei schadelijke stoffen vormen, als
o.a. het gevreesde urinezuur, dat maar
al te vaak de oorzaak van Uw rheu
matische pijnen is. Kruschen Salts spoort
de afvoerorganen, lever, nieren en
ingewanden aan tot actieve geregelde
werking, waardoor alle afvalstoffen
geregeld worden verwijderd en geen
gelegenheid meer krijgen zich op te
hoopen en Uw organisme te veront
reinigen. Door geregeld gebruik van
de kleine dagelijksche dosis Kruschen
zullen Uw rheumatische pijnen geleide
lijk aan verminderen om ten slotte ge
heel op te houden en nimmer meer
terug te keeren.
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en erkende drogisten.
Daardoor kortere belich
tingstijden, ook onder
moeilijke omstandigheden.
Dus: foto's op ieder uur
van de dag.
floor Geoffrey Hilverton
En dus, Phil," besloot .lane Grace
liaar brief, „vind ik het voor
ons beiden maar beter onze vrij
heid te hernemen. Denk vooral niet
dat ik niet meer van je houd. Maar
ik word moedeloos onder dat gebrek
aan vooruitzichten. Ik wacht nu al drie
jaar en de mededeel ing in je laatsten
brief dat het nóg wel drie jaar kan duren,
heeft me het laatste restje moed ont
nomen. Als ik wist dat ik je welkom
was, stapte ik morgen op de boot.
Maar je verzekert dat ik daar niet
leven kan en dat moet ik wel gelooven.
Nog langer wachten op iets, dat wel
heelemaal niet kan komen, kan ik niet,
het zou me gek maken. Laten we dus
liever onze verloving verbreken. Als
we voor elkander bestemd zijn. krijgen
we elkaar toch wel. Wees er niet boos
om, Phil, dit besluit heeft me veel
strijd gekost. Maar het is het beste in
deze omstandigheden
Toen zij haar naam onder die lange
klacht gekrabbeld had, las Jane alles
nog eens over. Haar oogen knipperden
verdacht. „Als we voor elkander be
stemd zijn, krijgen we elkaar toch
wel. Het klonk eenigszms onlogisch
na wat er aan vooraf ging. Maar zij kon
er toch niet dien heelen brief voor
over schrijven. In 's hemelsnaam, zij
had besloten en daar bleef het hij.
Met zenuwachtige gebaren sloot zij
den brief in het couvert en verliet het
huis om hem te posten. Toen de brief in
de bus plofte, had zij een gevoel, alsof
er een steen op haar hart viel. „Arme
Phil," mompelde ze en in een opwelling
van zelfmedelij liet zij er met een tra
gisch gezicht op volgen: „En arme jij..."
Philip Crone ontving dien brief vijf
weken later uit handen van een be-
zweeten neger, die de honderden-
twintig kilometers van Stanleyville
naar de peperplantage aan de Aruwimi
in vierentwintig uur had afgelegd.
Hij schrok niet eens van den teleur
stellenden inhoud. Maandenlang had
hij het al aan zien komen: het was Jane
aan moed gaan ontbreken. Het wachten
had haar weerstand gebroken en het
gebrek aan vooruitzichten deed haar
twijfelen aan de toekomst.
Hem zelf dreigde het eveneens zoo
te gaan. Hij was naar 't hartje van den
Congo vertrokken in de verwachting,
dat hjj na hoogstens twee of drie jaar
door de Company naar een plantage in
een gematigder luchtstreek, of ergens
aan de kust zou worden overgeplaatst.
Maar drie maanden geleden had hij een
brief gekregen van de Company dat zijn
verblijf wegens gebrek aan een geschik-
ten vervanger voor onbepaalden tijd
verlengd was. Hij had het Jane geschre
ven en dit was haar antwoord
Met den brief in zijn hand liep hij
de broeiend warme voorgalerij op en
neer. Neen, hij kon niet boos worden op
zijn kleine meisje. Zij had gelijk, haar
jeugd verbloeide en de vooruitzichten
waren troosteloos. Hij kon hier inder
daad nog wel drie jaar zitten en er viel
niet aan te denken haar te laten
overkomen. Het klimaat was moordend,
de eenzaamheid troosteloos en bet
verblijf tusschen een troep inboorlingen
hopeloos depriineerend voor een vrouw,
die te midden van beschaving en com
fort was opgegroeid. Nu ja, John
Brucker was er, maar die was gewoon
lijk dronken. Géén conversatie voor
iemand als Jane. Het viel hem hard,
maar hij moest erkennen dat zij gelijk
had. En dat zou hjj haar vandaag nog
schrijven.
„Wanneer vertrekt de boot?" vroeg
hij den neger, die hem den brief had ge
bracht.
„Overmorgen, meneer."
„Ga je morgen naar de stad terug?"
De neger schudde zijn hoofd. „Door
naar Sintoto, meneer," wees hij den
kant van de rivier op.
Pliilip fronste zijn wenkbrauwen;
zijn brief moest bepaald mee. Hij verliet
de bungalow, liep de tuinen door, die
lagen te blakeren in de zonnehitte en
zocht de schaduw op van de tamaracs.
die met hun trillende bladerenkronen
het pad overhuifden naar de plantage
van John Brucker. Hij hoefde niet ver
te gaan. Hij vond John Brucker in de.
voorgalerij met een baard van een
week en nog niet heelemaal nuchter,
naar zijn troebele oogen te oordeelen,
van het bacchanaal, waarmee hij vóór
hij slapen ging afscheid placht te nemen
van den dag.
Philip had hem nooit anders gekend.
John Brucker was hier elf jaar en onge
rekend een jaarlijksch uitstapje van drie
of vier dagen naar Stanleyville, was
hij nog niet weg geweest. Hij was het
type van den Europeaan, die geen
weerstand had kunnen bieden, aan den
deprimeerenden invloed van zijn om
geving en in zijn slechtste oogenblikken
boezemde hij hem beslist afkeer in.
„Hallo," begroette de ander hem.
„Vroeg óp pad?"
„Elf uur," zei Philip kortaf, terwijl hij
in een ligstoel neer viel. „Stuur je van
daag nog iemand naar de stad?"
„Mijn rapporten zijn weg; waarom
zou ik? Spoedzaken, Phik?"
„Een brief naar huis," antwoordde
Philip. „Dan zal ik zelf maar een
mannetje sturen."
John Brucker begon te grinniken.
„Op het laatste oogenblik nog een
hartekreet naar het meisje?"
Het was vreemd, vond Philip, maar
hij had nooit vrijuit met John Brucker
over Jane kunnen spreken. „Zooiets,"
zei hij droog.
„Bah, die vrouwen brengen je altijd
in last. Het domste wat je doen kunt, als
je naar een land als dit vertrekt, is een
vrouw achter te laten. Je maakt je het
leven nog kwellender dan het al is.
Dank je voor die soesahminnebrieven
schrijven, zorgen dat ze de boot halen
nee, niets voor mij, Phil."
Philip gaf geen antwoord op dien uit
val. Hij begon over een ander onder
werp. maar het gespre.k wilde niet
vlotten. Hij dacht aan Jane. Het leven
op het voorerf en in de tuinen lag als
gevangen in gloeiende ketens, nergens
liet zich een geluid hooren. Alleen de
vliegen gonsden en dartelden dol de
voorgalerij in en uit. Een groot exem
plaar zette zich in Philip's nek en gaf
hein een venijnigen steek.
„Vervl. .ondier," knorde hij, met
een greep naar zijn nek.
„Jodium?" vroeg John Brucker lui.
„Laat maar, ik hen niet erg bevatte
lijk," antwoordde hij onverschillig.
„Kom, ik stap maar weer eens op;
ik moet nog schrijven. Tot ziens,
John."
„Vanavond," knikte de planter, ter
wijl hij traag opstond.
Philip wandelde het erf af. Hij ging
de plantage door en keerde tegen half
een in zijn bungalow terug. Njomo,
zijn huisjongen, had zijn lunch reeds
