Sanatoqen
KINDEREN
KERNGEZOND
weerzag na zooveel jaren. Toen hij in
zijn strandstoel plaatsnam, had hij een
oogenblik haar blik op zich voelen ras
ten, maar het was onmogelijk, <lat zij
hem herkende met dien bril, Hij voelde
zich veilig en gerust.
Nu zat hij daar en dacht aan vroeger.
Aan zijn vele wandelingen met het
meisje, dat daar slechts een paar passen
van hem verwijderd zat, aan de ge
zellige uren met haar doorgebracht en
aan de pretjes, waaraan zij samen
hadden deelgenomen.
In dén beginne na de scheiding had
den zij elkander vaak geschreven. En nu
en dan had hij uit den melaneholieken
toon van haar brieven kunnen bespeu
ren nat zij wachtte op iets, waarvan zij
zich den waren aard misschien zelf niet
eens bewust was. In de banale uiting
van haar vriendschappelijke gevoelens
lag de zachte hunkering naar teederheid
en intimiteit, een stil verlangen dat
weerklank had gevonden in zijn eigen
hart. In die dagen had hij er ernstig aan
gedacht naar Nederland terug te keeren
en haar te vragen. Maar toen hij het plan
met zijn moeder had besproken, had
hij het na een korten, maar harden strijd
op moeten geven. Hij was de jongste
van haar drie zonen en zijn broers
waren heiden in den oorlog gesneuveld.
Dat harde verlies had een onredelijken
afkeer in haar wakker geroepen van
alles wat „vreemd" was. Waarom kon
hjj geen Engelsch meisje tot vrouw
nemen? Moest zij na alles wat zij ge
leden had nu ook nog het verdriet
ondergaan met een schoondochter sa
men te leven, die vreemd was aan hun
volksaard en die zij niet verstond en
begreep 1
Sydney's redeneeringen hadden niet
gebaat en de tranen van de oude vrouw
hadden hem doen zwichten. Decones.
pondentie met Else werd minder en
hield na een jaar geheel op. De jaren
waren bijna onmerkbaar heengegleden,
het eene na het andere, maar aan trou
wen bad hij niet meer gedacht. Zelfs
niet na den dood van zijn moeder.
Reeds lang had hij zich vertrouwd ge
maakt met de gedachte, dat hij altijd
alleen zou blijven. Ook aan Else dacht
hij allang niet meer. Totdat die solli
citatie het doode verleden plotseling
weer tot leven had gemaakt en in zijn
hart een snaar had doen trillen, waar
van hij de melodie nog kende.
Sydney bestudeerde van terzijde het
gelaat van de jonge vrouw. Van het
fijngelijnde profiel ging nog dezelfde
bekoring op hem uit van vroeger. Ook
haar stem was hem weer terstond ver
trouwd, al waren de klanken hem
vreemd. Hij was zijn Hollandsch ver
geten. op weinige woorden na. En aan
die woorden dacht hij thans. Het waren
er slechts vier en hij had ze onthouden,
omdat hij ze uit zijn hoofd had geleerd,
toen hij met het plan rondliep het
meisje naast hem tot vrouw te gaan
vragen.
Plotseling spitste hij zijn ooren. Hij
verstond de woorden Londen en Enge
land. Ongetwijfeld spraken zij thans
over de sollicitatie. De koddige situatie
amuseerde hem. Hij voelde dat het
meisje hem weer aankeek en dat haar
blik langs hem heen gleed.
Weinige oogenblikken later stond
hij op. En toen hij langs de beide dames
weg wandelde, voelde hij duidelijk dat
Else Winter hem voor de derde maal
opnam. Glimlachend liep hij den bou
levard op.
Else Winter was juist gereed met
haar lunch, toen haar hospita kwam
kloppen met de mededeeling, dat zij
aan de telefoon geroepen werd.
„Een Engelsche meneer." voegde zij
er aan toe. „Als ik hem goed begrepen
Slot op bladz. 18
heb, wil hij u spreken over een sollicita
tie, in verband met een advertentie in
de „Times". Maar ik hen er niet zeker
van, want mijn Engelsch laat noga) j
wat te wensohen over."
Else stond haar met groote. ver-
baasde oogen aan te kijken. Een .sollici
tatie op een advertentie in de „Times"?
Hoe was dat in 's hemelsnaam moge
lijk? Gisteravond had zij Tonia's brief
pas ontvangen en vanmorgen haar sol
licitatie verzonden. Daar kon nu toch
nog geen antwoord op zijn Zij begreep
er niets van
Eindelijk repte zij zich naar de tele
foon. „Hallo," begon zij zenuwachtig, i
„Juffrouw Winter?" vroeg een stem j
in het Engelsch.
„Jawel, meneer."
„Uw zuster, mevrouw Johnson in I
Londen, heeft voor u gesolliciteerd naar
de betrekking van correspondente voor
de Hollandsche taal. Omdat ik toeval
lig met vacant ie naar Holland ging. kon I
ik het nuttige met het aangename ver- j
eenigen. Maar voor ik met u in relatie
treed ben ik verplicht, 11 een vraag te
stellen, die wellicht indiscreet lijkt,
maar die u nochtans zult kunnen bil
lijken. Besta,at. de kans misschien niet,
dat u binnenkort weer naar Holland
terugkeert, als u die betrekking in
Londen krijgt? Ik vind het onaange
naam iemand in te werken, die haar j
betrekking na korten tijd toch weer in
den steek laat."
Zij trok een verbluft gezicht voor de
telefoon. „Ik begrijp u niet, meneer.
Waarom zou ik een betrekking ver
laten, die mij voldoet?"
„Ik bedoel dit: het is mogelijk dat u
huwelijksplannen heeft en dus na
korteren of langeren tijd.
Else schoot in den lach. „O neen. j
meneer, geen sprake van," flapte zij
eruit. „Ik ben zelfs niet verloofd."
Zij dacht een zucht te hooren, maar
dat was natuurlijk verbeelding. „Wel.
wilt u dan zoo goed zijn even naar hotel
Bellevue te komen, juffrouw Winter-?
Noemt u uw naam maar aan den por- j
tier, dat is voldoende."
„Ik ben terstond bij u, meneer," zei
ze verheugd.
Zwijgend ging zij de trap op. Het was
geen ongunstig voorteeken, dat zij zoo
vlug opgeroepen werd. Veel hoop had
zij niet gebouwd op haar sollicitatie,
maar nu! Vlug begon zij zich te kleeden.
Als zij slaagde was het een feestdag in
haar leven. Het was een lang gekoester
de wensch zich in Londen te kunnen
vestigen. Hier stond zij alleen en daar
ginds had zij haar zuster en haar kleine
neefjes en nichtjes. Bovendien hield zij
van Engeland. Die genegenheid voor
dat vreemde land dateerde van den dag,
dat Sydney Stewart haar verlaten had.
Zij had het zichzelf in die jaren ontel
bare malen bekend, dat het hunkerend
verlangen, dat haar zoo vaak had ver
ontrust, naar overzee uitging. En zij
bekende het zich ook nu, met 'n trek van
melaneholieken ernst op haar gelaat.
Hij was de eerste en eenige man ge
weest van wien zij was gaan houden en
vergeten had zij hem nooit, al was baar
hoop al jarenlang gestorven.
„Weg, dwaze gedachten," zei ze plot
seling tot zichzelf, terwijl zij zich in den
spiegel bekeek. Ja, ze zag er goed uit.
Niemand zou haar nog de drie kruisjes
geven. Zij nam haar tasch, wierp nog
een laatsten blik in den spiegel en repte
zich weg. Een kwartier later geleidde
de portier van Bellevue haar naar een
kamer op de eerste verdieping. Toen zij
binnentrad, ontdekte zij een heer op
het balkon, die gewapend met een
grooten zonnebril zat te lezen. Tot
haar verrassing herkende zij met één
WORDEN WEER
MIJN DOCHTERTJE,
oud 9 jaar, was erg zenuw
achtig en bleek. Ook op school
ging het niet goed. Wij zijn be
gonnen haar Sanatogen te ge
ven en ik moet toegeven, dat zij
buitengewoon is bijgekomen.
Haar wangen hebben nu een
frisschen blos, haar lippen heb
ben de kleur van 'n roode roos
en haar geheele gezondheid
is zeer verbeterd,schreef een
gelukkig vader, de Heer E.G.H.
Geef Uw kindl ookeens £*n*«eurt
Sanat0e9„enWer«9e*<>«d V,°r<U-
