jiissiMnWiiM®
my
MiifiiDKiiiniit
lïiiiiiliSw11"
'„•is,
Len prins in de loopyraven
„Wel, jij leelijke rakker. en meteen nam hij
'n meloen en wierp dezen op den grond te pletter.
David zei niets en keek maar naar de „overblijf
selen". Met 'n gezicht van beleefde verbazing
wendde hij zicli naar z'n grootvader en toen begonnen
beiden opeens hartelijk te lachen!
Jaren gingen voorbij en ik zag David niet meer
voor den zomer van 1914. Hij was intusschen opge
groeid, slank en tenger, maar bleef er veel jonger
uitzien dan hij werkelijk was. Vroolijk van aard,
onberekenbaar en met de charme van koning
Eduard.
David moest trouwen," zei koningin Alexandra.
„Dat is hij verplicht."
Zij deed haar uiterste best hem te verloven met '11
jonge, charmante prinses, maar hij weigerde zelfs
op dit „probleem" in te gaan.
„Maar 't is in ieder opzicht een schitterend huwe
lijk," zei z'11 grootmoedei met nadruk. „Bovendien,
je hebt haar meermalen openlijk bewonderd. Wat
kun je daar 1111 ernstig op tegen hebben
„Alleen dit, dat ik nooit, onder géén omstandig
heden, een vrouw zal trouwen, die ik niet, bemin."
Den volgenden keer, dat ik hem ontmoette, kwam
hij juist terug uit den wereldoorlog. ('i terlij k dezelfde,
van hintten volslagen veranderd. Hij behoort tot: de
generatie van hen, die hun levenservaring uit de eerste
hand hebben opgedaan. Zij hebben ervoor betaald
met ontzettend lijden en gruwelijke verschrikking.
Men kan onmogelijk van een prins, die zij aan zij
met zijn soldaten in de loopgraven heeft gelegen,
hun lief en leed gedeeld en samen niet hen den dood
in 't aangezicht heeft gezien, verlangen dat hij de
etiquette van 't hofleven stipt naleeft 0111 zoodoende
voldoening te putten uit z'11 koninklijk erfdeel.
De wereldoorlog heeft; te diep zijn stempel ge
drukt op naturen, zoo gevoelig als de zijne.
Ik herinner mij, dat hij 'ris terugkwam van een
zijner bezoeken aan de woonwijken der werkloozen.
Ik meen ergens in Nbord-Engeland. Hij zag-er ver
moeid en terneergeslagen uit.
„Ik kan me die arme kerels niet uit de gedachten
„V.S*
Mrs. Ernest Simp
son, de vrouw die
een nieuwe bladzijde
zou vullen in Egige-
lands historie.
Koningin Mary van Engeland nu een bezoek aan
Crystal l'alaee te KondenNaast de koningin prins
George, prinses Mary en de prins van Wales. Een
unieke foto uit 't begin dezer eeuw.
zetten," klaagde hij. „Ik vind het verschrikkelijk
die armoede in hun oogen te zien, die knagende
wanhoop. Ik kan me host indenken, hoe ik mij in
hun plaats zou voelen. De meesten van hen zijn in den
oorlog geweest. Waarvoor zijn zij eigenlijk terug
gekomen? Hoe kun je hun nu zeggen den moed niet
te verliezen, de hoop niet op te geven?"
Hij trok zich hun lot geweldig aan. Hij was niet
alleen een prins, die zich geheel wijdde aan 't volk,
waarover hij eens zou regeeren, maar hij was hoven-
dien '11 man, die de nuchtere werkelijkheid onder de
oogen had gezien en zijn uiterste best deed een
uitweg te vinden voor 't leed van anderen, als gold
liet zijn eigen.
Nooit heeft het vooruitzicht eenmaal den konings
troon te bestijgen iemand minder aangelokt dan
hem. Nooit heeft een koning praal en
luister zoo verafschuwd als.liij. Men noemde
hein 'ii democraat, maar hij was méér
dan dut.
Klasse verschillen bestonden voor hem
niet. c_
Hij was oprecht, eerlijk, volkomen be
trouwbaar
Het noodlot wilde, dat hij een eeuw
te vroeg geboren werd.
De vrouw, die l»ij
beminde
Jaren gingen voorbij.
De prins liep naar de veertig. Hij bad
iedere prinses van Europa ontmoet; de
wildste geruchten koppelden zijn naam nu
aan deze dan aan gene, maar steeds bleken
zij van iederen grönd ontbloot.
Men begon hein reeds te bestempelen
als den eeuwigen vrijgezel, toen mrs. Simp
son in zijn leven kwam. Zij maakten toe
vallig met elkaar kennis op '11 partijtje
in Londen. Op dat moment werden
de draden van twee levens aan elkan
der vastgeknoopt.
Hij kende honderden vrouwen,
die veel knapper waren, velen, die
heter pasten bij zijn hooge positie;
maar dit alles was voor hem van
geen beteekenis, van geen gewicht.
Zij was voor hein eenvoudig de
vrouw, die hij beminde. Halfslach
tigheid, gevoelens van twijfel waren
hem vreemd. Het. moest zijn: alles
of niets.
En de rest van 't- verhaal is be
kend aan de heele wereld
Een Londensehe meusehenmenigte vind ik buiten
gewoon sympathiek. Zij heeft pit, zij heeft karakter,
maar bovenal is zij gevoelig voor humor als geen
andere ter wereld. Zij is ook hartelijk, vooral als
men haar op geestige manier weet te „pakken".
Londensehe humor
Bij de huwelijksfeesten van George en Marina
beleefde ik een aardig voorval tijdens den rit van
Buckingham Palace naar St. James Palaee.
Mijn vrouw was erg vermoeid en voelde zich niet
in staat mij te vergezellen, zoodat ik een der kolos
sale koninklijke auto's heelemaal voor mij alleen
had. Hiermee kwam ik streep voor streep vooruit
één uit de lange rij van auto's vol gasten, over <h
Mali. Langs den weg stond een enorme menigte, die
met verrassende openhartigheid commentaar leverde
op iederen auto en. de inzittenden.
Natuurlijk wekte 't feit, dat ik moederziel-alleen
in zoo'n grooten wagen zat, allerwegen verbazing en
de tongen kwamen in verhouding ook los
Ik was er al spoedig aan gewoon opmerkingen ti
hooren als: „Hier is er eentje heelemaal alleen. Wat
een opschepper!" toen een dor moppentappers iets
niétiws vond.
„Hé, lui, kijk uit, daar heb je Charlie Chaplin
in hoogsteigen persoon!"
Ik stak mijn statig hoofd met den zware.11, hoornen
bril naar huiten en riep: „Mis poes! Je bent er dezen
keer glad naast, vader, 't Is natuurlijk Harold
Lloyd."
Er klonk '11 bulderend gelach en de auto reed
voetje voor voetje verder.
Dien morgen was ik getuige geweest van '11 ander
aardig „intermezzo", toen onze dierbare oud.
prinses Victoria tot haar ontsteltenis bemerkte, dat
zij in '11 koets moest plaatsnemen naast menschén,
die zij absoluut niet kon uitstaan
Er was '11 klein oponthoud en 't dreigde zelfs 1
schandaaltje te worden, tot 'n bevoorrecht vriend
der koninklijke familie, die in de onmiddellijke na
hijheid stond, te hulp snelde.
„Kunt u niet goed in de koets, madam? 0, na
tuurlijk, laat mij u even helpen," zei hij en voordat
de prinses van verbazing iets kon zeggen, had hi.
haar in 't rijtuig geholpen en 't portier ervan gi
sloten.
Toen eerst drongen vaag haar protestkreten tot
hem door!
Wordt vervolgd
,,lk vind het verschrikkelijk die armoede in hun oogen
te zien. die knagende wanhoop." getuigde koning
Eduard VIII, toen hij de werklooze mijnwerkers
zijn vroegere front kameraden bezocht had
