GEBRUIK PEPSODENT
IN DEN NAZOMER..!
MILLIOENEN
VERRAST DOOR
GEMODERNISEERDE
TANDPASTA!
de tandpasta met IRIUM
COUPOH^r^—
REDUCTIE
■M I I S4 II
vi:i;k i;i:its-
IIIIIEAI
13
baas in mijn eigen huis en zal doen wat
ik wil of wenschelijk acht. Daar is de
deur, ik heb het te druk. Ga. weg,
alsjeblief."
Zijn bezoeker maakte niet de minste
aanstalten om heen te gaan. „Niet
voordat ik gezegd heb, wat ik op mijn
hart heb, meneer Ingeborg," zei hij
rustig. ,,lk wou u wel eens spreken
over vroeger. Over den tijd van de
„Sveden"."
„Over den tijd van.
Borjen Ingeborg viel achterover in
zijn stoel. De maalsteen van den tijd,
die alles vervlakte, maalde in een oog
wenk weer terug. De „Sveden", de
walvischvaarder. De naam riep een
chaos van herinneringen op. De Zuid-
Shetlands. Onafzienbare gletsehers. Kou
en ontbering. Goede en slechte vang
sten. Gevulde en halfgevulde traan -
ketels, als resultaat van maandenlangen,
zwaren arbeid en moeilijk doorstane
ellende.
liet waren herinneringen, die hij het
liefst vergat. Maar gelukkig, er was
niets uit die dagen, waarvoor hij zich
had te schamen. Wat wist deze man van
dien tijd?
„Was je ook op de „Sveden" vroeg
hij korzelig.
„Tien reizen, meneer Ingeborg. 1
slechts drie. Ik was eerste harpoenier.
U tweede tijdens uw laatste reis. Mijn
naam is Christiansen."
Borjen Ingeborg knikte ongeduldig.
Christiansen. Natuurlijk, zoo heette ook
die jonge stuurman. Ja, hij herinnerde
het zich weer. De eerste harpoenier van
de „Sveden" droeg ook dien naam. Een
beste kerel. Een beetje stug, maar geen
vechtersbaas. En geen drinker.
Hij werd wat vriendelijker gestemd.
„Ga even zitten," zei hij. „Maar maak
het kort, want ik heb inderdaad haast."
Christiansen kwam een stap naar de
schrijftafel toe. Zijn groote handen met
de vereelte palmen en gebarsten vingers
rustten op het blad. „Ik kan wel blijven
staan, meneer Ingeborg," zei hij rustig.
„Ik sprak over uw laatste reis.
„Mijn laatste reis?" Hij begreep niet
waar de man heen wilde.
De ander knikte. „We hadden vijftien
maanden met de „Sveden" gejaagd en
onze traanketels liepen over. Herinnert
u het zich nog? We keerden naar huis
terug en bij Georgië troffen wij de
„Sundsvall", die brieven voor ons
meebracht. Nabij de Falkland» was de
Engelsclie harpoenier bij een twist
doodgestoken eh de kapiteins van de
„Sveden" en de „Sundsvall" maakten
onderling uit, dat een van ons tweeën
op de „Sundsvall" moest overgaan. Dat
beteekende dat een van ons nog ander
half jaar langer in die hel zou moeten
blijven. Ik was getrouwd en u. had
een meisje, geloof ik." Een van ons
moest dus blijven. We moesten er maar
om dobbelen, zei kapitein Ostermann.
Dien nacht sliepen we geen van beiden,
geloof ik. We hadden allebei brieven
ontvangen en wilden allebei even graag
naar huis. Ik hoorde u kreunen en
•snikken in uw kooi en ik was ook zoo
vroolijk niet gestemd."
„Jawel, maar wat heeft die oude ge
schiedenis met de reden van uw komst
te maken?" onderbrak Borjen Ingeborg
zijn bezoeker krachtig.
De ander richtte zich even op, stak
de handen in zijn jekker en legde ze
weer op de schrijftafel. Hij gaf geen ant
woord op de vraag. „We moesten er dus
om gooien, wie van ons blijven zou,'
ging hij bedaard voort. „En 's morgens
deden we dat. Eén gooi en wie de
hoogste oogen gooide zou naar huis
gaan. Ik vroeg een paar steenen aan
Dick swaters, dien Engelscliman, weet
u wel, en li gooide het. eerst..
Borjen Ingeborg knikte. De herinne
ring was hinderlijk en toch boeide zij
hem. Alles stond hem weer levendig
voor den geest. Het donkere logies waar
alles stonk naar traan; Dick Swaters,
wiens geluk bij 't spel spreekwoordelijk
was aan boord en die met de halve
bemanning op de vuist was geweest;
de gele, van traan doortrokken dobbel-
steenen, die beefden in zijn hand en de
spanning, die hij in Christiansen's oogen
gelezen had, toen hij de twee dobbel
steenon wierp
„IJ had geluk, u gooide twee zessen...."
„En jij griste woedend de dobbel-
steenen voor mijn voeten weg en zei
vloekend, dat je daar niet tegen op kon
gooien. Je liep boos weg, je was een
slecht verliezer, Christiansen."
1' won. zei de ander.
„Ja, ik won," knikte Borjen Ingeborg.
Zijn oogen schitterden even. „Ik won.
En het was mijn laatste reis. Maar wal
wou je nu?" vroeg hij op ongeduldigen
toon. „Je bent toch niet hier gekomen
om me een verhaaltje te vertellen?"
„Neen," schudde Christiansen lang
zaam zijn hoofd. „Ik heb die dagen
alleen maar even opgehaald, om u er
aan te herinneren, dat 11 niet altijd
degene bent geweest, die u nu bent.
Maar u schijnt uw tijd vergeten te zijn.
Ik weet wat u tegen mijn jongen hebt.
Het was dom, 0111 zijn oogen op te
slaan naar de dochter van den trotschen
meneer Ingeborg. Maar als jonge men-
schen verliefd zijn, kijken ze niet naar
standsverschil of financieele tegenstel
lingen. Dat laat ik echter allemaal rus
ten. U had mijn jongen den omgang met
uw dochter kunnen verbieden. Maar
waarom was het noodig hem te ont
slaan
„Ik moest hen van elkander verwij
derd houden," zei Borjen Ingeborg
driftig.
De krachtige gestalte van zijn be
zoeker rekte zich eenigszins, maar zijn
handen bleven op de schrijftafel rusten.
„Mijn zoon is geen schooier," zei hij
verontwaardigd, „l'w neen was ook
voldoende geweest. Ik zeg niet, dat hij
uw dochter dan opgegeven zou hebben
verstaat u? Maar hij zou hier niet ah
een dief rondgegaan zijn, om haai
heimelijk te naderen. Waarom ontnam
xi hem zijn betrekking? Was hij soim
niet bekwaam voor zijn werk en niet
ijverig genoeg?"
Borjen Ingeborg streed met zijn drift
en zijn boosheid. „Hoor eens," viel hij
uit, „ik ben baas in mijn eigen huis,
heb ik al gezegd, en ik laat me door
niemand ter verantwoording roepen.
Terwille van de oude.... vriendschap
wil ik het geval echter nog eens bekijken
Jo zoon hoort er nog wel van. Maar laat
me nu alleen, ik zit tot over mijn ooren
in het werk."
De deur ging open en dicht. De
onwelkome bezoeker verwijderde zich
met zware, bedachtzame schreden,waar
van het gerucht langzaam wegstierf op
de ruime werf. Borjen Ingeborg slaakt,
een zucht van verlichting. Die was weg
Iloe kwam zoo'n man plotseling liier
Na vijfentwintig jaren! Hij was hem
allang vergeten, evenals de „Sveden...."
De klok sloeg tien uur en het was, ol
die zangerige slagen de kleine ruimti
plotseling bevolkten met de bleekt
schimmen uit het verre verleden. Borjci
Ingeborg dacht aan zijn armoedig,
jeugd.
Al vroeg had hij Anke Loger leerei
kennen. Haar vader had twee klein,
scheepjes in de vaart, maar het was eei
noodlijdend bedrijf. Christian Loge:
was geen zakenman en veel te vei
gesteld op zijn gemak. Hij mocht hen j
niet erg in die dagen en dat gevoel wa-1
Sloi op bladz. 18
Dick Powell and Doris Weston
in The Singing Marine
A Warner Brothers Picture.
PEPSODENT bevat een opzienbarend nieuw bestanddeel: IRIUM.
Millioenen hebben langen tijd het bezit van blanke fraai glanzen-
de tantien moeten ontberen en krijgen dit thans terug door IRIUM.
Zoodra U deze gemoderniseerde tandpasta gaat gebruiken is het
uit met die doffe, verkleurde en door tandfilm gevlekte tanden,
want IRIUM - een geheel nieuw schuimend bestanddeel maakt
het kleverige laagje tandfilm los en doet het als bij tooverslag ver
dwijnen het geeft een verrassende glans, zelfs aan het dofste
tandglazuur.
lie groote tube is voordeliger
OOK in den nazomer
biedt Duitschland
nog volop de gelegenheid
tot het genieten van ver
rukkelijke vacantie-dagen.
Veelvuldig bezochte reis-
gebieden, waar het klimaat dan nog heerlijk warm is, zijn de „Bergstrasse"
tusschen Darmstadt en Heidelberg, het Bodenmeer en de Karntnermeren.
Weenen en Berlijn openen in dien tijd een rij van cultureele gebeurtenissen,
die de avonden tot ware festijnen maken. Overdag blijft de mogelijkheid
tot het maken van prachtige uitstapjes ruimschoots bestaan. Wie slechts
een korte reis wil ondernemen, bezoeke den Rijn en zijn zijrivieren of,
vooral dit jaar, Nassau, met zijn rijkdom aan historische plekjes, de
bakermat van het Nederlandsche vorstenhuis. Inlichtingen en pros
pectussen worden kosteloos verstrekt door de bekende reisbureaux.
A,uU mil to»»10"*
titocbure ovet H
MruHVi
op de biljetten
van de
DUITSCHE
SPOORWEGEN
Mites
Kalverstraat 111, Amsterdam C.
.1
