ONTSLUIERT DE
WERELD VAN DEN DROOM
DE „SANTA-FE-EXPRES" VER-
TROK VAN NEW YORK NAAR
DIE ONVERGETELIJKE AVOND:
MARLENE DIETRICH VERTELT
MIJ HAAR LEVENSLOOP
EEN
REPORTAGE
VAN PAUL
BRINGUIER
MARLENE DIETRICH naar een foto van Hurrell, den
meest beroemden fotograaf van Hollywood, die in
zijn ateliers slechts de grootste en best be
taalde! sterren van het witte doek ontvangt.
filu ïoperateurs en eenige jonge
lieden in regenjas, schoenen niet
dikke zolen, den hoed misvormd
door het neerstroomende water,
kauwend op hun kauwgum en niet
HOLLYWOOD. TOEN KWAM woedende oogen. Het zijn dagblad-
reporters en Mariene is te laat
Op een paar passen afstand staat
een vrouw tegen een ijzeren pilaar
geleund. Zij is jong en tamelijk
mooi. Haar gezicht is echter ge-
teekend door een vermoeidheid,
een verwarring, die mij treffen.
Maar het diepst bewegen mij haar
oogen. Zij houdt ze gericht op de
journalisten en de fotografen en
er ligt een uitdrukking in van innige afgunst, van
verwijt, bijna van haat. Zenuwachtig houdt zij haar
mantel van dik rood laken om zich heen geklemd.
Zij beeft, als de klok begint te slaan. Aan haar
voeten staan twee. valiezen. Er zijn oude etiketten
Tien uur 's avonds op het centraal station in
New York. Het regent. Mijn doorweekte hoed
lekt op het enorme pak kranten en tijd
schriften, dat ik bij mij draag. Werktuiglijk volg
ik den zwarten „witkiel", die eindelooze hallen
doorsnelt, ijzeren trappen afdaalt en door auto
matische machines mijn kaartjes laat afstempelen.
Mijn ooren gonzen van het eindeloos gelui van een
klok.
Eindeljjk bereiken wij het onafzienbare onder-
grondsche perron, waar de trein ons wacht. De trein,
dien wij drie dagen en vier nachten zullen bewonen.
Groote ijzeren spoorwagons, rood geverfd, doch
zwart geworden van het stof en den rook en hoog
uitstekend boven hun wielen.
Voor een der rijtuigen wacht een groep fotografen,
opgeplakt, waarschijnlijk van vele jaren terug, met
den opdruk: „Hollywood, G'alif
overheen nieuwe etiketten, versch
geplakt met dezelfde plaats van
bestemming van jaren geleden:
„Hollywood, California".
Er ontstaat een gedrang, ru
moer. Eindelijk, daar is Mariene.
Een hoed van groen vilt verbergt
een van haar oogen. Zij heeft de
handen in de zakken .van haar
Eri daar half
Schot sell geruiteu mantel verborgen. Vier negers,
die druipen van den regen en met een breeden lach
al hun tanden laten zien, volgen haar op den voet
en dragen haar koffers en valiezen van wit leer.
Mariene en de reporters
ET' reporters dringen terstond op Mariene in en
omringen haar. Zij ondervragen haar met die
brutale amicaliteit, waarmee de Amerikanen alle
acteurs tegemoet treden. Zij weten dat zij de carrières
van de „sterren" kunnen opbouwen en vernietigen
en handelen ook naar die wetenschap.
„Hallo, Mariene! Goede reis gehad? Hoe zien de
mannen in Europa er uit? Dragen zij nog altijd
gefriseerde baarden en snorren?"
Allen lachen en kloppen haar familiaar op den
schouder. Assistent-fotografen zijn op den rug van
hun collega's geklommen en zwaaien knetterende
toortsen, die veel witten rook en een helder licht
verspreiden.
„Hallo, Mariene! Heb je geen lust meer, 0111 in
Hollywood te werken?"
Mariene heeft zich een weinig
afgezonderd en is op de eerste tree
van den wagon geklommen. Hier
biedt zij hun aanval het hoofd. Zij
schijnt Vermoeid. In haar wit ge
zicht ziet men slechts haar rooden
mond leven. Zij weet, dat zij moet
glimlachen en moet antwoorden.
„Hallo, jongens!" roept zij hun
