KAUWEN
65 PRACHTIGE
ZILVERVOSSEN
KAUWI
ELKE DAG 6 GROOTE PRIJZEN
KAUW REGELMATIG
15
oogen verscheen een diepe frons. Zoo,
zoo, dus die jongedame vertrok den
eersten. Voelde zich blijkbaar op haar
teenen getrapt, omdat hij haar terecht
gewezen had. Wel, zij kon gaan, hij zou
haar niet tegenhouden. Maar dat plot
seling opgekomen besluit typeerde haar
karakter. Zij stelde zich aan als een
koppig kind, dat zijn zin niet kreeg.
Hij wierp den brief mot een onver
schillig gebaar in zijn schrijftafel, sloot
de lade en verliet ten tweeden male het
kantoor. Hij dacht aan Elly Masters en
floot.
„Wees op uw hoede," had do kust
wacht van Portland 's middags aan de
posten van den Pacific geseind en vóór
de nieuwe morgen aanbrak, waren
overal langs de kust do stormballen ge-
heschen. Do wind huilde en rukte mach
teloos aan de stalen vensters van de
Porti and-Reeder ij en daarbinnen zat
Alex Burton aan zijn schrijftafel en luis
terde verstrooid naar zijn chefs, Zijn
gedachten waren bij de „Yersey Queen",
die de vollo laag thans kreeg en zich in
geval van nood noch met de kust, noch
met andere schepen in verbinding kon
stellen.
Plotseling merkte liij op, dat niemand
meer sprak. Hij wist niet, of hem een
vraag gesteld was, maar zonder op te
zien wist hij, dat drie paar oogen op hem
gevestigd waren. Hij loosde een zucht.
„Mijne lieeren, brengt uw rapporten
maar over aan juffrouw Ellington. En
vraag, of zij hior komt voor de post."
Hij verwachtte zijn secretaresse te
zullen zien verschijnen met een blik vol
leedvermaak, of anders even angstig en
verontrust als hij. Maar Norma Elling
ton trad precies zoo onbewogen binnen
als gewoonlijk en zette zich met een
korten groet aan zijn bureau. Haar
rustige houding bemoedigde hem. Het
was belachelijk terstond het ergste te
vreezen. De „Yersey Queen" wés een
sterk schip en kapitein Max een zeeman
uit honderden.
Een beetje norsch begon hij aan de
behandeling van de post. Norma Elling
ton zat tegenover hem en nam vlug en
feilloos zijn dictaat op. Ongemerkt,
slechts half met zijn gedachten bij zijn
onderwerp, zat hij haar te bestudeeren.
Het was voor de eerste maal sinds hij
haar kende, dat haar knap uiterlijk hem
opviel. Haar fijnbesneden gelaat met de
blanke, bijna doorzichtige teint, de
lichtblauwe oogen, helder en diep als de
kleur van viooltjes, de kastanjebruine
haardos, haar kleine, frissclie mond
inderdaad, dat alles was van een aparte
aantrekkelijkheid. Zij viel niet op,
zooals Elly Masters, maar haar schoon
heid was even natuurlijk als die van
Elly gecultiveerd was.
Toen hij aan het eind was van zijn
dictaten, moest hij zich bijna geweld
aandoen, om zijn blik van haar af te
wenden.
„Het spookt leelijk buiten, juffrouw
Ellington," zei hij vriendelijker dan hij
bedoeld had.
„Ja, meneer," antwoordde Norma
beleefd.
„Nog niets van de „Selby" gehoord,
zeker
„Neen, maar volgens het laatste
draadlooze rapport van den kapitein
dacht hij pas tegen den middag Crescent
City aan te loopen. En de storm kan
die reis wel eens een paar uur ver
traagd hebben."
Alex Bui-ton knikte. „Ik heb niets
meer, juffrouw," zei hij tot afscheid.
Zijn blik volgde haar tot zij achter
de deur verdwenen was. Hij voelde
zich plotseling zoo ongerust niet meer;
beheerscht kon hij naar den storm
luisteren, 's Middags- tegen twee uur
kwam het telefoonbericht binnen, dat
de „Selby" veilig Crescent City had
bereikt en hiermee viel de laatste zorg
van hem af. De „Selby" had geen
noemenswaardige vertraging gehad
ondei de kust hadden de schepen
dus blijkbaar niet veel last van den
storm.
Opgewekt verliet hij tegen half zes 't
kantoor. En een paar uur later was hij
zoowel den storm als de „Yersey
Queen" vergeten. Elly Masters wa>
verrukkelijk en haar charme boeide hem
vaster dan ooit te voren. Zij zaten samen
wat afgezonderd van de andere gasten ei i
niemand verstoorde hun vertrouwelijk
tête-è,-tête.
„Je bent zoo stil is er iets, dat je
hindert?" vroeg Elly plotseling, toen
hij eenige oogenblikken geluisterd had
naar de opwindende jazz, die uit de dans
zaal daarnaast weerklonk.
„Ik!" glimlachte hij. „Volstrekt niet.
De jazz trok mijn gedachten even af."
„Waarvan?"
„Vraag van wie?" lachte hij.
„Van wie dan?"
„Van hot liefste meisje, dat ik ken."
De jonge vrouw naast hem trok een
pruilend gelaat. „Ik vind het niet aardig
van je, Alox. Je maakt me jaloerseh."
Alex Burton lachte opnieuw, een
diepen, voldanen lach. Ja, liij was zeker
van Elly Masters, hij hoefde zijn hand
slechts uit te strekken en zonder aar
zeling zou zij er de hare inleggen. Maar
dit was niet het geschikte oogenblik.
Straks, als zij alleen waren in een res
taurant, waar geen tientallen oogen
hen gadesloegen zooals hier, kon hij zijn
hart ongehinderd uitstorten.
„Alex.
„Ja?"
Zij keek hem aan met een uitdrukking
in haar oogen, die in staat moest zijn een
hart te breken. „Biecht eens op: wie
is dat liefste meisje?"
„Vanavond," glimlachte liij haar
tegen. „Vanavond zal ik het je zeggen.
Niet hier, waar zooveel mensehen bij
zijn. Nu wil ik op haar gezondheid drin
ken. Op de gezondheid en het geluk
van het liefste meisje, dat ik ken."
Hij hief zijn cocktail op en glim
lachend, met een heimelijken blik van
verstandhouding, staarden zij elkander
een oogenblik aan.Maar eensklaps
klonken er stemmen in hun nabijheid.
Zij schoven een eindje van elkander af.
„Noodseinen. Nou ja, dat wil nog
niets zeggen."
„Het wil alleen zeggen, dat zij in
nood verkeeren," antwoordde de andere
stem droog.
Alex keek schichtig op. Noodseinen?
Spraken ze over noodseinen? Hij dacht
plotseling aan de „Yersey Queen".
„Hallo, lui," riep hij de twee lieeren
toe, die een eindje van hem verwijderd
aan een rooktafel hadden plaatsgeno
men, „is er iets aan de hand? Hoorde ik
jullie van noodseinen spreken?"
Een van de twee, een kennis van hem,
kwam nader. „Hallo, Alox. Ja, de radio
maakte het zooeveu bekend. Er ligt
ter hoogte van Empire City een schip,
onder de kust, dat noodseinen geeft."
Ter hoogte van Empire City? Dat
lag één dag varen vóór Kaap Blanco.
De „Yersey Queen" moest thans onge
veer op die hoogte zijn.
„Hoe heet dat schip?" vroeg hij on
zeker.
„Niet bekend. Er zijn geen radioseinen
aan de kustwachtstations opgevangen.
Waarschijnlijk hebben ze geen radio aan
boord, dus dan moet het een klein kust
vaartuig zijn. Eigen roekeloosheid
als zo wel radio hadden gehad, dan
zouden zo het waarschijnlijk niet tot
het uiterste hebben hoeven laten ko-
Sloi op bladz. 20 i
MOETEN
GEWONNEN
WORDEN IN DE
PALMOLIVE
VOSSENJACHT
Een prachtige
zilvervos
(of honderd
gulden).
Een BURGERS E. N. R. rijwiel,
models. K. met Torpedonaaf, jas-
beschermer, electr.verlichting, voor
en achter en controlelicht, waarde
f. 60.- (of f. 45.- in contanten).
Vier autopeds,
model 1938,
met ballon
banden.
'De schitterende prijzen van deze 'tJalmolive wedstrijd zijn gemak
Lelijk te winnen
Dit is alles wat U te doen heeft
I. Maak deze zin af: IL geej de voorkeur aan Palmolive zeep
omdat(maximum dertig woorden). Vertel
het ons in Uw eigen woorden.
Haal bij Uw winkelier 5 stukken Palmolive
zeep van 121/* cent. U ontvangt van hem een
inschrijf-formulier.
3. Stuur het formulier aan Palmolive, Post'
bus 63 5, Amsterdam C., met 5 zwarte
Palmolive-bandjes.
4. Elke inzender, die een postzegel van 10 cent
bijvoegt, ontvangt het in kleuren gedrukte
Uitknipboek van de Vijfiing Dionne nieuwe
uitgave (waarde 25 cent).
Wrigley's zorgt er voor, dat U
behoorlijk kauwt. Het versterkt
het tandvleeseh en helpt U de
tanden schoon en gezond te hou
den, verfrischt de adem en - door
de grootere speekselafscheiding -
bevordert het bovendien de spijs
vertering.
Wrigley's P.K. kalmeert de zenu
wen en houdt IJ monter en frisch.
Koopt nog heden een pakje.
5 CENT
PER PAKJE
WRK3LEY
