ONTSLUIERT DE VAN DEN DROOM „Ik hail gewonnen Meer dan drieduizend schoon heidskoninginnen leven in Hollywoodeens toegejuicht door een op sensatie belust publiek en thans door ieder vergeten I EEN REPORTAGE VAN PAUL BRING UIER MET DEZE WOORDEN VERVOLGT MARLENE DIETRICH HAAR LEVENSVERHAAL. ZEKER, ZIJ HAD GEWONNEN, HAAR EERSTE GROOTE FILM WERD EEN SUCCES. MAAR WAT BETEE- KENT HET SUCCES VAN EEN ENKELINGE, VERGELEKEN BIJ DE WANHOOP DER VELE TELEURGESTELDEN? Ik had gewonnen. Langzamerhand werd de regis seur Josef von Sternberg bezield door mijn idee, hij begreep het en staarde mij aan. Soms trachtte hij mijn betoog te weerstreven, maar ik weerde zijn tegenwerpingen vastberaden af. Het was al zeer laat dien avond en in het restaurant, waar wij ons bevonden, was bijna geen enkele gast meer. Dat was gelukkig, want nu durfde ik opstaan en hem de nieuwe scènes voorspelen, die ik in ge dachten reeds lang in mijn onbeduidende rol had ingelascht. Bij het ochtendkrieken was het scenario van „De Blauwe Engel" veranderd en was de rol van Lola gepromoveerd tot de rol van een ster Van dien dag af had ik kwel ling na kwelling te verduren. Von Sternberg liet mij eindeloos scène na scène overspelen in de studio, totdat ik er bij neerviel van ver moeienis. De groote Jannings was stom verbaasd, toen hij die onbe kende aan zijn zijde zag spelen, maar dat deerde mij niet. Zelfs 's nachts, als alle anderen vertrokken waren, liet Von Sternberg mij nog niet met rust. Alleen met een ope rateur en een electricien liet hij me poseeren voor eindelooze reeksen opnamen. Hij wist niet van ophou den en als de vermoeidheid mijn trekken tot een masker misvormde en mijn oogen vol tranen stonden, kwam hij pas goed los en barstte met een wilde vreugde tegen den operateur uit: „Draaien! Draaien! Draai dan toch!" Maar drie maanden later aan schouwde de wereld de verschij- - ning van een meesterwerk en hoorde zij een naam, waarvan de klank niet meer verstommen zou die van Mariene, Mariene Dietrich...." Mariene zweeg, uitgeput van emotie. De nacht begon te vallen. De rotsplateau's van Arizona sche nen te ontbranden en straalden gloed uit van fantastische een gloed uit van kleuren. Een dichte, violette nevel verspreidde zich over het woeste landschap en versmolt in een oran - jekleurigen nevel. De laatste uit- loopers van het Rotsgebergte waren van een zuiver en hard blauw. Mariene was aan het eind gekomen van haar biecht en haar oogen stonden vol tranen. Zij vond zichzelf bespottelijk en probeerde te lachen. „Wat daarop volgde is niet meer van belang," besloot zij haar relaas. „Het is reeds bijna tien jaar geleden. „De Blauwe Engel" was nauwelijks uitgeko men, of ik ontving aanbiedingen uit Amerika. En toen werd mijn geschiedenis die van mijn films. Maar nooit, nooit zal ik vergeten wat ik verplicht ben aan Von Sternberg. Hij was reeds beroemd en had mij dus niet noodig. Maar als ik hem niet had ontmoet, zou ik zonder twijfel nimmer naam hebben gemaakt." Pasadena ■Jet is de morgen van den vierden dag. De trein is dezen nacht de grens van Californië gepasseerd. Binnen een half uur zullen wij den Pacific aan den horizont zien schitteren. In de corridors stapelen de negers de valiezen op. Allen stappen in Los Angeles uit. Mariene en ik verlaten echter den trein een paar minuten eerder, in Pasadena. Dit is een station, vanwaar een weg direct naar Hollywood leidt, stilzwijgend gereserveerd voor de filmsterren. Mariene staat reeds gereed, gewapend voor de vuurproef, den strijd, dien zij verwacht. Nu reeds herken ik de ontspannen, zelfstandige vrouw niet meer van de reis. Zij heeft veel zorg besteed aan haar uiterlijk en aan haar toilet kleeft niet de minste smet. Maar zij is zenuwachtig en krampachtig aangedaan. „Telkens als ik hier aankom, ben ik bang," zegt zij. „Plankenkoorts, evenals bij een optreden. Holly wood is onmeedoogend, weet u. Een kleine on achtzaamheid, een bezwijming, kan in een oogwenk tijds een car rière breken. U zult het zien...." Ep klonken signalen, gevolgd door het geluid van een klok. Ik zie witte huizen. Een palmboom, die zich over den weg neigt. De wissels knarsep, de remmen schu ren langs de wielen. Mariene buigt zich gespannen uit het portier en houdt haar glimlach gereed. Hollywood biedt, vooral 's avonds, een sprookjesachtigen aanblik. Toch is deze schit terende stad voor velen slechts een oord van verloren illusies. In bijgaande reporta ge onthult Paul Bringuier ons het drama van vele Amerikaansche schoonheidskoninginnen.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1938 | | pagina 14