ONTSLUIERT DE
VAN DEN DROOM
„Ik hail gewonnen
Meer dan drieduizend schoon
heidskoninginnen leven in
Hollywoodeens toegejuicht
door een op sensatie belust
publiek en thans door ieder
vergeten I
EEN
REPORTAGE
VAN PAUL
BRING UIER
MET DEZE WOORDEN VERVOLGT MARLENE
DIETRICH HAAR LEVENSVERHAAL. ZEKER, ZIJ
HAD GEWONNEN, HAAR EERSTE GROOTE
FILM WERD EEN SUCCES. MAAR WAT BETEE-
KENT HET SUCCES VAN EEN ENKELINGE,
VERGELEKEN BIJ DE WANHOOP DER VELE
TELEURGESTELDEN?
Ik had gewonnen. Langzamerhand werd de regis
seur Josef von Sternberg bezield door mijn
idee, hij begreep het en staarde mij aan. Soms
trachtte hij mijn betoog te weerstreven, maar ik
weerde zijn tegenwerpingen vastberaden af. Het
was al zeer laat dien avond en in het restaurant,
waar wij ons bevonden, was bijna geen enkele gast
meer. Dat was gelukkig, want nu durfde ik opstaan
en hem de nieuwe scènes voorspelen, die ik in ge
dachten reeds lang in mijn onbeduidende rol had
ingelascht. Bij het ochtendkrieken was het scenario
van „De Blauwe Engel" veranderd en was de rol van
Lola gepromoveerd tot de rol van een ster
Van dien dag af had ik kwel
ling na kwelling te verduren. Von
Sternberg liet mij eindeloos scène
na scène overspelen in de studio,
totdat ik er bij neerviel van ver
moeienis. De groote Jannings was
stom verbaasd, toen hij die onbe
kende aan zijn zijde zag spelen,
maar dat deerde mij niet. Zelfs 's
nachts, als alle anderen vertrokken
waren, liet Von Sternberg mij nog
niet met rust. Alleen met een ope
rateur en een electricien liet hij me
poseeren voor eindelooze reeksen
opnamen. Hij wist niet van ophou
den en als de vermoeidheid mijn
trekken tot een masker misvormde
en mijn oogen vol tranen stonden,
kwam hij pas goed los en barstte
met een wilde vreugde tegen den
operateur uit:
„Draaien! Draaien! Draai dan
toch!"
Maar drie maanden later aan
schouwde de wereld de verschij-
- ning van een meesterwerk en hoorde
zij een naam, waarvan de klank
niet meer verstommen zou die
van Mariene, Mariene Dietrich...."
Mariene zweeg, uitgeput van emotie. De nacht
begon te vallen. De rotsplateau's van Arizona sche
nen te ontbranden en straalden
gloed uit van fantastische
een gloed uit van
kleuren. Een dichte, violette nevel
verspreidde zich over het woeste
landschap en versmolt in een oran -
jekleurigen nevel. De laatste uit-
loopers van het Rotsgebergte
waren van een zuiver en hard
blauw. Mariene was aan het eind
gekomen van haar biecht en haar
oogen stonden vol tranen. Zij
vond zichzelf bespottelijk en probeerde te lachen.
„Wat daarop volgde is niet meer van belang,"
besloot zij haar relaas. „Het is reeds bijna tien jaar
geleden. „De Blauwe Engel" was nauwelijks uitgeko
men, of ik ontving aanbiedingen uit Amerika. En
toen werd mijn geschiedenis die van mijn films. Maar
nooit, nooit zal ik vergeten wat ik verplicht ben aan
Von Sternberg. Hij was reeds beroemd en had mij dus
niet noodig. Maar als ik hem niet had ontmoet, zou
ik zonder twijfel nimmer naam hebben gemaakt."
Pasadena
■Jet is de morgen van den vierden dag. De trein is
dezen nacht de grens van Californië gepasseerd.
Binnen een half uur zullen wij den Pacific aan den
horizont zien schitteren. In de corridors stapelen
de negers de valiezen op. Allen stappen in Los
Angeles uit. Mariene en ik verlaten echter den trein
een paar minuten eerder, in Pasadena. Dit is een
station, vanwaar een weg direct naar Hollywood
leidt, stilzwijgend gereserveerd voor de filmsterren.
Mariene staat reeds gereed, gewapend voor de
vuurproef, den strijd, dien zij verwacht. Nu reeds
herken ik de ontspannen, zelfstandige vrouw niet
meer van de reis. Zij heeft veel zorg besteed aan haar
uiterlijk en aan haar toilet kleeft niet de minste smet.
Maar zij is zenuwachtig en krampachtig aangedaan.
„Telkens als ik hier aankom, ben ik bang," zegt
zij. „Plankenkoorts, evenals bij een optreden. Holly
wood is onmeedoogend, weet u. Een kleine on
achtzaamheid, een bezwijming,
kan in een oogwenk tijds een car
rière breken. U zult het zien...."
Ep klonken signalen, gevolgd
door het geluid van een klok.
Ik zie witte huizen. Een palmboom,
die zich over den weg neigt. De
wissels knarsep, de remmen schu
ren langs de wielen. Mariene buigt
zich gespannen uit het portier
en houdt haar glimlach gereed.
Hollywood biedt, vooral 's avonds, een
sprookjesachtigen aanblik. Toch is deze schit
terende stad voor velen slechts een oord
van verloren illusies. In bijgaande reporta
ge onthult Paul Bringuier ons het drama van
vele Amerikaansche schoonheidskoninginnen.