ONTSLUIERT DE
WERELD VAN DEIS DROOM
■J 11' LL i
DE WREEDE NACHT
IN HET TROCADERO
EEN
REPORTAGE
VAN PAUL
BRING UIER
Twee maal per maand is in Holly
wood een merkwaardig schouwspel
te zien: productieleiders en radio
directeuren keuren een tiental debu
tanten. En met een spottenden glim
lach zien de „sterren" toe, terwijl de
zenuwachtige dilettanten in de zaal
van 'tTrocadero vechten voor hun kans.
Mariene staat voor een spiegel, die een geheel
paneel beslaat van liaar salon in het
Beverley Wilshire-hotel en voltooit haar
avondtoilet met een ster van brillanten, die zij in
haar kapsel hecht. Zij is tot aan haar taille bedekt
met hloemen, de bloemen van Californië, die monster
achtig groot zijn en zonder geur.
„Wel, wat is uw indruk van dezen eersten dag
in Hollywood?"
„Ik lieb slechts een leeg décor gezien met eenige
vrij erbarmelijke figuranten," antwoord ik.
„Schort uw oordeel dan nog even op. Wij dineeren
vanavond in Trocadero. Daar zult u Hollywood
zien."
Het buitenaanzicht van Trocadero is even een
voudig als dat_ van Vendöme. Boven de zwak ver
lichte deur draagt een ijzeren geraamte den naam
van het restaurant in roode, lichtgevende letters.
De rechthoekige zaal daarbinnen is onmetelijk
groot. Zwart en groen zijn de domineerende kleuren.
De tafels zwart, de fauteuils groen. In het zwarte
plafond is een reusachtige spiegel aangebracht.
Het licht is gedempt. Lichtkronen ontbreken, op
elk tafeltje brandt een kleine lamp, die een rose-
oranje schijnsel uitstraalt. Pas als
ik aan dit licht gewend ben, on
derscheid ik een verward gekrioel
van dames in avondtoilet met
rossige kapsels en heeren met ge
glansde plastrons. Soms doet een
opgeheven arm een armband van
diamanten fonkelen. Op een ver
hevenheid zit een orkest, een der
beste „bands" van Amerika. Zij
brengt gedempte muziek ten ge-
hoore.
Wij nemen plaats. Een Fransehe
chef-kok komt onze orders op
nemen. Onbeweeglijk, het boven
lichaam gestrekt, met een zweem
van een glimlach op haar lippen,
ondergaat Mariene, den onbarm-
hai tigen toets der critiek bij haar
wederintrede iu Hollywood. Het
is maanden geleden, dat zij het verlaten heeft.
De eerste tien minuten wordt aan de tafêltjes
alleen over haar gesproken.
„Hoe vindt u haar haren?"
„Waarom? Zij zijn toch niet van kleur veranderd?"
„0 neen? Ik dacht het."
„Zij is wel vermagerd."
,Zou dat alles zijn wat zij' van Parijs aan toiletten
'aan gindsche tafel, met die oranjeroode haren en een
te forscheu en te rooden mond in haar wit gezicht,
is ongetwijfeld Joan Crawford. De kleine heer met de
kastanjebruine haren, die aan haar rechterzijde is
gezeten, is haar echtgenoot Franchot Tone. Haar
anderen metgezel herken ik als Romero, een middel
matig acteur, maar een uitmuntend danser de
cavalier van alle sterren, die 's avonds naar een
rumba verlangen. Daar is Dolores del Rio gezeten
strak en koud als een marmeren beeld. Een paar
tafeltjes van haar af zit Irene Dunne. Afgezonderd
in een hoek ontdek ik Clark Cable en Carol Lom
bard hij athletisch, stralend van gezondheid en
zij blond, een beetje hooghartig, een beetje luchtig
en met kastanjebruine spotoogen.
Allen, allen stellen teleur in deze omgeving en dit
verklaart m'n wee
heeft meegebracht?'
Beroemde bezoekers
Er verstrijkt een kwartier. Het onderzoek moet
thans geëindigd zijn. Mariene ontspant zich een
weinig en buigt zich over ons tafeltje heen.
„Herkent u iemand van de bezoekers?" vraagt,
zij mij.
Ik ben reeds minuten lang bezig bekende gezichten
te ontdekken. En langzamerhand ben ik vervuld
geworden van een wee, akelig gevoel. Waar zijn nu
die charmante heldinnen en helden van het witte
doek? Hier zijn ze allemaal verschrikkelijk lomp,
moe en menschelijk. Dit kleine blondje in een rose
japon, die een portie ijs verorbert aan de zijde van een
kalen meneer, ja, dat is Joan Bennett. De vrouw
gevoel. Naarmate
het later wordt op
den avond wordt
de stemming luid
ruchtiger en de
atmosfeer be
nauwder. Er zijn
een paar projec
tielampen ontsto
ken. De kellners
laten de whisky-tlesschen op de tafeltjes achter,
als zij ingeschonken hebben. Er wordt gedanst.
Dan doet George Raft, zijn entree, een eind sigaar
bungelend in den hoek van zijn mond, elegant, koud
en schommelend. Hij is de acteur, die op het witte
doek altijd in de rol van bendechef optreedt. Hij
wordt op den voet gevolgd door een jovialen jongen,
wiens gelaat geen oogenblik in rust blijft.
„Dat is Killer, de Dooder," fluistert Mariene
mij toe.
„De Dooder? Heeft George Raft dan ook hier in
de stad een lijfwacht noodig?"
„Wel neen, maar hij laat het zoo voorkomen,
ter wille van zijn prestige. De jongen, die hem volgt,
zal geen vlieg kwaad doen. Maar bij toeval heet
hij Killer (Dooder), zooals hij ook Durand zou
kunnen heeten. Toen George Raft hem ontmoette,
heeft hij hem terstond in zijn
dienst genomen. Overal waar hij
verschijnt stelt hij hem nonchalant
voor: „Johnny, de Killer". En
iedereen heeft er vrede mee. Men
heeft in Hollywood eerbied voor
„sfeer" en composities."
Mijn oogen worden aangetrokken
door een schaduwvlek. Een der
bezoeksters heeft de lamp op haai'
tafel uitgedaan. Is zij bevreesd voor
het te scherpe licht, voor de critiek
op haar uiterlijk morgen in de
kranten? Ik kijk scherper. De don
kere tafel is die van Joan Crawford.
Mariene heeft haar lippen opeen
geklemd. Om haar mond zetelt een
bijna onmerkbare, maar verschrik
kelijke glimlach.
Er wordt 'n zwaar platform naar
het midden van de zaal gerold. En
thans gaan alle lichten uit; Joan
Crawford is dus slechts de eerste
geweest. Er klinkt een „Ahhh.
van intense vreugde iu de zaal.
Ik kijk Mariene aan.
„Ik had u beloofd u Hollywood
te toonen, ontdaan van zijn
schoonen schijn," fluistert zij mij
toe. „Geef uw oogen den kost."
Evenals alle beroemde sterren be
woont Mariene Dietrich tijdens haar
verblijf in Hollywood een uiterst
luxueus ingerichte -woning. De film
ster indeontvangkamer van haar huis.
,,lk zal u Hollywood toonen zooals het werkelijk is, beloofde
Mariene Dietrich aan den Franschen reporter Paul Bringuier.
En zij hield woordaan haar zijde leerde de ervaren journalist
Hollywood kennen zooals slechts weinigen de filmstad zagen.
Deze week vertelt hij van een bezoek aan het Trocadero.
