Het platform baadt plotseling in een zee van hard,
meedoogenloos licht. Een spreker kondigt een onbe
kenden naam aan. Daarop verschijnt er een vrouw,
opgedirkt in een leelijke japon van groene taf,
blijkbaar vervaardigd in het atelier van een provin
cie-naaister.
Zenuwachtig verkreukelen haar vingers
een zakdoek. Zij komt naar voren met
strakke bewegingen, de oogen vooruit
gericht en alleen, schrikaanjagend als een
groen spook. Plotseling begintzij te zingen.
Clark Gable en Carol Lombard, twee VOLGENDE WEEK
bekende figuren Uit de filmwereld
tijdens een bezoek aan een nacht- Drie kleine Fran^aises Ook
feest in Hollywood. Hollywood heeft een historie.
Haar aandoenlijk liedje is oud en duizenden malen
gehoord. Zij verslikt zich reeds bij de eerste woorden
en onmiddellijk gaat er een spottend gelach op in de
zaal. Haar angst voor een fiasco doet haar stem
valscli overslaan. Het spotlachen wordt algemeen.
Een der sterren, ik kan niet zien welke, lacht hoog
en dwaas boven alle anderen uit en het schijnt, dat
zij er niet mee kan ophouden.
De onfortuinlijke zangeres op de verhevenheid
vecht -met haar plankenkoorts en volhardt met
behulp van al haar moed. Ik zie haar schouders
beven èn plotseling kan zij niet meer. Haar stem
breekt en zij barst in snikken los.
De man die haar heeft voorgesteld snelt op haar
toe, neemt haar bij een arm en leidt haar de zaal uit.
De lichten worden weer ontstoken. In de zaal
schaterlacht men thans. Ik ben verbaasd.
Het spel van de hoop
^*Zie is die arme kleine vrouw?" vraag ik Mariene.
„Een debutante? Waarom laat men haar
hier zingen?"
„Ik zal het u uitleggen," antwoordt Mariene.
„De directeur van Trocadero heeft het goede
denkbeeld gehad allen, die meenen iets te kunnen
presteeren voor de radio of op het witte doek, in de
gelegenheid te stellen, hier een proef van hun kunnen
af te leggen. Hiermee brengt hij attracties, die hem
niets kosten en die zijn publiek meer amuseeren dan
het optreden van beroepsartisten.
Eenmaal in de veertien dagen wordt zoo'n avond als
deze georganiseerd. Hij heeft er onmiddellijk 'n dwaas
ei. succes mee gehadDe filmsterren die u hebt herkend
buiten beschouwing gelaten, zijn hier vanavond bijna
uitsluitend productieleiders der filmmaatschappijen
aanwezig, theateragenten, publiciteits-chefs en radio
directeuren. De liefhebberij om zich hier te presentee
ren is zoo groot, dat men den dilettanten volgnum
mers heeft moeten verstrekken. Soms moeten zij zes of
acht maanden op hun beurt Wachten. Het meerendeel
woont in de provincie. Zij sparen dollar na dollar om
de reis te kunnen bekostigen en leven gedurende vele
weken in gespannen verwachting en in hoop en
vrees. Eén enkele kans Wordt hun geboden in hun
leven, slechts één minuut mogen zij rekenen op de
belangstelling van hen, die het in hun macht hebben
een ster van hen te maken aan
het firmament van de kunst, of
lien voor altijd terug te stooten in
den afgrond der onbekendheid. II
kunt zich wel indenken in welk
een toestand van moordende span
ning zij hier aankomen. Als zij naar
dat zwarte platform loopen, moeten
zij een gevoel hebben, dat zij een
schavot bestijgen."
„Maar dat is verschrikkelijk,
zoo'n kwelling," merk ik op.
„Zeker, maar er gaat geen soiree
voorbij, of minstens één dilettant
haalt den prijs weg, waarvan hij of
zij gedroomd heeft.
Minstens een van hen
wordt terstond geënga
geerd voor een kleine rol,
of voor de radio, die in
Amerika een enorm aantal artisten van
noode heeft. Het spel is wreed, toegege
ven, maar de kansen staan gelijk en het
wordt volgens eerlijke regels gespeeld."
Er klinkt tromgeroffel in de zaal. Opnieuw rekken
de halzen zich en allen, die hier thans zitten en die
vroeger arm zijn geweest en onbekend en beschimpt
en die gevochten hebben en gewonnen, zij vinden er
allemaal een vreemd en wreed genoegen in, voor wat
zij geleden hebben een bittere revanche te nemen op
de bevende veroordeelden in deze arena.
De projectielamp vlamt opnieuw
op. En op het tooneel imiteert
een klein meisje van vijf of zes
jaar, haar arm, klein gezichtje
vertrokken van inspanning en
angst, Shirley Temple en lispelt
zacht, terwijl zij danst.
Het Wreed© spel is geëindigd.
Tien dilettanten zijn opgekomen
mannen en vrouwen, sentimen
teel© zangers, dansers met ratels,
imitators van vogels en bleeke
kinderen, die voor wonderkinderen
doorgaan en vaak zonder avondeten
naar bed zijn gezonden, omdat zij
niet genoeg wonderkind waren
naar den zin van hun ouders. Een
van de tien heeft zijn prijs ge
wonnen, is beloond met applaus en
krijgt een engagement. Mariene had
het mij voorspeld. Bijna elke soirée
levert een ontdekking op en dan
Wordt 'n onbekende verheven op
het voetstuk der openbaarheid.
Het is middernacht geworden.
Trocadero loopt leeg. Er is hier
niets meer te doen vanavond.
„Kom," verzoekt Mariene. „Men
verandert hier van plaats, maar
De filmspelers Joan Craw
ford en Franchot Tone be
hoorden tot de gasten van
Trocadero, toen Paul
Bringuier, de schrijver van
onze reportage, er een be
zoek bracht:
Links: Dolores del Eio, een
der meest bekende sterren
van Hollywood.
niet van gezelschap. U zult -
hen allen weer terugvinden
in de Clover Club. Zoo is
het de gewoonte."
(Copyright by Ageuce Littéraire internatioüaïe
Paris. Nadruk - ook gedeeltelijk - verboden.
De Clover Club ligt
nauwelijks tweehonderd
meter van Trocadero ver
wijderd. Nu ik Hollywood
al Weer verlaten heb, geef
ik mij er pas rekenschap van, dat ik niet eens
Weet, hoe het gebouw, waarin ik zooveel nachten
heb doorgebracht, er van buiten uitziet. Ik zou
het op den dag niet herkennen en geloof trou
wens, dat niemand in Hollywood het zou kunnen
beschrijven, 's Nachts gaat iedereen er werktuiglijk
heen, met oogen, troebel van de whisky. Tusschen
Trocadero en de Clover Club bevindt zich een ver-
keerssignaal, dat beurtelings rood en groen licht
uitstraalt. Dit is ongetwijfeld het eenige signaal in
geheel Amerika, dat door niemand tusschen midder
nacht en vijf uur 's morgens geëerbiedigd wordt. Op
deze strook gronds klinkt nooit de fluit van een
politieagent voor het achterhalen van een over
treding. Het is het vrije domein van de heeren van
Hollywood.
De Clover Club telt tien zalen, onderling verbonden
door geheime gangëh en verborgen deuren. Het is het
huis van het luxe-mysterie. Overal flonkert het. kristal
u tegen, de bekleeding is van witte zij en de wanden
van spiegelglas. De eerste en grootste zaal is uitslui
tend gewijd aan Bacchus en Terpsichore.
Het is al laat. en ik bevind mij alleen. Mariene is
reeds vertrokken en na een kwartier verlaat ik
eveneens de zaal. In andere zalen wordt grof ge-
speeld, doch ik stel een bezoek liever tot later uit.
Voor vandaag heb ik reeds genoeg ontdekt. Ik passeer
de geopende deur van de bar en blijf eensklaps ver
ward staan. In de bar klinkt vroolijk gelach, vermengd
met Fransche stemmen.
Ik treed binnen en het komt mij plotseling voor,
dat ik deze reis naar Hollywood slechts gedroomd
heb en dat ik Parijs geen oogenblik heb verlaten.
Alle Franschen, die in Hollywood verblijven, hebben
zich hier vereenigd. Auatole Litvak, de tooneel-
regisseur, die weer naar Europa gaat vertrekken,
zit in hun midden. Ik treed op hen toe en een
minuut later ben ik gezeten tusschen Danielle
Darrieux, Annabella en Mireille Balin.
