5
En toen schoot hij den wagen uit, net
als zoo'n menschelijke kanonskogel.
nmèsrv
Dus toen stapten Mabel en Agnes in, want 't
politiebureau was in ieder geval een eind dichter bij
hun huis, en ze konden dus net zoo góed zoover mee
rijden. We vroegen, of we mee naar 't bureau zouden
gaan als getuigen, maar dat hoefde niet, zei ze, zo
kon dien bullebak wel alleen aan, en nog wel een paar
er bij ook.
Ze was zoo kalm mogelijk, maar in de opwinding
vergat ze één ding, en daar werd 't haast nog erger
door. Mabel ging voorin naast haar zitten en Agnes
achterin, en toen de politie-auto Grace voorbijreed en
vóórging, wenkte de dikke agent, dat ze mee moest
komen. Ze startte, maar toen viel Mabel er bijna uit.
Grace had er niet aan gedacht, dat ze 't voorste por
tier aan dien kant sluiten moest om 't dicht te houden,
zie je, dus toen Mabel er een beetje hard tegenaan
leunde, sloeg de kruk om en 't portier ging open en
Mabel lag er haast uit. Dus toen moest Grace stoppen
en uitstappen om 't te sluiten, en de politie-auto
stopte ook en de dikke agent keek om om te zien, wat
er gebeurde en hij wenkte voortdurend dat ze komen
moest. Je kon aan zijn wilde bewegingen zien, dat hij
zich Weer kwaad zat te maken.
Grace had ons vanmiddag over dat portier zitten
vertellen; je had al 'n Week beloofd, dat je die slui
ting zou repareeren, zei ze, en ze wachtte er nóg op.
Maar toen Mabel er haast uitgevallen was heeft ze
gezegd, dat ze den eersten den besten keer, dat ze de
kans kreeg, een garage inreed om 't te laten maken.
Dat zou jij trouwens ook gedaan hebben, zei ze.
Ja, hoor eens, Jim, ik herhaal alleen maar wat ik ge
hoord hebNu ja enfin, ze reden eindelijk weg,
en meer weet ik er niet van. Ik zou me maar niet te
ongerust maken als ik jou was als een misdadiger
gearrestéérd is ze per saldo niet; ze ging alleen met
den agent mee naar 't bureau, om 'n geschilletje te be
slechten. Je zult haar wel te spreken krijgen, als je 't
bureau opbelt, denk ik. En vraag je, of ze mij meteen
even opbelt, als ze thuiskomt? Ik ben zoo ontzettend
nieuwsgierig. Goed, Jim. Dag!
Hallo. O, ben jij 't, Jitn. Ja, met Mabel.
Ik ben net een klein poosje thuis. Wat zeg je.
O, heb je 't politiebureau opgebeld en was ze er
nog niet Ja, ze heeft oponthoud gehad onder
weg
Nee, niets ernstigs. Dat denk ik ten minste niet,
maar ik zeg altijd, je kimt nooit weten, en een mensch
kan nooit te voorzichtig zijn.
Je kunt nooit weten, of die verschrikkelijke man
niet in de buurt was. Die misdadiger. Grace lachte er
om, maar ik heb gauw al mijn deuren en ramen op
slot gedaan, toen ik thuiskwam. Grace moet zelf
weten, wat ze wil wagen, ik voor mij. Wacht
nu even, Jim! Ik begrijp best, dat je je zenuwachtig
maakt, al denkt Grace, dat 't niets te beteekenen
heeft, maar als je er zoo doorheen schreeuwt, versta
ik je niet.
Welke misdadiger? Die Peter Krutch natuurlijk,
die gisteren uit de gevangenis ontsnapt is.
Nu, 't is zoo gegaan: we hebben bij Susie gebridgd
vandaag, zie je, en 't duurde een beetje langer dan we
gedacht hadden, 't Schijnt altijd zoo uit te moeten
komen, dat we tegen vieren een robber af hebben, en
dan.
O, heb je Susie gesproken en heeft die dat allemaal
al verteld Heeft ze je ook verteld, dat die dikke
politie-agent Grace gearresteerd heeft, omdat ze
Ach ja natuurlijk, anders kon je niet weten, dat je 't
politiebureau op moest bellen.
Weet je alles tot aan 't moment, dat we wegreden?
Heeft ze je verteld, dat ik haast uit den wagen geval
len ben? Jemoest nu heusch maar eens ophouden met
treuzelen en dat portier laten maken, JimIk ben er
ontzettend van geschrokken. Ik zat...-.
WatO, goed, dan zal ik 't nu maar overslaan,
maar ik zou je toch aanraden om dat slot te laten
maken! 't Is te gek.
Nu, we reden de straat uit achter dien politie-auto
aan, en Grace zette de radio aan. Een beetje muziek
kon nooit kwaad, zei ze. Kun je 't je voorstellen op
zoo'n moment?
Den eersten tijd gebeurde er niets, maar toen we
'n paar straten verder waren, begon de politie-auto,
die eerst met een kalm gangetje gereden had, ineens
harder te rijden en toen schoot hij een hoek om.'t Was
zóó gebeurd en we wisten gewoon niet, hoe we 't
hadden.
Dat Wil zeggenalle drie, behalve Grace. Ik moet
eerlijk zeggen, ze is verschrikkelijk bij de pinken. Ze
zette de radio bliksemsnel over op de politieberichten,
en ze was net op tijd om een stuk van een oproep te
hooren herhalen ze zeggen altijd alles twee keer,
zooals je weet. Oscar zit er hier dikwijls naar te luis
teren, dus ik heb ze vaak gehoord.
Nu, 't ging over dien Peter Krutch, die nog steeds
op vrije voeten was. Een vrouw in een huis in de Jef-
fersonstraat, daar vlakbij waar we toen Waren, had,
geloof ik, de politie gewaarschuwd, -dat ze een man
had zien rondsluipen, die op hem leek, dacht ze.
Grace begon te lachen, toen ze 't hoorde en ze zei,
dat 't wel weer zoo'n onnoozel schepsel zou zijn, dat
zich direct van alles verbeeldde, als ze de krant had
gelezen. Waarschijnlijk zoo'n soort vrouw, die iets
ziet flikkeren in de keukenkast en dan meteen de
brandweer op gaat bellen, en dan blijkt 't, dat 't een
zonnestraal is, die naar binnen schijnt, als de deur
opengaat. Ze wou wel haast wedden, dat 't zoo was,
want Wat zou Peter Krutch daar in de buurt
moeten? Zoo'n soort man hield zich waarschijnlijk
ergens in een achterbuurt verborgen, zei ze, als hij
zich in stad waagde.
Maar dat kan ik nog zoo zeker niet vinden. Als je
zoo eens leest, wat er al niet in de krant staat iederen
dag, ga je denken, dat 'n mensch uooit te voorzichtig
kan zijn.
Enfin, Grace zei, nu 't eenmaal zoover was, had ze
geen zin om die politie-agenten kwijt te raken, terwijl
zij, wie Weet waar op af gingen, want dan kreeg ze
ze later maar wéér en dan konden ze beweren, dat ze
weg had probeeren te komen, toen zij even hun rug
hadden gekeerd. Dus ze reed door naar dat adres in de
Jeffersonstraat, dat ze door de radio hadden omge
roepen, en ja hoor, daar stond de politie-auto, voor
't huis met dat nummer, maar de agenten zaten er
niet in. Zeker naar die vrouw toe, die de politie had
gewaarschuwd.
Toen heb ik gezegd, dat 't toch best kon, dat Peter
Krutch ergens bij dat huis in de buurt was, en dan
gingen ze misschien aan 't schieten, dus dan was 't
roekeloos om te dichtbij te komen, en toen zei Grace
goed, als ik 't prettiger vond zou ze wel op 't hoekje
stoppen. Maar net toen ze wou stoppen, zei ze: wacht
even, ze was toch maar een paar straten bij mijn huis
vandaan, dus kon ze' me net zoo goed even thuis
brengen, dan werd 't niet te laat voor me Oscar
is net zoo lastig wat eten op tijd betreft als jij bent,
volgens Gracedus toen zei ik, dat ik 't prachtig
vond, dan konden ze meteen teruggaan; als ze er
zin in hadden, zei ik. Ze mochten er mijn portie van
hebben.
Dus toen heeft Grace me thuisgebracht, en daarna
is ze met Agnes teruggegahn. Ze zal wel gelijk hebben,
dat er niets aan de hand was, denk ik, maar ik was
er zelf toch maar liever niet bij, want zooals ik je zei,
je kunt nooit weten.
Enfin, ik hoop maar, dat er niets ernstigs gebeurd
is, en wil je even aan Grace vragen, of ze me direct
opbelt, als ze thuiskomt Als ze kón ten minste. Dag,
Jim! Dag, hoor!
Hallo. O, Jim.Ja, je spreekt met Agnes
wat er nog van haar over is ten minsteWat zeg
je.f Ben ik grappig? Dat zal best, want ik heb
nogal een grappig gevoel ook! Zou jij ook hebben, als
je in dien auto had gezeten met je hart in je keel,
terwijl die afschuwelijke moordenaar voorin zat en
zijn revolver zoowat tegen Grace d'r zij aan hield!
Jim! JimHallo. Wat had je toch? Ik werd al
bang, dat je flauw was gevallen. O, viel je van
je stoel af? Sta nu niet zoo te springen - ofschoon ik 't
me best in kan denken - dan zal ik je de heele ge
schiedenis vertellen, 't Wós me Wat!
We zijn vandaag bij Susie wezen bridgen, zie je, en
't werd een beetje later dan we Wat. O, heb
je Susie gesprokenMabel ook? O.
Nu, toen we Mabel voor haar huis hadden afgezet
- ze is niet bepaald wat je noemt avontuurlijk aan
gelegd, zie je, en ze zat verschrikkelijk in angst; ze
haalde zich allerlei onmogelijke dingen in haar hoofd
ten minste, we dachten dat 't onmogelijke dingen
waren, maar zooals 't nu geloopen is, zullen we deu-
kelijk 'ons heele leven lang iederen Woensdagmiddag
van haar te hooren krijgenHad ik 't je niet gezegd?
Maar wat ik eigenlijk vertellen wou, toen we haar
thuis hadden gebracht, zijn we teruggereden naar
dien hoek vóór dat bewuste huis, en de politie
auto stond nog steeds voor de deur, en er was nog
geen agent te zien. We bleven daarom maar zitten
Wachten, tot ze terugkwamen. Er was een klein
oploopje gekomen voor dat huis, menschen, die
naar den politie-auto stonden te kijken en wachtten,
of er wat gebeurde, maar Wij stonden een eind
verder om 't hoekje half achter de heesters van de
voortuintjes, en er was geen mensch, die ons zag.
We waren teruggereden naar dien hoek, omdat
Grace 't wel een leuk idee vond, ineens voor hun
gezicht te staan als ze terugkwamen. Ze zei net:
„Dat zal rijk zijn, dat gezicht van dien dikken agent,
als hij naar buiten komt en ziet, dat wij er nog
zijn," toen er een man te voorschijn kwam tusschen
twee huizen vandaan en hij kwam het steegje uit
en de straat op, een klein eindje achter den auto.
't Was een heel gewone man met een schild
padden bril op, en hij wandelde gewoon verder,
dus we letten haast niet op hem. Een van die
huizen, waar hij tusschen vandaan kwam, stond
leeg, maar in 't andere hingen gordijnen, en ik dacht,
geloof ik éls ik ten minste iets dacht dat hij
uit dat huis kwam.
Maar in plaats, dat hij de straat overstak, kwam
hij regelrecht om onzen wagen heen loopen en
toen deed hij 't voorste portier open en toen ging
hij naast Grace voorin zitten, net of we daar op
hém hadden zitten wachten! Als iemand 't gezien
had, had hij ten minste nooit anders kunnen denken.
„Pas op als jullie een van beiden een kik geven,"
zei hij, heel kalm en gewoon, maar op zoo'n kouden
en zoo'n zoo'n enfin, ik Weet niet, hoe ik 't
zeggen moet, maar we hoorden wel, dat hij liever
op ons wou schieten, dan dat hij ons aankeek! „Ik
méén 't," zei hij, en toen liet hij 't voorste eindje
van die groote dikke revolver, die hij uit zijn zak
haalde, over den rand van zijn bank heen naar mij
toe wijzen. Dat vond kleine Agnes duidelijk ge
noeg! Ik had geen geluid kunnen voortbrengen,
al hadden alle politie-agenten van de stad op een
rijtje langs me heen gewandeld.
Hij zag Wel, hoe 't met me stond, geloof ik
ten ihinste, hij vestigde zijn aandacht weer op Grace,
en zijn revolver ook. Grace Was zoo wit als een
doek, maar ze stak haar neus in de lucht en ze
keek hem vlak in zijn oogen.
Hij zei: „Vooruit maar, zus. Den kant van de
Noorderbrug op." Grace was onderwijl alweer
aardig bijgekomen, en ik had weer zóóveel moed,
dat ik opzij dorst te kijken, het raampje uit,
S/of op blz. 12
