iffi&jL
WAAR BLIJFT]
DIE AARDIGE
MAIN! TOCH
MADAME DE STEET
FAMILIE-COM BI NATIES (2tu bes) 45.75en1.25
14
W|L JE I IK GEBRUIK ALTIJD|
HET MIJ DE NIEUWE
VER- \VINOLIA CREAMS.
ELLENi
MEVROUW ZEGT
ZEG MIEP, IK HEB JUIST
GEHOORD, WAAR JIJ
JE PROMOTIE AAN TE
DANKEN HEBT
DAT JIJ DE MOOISTE
TEINT HEBT VAN ONS
ALLEN I
GOED. DAT
ANDEREN MIJN
GEHEIM NIET
KENNEN!
DAT WIL
IK GRAAG
WETEN!
Vinolia Vanishing Cream houdt door de speciale samen
stelling de huid prachtig mat en soepel. Zij maakt de
huid zacht en elastisch en is ideaal als basis voor poeder.
Vinolia Cold Cream is door haar bijzondere bereidings
wijze een weldaad voor de huid, voorkomt rimpel
vorming en verstopt zelfs de fijnste gelaatsporiën niet.
- ARME WALDO, JIJ MIST HUGO
OOK, IS "T NIET? DAAR GAAT DE
TELEFOON!... MISSCHIEN IS
HET WEL!
- MIS, WALDO... HET WAS DE
TANDARTS MAAR VOOR MIJN AF
SPRAAK. DAT HERINNERT MIJ AAN
DIE ADVERTENTIES OVER
SLECHTE ADEM
ZOU IK
MISSCHIEN
- HET IS PROEFONDERVINDELIJK BEWEZEN, DAT
76 VAN PERSONEN BOVEN DE 17 JAAR SLECHTE
ADEM HEBBEN EN DAT DIT MEESTAL ONTSTAAT
DOOR ONVOLDOEND GEREINIGDE TANDEN. IK
BEVEEL COLGATE'S TANDPASTA AAN.
TWEE WEKEN LATER
DANK Zll COLGATE
NU BEN IK
WEER
ALLEEN!
VROUWTJE
IS ER WEER
VANDOOR
MET DIEN
AARDIGEN
MAN
zaak zijn van slechte adem,
doffe tanden en tandbederf,
en spoelt ze weg. Bovendien
polijst Colgate de tanden zon
der het glazuur aan te tas
ten. Het maakt ze hagelblank.
AI et haar aromatisch
schuim dringt Colgate,
in tegenstelling met ge
wone tandpasta's, tot in de
kleinste hoekjes tusschen
de tanden door.
Het lost alle ongerech
tigheden op, die de oor-
IN TUBES VAN
30,50en80ciJ
Vervolg van blz. 10
Nu was Rechter Blake heelemaal niet
gek op dat plannetje van David de
Dandy, maar voor Dave wou hij na
tuurlijk alles doen, want hij wist wel,
dat 't slecht met je af kon loopen, als je
weigerde iets voor Dave te doen.
Onderwijl zat de Dandy lang niet
stil. Die pakt aan, als hij iets onder han
den heeft! Hij liet madame de Stelt
lieelemaal opknappen, wat kleeren en
haren en zoo betreft, door miss Billy
Perry, die zijn teergeliefde vrouw is,
en die hij van 't tap-dansen weg heeft
gehaald uit de 1600-club van miss
Missouri Martin, en door miss Missouri
zelf, want die doet niets liever dan haar
neus in een ander z'n zaken steken,
onverschillig wat 't is.
Ze brachten madame de Stelt naar
een schoonheidssalon, en ze hebben nog
woorden gehad óók, hoorde ik later,
want miss Missouri wou 't haar van
madame de Stelt net zoo laten verven
als haar eigen, dat wil zeggen hooggeel,
en ze wou net zulke kleeren voor d'r
koopen als ze zelf droeg, maar toen zei
miss Billy Perry, dat 't een dame moest
worden, en toen hadden ze bijna hevigen
twist gehad, maar miss Missouri be
dacht nog net bijtijds, dat 't niet aan
ging de teergeliefde vrouw van Dave de
Dandv te krenken, of je moest Dave
zélf zijn.
In ieder geval, madame de Stelt werd
een heel ander mensch. En de kamers
kreeg Dave óók; een piekfijn apparte
ment van acht of negen kamers.
Dat was eigenlijk van eenen meneer
Emerson, maar die zat aan 't strand,
en Dave leverde hem altijd champagne,
begrijpt u?
En die meneer Emerson had pleizier
in 't geval ook, dus zei hij tegen den
Dandy: „Ik zal je niet alleen mijn ka
mers te leen geven, maar ik zal zelf
overkomen om je te helpen."
Dus hij kwam direct over, en hij ging
met David de Dandy aan den slag, en
ik moet zeggen, iedereen zal hem altijd
dankbaar blijven voor zijn medewer
king, en niemand zal ooit meer probee-
ren hem bocht te verkoopen, als hij
champagne wil hebben, ook al komt
hij bij een ander dan bij David de
Dandy.
Enfin, 't werd die Zaterdag, dat de
boot uit Spanje aan moest lóomen, en
Dave de Dandy huurde een grooten
wagen om de visite af te halen. Ze gin
gen met z'n vieren: Dave zelf en mada
me de Stelt en haar zoogenaamde man,
Rechter Blake, en miss Billy Perry. Miss
Missouri had met haar jazzband aan
de boot willen komen, maar Dave vond
beter van niet.
En als u me nu vraagt, hoe madame
de Stelt er uitzag, dan moet ik eerlijk
zeggen: eersteklas. Ze hadden haar
nog eens flink opgedoft, en ze was zoo
nuchter als brood ze zei zelfs, dat
ze er nooit meer aankwam.
Rechter Blake keek er ten minste van
op: hij had niet anders gedacht, of ze
zou er uitzien als een vogelverschrikker,
daarom had hij maar vast een paar
borrels genomen om zichzelf moed in
te spreken vóór hij naast haar in den
auto ging zitten, maar 't viel best mee.
't Was een knappe juffer en piekfijn in
de kleeren.
Die ontmoeting aan de haven tus
schen madame de Stelt en haar dochter
moet echt roerend geweest zijn, heb ik
gehoord. En toen de fiere Spaansche
edelman en zijn vrouw en hun zoon en
de zuster van madame de Stelt ook aan
den gang kwamen, waren er tranen
■genoeg, om alle oorlogsschepen te laten
drijven, die we vroeger voor Spanje in
den grond hebben geboord. Zelfs miss
Billy Perry en Rechter Blake huilden
als kleine kinderen, al kwam 't mis
schien bij den rechter meer van de hart
versterkingen dan van de aandoening.
Maar voor de rest hield de oude
Rechter zich kranig; hij zoende 't doch
tertje van madame de Stelt dat 't een
lust was, en hij boog als een knipmes
voor den fieren Spaanschen edelman en
zijn vrouw en zijn zoon, en hij drukte
de zuster van madame de Stelt zoo
stevig aan zijn hart, dat haar tong uit
haar mond kwam.
De fiere Spaansche edelman had
witte bakkebaardjes en hij heette Conde
zus-of-zoo, en zijn teergeliefde vrouw
was de Condesa, en de zoon was een
heel geschikt en kalm jongmenscli, en
hij kreeg al een kleur, als er maar iemand
naar hein keek. En die dochter van
madame de Stelt was echt een knap
ding, en menigeen had spijt, dat hij 't
baantje van Rechter Blake als stief
vader niet had, want als er maar een
heel klein voorwendseltje was, kon hij
het meisje zoenen.
De twee jongelui waren 't knapste
stelletje, dat ik ooit gezien heb, en aan
alles was te merken, dat ze echt gek op
elkaar waren.
De zuster van madame de Stelt was
niet bepaald een engel om mee opge
scheept te zitten - een beetje dik in
de verf voor haar leeftijd en zoo, maar
ze was gelukkig erg stil.
De Spanjaarden kenden geen van
allen Engelsch, dus hadden miss Billy
Perry en Rechter Blake maar een
bedroefd klein beetje aan 't gesprek,
toen ze de stad in reden.
In ieder geval, toen ze aan de Mar-
berry kwamen, had de rechter schoon
genoeg van zijn positie als echtgenoot.
Hij zei, dat hij even naar Pittsburgh
moest, om een stuk of vijf kolenmijnen
te koopen, maar dat hij den volgenden
dag terugkwam.
Tot zoover ging alles dus goed, en 't
was maar 't beste geweest, als ze 't zoo
maar hadden gelaten, maar David de
Dandy wou met alle geweld receptie
houden den volgenden avond.
Ik ried 't hem af, want ik was bang,
dat er door 't een of ander roet in 't eten
zou komen, maar hij wou niet naar me
luisteren, en trouwens, die meneer
Emerson was onderdehand ook aange
komen en die was sterk vóór dat fuifje,
want hij had goede champagne op zijn
kamers, en daar wou hij zelf ook wel
wat van hebben.
En miss Billy Perry en miss Missouri
Martin waren er óók voor, want die
hadden nieuwe japonnen van Dave z'n
geld gekocht, toen ze madame de Stelt
aan 't opknappen waren, en die wouen
ze nu wel eens vertoonen. Dus het feest
ging door.
Ik kwam om negen uur in de Marberry
en wie deed de deur van madame de
Stelt 'r appartement voor me open?
Moes, de portier van de 1600-club.
Hij had zijn uniform van de club
aan, behalve dat hij geschoren was. Ik
zei hallo tegen hem, en hij gaf me geen
tik, maar hij boog, en pakte mijn hoed
aan.
Toen zag ik meneer Emerson op me
afkomen, in smoking, en zoodra hij me
zag, begon hij te roepen: „de heer J.O.
Curwood". Natuurlijk bén ik meneer
Curwood niet, en ik heb me er nooit
voor uitgegeven, en ik lijk heelemaal
niet oj) meneer Curwood, want ik heb
nogal een ordentelijk gezicht, dus daar
wou ik 't eens over hebben met meneer
