ONTSLUIERT DE
WERELD VAM DEM DROOM
EEN VAN VERLEGENHEID HUILEND
MEISJE DEBUTEERDE IN EEN FILM,
GEMAAKT DOOR 'N MAATSCHAP
PIJ, DIE BIJNA FAILLIET WAS....
PER FILM 150.000 DOLLAR AAN
HAAR JONGE STER:
DE ANN A DU IIB IN
NU BETAALT HETZELFDE CONCERN Den volgenden morgen ontving de
REPORTAGE
VAM PALJE
BRIMGLJIER
Hollywood lelt enkele filmsterren, wier namen
bekend werden over de gebeele wereld, doch
de dragers van die beroemde namen zijn de
kinderschoenen niel of nauwelijks onlwassen I
De ouders van het kind maakten
zich zenuwachtig en verlieten geen
oogenblik de studio. Het meisje
zelf huilde van vrees en verlegen
heid. Maar in weerwil van al die
moeilijkheden bleef Koster draaien
en nog eens draaien.
De film kwam gereed en de
première werd een éclatant succes.
iUniversal een leeningaanbod van
een millioen dollar, dat de maat
schappij op het uiterste nippertje
van een faillissement redde. Koster
en zijn baby-zangeres waren in één
dag beroemd geworden.
Het meisje heette Deanna Dur-
bin. Vandaag zijn de ouders van
Deanna niet het minst meer onge
rust en Deanna zelf heeft haar
verlegenheid overwonnen. Thans is zij zestien jaar en
verdient honderdvijftigduizend dollar aan elke film,
waarin zij optreedt.
Aan de film komen de meest onwaarschijnlijke
carrières voor," zegt Mariene Dietrich. „Zoo
heeft Deanna Durbin haar opkomst te dan
ken aan het feit, dat een filmmaatschappij bijna
failliet ging!"
En dan verneem ik het verhaal van de kleine
filmster, die in korten tijd
de wereld veroverde en
wier film: „Honderd man
nen en een meisje" alle
bioscoopbezoekers in ex
tase bracht.
Er is in Hollywood een
filmmaatschappij geves
tigd, die zich de laatste
jaren slechts met moeite
wist te handhaven. Het is
de Universal. Twee jaar ge
leden stond zij voor haar
faillissement. Sterren kon
zij niet meer betalen en de
middelmatige films, waar
toe zij noodgedwongen
moest afdalen, brachten
niet voldoende geld op, om
de productie te kunnen blij
ven bekostigen. Bij tiental
len dankte zij haar acteurs
en technici af.
Op zekeren dag, toen de
maatschappij aan den rand
van den afgrond stond,
verscheen er een Duitsche
regisseur op het kantoor
van de maatschappij. Hij
heette Koster en bood zijn diensten aan tegen een
salaris van tweehonderdvijftig dollar per week
het salaris van een vierden assistent. Hij werd aan
genomen, wist aan een scenario te komen en legde dit
aan Rogers voor, den directeur van de Universal.
„Goed, maakt u die film maar," stemde Rogers
toe. „We hebben echter geen geld voor nieuwe
requisieten, dus u zult het met de oude décors moe
ten doen. Sterren kunnen wij evenmin betalen."
Koster aarzelde niet die schijnbaar hopelooze taak
op zich te nemen. Voor de hoofdrol had hij een
zangeres noodig en dagenlang zwierf hij rond in de
conservatoria en woonde wedstrijden bij van dilet
tanten.
Een week later bracht hij een meisje van veertien
jaar in de studio mee. Zij zong als een opera diva.
Een scène wit de succesjilm Honderd mannen en
een meisje", waarin men van linies naar rechts ziet
Mischa Auer, Adolphe Menjou en Deanna Durbin.
De geheimzinnige meneer Breen
Ik heb een onderhoud met een zekeren meneer
Breen. Niemand in Europa
of zelfs in Amerika kent
lijn naam. En toch is hij
verreweg de machtigste
man van Hollywood. Hij
is de eenige censor van de
film en tegen zijn verbod
bestaat geen beroep.
Meneer Breen is een man
van vijftig jaar, corpulent
en sanguinisch. Hij kijkt
mij langen tijd stil aan,
alsof hij overweegt, of ik
wel waardig ben in zijn
geheimen te worden inge
wijd.
„Ja, Hollywood kent een
censuur," begint hij plotseling. „Geen officieele
censuur, maar een particuliere, door de maatschap
pijen zelf ingesteld. En de eenige censor van de
heele productie ben ik. De graadmeter voor de
censuur is voor mij de openbare meening van de
wereld. Die meening uit zich op twee wijzenofwel
door middel van
brieven, die mij bij f= EEM
duizenden per dag
bereiken en waarin
het een of ander in
een film wordt af
gekeurd, ofwel dooi
de boycot van be
paalde films. Geen
absolute boycot al
weer, maar een boycot van bepaalde zijden en voor
ons te bespeuren aan de meer of minder slechte ont
vangsten van een film.
Ons devies is, dat alles moet kunnen worden ge
zien door allen. En daarvoor moeten zelfs groote
financieele belangen wijken. Indien ik het ge-
wenscht acht, kan ik een film, die twee millioen
dollar heeft gekost, zonder meer verbieden. Het is
al eens gebeurd. Ik hoef mijn beslissing niet te wet
tigen ik ben employé van de gezamenlijke maat
schappijen en sta toch boven hen. Mijn recht van
veto is absoluut. Deze discipline, waaraan de maat
schappijen zich vrijwillig onderwerpen, is tegelijk
de kracht en de trots van de Amerikaansclie
film.
Twee uur lang spreekt meneer Breen mij van zijn
taak en de uitvoering, die hij eraan geeft. Het is geen
ideëele drijfveer, die de filmmaatschappijen heeft
aangezet deze censuur in te stellen en er zich naar
te voegen. Het is een koud financieel belang. De
ervaring heeft hun ten koste van millioenen geleerd,
dat de berekende winst van een film in een beduidend
verlies wordt omgezet, zoodra deze de grenzen over
schrijdt van wat algemeen welvoeglijk wordt geacht.
Vandaar dat het eenige schrikbeeld van Hollywood
de openbare meening is.
Meneer Breen staaft zijn betoog met voorbeelden.
Deanna Durbin, de
thans zestienjarige film-
actrice, die in korten
tijd de harten der bios
coopbezoekers veroverde.
ff
