„De ergste moeilijkheden hebben wij altijd gehad
met de „verraders" in een film, en de „schurken".
Overal op de wereld zijn ze antipathiek. De traditie
wilde, dat de verraders en schurken werden voorge
steld als Italianen. Italië heeft er ten slotte langs
diplomatieken weg tegen geprotesteerd en gedreigd
de Amerikaansclie films te zullen boycotten. In een
oogwenk tijds waren alle verraders Zuid-Amerikanen
geworden. Binnen drie maanden reageerde Zuid-
Amerika erop met een scherp protest. Toen hebben
wij geprobeerd er Russen of Zweden van te maken,
maar ook deze naties protesteerden. Eindelijk zijn
we verplicht geweest de nationaliteit der verraders
uit landen te kiezen zóó klein en met zoo'n gering
bioscoopbezoek, dat hun protesten ons onverschillig
laten, wijl hun boycot ons geen financieele schade kan
berokkenen. Daarom zijn sinds een jaar alle ver
raders en schurken Bulgaren of Albaneezen
Even slecht als de film, verdraagt een acteur de
veroordeeling van de openbare meening. Als de ban
tegen een acteur is uitgesproken, blijft er niets anders
voor hem over, dan zich terug te trekken uit het
beroep. Niemand zal het ooit meer wagen hem te
engageeren, alle deuren zijn voor hem gesloten. Hoe
grooter hij is, des te dieper zal hij vallen.
Herinnert gij u Arbuckle, den grooten Fatty Hij
was twintig jaar geleden beroemder in Amerika dan
tegenwoordig Charlie Chaplin. Maar hij werd in een
schandaal gewikkeld en de openbare meening boy
cotte zijn films. Zes maanden later liep hij te bedelen.
Hij is gestorven in een niet te beschrijven ellende. De
moreele discipline is in Amerika buitengewoon
zwaar op de hand. In een oogwenk tijds was Fatty
veroordeeld. Zijn naam verdween niet alleen van de
aanplakbiljetten, maar ook uit het hart en den
geest van zijn aanbidders, die hij zoo vaak had doen
lachen. Het was alsof hij nooit bestaan had.
Typen in Hollywood
VLVet is twaalf uur 's middags. De cantiue van de
Paramountstudio is overvol van employe's. Het
is een groote glazen zaal, waar allen dooreen zitten
sterren, technici, directeuren en figuranten. Zij nemen
plaats op den eersten den besten vrijen stoel en aan
een tafeltje, waaraan reeds twee of drie onbekenden
zitten. Dat is heel gewoon en aan een nadere kennis
making denkt niemand. Het tweede ontbijt wordt
snel verorberd en is sober
samengesteld. Zoowel de
ster als de minste machinist
bestellen om twaalf uur
hetzelfde menusalade,
vruchtensap en ijswater, of fi
koffie.
De vriend die mij ver
gezelt maakt mij bekend
met de namen en bijzon
derheden van tal van typen .a
die ons omringen.
„Dat gele jongmensch
daar, met die 'gekroesde v
haren en dien grooten bril,
is Irving Berline, de popu- Nfttjjfe
lairste en beroemdste com
ponist van Amerika. Hij
kent geen noot muziek. Al
zijn melodieën vindt hij
fluitend tusschen zijn tan
den. Den lieelen dag fluit
hij. In zijn dienst heeft hij
drie of vier beroepsmusici
als secretarissen, die al zijn
improvisaties overbrengen
in muziek. Een van hen
volgt hem waar hij gaat,
voorzien van muziekpapier
en potlood, zelfs tot voor
de deur van de badkamer.
Want Berline improviseert
overal en zoowel terwijl hij
zich scheert als terwijl hij
zich aan tafel zet voor zijn
diner."
De verloren melodie
JJe man die naast hem
zit is eveneens compo
nist. Vorig jaar is hem
een merkwaardig avontuur
overkomen. Hij assisteerde
bij een avondpartij van
Barbara Stanwvck. Het
gezelschap bestond uit vijf
tig personen. Om twee uur
in den morgen waren ze
allemaal beneveld, de com
ponist zelf ook. In dien
toestand zette hij zich aan
de piano en improviseerde
een melodie. Niemand of
bijna niemand luisterde
naar zijn spel en toen hij
eindigde, zei hij plotseling
„Alle mensehen, dat was
een verdraaid goed ding,
een reuzensucces.
Niemand ging erop in
en den volgenden middag
ontwaakte hij met een
zwaar hoofd. Een paar uur
later herinnerde hij zich
plotseling, dat hij een melo
die had geïmproviseerd,
die een beslist succes be
loofde. Maar dat was dan
ook het éénige, wat hij er
zich van herinnerde.
Onmiddellijk zette hij
zich voor de piano en
trachtte de melodie terug te vinden. Doch hoe hij
ook fantaseerde, de verloren melodie bleef zoek. Na
twee uur te hebben gespeeld, belde hij Barbara
Stanwyck op en maakte haar deelgenoot van zijn
ongeluk. Zij beloofde hem te zullen helpen en telefo
neerde met al haar invite's van den vorigen avond.
„Herinner je je nog dat Ralph gisteravond een
melodie aan de piano geïmproviseerd heeft? Wat
zeg je, was je niet in orde? Natuurlijk, zooals
iedereen. Dank je.
Onder de vijftig ga-sten bevond er zich slechts één,
die zich herinnerde dat Ralph gespeeld had. Die eene
deed zelf een beetje aan muziek en had niet gedron
ken. Hij was de eenige geheelonthouder van het
gezelschap geweest. Ralph bezocht hem in gezelschap
van Barbara Stanwyck en de ander zette zich voor
de piano en toetste met een vinger zijn herinnering.
„Dat is het," schreeuwde Ralph plotseling. „Ik
heb liet weer."
En hij vond de melodie inderdaad terug. Het werd
een der grootste succesliedjes van dit jaar."
De regisseur Cee.il li
mïllioen dollar besteed
keuren van zijn nicht.
de. Mille maakt slechts films, waaraan minstens vijf
mag worden. We zien hem op onze foto het gewaad
Katherine de Mille, die de rol van Alice speelde in
„De Kruistochten"
Mijn kennis wijst me op twee andere figuren in
mijn nabijheid. Van achteren gezien lijken zij
Claudette Colbert en Gary Cooper te zijn. Maar ik
vergis me. Het zijn hun „stand-ins", hun plaats
vervangers. Iedere ster heeft haar plaatsvervanger
of plaatsvervangster, die in elke film de ver
moeiendste voorbereidingen van de rol op zich
neemt.
Zij zijn de eenige personen aan de film, die geen
enkele hoop kunnen koesteren. Als zij al talent
hebben, blijft het onopgemerkt. Men kijkt hen niet
aan, zij spelen niet en zij spreken niet. Urenlang
staan ze onbeweeglijk in den moordenden gloed van
de projectielampen, opdat de regisseurs kunnen
zien hoe het beeld het „doet".
„Er is geen enkel voorbeeld te noemen van een
„stand-in", die zich verhief uit zijn beroep. De twee,
die u daar ziet, hebben allebei een treffende geschie
denis. Bijna vijftien jaar geleden waren er in New
1 ork twee meisjes, die samen waren opgevoed en
innig met elkander bevriend waren. De eene heette
Claudette Colbert en de andere
Catherine Risley.
Allebei voelden zij zich voorbe
stemd voorde kunst. Claudette wilde
schilderes worden, haar vriendin
musicienne. Catherine ontmoette
echter op zekeren dag een jong offi
cier. Zij werden op elkander verliefd
en huwden. De twee vriendinnen
namen weenend afscheid. Cathe
rine volgde haar man naar zijn
garnizoen in de kampen en de forten
van het westen.
Jaren gingen voorbij. Claudette
kwam aan de film en werd een
ster. Toen kreeg zij op zekeren dag
bezoek van een vrouw, die ten doode
bedroefd was en een reeds ver
welkt uiterlijk had. Het was
Catherine. Claudette herkende haar
nauwelijks. Haar man was gestor
ven en arm, met drie kinderen,
zonder beroep en zonder hoop,
kwam zij hulp zoeken bij haar
vroegere vriendin.
Claudette leidde haar in bij de
Paramount. En thans zijn zij
weer de vriendinnen van vroeger,
dragen dezelfde japonnen, hetzelfde
kapsel en hebben denzelfden glim
lach. Maar Claudette verdient twee
duizend dollar per dag. En Catherine
slechts zeven 't gewone tarief..
Slim Talbet, de „stand-in" van
Gary Cooper, die naast haar zit, is
ook een van diens oude kameraden.
Zij waren samen cowboys in Texas.
Gary heeft hem over laten komen.
Talbet is een buitengewoon
athleet. Toch verdient hij weinig,
want hij treedt nooit anders op
dan als plaatsvervanger van andere
Claudette Colbert, het meisje uit
Ke.ic 1 ork, dat naar Hollywood trok
en een beroemdheid werd.
