HET GEHEIM VAM
DE CITYBAG
üïJ^aSE.
-#y%
Va-tro-nol
Vicks
BIJ EIKEN GOEDEN WINKELIER VERKRIJGBAAR
14
NOG BETER, MENEERV J
SMIT! BIJTIJDS GE- y
BRUIKT VOORKOMT/ 1
VA-TRO-NOL VELE J
VERKOUDHEDEN^
Prijs tl.-.90 per II.
jcrbarend ^fdverkoudVw^
IVa-trO" pen PaaI rdïfte
Hóg stef .,rhten *ot >r;-ia\
U oict tev^'uo-no\ if. besnijd"
stopt is. Japen bt) het u,tllir de
Ki iuur te "u' erv keen brU,VL
EEN ZEEP VOOR RIJK EN ARM
EEN ZEEP VOOR SPORTLUI EN SUPPORTERS
Dit zijn de mensen,
die Rexona nodig hebben. Actieve
mensen, werkzame mensen. Welk
tijdverdrijf U de voorkeur geeft,
voetbal of kegelen, wandelen of
tuinieren, Rexona geeft U alle
verbruikte energie weer terug.
Want Rexona is veel meer dan
een gewone toiletzeep, door de
speciale bestanddelen, die een
verfrissende en verkwikkende
werking uitoefenen.
Als U in een Rexona-bad Uw
vermoeidheid voelt verdwijnen,
dan is Rexona aan het werk. Het
overvloedige schuim dringt tot
diep in de poriën van Uw huid door
en wast alle stof en vuil van de hele
dag weg. Rexona beschermt Uw
huid tegen gevaarlijke invloeden.
Geen wonder, dat U zich na ge
bruik van Rexona zo opgewekt voelt.
«loot* Dick van Wanem
DE NIEUWE SPORT
Jochem Barends was de zestig reeds
gepasseerd, toen hij naar het vader
land terugkeerde. Dertig jaar lang
had liij in Canada geboord en hij zou er
misschien gestorven zijn, als zijn neven
en nichten in Holland er niet zoo voort
durend op hadden aangedrongen de
welverdiende rust van zijn ouden dag
in hun liefderijk midden te komen
genieten.
De verwachtingen waren hoog ge
spannen in de familie. Oom Jocliem
moest niet slecht hebben geboerd in
Canada en dus beijverden zij zich hem
een grootsche ontvangst te bereiden.
Het was een ergerlijke teleurstelling,
toen hun bleek, dat oom Jocliem met
een vroegere boot gekomen was dan
hij aanvankelijk van plan was geweest.
Pas op den avond voor hun vertrek
naar Rotterdam, waar Jan, Piet en
Koos met hun respectieve eegaas hem
af zouden halen, kregen zij een brief,
waarin zij tot huil verbijstering lazen,
dat oom Jochem reeds een week in Hol
land was en zich had geïnstalleerd in
een pension aan den rand van de stad.
Aan hun hoop dat hij bij een van zijn
familieleden zijn intrek zou nemen was
de bodem ingeslagen, doch overigens
viel de kennismaking hun niet tegen.
Oom Jochem toonde zich niet schriel
tegenover zijn familie. Hij was een
groote, stoere man met trouwhartige
oogen, goedlachsch en vriendelijk voor
iedereen. Hij bracht voor allen een duur
geschenk mee en tracteerde royaal op
de kennismaking.
Die goede verstandhouding was blij
vend in weerwil van de talrijke be
delbrieven, die geregeld aan het pen
sion werden bezorgd. Niemand vroeg
hem ooit tevergeefs en daarbij had oom
Jochem een sympathieke manier van
weldoen. Hij had zijn familieleden be
duid dat hij in de week het liefst met
rust gelaten werd, maar dat hij een Zon-
dagsch bezoek op hoogen prijs stelde.
En dus zag men eiken Zondag Jan,
Piet en Koos Barends met hun dames in
het pension verschijnen, waar zij werden
onthaald op cognac, likeur, gebak en
goede sigaren. Had Koos hem in de
afgeloopen week om een bankje van
vijfentwintig „ter leen" gevraagd, dan
kon liij er zeker van zijn na zijn vertrek
het begeerde bankje in den zak van zijn
colbertje te vinden en de vrouw van
Jan, die chronisch tobde met een maag
kwaal, trof de afgetroggelde briefjes
van tien 's avonds bij haar thuiskomst
steevast in haar "taschje aan. Oom
Jochem gaf op een stichtelijke manier
zóó dat de linkerhand niet wist, wat
de rechter deed.
In dit alles is niets bijzonders er
zijn meer nette families met een erf
oom, die op alle mogelijke manieren
uitgeknepen en uitgeperst wordt. Maar
in de geschiedenis van Jochem Ba
rends was toch wel iets bijzonders.
Jochem Barends had inderdaad goed
geboerd in Canada, héél goed geboerd
zelfs. Maar hij was geen ezel en liij kende
zijn dierbare neven en nichten vol
doende uit hun brieven. Geen hunner
vermoedde hoe rijk hij eigenlijk was
en vreemd zouden zij hebben opgezien,
als zij oom Jochem eens gade hadden
kunnen slaan na hun Zondagsche visite.
Zoodra zij vertrokken waren, trok
Jochem Barends zich terug op zijn
slaapkamer en verwisselde zijn colbert
voor een keurig jacquet, dat hem. het
aanzien gaf van een deftigen bankier.
Dan kwam er een groote luxe-auto voor,
die hem binnen een half uur naar een
groot buiten bracht in het centrum van
het land, waar hij werd ontvangen door
een diep buigenden hofmeester. Hier
was Jochem Barends de rijke grond
bezitter, die hoog -in aanzien stond in
den omtrek en met milde hand allerlei
liefdadige doeleinden steunde.
's Zondagsmorgens bracht de auto hem
weer terug naar het pension in de stad.
Hier verwisselde hij opnieuw van klee
ding, las de drie bedelbrieven, die op
hem lagen te wachten en telde bereid
willig de duiten af, die zijn dierbare
neven en nichten van hem verlangden.
Het was de prijs van zijn rust en dien
betaalde hij graag - al glimlachte hij
minachtend of spottend om de door
zichtige voorwendsels, waarmee men
hem trachtte te bedriegen.
Oom Jochem was echter niet de
eenige, die een soort dubbelleven leidde
in de familie Barends. Neef Koos stak
hem in zekeren zin nog de loef af. Ook
hij had zijn geheim en van dat geheim
wist alleen zijn vrouw. Zij was zelfs de
levende verklaring van het geheim.
Mevrouw Jetje Barends droeg namelijk
het hoofd zeer hoog. Zij was van huis
uit de dochter van een lageren ambte
naar en in haar familie was het altijd
als een ergerlijke mésaillance be
schouwd, dat zij haar hart en hand had
verpand aan een bakker. De liefde is
echter blind, ofschoon hier de liefde niet
zóó stekeblind was, of zij zag nog een
uitweg, die een concessie mocht heeten
aan de liooge verplichtingen van haar
„stand".
Na hun huwelijk betrok het jonge
paar een geriefelijke woning in de
ambtenaren wijk, waar Jetje's- ouders
woonden. Het was een „kouwe-aardap-
pelen-buurt", waar de dames elkander
mevrouw noemden en dóér ging Koos
Barends door voor den heer Jacques
Barends, inspecteur bij de centrale
recherche. Koos Barends bakte 's nachts
zijn brooden, maar de buren, die hem 's
avonds zagen vertrekken, verkeerden in
de stellige overtuiging, dat inspecteur
Jacques Barends zijn nachtdienst in
ging. Het gaf hun een gevoel van veilig
heid meneer Barends zag er uit met
zijn streng en ietwat plechtig gezicht,
of hij de gerechtigheid zelf was.
Soins ging Koos Barends ook op den
dag uit gewoonlijk met zeer veel
haast. Hij droeg dan een citybag en
mevrouw vertelde dan aan de buren,
dat hij dien nacht op het spoor was
gekomen van een gevaarlijken misdadi
ger, dien hij nu achterna ging. In die
citybag zat zijn vermomming en „u
begrijpt, ik kan mij daar verder niet
over uitlaten," besloot mevrouw Ba
rends haar confidenties altijd met een
geheimzinnig-gewichtig gezicht.
Dit was het dubbelleven van neef
Barends. Zijn broers wisten er alles van
en hun eegaas lachten valsch om dien
hoogmoed. Maar geen hunner wist iets
van de citybag en van Koos' uitgangen
op den dag. En hadden ze er alles van
geweten, dan zouden zij waarschijnlijk
nog hatelijker gelachen hebben om den
hoogmoed van mevrouw Barends.
Jarenlang ging dat alles zijn gewonen
gang. Oom Jochem recipieerde eiken
Zondagmiddag in een eenvoudig pen
sion aan den rand van de groote stad,
onthaalde zijn familie, liet zich beschei
den door haar plukken en leefde voorts
zijn eigen waardig leven. En jarenlang
leefde de scherpzinnige inspecteur Jac
ques Barends in de verbeelding van de
