5 CENT PER PAKJE KAUW REGELMATIG bij hem op de sofa zitten en praatte met hem, terwijl de andere gasten dansten. Plotseling zei hij„Maar ik wil je op deze manier niet de gezelligheid van het dansen ontbonden. Ken je al deze jongelui?" Kate keek de zaal rond en moest tot haar teleurstelling vaststellen, dat ze, al de heeren kende in ieder geval te goed om aan een van hen te worden voorgesteld, hoewel toch weer niet zóó goed om hen als vrienden te beschou wen. De meesten waren ouder dan zij, meer van Helen's leeftijd - vijf- of zesentwintig. Zij had van hen niet veel te verwachten. Plotseling maakte zij een hoopvol gebaar. „O, daar zit iemand, dien ik niet ken bij het raam hij steekt juist een sigaret aan." Het gezicht van mijnheer Harridge betrok eenigszins. „O, die," zei hij en wachtte even. „Ik weet nu jidst niet of hij de geschikte persoon is om aan je te worden voorgesteld. Ik vraag me af, wat je moeder er van zou zeggen." „O, moeder," zei Kate. „Zij zal het wel goedvinden." „Het is een aardige kerel," ging mijn heer Harridge voort en liij wenkte hem. „Het zou me niet verwonderen, als hij ons op een gegeven oogenblik voor groote verrassingen plaatst. Het is Ridley Crane." Was hij dat Kate had veel over Ridley Crane gehoord, misschien meer dan mijnheer Harridge. Kortom, zij wist, dat hij rijk en verkwistend was, dat hij als de interessantste en aardig ste jonge man werd beschouwd door meisjes zooals haar zuster. Ieder seizoen vervulde een ander deze rol. Het vorig jaar was het een knappe, jonge tooneelspeler geweest, die aller ver wachtingen den bodem had ingeslagen door met een rijke weduwe te trouwen. De jaren daarvoor werd deze „ster- plaats" meestal ingenomen door voet bal- of tenniskampioenen. Kate wist, dat ieder jong meisje, aan wie Ridley Crane zijn attentie schonk, door de anderen werd benijd en dat, als Crane op een partij was, iedereen er heen wilde. Zij herinnerde zich nog, dat Helen eenige weken geleden, óndanks een lichte griep, was opgestaan om naar een bal te gaan bij de Masons, waar Crane ook werd verwacht; maar hij was niet gekomen en Helen toonde zich diep verontwaar digd en zei, dat Gertrude Mason dit ge rucht had verspreid, om de gasten te lokken. Hij had gestudeerd aan een univer siteit en was daarna naar Europa ver trokken, waar zijn vader een hooge functie bekleedde in een van de Balkan- staten; verscheidene jaren had hij het ambt van privésecretaris bij zijn vader waargenomen. Hij kon dus met meer gezag over de Europeesche kwesties oordeelen dan menig ander. Na den dood van zijn vader was hij naar zijn geboorteland teruggekeerd om zijn aan zienlijk fortuin te belieeren. Hij had zich hier nog slechts een paar maanden gevestigd, maar in dien tijd had Kate al iets vreeselijks over hem gehoord hij had onder invloed van drank iemand met zijn auto overreden. De kranten waren er vol van geweest. De alge- meene opvatting was, dat hij door zijn rijkdom en invloed de hand der gerech tigheid had kunnen afwenden. Niemand wist precies hoehij was in ieder geval niet alleen aan de gevangenis ontsnapt, maar werd zelfs niet voorwaardelijk ver oordeeld. Zijn voorkomen beantwoordde niet aan Kate's verwachtingen zoo op vallend knap was hij niet eensmiddel matig van lengte, samengetrokken wenk brauwen, terwijl zijn oogen diep ii\ hun nogal neerslachtig, was haar conclusie. Hij kwam op hen toe- loopen en terwijl ze hem gadesloeg, vond er een klein incident plaats. Een dansend paar liep hem bijna omver; hij hield ze van zich, door met zijn hand tegen den schouder van den jongen man te duwen; liet meisje meende, dat hij haar ton dans vroeg. Kate zag het en wist, dat de meeste mannen zich over deze vergissing zouden hebben ver heugd. Maar Crane niet. Zij merkte, dat hij beleefd uitlegde, zonder éen spier te vertrekken, hoe hij den balvloer dwars moest oversteken om mijnheer Har ridge te kunnen bereiken. Kate vond dit oprecht en ridderlijk en betreurde het, dat Helen niet was gekomen. Wat zou het aardig zijn geweest om te zien, hoe Helen er met dien knappen jongen man vandoor was gegaan, gevolgd door de jaloersehe blikken van al de andere jonge meisjes. Dat had Kate al zoo dikwijls meegemaakt. Helen had daar bijzonder slag van; zij kon iemand in de oogen zien met een uitdrukking van kalme bewondering. Kate had het zelf ook een paar malen geprobeerd, maar zonder succes; iemand had gelachen en gezegd: „Kate doet haar best, om haar zuster na te doen." En toen had zij zich vreeselijk geschaamd. Een dergelijken blunder zou ze nu zeker niet maken. Zij wist wel, dat een jonge man als Crane niets vóórhaar zou voelen. Bovendien was zij eenigszins bang voor hem. Hij was zoo kalm en ernstig. Mijnheer Harridge nam hem bij den arm en stelde voor: „Ridley, dit is een goede bekende van mij, juffrouw Lattimer." „O, ik heb haar naam al eens hooren noemen." Hij had een welluidende stem, diep en beschaafd. „Is Freddie Alcott geen vriend van u?" „Nee, dat is een vriend van mijn zuster." Zij keek hem vlug aan, om te zien of zij een uitdrukking op zijn gezicht zag, die zooveel zei als: „Is dat nu de schoonheid, waar ik zooveel over ge hoord heb?" Maar eerlijk gezegd kon zij daar niets van ontdekken. Hij vroeg haar voor een wals. en in het bewustzijn, uitstekend te kunnen dansen, stemde zij zonder eenige aarzeling toe. Hij zei haar niet, dat zij goed danste. Dat was ook niet noodig. Het bleek overduidelijk, aangezien er geen aarze ling of traagheid van rhythme was, indien de muziek overging in een andere melodie. Hij zag haar alleen een keer aan en glimlachte. Dat was voldoende. Zij dansten geruimen tijd en verlieten toen, als iets vanzelfsprekends, door de openstaande deuren de zaal. En zij bleven in den tuin. Er was niets roman tisch of vleiends in het gesprek, dat zij daar voerden. Een paar keer had ze, zonder echter aan te dringen, gezegd: „Zullen we eens naar binnen gaan?" En hij had geantwoord„Dat is goed alleen.... het is hier buiten veel pretti ger," en zij waren gebleven. Het was prettiger. Er hing een heerlijke bloemen geur in den tuin en de maan stond hoog boven de zilveren randen van de wolken. Zij zaten op een tuinbank, tamelijk ver van elkander, en hij rookte tallooze sigaretten, die hij opstak uit een mat-gouden koker. Zij praatten en praatten op een manier, die zij om schreef met een woord, dat zij meer malen gebruikte: „knus", een woord, dat voor haar een bijzondere beteekenis had eenvoudig, gemakkelijk, op een manier, zooals zij met mijnheer Harridge zou hebben gesprokenalleen het onder werp was geheel anders. Zij spraken over het verschil, dat. er bestond tusschen Amerikaausche meisjes en die, welke hij in het buitenland had Vervolg op blz. 28 ■"""'kauwen Het meeste voedsel dat wij dagelijks tot ons nemen is te zacht. Dit is slecht voor het tandvleesch en voor de tanden. Maar niet wanneer U regelmatig Wrigley's kauwt. Wrigley's is goed voor de tanden en het tandvleesch, het geeft U een frissche adem en kalmeert de zenuwen. Door de grootere speekselafscheiding be vordert het bovendien de spijs vertering. Koopt nog heden een pakje P.K. WRIGLEY Jongens! Dit is juist datgene, waar je naar zoekt! Een Meccano Uitrusting zal je steeds in span ning houden, vanaf de eerste minuut, dat je haar In huls hebt. Je ondergaat de eerste sensatie, zoodra je begint te bouwen. Er zijn geen ingewikkelde aanwijzingen, die het je lastig maken. Je dget de handleiding, die bij de uitrusting verpakt is, open, kiest het model wat je lijkt en gaat aan het werk. Dit jaar zijn de uitrustingen beter dan ooit en nog nooit tevoren zijn er zooveel modellen in de instructiehandleidingen aan getoond. Vraag je leverancier om je de nieuwe Meccano Uitrustingen te loonen Meccano Uitrustingen vanaf f 1.40 Jongens Vraag om het nieuwe Meccano prospectus Vraag je handelaar om een exemplaar of schrijft heden aan ons depót voor engros FA. HAUSEMANN HOTTE. Kromboomssloot 59. Amsterdam. Gefabriceerd door MECCANO LTD., LIVERPOOL ENGLAND

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1938 | | pagina 25