Barbara Stanwyck.
Robert Taylor.
Gary Cooper.
Katherine Hepburn.
Fred Allen voor de microfoon, de populairste „radio
ster" van Amerika. Hij heeft het hoofd van een Kal-
nmk, met uitstekende jukbeenderen en kleine, listige
oogen. Hij houdt de microfoon in beide handen, loopt
er mee heen en weer en spreekt met een neusklank.
„Hallo, vrienden, hier is Constance Bennett. Zooals
altijd een beetje blufferig in haar uiterlijk. Men zou
meenen, dat zij van de maan teruggekeerd was. Het
schijnt mij toe, dat haar paarlèncollier sinds onze
laatste ontmoeting een weinig verkleurd is. Onge
twijfeld heeft zij het echte moeten verkoopen en
draagt zij dus een valsch. Juffrouw Bennett, wilt
u even spreken, alstublieft?"
Constance nadert, glimlacht, drukt zonder wrok de
hand van Fred Allen en spreekt met een kwijnende
stem:
„Hallo, lieve vrienden. Ik ben zeer verheugd u
weer te zien. Ik hoop dat u zich goed amuseert."
Het geschreeuw zwelt aan, zij groet met de hand en
zet een paar handteekeningen. Allen heeft haar de
microfoon weer ontnomen.
„Hallo! Hier is Barbara Stanwyck. Wie vergezelt
haar? Ah, dat is Robert Taylor. Zou het dus toch
waar zijn, dat die twee elkander gevonden hebben?
Kom nader en bloos maar niet iedereen hier eer
biedigt de hef de."
Het rhythme versnelt. Charlie Chaplin arriveert
met zijn vrouw, Paulette Goddard. Dan Alice Fay,
schitterend als Jean Harlow, Jean Arthur, bevend, en
Gary Cooper, bescheiden en slordig. Dan Katherine
Hepburn, een druktemaakster, gekleed in vurige
kant. Zij wordt gevolgd door Fred Astaire, van wien
de menigte een danspas op het trottoir verlangt.
Hier is John Barry more, met een verrukt gezicht,
pathetisch en theatraal, eveneens vergezeld van zijn
vrouw. Dan treedt Herbert Marshall binnen, ernstig
en stijf, ten einde zijn kreupelen gang niet te verraden.
In den oorlog heeft hij een been verloren, dat geam
puteerd werd bij de heup. Als hij speelt bespeurt
niemand iets van zijn gebrek. Hij is een wonder van
energie.
Ginger Rogers is dezen avond uitgenoodigd een
vloersteen te teekenen. Als zij verschijnt, Voert men
Gala-première te Hollywood Talrijke schijnwerpers
zetten de gebouwen der filmstad in gloed en voor het
Chineesche theater verdringt zich een dichte menigte,
die het komen der filmberoemdheden gadeslaat.
haar mee en licht de plank op, die het cement bedekt Zij
knielt en schrijft haar naam met haar vinger. De menigte
trappelt van geestdrift. Ginger is doodsbleek, de vreugde
tranen glinsteren in haar oogen. Als men haar de microfoon
reikt, kan zij niet spreken van ontroering. Zij weet dat het
de beslissende inwijding beteekent, dat zij voor de toe
komst gered is en dat haar ster het firmament van de
film niet meer zal verlaten.
„Hallo! alle vrienden," stamelt zij. „Ik ben zeer gelukkig.
Ik dank u, dank u!" Haar
echtgenoot, Loew Ayres,
straalt van vreugde. Uit de
menigte gaat een oorver-
doovende kreet van enthou
siasme en sympathie op.
Rond Ginger verdringen
zich de andere sterren,
glimlachen met samenge
trokken monden en applau-
disseereu met de toppen
van hun vingers.
„Joon Crawford,
u hebt vanavond
dienst."
'el kens als ik getuige
ben van de verschijning
van de sterren in het pu
bliek, treft het mij diep,
hoe de Amerikanen hun
afgoden van het witte doek
beschouwen als hun eigen
dom. Het Amerikaansche
publiek heeft het absolute
gevoel, dat het naar wel
gevallen sterren maakt en
vernietigt. En ten einde te
voorkomen, dat het zijn
sympathieën en antipathie-
en aan een onwaardige
Ook Charlie Chaplin en zijn vrouw,
Paulette Goddard, behoorden tot de
bezoekers van de gala-première in
het Chineesche theater.
Links: Ginger Rogers, de film-
actrice, wier naam thans prijkt op
de vloersteenen voor het Chineesche
theater.
verspilt, eischt het volle openbaar
heid van het privéleven der sterren.
Indien aan dezen eisch werd
voldaan, zooals de groote menigte
het naïef gelooft, zouden de sterren,
dag en nacht bespied, een onver
draaglijk leven hebben. Maar ge
lukkig voor hen zijn er de reclame
agenten, om aan de gebiedende
nieuwsgierigheid van het publiek te
voldoen. Dezen stellen het publiek
tevreden met de meest, onwaar
schijnlijke geschiedenissen, die de
Amerikaan zonder blikken of blo
zen voor goede munt aanneemt.
Van de waarlijk groote sterren
kan men naar waarheid verklaren,
dat zij een dubbel leven leiden
hun werkelijk privéleven en dat,
hetwelk hun reclameagent iederen
dag fantaseert en wereldkundig
maakt.
De filmmaatschappijen zijn ech
ter zoozeer overtuigd van de
noodzakelijkheid aan deze gril van
de menigte te voldoen, dat zij van
al hun sterren eischen zich aan de
meest vernederende corveeën te
onderwerpen. Een ster kan geen
voet op straat zetten, zich in
geen openbare gelegenheid vertoonen zonder te
worden lastig gevallen met verzoeken om hand
teekeningen. Of zij bedroefd is, of vermoeid, zij is
verplicht glimlachend alle kaarten, alle vodjes papier
te teekenen, die haar door ongeduldige handen
onder den neus worden geduwd. Ik heb Mariene en
Gary Cooper urenlang zien teekenen, totdat zij de
kracht niet meer hadden het potlood met hun vingers
te omvatten. In het contract verbieden de maat
schappijen hun pertinent onder welk voorwendsel
dan ook 'n verzoek om 'n handteekening te weigeren.
De uitnoodigingen voor plechtigheden of galafees
ten zijn eveneens bevelen.
„Joan Crawford, u komt hedenavond een cocktail
drinken in de studio. Om zes uur ontvangen wij een
delegatie van scenarioschrijvers uit Oklahoma. Don
kere kleeding, licht geblanket, bescheiden optreden
en gereserveerd voorkomen.
„Dorothy Lamour, u dineert, vanavond met
den vertegenwoordiger van het bioscoopsyndicaat
