V. U. U. HUIDAANDOENINGEN
fjèn goed middel tegen huiduitslag
A A n GENEESMIDDEL TEGEN
Wollen lingerie.,
maar zoo zacht
als zijde
doordringende kreet haar eigen
stem
Ze sprong uit den auto en ijlde den
weg op naar huis. Ze had altijd een
afschuw gevoeld voor ongelukken
de aanblik van bloed en lijden maakte
haar ziek. Soms beschouwde ze dit als
een zwakheid, soms als een bewijs van
buitengewone gevoeligheid, doch nim
mer had ze iets gedaan om dit te over
winnen en nu was ze ten einde raad. Ze
bleef loopen totdat gebrek aan adem
haar noodzaakte om te blijven staan.
Ze kon nauwelijks lucht krijgen;
haar schouders schokten. In de verte
hoorde ze het geluid van stemmen, van
auto's blijkbaar waren er reeds men-
schen gearriveerd op de plek, waar het
ongeval plaats vond. Ze wachtte even
om op adem te koöien en snelde toen
verder.
De kleine laan lag verlaten op
dat uur ging niemand haar voorbijZe
zou iemand in het halfduister den schrik
op het lijf hebben gejaagd met de wijde
cape, die achter haar aan wapperde in
den koelen ochtendwind. Ze vloog het
hek door en het tuinpad opin het vage
licht stond het huis bleek en koud.
Bijna geruischloos ging ze naar binnen,
bereikte haar kamer en wierp zich snik
kende op het voeteneinde van haar bed.
Er bewoog iets Kate was in het bed
gaan liggen om op haar te wachten. Ze
ging rechtop zitten en staarde haar
zuster verbaasd aan.
„Helen, wat is er aan de hand?"
Helen antwoordde niet ze kon niet.
Ze verborg haar gezicht tegen Kate's
schouder en snikte hartstochtelijk.
„Is er iets verschrikkelijks gebeurd?"
„Ja, ja! Die afschuwelijke man. Je
mag je nooit ineer met hem inlaten,
kind."
Kate ontsteldezou hij zich tegenover
Helen hebben misdragen? Wat kon het
zijn? „Je je hebt toch niets, wel?"
„Nee ik ik ben in orde."
„Wat is er dan toch gebeurd, Helen?"
Helen ging eveneens rechtop zitten
en kreeg wederom eenige controle over
haar tranen. Ze had het verhaal, dat ze
onder de bestaande omstandigheden
wilde opdisschen, nog niet overwogen,
maar toch kwam het er uit alsof het
de waarheid was. En zelf was ze er zich
nauwelijks van bewust, dat het géén
waarheid was: Ze zat naast hem aan
het diner bij de Masons; ze vond hem
wel aardig en ze hadden wat gekheden
gewisseld. Toen had hij haar gevraagd
of ze met hem mee ging dansen. Hij had
haar naar dat vreeselijke café gebracht
Murani waar ze geen van beiden
feitelijk heen mochten, en zoodra ze
daar waren, was hij gaan drinken. Het
was haar onmogelijk geweest om hem
tegen te houden. De toestand, waarin
ze hierdoor raakte, was onbeschrijfelijk.
De zaal scheen vol menschen, die niet
te vertrouwen waren. Ten slotte was
het haar te bar geworden ze was
weggehold en had heel den weg naar
huis op een draf geloopen.
„0, Helen," zei Kate, „wat is dat
verschrikkelijk. En je hebt het voor
mij gedaan!"
„Het was afschuwelijk, Kate. Je mag
nooit meer een woord met hem wisselen,
hoor je? En we moeten er voor zorgen,
dat mama hiervan geen woord te hoo-
ren krijgt."
„Dat zal wel onmogelijk zijn. Kijk
eens naar je japon en je mooie
schoenen. Helen, je hebt een hak ver
loren!"
Helen rukte het schoentje uit. Daar
om was het loopen haar zoo moeilijk
gevallen. Ze liet zich door Kate helpen
bij het uitkleeden. Even later vroeg
Kate: „Heb je hem in het café achter
gelaten?"
„Ik geloof, dat hij aanstalten maakte
om zijn auto te bereiken. Wat kon ik
anders doen, Kate?"
Kate wist het niet en ze gaf geen
antwoord. Ze pakte Helen's verfom
faaide japon op en hing deze in de kast.
Ze zette de schoentjes weg en vond toen
de handschoenen de nieuwe, witte
handschoenen. Ze waren niet langer
nieuw. Op de palmen zaten bruine
strepen van een stuurwiel.
Ze merkte op: „Kate, je hebt met
deze handschoenen gereden."
Helen greep ze uit haar handen en
keek naar de vlekken. Toen antwoordde
ze nadrukkelijk: „Daar is geen sprake
van. Waarschijnlijk zijn ze er in geko
men bjj het openen van het tuinhek."
Even zag Kate haar aan. Het hek
was groen geschilderd en gaf inderdaad
nog af, doch deze vlekken waren bruin.
Bovendien wist ze precies welke indruk
ken een autostuur op handschoenen
achterlaat.
TWEEDE HOOFDSTEK
De motor-agent Higgins reed op dien
rustigen Juni-morgen in snelle vaart
langs den hoofdweg. Men had hem gete
lefoneerd, dat er in de buurt van Murani
een ongeluk was gebeurd een man
gedood. Op zijn vraag had men geant
woord, dat er sprake was van een ver-
keei'songeval. Inwendig stond Higgins
met zijn sympathie steeds aan den kant
van den automobilist. Hij wist uit
ervaring hoe voetgangers zich kunnen
gedragen. De vorige week nog, toen hij
door een dorp reed, had hij bijna een
klein meisje geraakt; het was overge
stoken zonder naar links of naar rechts
te kijken. En hoe zou het er voor hem
uit hebben gezien, indien hij het kind
had gedood - te midden van een cam
pagne om de wegen veiliger te maken?
Het zou zijn schuld niet zijn geweest,
doch zijn superieuren zouden het wel
licht hun plicht hebben geacht om een
voorbeeld te stellen, zelfs al werd hier
van een agent het slachtoffer.
Hij naderde de plek, waar het ongeluk
was gebeurd; een kleine menigte had
zich verzameld klein, want het was
nog vroeg in den morgen. De zon, als
een toeschouwer met een rood gezicht-
keek juist over de heuvels. Higgins
stopte, plaatste zijn motorrijwiel tegen
een muur en ging zich op de hoogte
stellen. Hij bukte zich en keek naar het
stoffelijk overschot van den man, dien
hij kende als den beheerder van het
plaatselijke postagentschap. De aanblik
deerde hem niet hij was zooiets
gewoon.
„Van wien is die wagen?"
Niemand antwoordde, maar de heele
groep draaide zich langzaam om en
keek naar een figuur, die op een meter of
tien afstand tegen een telegraafpaal
leunde. Het was de figuur van een jon
gen man in smoking. Hij leunde rustig
tegen den paal en staarde voor zich uit
niet naar de menschen of naar den
auto, maar in een geheel andere richting,
alsof de zaak hem niets aanging. Hig
gins stelde onmiddellijk vast, dat. de
man dronken was. Hij liep op hem toe.
„Is dat uw wagen?"
Zonder zich de moeite te getroosten
het hoofd om te draaien, knikte de
figuur.
„Mag ik uw rijbewijs zien?"
De jonge man maakte een beweging
naar zijn binnenzak, maar gaf deze
poging weldra op. Higgins aarzelde niet,
doch haalde zelf de portefeuille te voor
schijn en bestudeerde het rijbewijs.
„Bent u Ridley Crane?"
Wederom een knikje.
„Geeft u toe dien man daar te heb
ben overreden?"
„Nee, agent. Ik zat niet, achter het
stuur."
Weest niet langer een prooi van de ondragelijke last en
de folterende jeuk, wanneer een eenvoudig middel uitkomst
kan brengen. Een paar druppels van de heldere vloeistof
D.D.D. op de pijnlijke plek en de jeuk bedaart onmiddellijk,
de aandrang tot krablteu verdwijnt. Denkt U eens in, weer
rustig te kunnen slapen en *s morgens verkwikt aan den
ar!>eid te kunnen gaan. Het D.D.D.-Reeept van Dr. D. Dennis
wordt sinds vele jaren met succes aangewend tegen Eczeem,
Open Beenen, Zweren, Puistjes en andere huidaandoeningen.
Flacons a 75 cent, f 1.50 en f 2,50 bij Apothekers en Drogisten.
Dat is zoo prettig van Juvena lingerie. De heel zachte,
zuivere wol voelt aan als echte zijdeOok al heeft
U misschien een heel gevoelige huid! Alle Juvena modellen
hebben een zeer modieuzen pasvorm en zijn bijzonder
verzorgd afgewerkt. Het aardige kantje, van echt Angora,
is doorweven met draadelastiek.
Daardoor blijft de nauwsluitende pasvorm ook na vaak
wasschen absoluut behouden. Zoekt U eens zoo'n aardig-
garnituurtje uit. U zult verrukt zijn over zulk modern,
warm en zacht ondergoed
Juvena underkleeding wordt in bijna alle goede zaken verkocht. Waar niet.
vrage men het adres van den dichtstbijzijnd en leverancier aan Jos. Köninqs,
Koningin Wilhelminalaan 475, (k) Voorburg.
