IK WAS ALTIJD BANG VOOR DEN WINTER
OTNAWLIH VAN OUD
Uu> aeldtenuf
ADöZö
INDIEN U NIET
TEVREDEN BENT
tabletten tegen
ASTHMA
37
Uil «Ie Randen van zijn vrouw..»
S/of van blz. 7
Zij wendde zich vastberaden naar de
deur, doch voor zij deze bereikt had,
bevond Rex zich aan haar zijde. „Wacht
even, ik laat je niet alleen gaan naar
die gevaarlijke zone," zei hij krachtig.
„Ik ga met je mee al was het alleen
maar om je te bewijzen, hoe ongegrond
die verdenking is jegens John Penn."
De rivierovergang tusschen het grens-
kantoor en Long Peak lag dicht ver
scholen tusschen de bosschen en werd
daarom extra bewaakt gedurende den
nacht. Rex Barnett bespeurde echter
niet veel van die bewaking, toen hij
tegen elf uur omzichtig het pad afliep,
dat op den overgang uitkwam. Hij had
een heelen omweg gemaakt, met Doro
thy trouw op zijn hielen, en nergens
hadden zij het minste menschelijk ge
rucht opgevangen.
Dicht bij den oever hielden zij einde
lijk halt. De wind was gaan liggen en
tegen een boom op Rex' jekker ge
zeten, wachtten zij gespannen de ge
beurtenissen af. Dorothy had hem on
derweg verteld, wat haar zekerheid had
gegeven, dat John Penn een rol speelde
in de smokkelaarsbende en hoewel hij
er niet toe kon komen zonder bewijs
Penn's schuld aan te nemen, was zijn
aanvankelijke overtuiging, dat het meis
je naast hem het slachtoffer was ge
worden van een toevallige gelijkenis,
bedenkelijk aan het wankelen gebracht.
Het was aartsdonker en minuut na
minuut verstreek, zonder dat er iets
gebeurde. Toen voelde Dorothy plot
seling hoe een hand haar pols omklemde.
„Hoor," klonk het fluisterend aan haar
oor.
Zij hoorde Rex' stem van opwinding
beven en wendde luisterend haar hoofd
links en rechts. Het duurde nog eenige
seconden, voor zij een gerucht vernam.
Het kwam van de rivier en klonk als
het zachte plassen van riemen in het
water.
„Een roeiboot," fluisterde Rex bijna
onhoorbaar. Het geluid werd sterker,
klonk dicht langs den oever en hield
plotseling op. Tevergeefs trachtten zij
de duisternis te doorboren verder
dan drie of vier passen van hen af
verloren zelfs de boomen hun omtrek
ken in het inkzwarte donker.
„Hoor!" waarschuwde Rex weer.
Thans klonk er een licht gekraak in
het bosch, dat allengs sterker werd. Er
kwam een vage gestalte tusschen de
boomen te voorschijn, die hen passeerde
en op tien passen van den oever bleef
staan. „Hallo!" klonk het halfluid in
de duisternis.
„Hallo!" werd er van de rivier terug
geroepen. „Alles in orde?"
„Ja, laadt maar gauw uit," stelde
de man zijn medeplichtigen in de boot
gerust.
Er klonk opnieuw gekraak van takken
en eenige oogenblikken later hoorde
Rex aan de voetstappen nog twee
mannen passeeren.
„Nu," fluisterde hij plotseling. Hij
liet Dorothy's hand los en hoorde eens
klaps haar stem aan zijn oor. „Wees
voorzichtig, mister Barnett, ze zijn
natuurlijk gewapend."
Er klonk vrees in haar stein en met
een vluchtig gebaar, dat hem aandeed
als een liefkoozing, raakte zij even zijn
hand aan.
Hij drukte haar vingers en daarop
richtte hij zich onhoorbaar op. In zijn
linkerhand hield hij zijn lantaarn, in
zijn rechter zijn revolver en met twee
sprongen kwam hij achter de boomen
vandaan. „Halt, douane!" riep hij kort
en gebiedend.
De uitwerking was gelijk aan die van
een knuppel in een hoenderhok. Er
gingen vloeken en verwenschingen op
en daarop hoorde hij een geplons in het
water en haastige schreden tusschen de
boomen. Slechts twee mannen, die in
zijn nabijheid stonden en op wie hij zijn
revolver gericht hield, bleven staan.
Dicht bij hen lagen eenige pakken, de
buit van dezen onverwaehten overval.
„Ga liggen, armen gestrekt," gebood
Rex barsch.
De smokkelaars gingen gehooVzaam
liggen en Rex vuurde tweemaal zijn
revolver af, om de ambtenaren van
Long Peak te waarschuwen. Toen
belichtte hij de gezichten van zijn gevan
genen. Zij waren hem onbekend en op
barschen toon begon hij hen te onder
vragen. Het waren slechts handlangers
en hun antwoorden kwamen gewillig
genoeg. Zij kregen hun orders en hun
geld van een bekenden smokkelaar en
deze weer van zijn chef. Wie die chef
was wisten zij niet en hij liet zich nooit
zien. Doch wel wisten zij dat hij „het
Litteeken" werd genoemd.
Rex' laatste twijfel verdween echter
pas, toen hij een uur later op het grens-
kantoor kwam met zijn gevangenen.
„Zeg, vind je 't niet vreemd?" vroeg
Jim Luke, die' buiten zichzelf scheen
van verbazing. „John Penn was hier
om half twaalf en nog nooit heb ik hem
zoo opgewonden gezien. Hij is met de
motorboot naar den overkant gevaren
en zooeven telefoneerde hij, dat de boot
daarginds gehaald kon worden. Wat
zou dat beteekenen?"
„Dat beteekent dat hij niet meer
terug komt," antwoordde Rex grimmig.
„Hij was de laatste geheimzinnige
schakel in het smokkelcomplot van de
laatste maanden en ik hoop dat de
activiteit van de bende met zijn vlucht
voorloopig verlamd zal zijn."
Toen dacht hij aan Dorothy Roberts,
die huiverend in de nachtelijke kou
daarbuiten stond en snelde de deur uit.
Zij stonden samen in een hoekje van
een kleinen tuin van een woning in
Chicago Dorothy Roberts verrast
en Rex Barnett zenuwachtig.
„Natuurlijk had ik een belooning
verwacht," zei hij opgewonden. „Maar-
een benoeming tot inspecteur neen,
daaraan heb ik nooit gedacht."
„Je verdient het," lachte Dorothy met
een vreemde schittering in haar oogen.
„Ik neen!" antwoordde Rex. „De
verdienste komt jou toe. Deze promotie
heb ik alleen aan jou te danken. En
wTeet je nog dat ik je eens zei, dat ik
nooit een weldaad zou kunnen aan
nemen uit de handen van een vrouw?"
„Ja?" zei Dorothy met een droo
menden blik.
„Dat bedoelde ik met één uitzon
dering," ging Rex op vurigen toon voort.
„En die uitzondering?"
„Uit de handen van mijn_ eigen
vrouw," vulde Rex hartstochtelijk aan.
En Dorothy Roberts reikte hem beide
handen.
Dit nummer van PANORAMA is uitgebreid met acht
pagina's tot een totaal van achtenveertig, exclusief
„De Humorist'' en „Sjors".
Dat nare weer, altijd regen, hagel
en grauwe lucht, dat was niets voor
mijEn dan dat gevoel van lusteloos
heid, gebrek aan eetlust.
Maar nu heb ik 'n prachtig mid
del gevonden: Kinawijn van Oud
(Tonicum), 'n zacht-zoete roode
wijn, getrokken op de fijnste kina
bast en geneeskrachtige kruiden.
't Is heerlijk en 't helpt je
door het slechte jaargetijde
heen. Doktoren bevelen 't aan.
L. flesch 11. 2.20
L. 11. 1.15
H. PICKUP, Directeur,
International Laboratories Ltd.
Duizenden asthmalijders hebben in
de ADOZO-tabletten onverhoopte ver
lichting gevonden; duizenden asthma
lijders schrijven ons, na een enkele
proef met ADOZO, opgetogen brieven
en verklaren eindelijk te kunnen slapen,
eindelijk te kunnen leven zooals een
normaal mensch. En geen wonder! De
samenstelling van de ADOZO-tablet
ten is na lange studie tot zulk een graad
van volmaaktheid gebracht, dat zij haar
weerga niet vindt.
UW GELD TERUG, INDIEN
U NIET TEVREDEN BENT!
Wij zijn zoo overtuigd van de buiten
gewone therapeutische waarde van de
ADOZO-tabletten, dat wij geen oogen-
blik aarzelen aan alle asthmalijders,
zelfs de meest ernstige, chronische
gevallen, dit gunstige voorstel te doen
Haal een fleschje ADOZO van 9 tablet
ten bij Uw apotheker of drogist en
gebruik er 4 tabletten van zooals voor
geschreven, Indien ADOZO U niet
voldoet, kunt U het fleschje met de
resteerende 5 tabletten terugsturen
naar ADOZO, Keizersgracht, 6, Am
sterdam-C. Uw aankoopprijs van
f. I.- en Uw kosten voor het terug
zenden zullen U zonder de minste
discussie terugbetaald worden.
IS DIT GEEN
LOYALE PROEFNEMING
BOM
VOOR EEN GRATIS PROEF
Alle asthmalijders bieden wij, gedurende
een zeer beperkten tijd, een gratis proef
aan. U hoeft slechts deze bon in te vullen
en te sturen aan ADOZO, Keizersgracht, 6,
Amsterdam-C.
Ik heb nog nooit de proef genomen met
ADOZO, gelieve mij derhalve een gratis proef
ADOZO tabletten te sturen.
NAAM
ADRES
Deze bon kan ook op een briefkaart
geplakt worden. 70
