"Vacumatic
EEN MOOIER GESCHENK
I tan ik me denken!
bonbons pastilles CACAO
12
STEEDS
ZICHTBARE
Voorraad
t^««
li-L F1 *5
19.50
5® VM
V I3-SO VJf
X 12.50 H
y Potlooden
V», Fl. 10, 7.50 -£T
(•tl naar Uw dichtstbij
zijnde Partner Dealer.
PARKER SERVICE,
(Dir. Wm. R. Rikkers,)
Beurs, Damrak 4ta,
Amsterdam C'.
Ja, dit is het geschenk, dat zij
up hut> hart gullen dragen, hun
teren langen dat hen steeds
dankbaar aan U zal doen
herinneren, omdat ge als Uw
geschenk 's werelds mooiste
en beste pen hebt gekozen!
1 OCMV pen neui
Een gegarandeerd volmaak- prachtige bijpassende
te vulpen met een solide vulpotlood een stel, dat
gouden pen (met kostbare het mooiste geschenk is voor
punten van het fijnste Osm- eiken leeftijd.
GEGARANDEERD MECHANISCH PERFECT
ALTIJD WELKOM!
Spaart plaatjes
voor 't nieuwe album
,,Het Water op"
Dat hoort zoo echt bij een Hollandsch
Sinterklaasfeest. U moogt er wel vlug
bij zijn: die dikke, zware Droste-letters
zijn het eerst van allemaal uitverkocht.
Als U nog iets extra's wilt geven,
verras ze thuis dan met zoo'n mooie
doos Droste-bonbons, of de bekende
Pastilles en Droste-Doubletten.
Sinterklaas komt l»ij Lot en Kees
Slof van blz. 5
iridium), die schrijft bij de
minste aanraking van het
papier.
Te zamen met het even
Vader is naar beneden, om ,,de krant
te halen", maar Jo heeft hem eerst
zachtjes naar boven hooren gaan, waar
op zolder een kast zorgvuldig afge
sloten was dus heeft ze reden om
te veronderstellen, dat de beneden
buurman nu een tweede pakket in
ontvangst neemt, om het vanavond
met luid gebons op de deur bij hen
af te leveren!
Daar is hij terug met leege handen
en een erg vlak gezicht. Ze moet even
plagen. „Geef mij de krant eens," vraagt
ze losjes weg.
„De krant o, ja, de krant! Ja, je
krijgt hem meteen!" En weg is hij weer.
Aan tafel denkt Jo, dat Job er al
even plezierig verwachtingsvol uitziet
als de twee peuters. Van de aquarium -
geschiedenis heeft ze niet liet minste
aan hem kqnnen merken.
De heele familie wascht na het eten
af, om vooral gauw klaar te zijn.
Jo „zwaait" den afwaschkwast, Job en
Lot drogen en Kees draagt, angstig-
omziclitig, stuk voor stuk naar zijn
En dan is het wachten op de dingen,
die komen zullen. Net als moeder het
eerste kopje chocola ingeschonken heeft,
komt de traditioneele bons op de voor
deur. nog eens wordt er gebonsd.
Kees springt op, krijgt een kleur als
vuur en kijkt zijn vader en moeder om
beurten met groote oogen aan. Lottie
weet niet goed, hoe ze zich houden moet.
„Daar is ie!" fluistert Kees.
Dan pakt hij zijn zusje stijf bij de
hand. „Zullen we zullen we gaan
kijken, Lot?"
Sinterklaas is als altijd verdwe
nen en op den overloop staat een groot,
hobbelig pak gelukkig eerst het pak,
dat Job en zij samen klaargemaakt
hebben, denkt Jo.
„Wacht eens, jongens," zegt vader,
pakt het op en draagt het in de huis
kamer. „Nu moeten jullie samen maar
uitpakken. We nemen één pakje tege
lijk onderhanden, hoor!"
Een oogenblik later komt uit een groo
te witte doos met vloei het mooie
jurkje van Lot te voorschijn. „Voor
een tienjarig dametje" stond er buiten
op. Een paar stralende oogen en gloei
ende wangen zeggen haar ouders ge
noeg.
Dan het groote, vreemdvormige pak
voor: Cornelis Verhoef. Zijn stevige
handjes scheuren het bruine papier
er af, en het keurige boekenplankje,
versierd met hertenfiguurtjes, ver
schijnt.
„O, o, wat mooi.. is dat voor mijt"
zegt hij bewonderend. „Vader, hangt
u het voor me op, boven mijn bed?"
Er komen nog chocoladeletters uit
het pak en. een slipover voor vader,
die Jo erin heeft weten te smokkelen.
Dan gaan ze de papieren en touwtjes
opruimen.
„Zijn jullie net zoo blij als ik met de
cadeautjes, jongens?" vraagt vader.
„Nou!" zegt Kees, „ik ben benieuwd
wat er nog meer komt! 0, vader, Sinter
klaas heeft mam heelemaal vergeten!"
„Ik denk, dat ie mam een beetje voor
den mal wil houden," lacht Job ge
heimzinnig.
Bomberdebomgaat het opnieuw
Kees is zijn eersten schrik te boven en
vliegt met zoo'n vaart naar de deur, dat
Jo haar hart vasthoudt, dat de bejaarde
buurman nog niet uit het gezicht zal
zijn.
Daar komt liij weer aan met een
groote doos in zijn armen. „Lot, ga jij
dat andere pak maar halen," comman
deert hij.
Nu is het Jo, die niet goed weet, hoe
ze zich houden zal. Van deze verrassing
behoort ze niets af te weten en ze was
er wel zeker van, dat ze komen zou
In een wip is de doos open. Broer deelt
pakjes uit: „Asjeblieft, mam; hier, Lot,
dat is voor jou, o, en hier staat op:
K-ee-s!"
Binnen vijf minuten is de kamer
opnieuw bezaaid met papieren. Lottie
loopt het heele huis door om een ca
deautje te zoeken en vindt steeds een
briefje, dat haar weer verderstuurt.
„Ik heb het, ik heb het!" juicht ze
ineens. Onder tegen de zitting van haar
eigen stoel zit een pakje gebonden,
dat een doosje zakdoekjes blijkt te
bevatten.
Nu is de pret van het uitpakken dan
toch gedaan. Kees zit in een hoekje te
bladeren in een boek met dierenver
halen en houdt zijn nieuwen, grooten
bal onder zijn arm geklemd. Lottie
bekijkt de plaatjes van een doosje post
papier.
En voor Jo op tafel liggen een paar
handschoenen, fijne kousen en een
klein fleschje lavendelwater.
„Sinterklaas heeft héél goed geraden,
dat ik nieuwe handschoenen noodig
had," zegt ze, „en hij wist mijn smaak
ook precies!"
„Ja, hoe kan dat eigenlijk, hè mam?"
zegt Kees, maar schijnt zich daar ver
der niet veel zorg over te maken.
Dan, heel onverwacht, gaat de elec-
trische bel.
„Wie kan dat zijn?" vragen ze zich af.
Job gaat opendoen. „Post voor Ver
hoef!" klinkt het beneden.
„Een expresse-brief," zegt Job adem
loos, als hij weer boven komt, „van
Rudolf. Als het maar geen slecht
nieuws is!"
Haastig wordt de envelop openge
sneden. Samen lezen ze:
„Beste broer en schoonzuster,
Ik hoop, dat ik jullie een goede
Sint-Nicolaassurprise te bezorgen heb.
Bij ons op kantoor is een vacature ont
staan, die zeer spoedig weer vervuld
moet worden. Daar Jacob goed in
deze branche thuis is, schijnt het mij
toe, dat er veel kans bestaat
„Job!" zegt Jo, en haar stem klinkt
schor.
„Even uitlezen," zegt hij kalm. Dan
vouwt hij het briefje toe.
„Morgen moet ik er meteen heen,
Joke."
„Denk je....?" Ze hoeft haar zin
niet af te maken.
„Ik kan wel zeggen, dat er véél kans
is!"
Samen brengen ze de kinderen naar
bed. Dan staan ze in de huiskamer
tegenover elkaar.
„Nu moet ik je eerst eens iets érgs
vertellen, moedertje," zegt Job ernstig,
maar achter zijn woorden merkt ze zijn
diepen, gelukkigen lach. „Het gaat over
het aquarium."
Ze valt hem in de rede
„Laat mij het jou maar ver-tellen. Er
komt nog een horloge aan te pas ook.
Er zijn niet veel woorden noodig, om
de heele geschiedenis te verklaren
hoe ze toevallig hoorde, dat hij het
aquarium weg wilde doen, toen haar
horloge verkocht had en naar de Ster
renstraat was gegaan om de tien gulden
terug te betalen.
Job schudt zacht z'n hoofd.
„Kleine, ondeugende, zelfstandige
vrouw van me.
Lot en Kees zouden het heel gek ge
vonden hebben, als ze gezien hadden,
hoe vader en moeder elkaar een zoen
gaven, allebei met tranen in hun oogen
en dat op Sinterklaasavond!
