TWEE ZUSTERS.
OOR ALICE
EER MILLER
DERDE HOOFDSTUK
22
Toch durfde Kate haar zuster niet te volgen.
Het grasveld lag klaar en helder in het maan
licht; op den achtergrond stonden de donkere
omtrekken van de hoornen. Helen verdween tus-
schen de stammen, maar Kate had gezien, dat ze
een klein pakje in de hand hield. Zij staarde in de
duisternis. Nu en dan zag ze een glimp van Helen's
witte kleeding. Kate draaide zich om, keerde naar
haar kamer terug.
Enkele minuten later hoorde zij Helen binnen
komen en de stem van haar moeder, die vroeg:
„Ben jij daar, Helen? Ik dacht, dat ik je al had
hooren thuis komen?"
„Ja, ik ben weer even naar beneden gegaan om
een boek te halen. Herinner me er morgen aan, dat
ik van het journaal vertel, mama.
DERDE Daar was heel wat in over Spanje."
Kate verborg haar gezicht in
VERVOLG het kussen. Ze voelde geen be-
hoefte om met haar zuster te
spreken. Ze was blij, toen ze hoorde, dat Helen
de tusschendeur zachtjes sloot.
Naar wien kon ze gaan? Freddie? Freddie had
„voor altijd" de zijde van Helen gekozen. Hij zou
sprakeloos staan hij de veronderstelling, dat Helen
verdacht moest worden ze zou in hem een tegen
stander vinden. Haar moeder? Misschien was het
mogelijk, dat haar moeder een einde kon maken aan
de nachtmerrie, die haar thans beheerschte.
Den volgenden dag, Maandag, stonden de kranten
vol van het doodelijke ongeluk. De artikelen bevatten
meer bijzonderheden over Crane's rijkdom en zijn
verkwisterijen dan over het ongeval zelf. Zijn schuld
hieraan bleek zóó voor de hand te liggen, dat men er
zelfs niet over redetwistte. Er stonden afbeeldingen
in de bladen van den auto, van de familie Torrington,
een oude foto van Torrington zelf en natuurlijk
interieur-opnamen van Murani. Helen werd niet ge
noemd ten minste niet in het eerbiedwaardige
dagblad, dat door de Lattimers werd gelezen.
Door de kranten veranderde Kate van gevoelen.
Het was allemaal zóó afschuwelijk, zóó openbaar en
zóó onteerend, dat ze er niet toe kon komen om
verdere stappen te wagen. Veronderstel, dat Helen
inderdaad in den wagen had gezeten; veronderstel,
dat zij aan het stuur.
Over de ontbijttafel keek Kate naar haar moeder.
Nee, ze wilde de waarheid niet weten. De schoentjes
konden wat haar betreft voor altijd begraven blijven.
Na dit besluit overviel haar een gevoel van rust.
Haar leven scheen op dezelfde vredige wijze voort
te kunnen gaan wat tuinieren, Fransche en Duit-
sche lessen, rijtoeren en het verzorgen van de jonge
honden.
Den volgenden middag zaten ze niet z'n drieën
thee te drinken op het grasveld, toen mijnheer Har-
ridge naderde. Zoodra ze hem zag, begon Kate's hart
te bonzen. Kwam het, doordat hij zoo nauw was
betrokken geweest bij de prettige ontmoeting met
Crane op dien bewusten avond? Of kwam het, door
dat ze vermoedde wat de oorzaak was van zijn be
zoek? De houding van den ouden lieer Ilarridge was
rustig en afgemeten, zooals steeds. Hij informeerde op
vriendelijken toon naar Helen's gezondheid en sprak
er zijn spijt over uit, dat het voorval haar zoo diep
had aangegrepen. Hij accepteerde een kop thee en
terwijl hij kalmpjes roerde, merkte hij op, in het bij
zonder tegen mevrouw Lattimer: „Kitty, ik zou het
op prijs stellen, indien je mij een gunst wilde toestaan.
Er is iemand, die jou en Helen wenscht te spreken."
„Stephen, toch niet die verschrikkelijke jonge
man?"
„Ja, Ridley Crane. Hij wacht in mijn auto."
Toen besefte Kate voor het eerst niet met haar
redeneerend verstand, doch met heel haar ziel dat
haar achterdocht gerechtvaardigd was, want ze zag
hoe zich angst op Helen's gezicht afteekende, gelijk
bij een dier, dat gevangen zit in een val.
Ze sprong overeind. „Ik wil hem niet ontmoeten,"
antwoordde zij.
„Ik begrijp, dat dit een volkomen natuurlijke
reactie is," vervolgde Harridge rustig, „maar ik
geloof, dat je hem niet mag ontloopen. Het ziet er
voor hem namelijk niet al te best uit. Hij loopt kans
KORTE INHOUD VAN 'T VOORAFGAANDE:
Kate Lattimer, n jong en bedeesd meisje, dat slechts
enkele malen onder bescherming van haar oudere
zuster Helen naar een partij is geweest, gaat met
eenigen tegenzin alleen naar een bal bij de familie
Harridge. Zij wordt voorgesteld aan Ridley Crane,
een zeer rijken en verkwistenden jongeman, die bij
alle meisjes zeer gezien is. Den geheelen avond ver
toeft zij in zijn gezelschap en na afloop van 't bal
brengt hij haar met zijn wagen naar huis. Kate's
zuster Helen is afgunstig op haar zonder hiervan
blijk te geven. Zij ontmoet een week later Crane op
een fuif en gaat met hem naar een dancing, waar
hij te veel drinkt. Hélen wil niet met hem meerijden
en gaat te voet naar huis. Hij rijdt haar achterop
en stopt. Helen ziet, dat hij over zijn stuur hangt en.
in slaap gevallen is. Zij schuift hem van zijn plaats
en rijdt den wagen zélf. In den vroegen morgen ver
oorzaakt zij een aanrijding, tvaarbij een wielrijder
gedood wordt. Zij snelt naar huis en vertelt Kate,
dat zij den geheelen weg van de dancing aj heeft
moeten loopen en dat Crane haar afschuwelijk be
handeld heeft. Over de aanrijding vermeldt zij niets.
Hélen verbiedt haar zuster in het vervolg met hem
om te gaan. Ridley Crane wordt ervoor aangezien de
aanrijding te hebben, veroorzaakt. Vlak bij de plaats,
waar 't ongeluk gebeurd is, wordt de hak van een
damesschoentje gevonden. Kate weet, dat deze van haar
zuster afkomstig is, alhoewel Hélen dit heftig ontkent.
een zware gevangenisstraf te krijgen, misschien wel
twintig jaar."
Zelfs mevrouw Lattimer schrok bij deze woorden.
„Twintig jaar, Stephen?"
„Ja, Kitty. Dit is de tweede maal dat hem zooiets
overkomt, want men neemt min of meer aan dat ook
de vorige aanrijding zijn schuld was. Ik acht het
noodig, om hem zooveel mogelijk te helpen."
„Hoe kan ik hem helpen?" vroeg Helen.
„Waarschijnlijk op geen enkele manier, maar de
mogelijkheid bestaat, dat je een onderdeel in ge
dachten schiet, waaraan hij niet heeft gedacht. Ik
vind, dat je hem te woord moet staan."
„Natuurlijk moet ze dat," antwoordde haar
moeder.
Dit was beslissend en Harridge ging Crane halen.
Dus nu, dacht Kate, zou ze hem terugzien. Het
oogenblik, waarnaar ze had verlangd, was wel onder
bijzonder pijnlijke omstandigheden gekomen. Ze zag
hem naderen, de flinke, sportieve gestalte, nu eenigs-
zins gebogen. Hij was voor het overige niet veel ver
anderd niet zoo veranderd althans als Helen. Hij
werd aan mevrouw Lattimer voorgesteld, die hem vrij
koel begroette.
„Het is zeer vriendelijk van u mij te laten komen,"
sprak hij. „Een van de redenen, waarom ik u wensclite
te spreken, was de gelegenheid te hebben mijn ver
ontschuldiging aan te bieden. Ik schaam mij buiten
gewoon, dat ik juffrouw Lattimer zoo'n avond heb
laten meemaken."
Hij maakte een buiging naar Helen en toen zijn blik
dien van Kate opving, glimlachte hij even. Hij keek
plotseling voor zich en het drong tot Kate door, dat
zij zijn glimlach niet had beantwoord. Ze was te veel
bezig geweest met haar verlangen om zijn verschij
ning in zich op te nemen.
„Neemt u plaats, mijnheer Crane," hoorde zij haar
moeder zeggen. „Ik móét u zeggen welke mijn ge
voelens zijn. Het ontstemde mij buitengewoon, zoo
als u zich wellicht kunt voorstellen, dat u mijn dochter
naar zoo'n gelegenheid hebt gebracht, vooral daar
zij, zooals ze mij vertelde, ernstig tegen uw plan
protesteerde."
Kate zag hem snel naar Helen kijken, die ook zelfs
nü haar zelfbeheersching bewaarde en niet bloosde.
Zachtjes merkte zij op: „Mijnheer Crane herinnert
zich misschien mijn protesten niet meer."
„Nee," antwoordde Crane.
Mevrouw Lattimer vervolgde„Maar iedereen, die
nog over eenig gevoel beschikt, zal natuurlijk met u
meevoelen, omdat u, onder omstandigheden, die
geen nadere toelichting behoeven, een arm, bejaard
man.
Hij viel haar op vrij scherpen toon in de rede. „Ik
ben niet schuldig aan den dood van Torrington. Ik
bestuurde den wagen niet."
Er heersclite diepe stilte mevrouw Lattimer was
te beleefd of te geschrokken om deze bewering tegen
te spreken. En Helen vroeg bedeesd: „Hoe weet u
dat zoo zeker?"
„Dat valt iemand, die nooit iets drinkt, moeilijk
uit te leggen," antwoordde hij. „Als ik het had ge
daan, zou ik het weten. In ieder geval ontnuchterde
de schok mij zoo, dat ik heel goed besefte niet achter
het stuur te zitten."
„Zal de rechter dat gelooven?"
„Dat hangt er van af of hij zelf ook wel eens
drinkt."
„Bent u van plan de beschuldiging te betwisten?"
„Tot aan mijn laatsten ademtocht. Ik denk er niet
aan mij in de gevangenis te laten zetten voor iets, wat
ik niet heb gedaan. Ik hoopte, dat u zich iets zou
herinneren, dat mij zou kunnen vrijpleiten van
schuld." Helen schudde het hoofd. „Was er bij
Murani niemand, die in de gelegenheid was mij
naar huis te rijden? Denkt u eens goed na."
„Dat heb ik natuurlijk al gedaan," antwoordde ze
bijna gemelijk. „Maar wie weet wat er is gebeurd,
nadat ik wegging de zaal was stampvol, iedereen
keek naar u.... Ik kan verder werkelijk niets zeggen."
Haar stem stierf weg.
Hij stond op. „Goed," sprak hij en Kate zag, dat
hij bitter was teleurgesteld. „Ik zal u niet verder
lastig vallen; ik moet naar de stad terug. Nogmaals
mijn dank voor uw vriendelijkheid om mij te ont
vangen." Deze laatste woorden had hij gericht tot
mevrouw Lattimer; voor de beide meisjes maakte
hij een koele buiging. Daarna verwijderde hij zich in
gezelschap van mijnheer Harridge. Kate overwoog de
mogelijkheid om met hem mee te gaan, te zeggen, dat
ze onvoorwaardelijk geloofde wat hij zei, doch
voor ze een beweging kon maken was Helen opge
sprongen. Ze voegde zich bij de twee heeren, stak
haar arm door dien van Crane en sprak opgewonden,
toen ze even later om den hoek van het huis ver
dwenen. Echt de manier, die Helen altijd volgde
de menschen aan zich binden door haar vrien
delijke, minzame wijze van optreden. Op dat
oogenblik haatte Kate haar zuster bijna.
„Ik begrijp nu," zei mevrouw Lattimer, „wat je
bedoelde met je opmerking, dat hij zoo aardig is.
Niemand zou zich in een toestand van nuchterheid
beter en ernstiger kunnen gedragen. Het is wederom
een bewijs voor mijn stelling, dat drinken..
„Ik geloof wat hij zegt," antwoordde Kate opge
wonden. „Ieder woord."
„Men weet nauwelijks wét er moet worden geloofd."
„Ik wel en het is mijn overtuiging, dat Helen
heel wat meer weet dan ze van plan is te vertellen."
Kate had eigenlijk haar moeder nog nooit kwaad
gezien en het was een verre van prettige gewaarwor
ding. Ze bewoog zich niet en sprak evenmin op luiden
toon. Rustig merkte ze op: „Kate, die woorden tref
fen mij buitengewoon. Mijn meening over zoo'n op
vatting kan ik niet voldoende uitdrukken. Hoe is
het mogelijk, dat je langs dien weg probeert een man
te redden ten koste van je eigen zuster je eigen
zuster, die alleen door jouw toedoen en om wille van
jou in die zaak is betrokken?"
„Wilt u hooren, waarom ik het denk?"
„Nee; ik wensch er nimmer meer over te spreken.
Ik zal probeeren te vergeten, dat je zooiets hebt
Mevrouw Lattimer stond op en ging naar binnen.
Kate bewoog zich niet ze wendde alleen het
hoofd om en staarde naar de hoornen. Op enkele
meters van haar verwijderd lag het bewijs. Zou ze
er gebruik van maken?
Het zal niet moeilijk vallen om te bewijzen,
dat een bejaard man, die voor zijn werk op het pad
was en een oud rijwiel bereed, omdat hij zich de luxe
van een peperduren auto niet kon veroorloven, door
den beklaagde overreden werd."
Crane zat in de beklaagdenbank, met de armen
over elkaar en den blik onafgebroken gericht op de
punt van zijn schoenen. Hij dacht: „Die aanklager is
niet fair. Hij probeert stemming tegen me te wekken.
