1
ARTIN
t
Bericbl
aan onze
poslab
onne s
85 cenl
fin
Wat een héérlijk
kopje koffie!
27
van Mann bracht den portier niet
van zijn stuk. Nee, hij kon abso
luut niet zeggen wat er buiten het hek
was gebeurd. Indien er iemand anders
in den auto was gestapt, kon hij dit
onmogelijk hebben gezien. Crane keek
naar de jury. De mogelijkheid, dat er
later nog iemand in den auto kon zijn
gekomen, werd zelfs niet in overweging
genomen.
Dien middag waren alle getuigen ge
hoord den volgenden dag zou Mann
zijn pleidooi houden. Crane, begeleid
door twee veldwachters, werd naar zijn
cel gebracht. Voor het eerst ging hij
ernstig rekening houden met de moge
lijkheid, dat hem waarschijnlijk gevan
genisstraf te wachten zou staan. Hij
begon te denken aan hooger beroep, aan
uitstel zelfs al zou dit gerechtshof
hem veroordeelen, dan bestonden er
nog mogelijkheden, met de hulp van een
handig advocaat, om de zaak slepende
te houden.
Kate liep te midden der vele nieuws
gierigen, doch sprak met niemand.
Ze hoorde Gertrude Mason zeggen: „Ik
zie niet in wat ze voor hem kunnen doen.
Het staat er slecht voor. Arme Ridley,
ik geloof, dat hij een slechte kans
maakt."
Kate kon het evenmin anders zien.
Ze had gehoopt, dat tijdens een rechts
zaak de onschuld van een onschuldig
mensch onder iedere omstandigheid aan
het licht kwam. Daarop waren al haar
verwachtingen gebouwd. Nu begreep
ze, dat deze hoop niet zou worden ver
wezenlijkt. Hij zou worden veroordeeld,
tenzij zij zich zou laten gelden dit „la
ten gelden" kwam neer op een veroor
deeling van haar eigen zuster. Ze stapte
in haar sjofelen, kleinen auto en reed
naar huis; op het oogenblik, dat ze de
woning had bereikt, wist ze wat haar
te doen stond. Ze parkeerde den wagen,
liep het huis voorbij in de richting van
het geboomte. Ze wist, dat Helen niet
thuis was er restte haar voldoende
tijd. Ze ging naar een ouden eikeboom
en onderzocht den grond. Het was
slordig gedaaner viel duidelijk te zien,
dat de aarde kort te voren moest zijn
omgewoeld het vernielde gras was
nog niet opgegroeid. Ze vond een dikken
tak en begon den bodem te bewerken;
weldra zag ze den glans van zilverbro-
caat. Daar lagen de avondschoentjes
één ervan zonder hak!
vragen bijvoorbeeld na verloop van
een paar jaar, wanneer de openbare
meening het geval min of meer zou zijn
vergeten.
Harridge zuchtte. Hij vond Prince
uiterst ongevoelig en Mann buitenge
woon oppervlakkig. Harridge was een
man, die dikwijls gebukt ging onder een
overdreven gevoel van verantwoorde
lijkheid. Hij was een uitstekend burger
zelfs zóó uitstekend, of met andere
woorden: nauwgezet, dat zijn leven m
den loop der jaren was geworden tot een
opeenvolging van kleine sociale plich
ten. Hij zat in schoolcommissies, lief
dadige vereenigingen, kortom in tal
van publieke ondernemingen, die in hem
een toegewijd medewerker vonden. Zijn
vader had jaren geleden een bank opge
richt en nu dit instituut was omgezet
in een uiterst moderne onderneming
genoot Harridge een aanzienlijk jaar-
lijksch inkomen, dat hem tevens den
plicht oplegde al marcheerde het
bedrijf even goed zonder zijn aanwezig
heid om iederen dag enkele uren naar
de stad te gaan, ten einde zich persoon
lijk van den stand van zaken op de
hoogte te stellen.
Het spreekt vanzelf, dat de dreigende
veroordeeling van Ridley Crane hem
leed deed, niet alleen omdat hij den
jongen graag mocht, doch ook, omdat
hij het een vernedering achtte iemand
van zijn stand op zoo'n manier aan
de publieke meening te zien prijs -
Ook mijnheer Harridge was er van
overtuigd, dat de dag voor Ridley
Crane slecht was verloopen. Hij zocht
een gelegenheid om enkele woorden
met Prince te wisselen, die, zooals altijd,
kalm en waardig bleef. De advocaat
gaf toe, dat de jury waarschijnlijk een
veroordeeling zou uitspreken, maar dat
er aan den anderen kant vele mogelijk
heden bestonden om een revisie aan te
Aan dit alles dacht hij, terwijl hij met
gebogen hoofd en samengeknepen wenk
brauwen zijn huis binnenging. In de
hal kwam zijn butler hem tegemoet.
„Juffrouw Kate Lattimer wacht op u
in de bibliotheek, mijnheer."
Harridge bleef plotseling staan. Kate,
arm kind. Hij had haar in de afgeloopen
weken meermalen gezien en daarbij
steeds het gevoel gekregen, dat ze met
hem wilde spreken opzettelijk had
hij het meisje daarom vermeden. Ze
zag er uit alsof ze ieder oogenblik in tra
nen kon uitbarsten en hij wilde, als
het eenigszins mogelijk was, hierbij niet
aanwezig zijn. Vermoedelijk was ze
op Ridley Crane verliefd. Voor haar
zou het beter zijn, dat hij de ge
vangenis inging; dan kon ze hem ver
geten en liep ze geen kans haar leven
lang gebonden te zijn aan een jongen,
rijken nietsnutter, die haar waarschijn
lijk niets dan verdriet zou berokkenen.
Maar de oude Harridge had geen doch
ters en kon zich de aandoeningen
van meisjes niet zoo indenken. Het beste
zou zijn, dat het kind haar moeder in
vertrouwen nam, doch over het alge
meen werd Kitty zoo door haar eigen
beuzelarijen in beslag genomen, dat ze
geen acht sloeg op het leed van haar
dochters.
Wordi vervolgd
Het is niet mogelijk om aan de vele postabonné s van ons blad ons mooie
Kerstboek 1938 te laten toonen. Dit is jammer, want als zij van de keurige
uitvoering, bet feestelijk aanzien en den rijken inboud zouden kennis ne
men, dan wacbtle er niet één met zijn bestelling.
De koopers zijn eenstemmig vol lof en in de pers is er zeer waardeerend
over geschreven.
Wij zenden den postabonné s ons nieuwe Kerstboek met den daarbij be
hoorenden fraaien en practischen wandkalender voor 1939 franco thuis, als zij
postzegels overmaken
°f op onze postrekening no. 142700 overschrijven
of per postwissel zenden aan het hoofdkantoor Nassaulaan 51, Haarlem.
Zoekt u de voor u gemakkelijkste manier van betaling uit wij zenden
dan omgaand het zoo uitstekend geslaagde nieuwe Kerstboek.
[Ve\>ru\V v. -w
ÏKUjoG
Ja, 't is maar. een weet. Eén
lepeltje Buisman's G.S. doet
wonderen! Het geeft aroma aan
de koffie, het veredelt de smaak
en 't bespaart tevens. Elke goede
kruidenier verkoopt het. Maar
let altijd op het merk der échte
Buisman's G.S., die uitsluitend
wordt verpakt onder dit merk:
N.V. v.h. R. BUISMAN -
