IVOROL
TANDPASTA
öxdm schuimend
Komt naar
JDuitsclilands
witte werelil!
MITSCH VËftKEERHfil KEU
Golvend en reini
gend gaat het ac
tieve Ivorol-schuim
over en tusschen Uw
tanden en geeft een
werkelijk wonder
van reiniging.
Tube 60-40-25ct
13
„Wat was dat nu met haar?" zei haar Mijn schoonmoeder vond het erg lief,
vader. „En ik dacht.nee, achter de dat ik Adelie Helle noemde, maar dat
vrouwen kom ik nooit." andere begreep ze niet zoo goedje
„Arm kind," zei mevrouw Mortensen, frissche snoetje! Wat gek om zooiets te
„ze is alleen erg geschrokken; wij zijn schrijven, „want, dat durf ik gerust
ook met zooveel menschen bij elkaar, te zeggen zonder mezelf in de hoogte
Als ze een oogenblik alleen zijn geweest te willen steken, iedereen kan zien, dat
dan komt het wel weer in orde." En Adelie een heel mooi gevormden neus
ze kijkt mij aan: „Wilt u niet even heeft," zei mijn schoonmoeder, en zc
u is zoo aardig! wilt u niet even was heel beleedigd. Ik haastte mij haai
gaat u even naar de keuken en praat te verklaren dat ik zoo verstrooid was
u even met haar, dan wordt ze weer blijgeweest en dat ik zoo'n haast had, maar
ze heeft ons zooveel van u verteld." ze zei: ze kon zooiets wel begrijpen
Ik stond een oogenblik radeloos, maar in de omstandigheden, waarin ik mij
mevrouw Mortensen vroeg het zoo nu bevond,
vriendelijk en ik dacht aan den wijn, Dat verzoende haar een beetje, ja.
hoe aardig ze allemaal waren als ik ze werd zelfs ontroerd, omdat ik zoo
hun nu een pleizier kon doen, wilde ik verliefd was, en ze zei heel zacht, dat ze
het graag doen. ook eens zoo jong en verliefd was ge
weest, daarom kon ze het wel begrijpen
Ik ging naar de keuken naar Adelie. en vader Mortensen werd ook ontroerd
Ze zat op een hooikist en schreide. Ik en tikte haar op de wang en zei: „Ja ja.
ging naar haar toe om haar te troosten moedertje, dat was toen wij jong waren."
en zei wenscht u het haar gewasschen, Ik raakte bevriend met de heele
mijnheer ik zei tegen haar: „Nu familie, maar toen ik eindelijk naar
niet meer huilen, vertel mij maar wat huis moest gaan, kon het niet anders,
er gebeurd is en wat dit alles beteekent. of ik moest Adelie in 't bijzijn van de
Hoe kan ik u helpen?" Ze keek mij aan heele familie een zoen geven en beloven
met tranen in haar oogen. „0, ik ben dat ik gauw terug zou komen. Ik nam
zoo ongelukkig," schreide ze. „Wees mijn eigen hoed van den kapstok, dien
nu stil en neem het niet te zwaar op," zwager Morten er op had gehangen, en
zei ik en zette mij naast haar. En zoo toen ik naar beneden ging dacht ik, dat
vertelde ze mij, dat ze kennis had ge- die avond toch wel Delle's bloemen
maakt met een kantoorbediende die waard was geweest,
zoo aardig en vriendelijk tegen haar was
geweest en waarvan zij zooveel had ge- Wilt u'n scheiding hebben, mijnheer?
houden en hij ook van haar, ten minste Zeker, mijnheer! Wat zegt u, of het ver
dat had hij altijd gezegd. Ze hadden zich haal een gelukkig einde nam? Integen-
vanavond willen verloven en haar deel, het eindigt er mede dat ik met
ouders zouden met hem kennis maken, Adelie ben getrouwd. En nu kunt u
maar vanmiddag ontmoette ze hem op zien, mijnheer, hoe het kan eindigen
straat en hij was volkomen veranderd, als men zijn hoed verwisseld heeft,
hij wilde niets met de heele familie te Maar het ergste van het verhaal was.
maken hebben. Toen was zij beleedigd dat zwager Morten zijn verstand ver
en ze kregen ruzie, en op het laatst loor. Want toen hij naar huis ging, ont
zei hij, dat hij haar nooit meer wilde dekte hij, dat zijn hoed verwisseld was,
zien. en toen hij later dien nieuwen hoed aan
Ik troostte haar zoo goed ik kon en de heele familie wilde laten zien, was
zei: mannen zijn dikwijls onbetrouw- het de oude, dat kon hij niet begrijpen,
baar, ze moest het zich maar niet zoo Hij had met zijn eigen oogen gezien,
aantrekken. dat het een andere hoed was en nu was
Ze begon weer te schreien en zei weer, het toch dezelfdehij was er altijd over
dat zij zoo ongelukkig was. Ze durfde aan 't denken en Adelie durfde na-
haar ouders niet te vertellen, dat het uit tuurlijk niet te vertellen hoe dat in
was. Haar moeder zou gaan schreien elkaar zat, om de goede verstandliou-
en haar vader zou boos worden, en de ding niet te verstoren,
heele familie, die er dan bij was. Ik had Adelie vond het zonde voor hem en
medelijden met het arme meisje. Ik bepraatte mij om mijn hoed weer met
dacht een oogenblikje na wenscht den zijnen te verwisselen, maar dat
u friction of brillantine, mijnheer? Ja maakte het nog erger, want nu werd de
zeker, mijnheer of ik niet iets voor arme Morten er heelemaal niet meer uit
haar kon doen, misschien alleen maar wijs. Nu was dus zijn hoed toch een
voor vanavond. vreemde hoed. Zwager Morten was er
Ik zag een heerlijke taart op de keu- zoo mee bezig, dat hij niet meer eten kon
ken tafel staan met slagroom er op en en nog minder slapen. De gedachten
misschien met nougat er in ik hield plaagden hem dag en nacht, hij dacht
altijd erg van taart en nog meer als er alleen aan die hoeden. Adelie was be-
nougat in was en zoo kwam ik tot zorgd over zijn toestand en vroeg nu
het edelmoedige besluit om voor van- om beide hoeden aan haar te geven,
avond, maar alleen voor vanavond, Adelie nam beide hoeden en verbrand
den trouweloozen kantoorbediende te de ze in de kachel; dan moet het maar
vervangen. Later kon Adelie dan vertel- een offervuur worden om rust in 't huis
len, dat het uit was. Het arme kind was te brengen, zei ze.
getroostzoo was het schandaal afge- Intusschen beteekende het verdwijnen
wend, in elk geval voorloopig. Ze droog- van die hoeden een opluchting voor
de haar tranen en wij gingen hand in zwager Morten, hoewel hij den samen-
hand de kamer binnen. hang niet kon begrijpen. Hij haalde uit
Op dit oogenblik kwam Mortensen de kast een oude pet, en vond dat die
thuis. Ik zag hem mijn mooien hoed hem veel beter stond en toen zei hij,
in de gang ophangen, toen kwam hij dat men niet mocht tobben over pro-
binnen met een grooten ruiker uit den blemen, die het noodlot geeft, en die wij
bloemenwinkel. Met een paar aardige niet kunnen begrijpen en als wij nu
woorden verwelkomde hij mij en gaf voorzichtig zijn en niet liet woord
Adelie en mij de bloemen. hoed noemen, dan is zwager Morton
„Lieve kinderen, wat feestelijk met volkomen goed bij zijn verstand,
al die bloemen," zei mijn schoonmoeder Alstublieft mijnheer, dat is scheren,
en zette de bloemen van zwager Morten knippen, liaarwasschen samen vijf-
en mij midden op de tafel. Toen vielen enzeventig cent. Dank u wel. Dank
haar oogen op de kaart en ze las: „Mijn u wel, mijnheer. Dag, mijnheer!
eigen Delle, neem dezen bescheiden Wacht, neem mij niet kwalijk, mijn-
bloeinengroet, ik zal je nooit vergetenheer, u neemt toch den goeden hoed?
je trouwe oogen, je zachte haren, je Ja, mijnheer, een inensch kan nooit
stevige lichaam en je frissche snoetje." voorzichtig genoeg zijn!
pvoe vooreen jaar gezondheid op in
de besneeuwde Duitsehe bergen.
Daar is voor ieders beurs, voor ieders
speciale verlangen het ideale oord
voor een wintervacantie te vinden.
Daar doet U aan de wintersport, of
verkwikt U intens temidden van een
wonderwereld. Daar wachten U be
haaglijke hotels, genoeglijke sfeer,
de hartelijkste verzorging en de sma
kelijkste kostjes!
K ALVERSTRAAT 111 - AMSTERDAM-C.
Inlichtingen en prospectus
sen over winterverblijven in
Duitschland door de beken
de Reisbureaux of door het
