KOERSEN-1929/1938
f CLJ
CORA
LAAGSTE en HOOGSTE
ARNOLD GILISSENsBANKnv
ROTTERDAM
AMSTERDAM
/V\A
TELE
FUN
KEN
heUnouth
13
W" „Ook perdón," antwoordde Dorrit
ijzig. „We zijn niet gewend ons met
vreemden in te laten." Ze trok de deur
van de taxi met een slag dicht en ge
bood den chauffeur te vertrekken. De
caballero smeekte hen een oogenhlikje te
willen luisteren, liep de taxi zelfs
eenige stappen achterna en bleef staan,
toen hij 't hopelooze er van inzag.
Moedeloos spreidde hij z'n handen
uiteen.
„Is 't niet een beetje wreed hem daar
zoo alleen te laten staan?" vroeg Laura,
die z'n stille gestalte in 't achteruitkijk
spiegeltje geleidelijk zag verkleinen.
„Hij is er lieelemaal verbouwereerd
van. Je had moeten zeggen, dat we
ons gewoonlijk niet met vreemde
mannen in laten. Dan had ie ten min
ste een kans gehad om zich te recht
vaardigen."
„Ik had niet gedacht, dat ie zich zoo
gauw zou laten ontmoedigen," zei
Dorrit. „Ze beweren van de Spanjaarden,
dat ze voor de vrouw hunner droomen
door 't vuur gaan en 't komt niet eens
in z'n bol op ons in een andere taxi
achterna te rijden. We zullen hem
direct nog wel zien. Zóó groot is 't hier
niet, dat de menschen elkaar gemak
kelijk inisloopen."
't Bleek inderdaad een klein stadje
te zijn, met slechts drie of vier lange,
onregelmatige straten, die allemaal op
een driehoekig plein uitliepen, omzoomd
door winkels en café's. Dörrit gelastte
den chauffeur voor een der café's te
stoppen en hun bagage naar binnen
te brengen, tot de niet geringe ver
bazing van den dikken kastelein. Ze
bestelden ieder een kop koffie, k twee
centavos per kop, om den kastelein wat
gunstiger te stemmen en gingen toen
uit op avontuur.
Dat viel hun leelijk tegen. De zon
klom hoe langer hoe hooger aan den
hemel, de meeste inwoners zochten
ijlings verkoeling in hun witte huizen of
achter in hun winkels en lieten de
touristen van de boot ongestoord bezit
nemen van de heetgeblakerde straten.
Na korten tijd waren ook zij verdwenen
en eerst tegen den avond begon de stad
opnieuw tot leven te komen. De luiken
voor de winkels werden opgerold, de
café's en pulqueria's liepen vol en op
't pleintje wemelde het van menschen.
Dorrit en Laura wandelden er ook,
maar geen onstuimige troubadours
achtervolgden hen en geen galante
grandee offreerde hun de gastvrijheid
van z'n hacienda in de bergen. Zelfs den
caballero hadden ze niet teruggezien.
„Misschien hebben we weer veel te
overhaast gehandeld," zei Laura, bij
de overblijfselen van een avondmaal,
dat ze troosteloos alleen hadden moeten
gebruiken.
,,'t Is natuurlijk geweldig hier op
't terras te zitten en de voorbijgangers
gade te slaan, je kennis te verrijken met
de eeuwenoude inlandsche gewoonten
en weet ik al niet wat, maar toch kan
ik 't niet helpen, dat ik graag aan
boord van 't schip zou willen zijn om
het dekbal bij maanlicht bij te wonen.
Alleen vrees ik dat kapitein Martin
ons er niet op laat."
fc „Hij hoeft er niets van te weten,"
antwoordde Dorrit. „Ik geloof dat de
tweede purser je weet wel, die met
't kleine snorretje op het oogenblik
dienst heeft en 't is een kunstje van
niets om van hem onze passagebiljetten
weer af te troggelen. Ik kneed 'm tot
moes."
De tweede purser had werkelijk
dienst en bleek geenszins onhandel
baar. Hij was jong en voelde zich nog
wat vreemd in z'n nieuwe betrekking,
doch klaarblijkelijk had hij een zwak
voor blondines met serafijnsche gezicht-
1e»- Ze konden gemakkelijk eerste klas
passage boeken, omdat verscheidene
passagiers het schip te Esmirillade ver
laten hadden; hij vond 't jammer dat
hij hun op een enkele reis geen korting
kon toestaan, maar dit kon de meisjes
weinig schelen, omdat ze er desondanks
toch nog een paar lieve dollars aan
verdienden. Hij stemde er zelfs mee in
dat de kapitein misschien een uitstekend
zeeman was, maar niet den minsten
kijk had op vrouwen, 't Speet hem dat
hij vanavond op z'n post rnoest blijven
en daardoor niet met hen kon dansen.
Ze deelden z'n spijt toen ze de balzaal
zagen, die op het sloependek geïmprovi
seerd was. Ze was opgesierd met hon
derden linten en vlaggetjes en een
zoeklicht op een ladingmast kon met
eenige fantasie de maan verbeelden,
maar er waren nog steeds vijf meisjes
op iederen man.
Ze leunden tegen de railing en staar
den ontevreden naar de kust. Het war
me, zachte windje, dat van de bergen
over de baai streek, droeg een behaag
lijken prikkelenden geur met zich mee.
Vlak bij de pier danste een zwerm
kleine bootjes met gedempte lichten
op 't water en uit één hunner klonk het
zilveren getokkel van een gitaar, bege
leid door een heldere mannenstem. Een
liefdeslied
Laura zuchtte. „Wie weet is 't de
caballero wel, die ons lokt met muziek
en poëzie. Vermoedelijk is ie pas opge
staan. Ik wou dat we met goed fatsoen
ons geld weer konden opeischen! Ze
zullen nu heusch niet zoo toeschietelijk
meer zijn, want op de terugreis hebben
ze eerder te weinig passagiers dan
te veel.
Ze keek Dorrit van terzijde aan, ver
trouwend dat haar vindingrijke vrien
din ook thans weer een uitweg zou be
denken. Haar beroep was niet tever-
ZUIDBLAAK 4
DAMRAK 80-81
ZENDT DEN 31sten JAARGANG VAN HAAR BOEKJE
OP AANVRAGE GRATIS TOE.
„Kom mee," zei Dorrit vastbesloten
en begaf zich regelrecht naar 't kantoor
van den purser.
De glimlach, waarmee de vriendelijke
jongeman haar begroette, bevroor op
z'n lippen, toen ze vlak voor hem stond.
Ze had nog steeds hetzelfde serafijnsche
gezichtje, maar haar oogen flikkerden
als koud-blauwe dolken.
„We willen het geld terug hebben,
dat we u zoo juist gegeven hebben."
Hij staarde haar met open mond aan.
niet begrijpend wat deze plotselinge
verandering in haar teweeggebracht had.
„IJ adverteert een dekbal bij maan
licht en belooft ons in uw reclameboekje
de toovermaan van Esmirillada te laten
zien, maar 't eenige dat tot nog toe een
beetje op de maan gelijkt is het zoeklicht
boven op het sloependek. We laten on>
niet bedotten."
De tweede purser was eindelijk in
staat iets te zeggen.
„Daarvan kunt u óns toch geen ver
wijt maken We hebben de maan niet
aan 'n touwtje hangen, dat we haar
kunnen oplaten en neerhalen als 't u
helieft 1"
„Probeert u de schuld maar niet
van u af te schuiven," riep Dorrit
quasi-boos.
„Iedere schooljongen weet, dat iemand
een misdrijf begaat en deswege een
hooge boete of gevangenisstraf riskeert,
wanneer hij zich aan z'n eontractueele
verplichtingen onttrekt of in gebreke
blijft een zeker overeengekomen artikel
op de daarvoor bestemde plaats en tijd
te leveren. Ik heb geen wraakgierig
karakter, anders liet ik u zóó niet los
Ons geld alstublieft
Gitaar en stem zwegen toen ze met
hun geld en bagage naar het promena
dedek terugkeerden en op een boot
Slot op blz. 18
T 875 W K. Fl 139
aan de Telefunken Super 875
bevat alles, wat een paar jaar geleden slechts
in luxe toestellen voorkwam
RADIO-EXPRES 30 SEPT. 1938
wederom bijzondere aandacht is gewijd aan de
kwaliteit van het geluid, welke kwaliteit verrassend
goed is
ALG. HANDELSBLAD 1 OCT. 1938
waarbij in de eerste plaats de geluidskwaliteit
zal opvallen. Elk jaar weer merken wij, op welk
hoog peil deze bij Telefunken staat
KATh! RADIOGIDS 15 OCT 1938
ofschoon het goedkoopere type 875 tot een
lagere prijsklasse behoort, is het toch een toestel,
dat aan alle redelijke eischen voldoet en zelfs
tal van verfijningen bevat, die vroeger alleen bij
duurdere ontvangers voorkwamen
NIEUWE ROTT. COURANT 12 OCT. 1938
weder gestreefd naar een zoo zuiver mogelijke
weergave van woord en klank, zonder eenigen kunst-
matigen onder- of achtergrond. En de ingenieurs
hebben hierbij een uitstekend resultaat bereikt
DE MAASBODE 14 OCT. 1938
een nieuw apparaat van groote klankschoonheid,
in fraaie houten kast met metaalversiering, passend
in elke omgeving
DE ROTTERDAMMER 1 DEC. 1938
Verzuimt vooral niet, de nieuwe Tele
funken Serie te gaan zien en beluisteren
in een der Telefunken Service Stations.
Dat verplicht U tot niets!
Voor hem:
CORA extra vieux.
De oorspronkelijke Italiaansche Vermouth!
Voor haar:
CORA bianco.
