TWEE ZUSTERS
Ridley naderde met denzelfden lichten tred,
waarmede hij destijds den balvloer hij de
Harridges was overgestoken. Hij zag er ver
zorgd uit, geschoren en gekamd alleen zijn gelaats
tint was wat bleeker.
Ridley mocht slechts tot haar spreken door een
luikje in den muur, maar toen hij en Kate elkaar
aanzagen, waren ze toch ver genoeg van de overige
bezoekers verwijderd om het gevoel te krijgen, dat ze
alleen waren. Mijnheer Harridge had zich verwijderd.
„Kate, neem me niet kwalijk,
ZEVENDE dat ik je in deze omgeving heb
1iaten komen, maar je brief heeft
VERVOEG me van streek gebracht zelfs
heel erg van streek."
Even overviel haar een teleurstelling. „Daar was
ik al bang voor, Ridley."
„Ik vond er jou niet in terug de toon was hard
en wreed."
„Ik ben bang, dat ik niet weet hoe ik slecht
nieuws een aangenaam karakter kan geven.' Haar
toon klonk koeltjes. „Ik meende, dat je het liever
eerst van mij wilde vernemen, dan dat je het over
enkele dagen misschien in de kranten zou lezen."
„Je begrijpt niet, wat ik bedoel. Natuurlijk ben
ik je er dankbaar voor, dat je mij hebt geschreven
ik werd alleen getroffen door den toon, waarin je
brief was gesteld."
„Getroffen door den toon, Ridley?"
„Kind, ik kan het eenvoudig niet verdragen, dat je
je zuster op die manier zou haten."
Even heerschte er stilte en toen vroeg Kate lang
zaam: „Dus je staat aan haar kant?"
„Nee, ik sta aan jouw kant. Ik spreek over jou. Ik
wil niet, dat je iemand haat vooral niet om
wille van mij. Ik zit hier opgesloten met twee
duizend mannen, die allen iemand ergens op de
wereld haten ze worden er geestelijk door ver
giftigd. Vergeef me, dat ik je op deze manier de les
lees, maar ik heb er diep over nagedacht en ik wil
niet, dat er in mijn leven zooiets komt. Ga je zelf
nu eens na, Kate. Jij hebt in je leven nog nimmer iets
verkeerds of verachtelijks gedaan, daar ben ik van
overtuigd totdat je begon te haten. En nu zie
je wat je er mede bereikt.
m Je drijft Helen in een
huwelijk, dat een ramp
zal beteekenen voor haar,
voor Freddie en voor je
moeder.
„Ik had niet kunnen
denken, dat je er mij een
verwijt van zou maken...."
„Ik verwijt je niets. Ik
wil alleen maar van deze
gelegenheid gebruik maken
om je te zeggen, dat je
ermede moet ophouden
haat niet langer."
„Dat kan ik niet."
„Dat kan je wél. Alleen
je wilt het niet." Hij
glimlachte zijn tanden
waren nog steeds hagelwit.
„Je hebt er plezier in
ik kan het mij zoo levendig
indenken. Maar geloof je
niet, dat ook ik zou kunnen
haten?"
„Ik zou bijna wenschen,
dat je het deed."
„Nee, dat doe je niet.
Mijn eenige kans om uit
deze heele ongelukkige ge
schiedenis leering te trek
ken is: duidelijk in te zien,
dat het grootste deel van
de fout bij mij ligt en niet
bij haar. Nee, ik verdedig
haar niet. Ik wil haar er
nu eenmaal buiten houden.
Maar ik kan de gedachte
niet verdragen, dat hetgeen
ik heb gedaan heel die
opeenvolging van gebeurte
nissen jou heeft ver
anderd het aantrekke
lijke, bijna onweerstaan
bare meisje, dat ik bij de
Harridges voor het eerst
heb ontmoet."
„Ik ben veranderd, Rid
ley. Niemand kan dat ver
helpen,"
„Goed, maar verander
dan in een gunstiger op
zicht."
„Wat kan ik doen? Ik
voel het nu eenmaal zoo
zij is vrij en gelukkig, ter
wijl jij
„Gelukkig?"
HET NIEUWE JAAR
VANGT AAN
KORTE INHOUD YAN 'T VOORAFGAANDE:
Kate Lattimer'n jong en bedeesd meisje, dat slechts
enkele malen onder bescherming van haar oudere
zusier Helen naar een partij is geweest, gaat met
eenigen tegenzin alleen naar een bal bij de jamilie
Harridge. Zij wordt voorgesteld aan Ridley Crane,
een zeer rijken en verkwistenden jongeman, die bij
alle meisjes zeer gezien is. Den geheelen avond ver-
toeft zij in zijn gezelschap en na afloop van 't bal
brengt hij haar met zijn wagen naar huis. Kate's
zuster Helen is afgunstig op haar zonder hiervan
blijk te geven. Zij ontmoet een week later Crane op
een fuif en gaat met hem naar een dancing, waar
hij te veel drinkt. Helen wil niet met hem meerijden
en gaat te voet naar huis. Hij rijdt haar achterop
en stopt. Helen ziet, dat hij over zijn stuur hangt en
in slaap gevallen is. Zij schuift hem van zijn plaats
en rijdt den wagen zelf. In den moegen morgen ver
oorzaakt zij een aanrijding, waarbij een wielrijder
gedood wordt. Zij snelt naar huis en vertelt Kate,
dat zij den geheelen weg van de dancing af heeft
moeten loopen en dat Crane haar afschuwelijk be
handeld heeft. Vlak bij de plaats, waar 't ongeluk
gebeurd is, wordt de hak van een damesschoentje
gevonden. Kate weet, dat deze van haar zuster afkom
stig is. alhoewel Hélen dit heftig ontkent. Het proces
tegen Ridley Crane is begonnen en heeft een zeer
ongunstig verloop voor hem, daar alle getuigen tegen
hem zijn. Kate heeft gezien, dat haar zuster een pakje
in den tuin verborgen heeft. Zij spoort dat op en vindt
Helen's avondschoentjes, waarvan één zonder hak.
Kate wendt zich tot mr. Harridge en vertelt hem,
dat haar zuster den wagen bestuurde. Helen geeft
nu toe, dot ze wél in den auto gezeten heeft, doch
dit alleen heelt verzwegen om niet tegen Crane te
hoeven getuigen. Ze blijft evenwel volhouden niet
achter 't stuur te hebben gezeten. Kate gaat, nu ze
van mr. Harridge geen hulp meer te verwachten
heeft, naar de gevangenis om Ridley te spreken. Zij
bewijst hem, dat Helen de aanrijding veroorzaakte.
Tijdens de zitting bekent hij evenwél toch aan het
ten laste gelegde schuldig te zijn. Hij wordt tot een
zware gevangenisstraf veroordeeld,
„Nee, ze is niet gelukkig. Ze is ten einde raad
en ze verdient het." Kate begon te huilen voor
het eerst sinds langen tijd.
„Luister nu eens, Kate," sprak hij. „Ik zou graag
willen, dat je iets voor mij deed, maar dat zal je
onmogelijk vallen, indien je onafgebroken gevoelens
van haat blijft, koesteren." Wederom glimlachte hij
tegen haar.
„Wat is het? Ik wil alles doen wat je van mij ver
langt."
„Het heeft geen zin mij die verzekering te geven,
tenzij je straks met een verteederd hart kunt terug
gaan. Toen ik jou dien eersten avond bij de Harridges
ontmoette, dacht ik in jou iemand te hebben ge
vonden, die het den mensch gemakkelijk moest ma
ken een goed en verdienstelijk leven te leiden. En
toen kreeg ik dien verschrikkelijken brief van je,
alsof je was veranderd in een soort furie, die een ander
wil laten lijden zooveel in haar vermogen ligt. Ik heb
er lang over nagedacht en. Plotseling zweeg hij,
als was hij bang, dat zijn woorden sentimenteel
zouden klinken. Na een korte stilte vroeg zij: „Wat
wil je, dat ik voor je doe, Ridley?"
„Ik zou graag zien, dat je een bezoek bracht aan
de Torringtons niet één keer, maar meermalen,
zoodat, je ze nader leert kennen. Prince stuurt ze
geld, maar hij doet het zonder eenig gevoel. Hij stuurt
het nuchter alsof het een aalmoes is. Op die ma
nier kan het meer kwaad dan goed stichten. Ik zou
graag zien, dat je voor mij vaststelde wat het beste
voor het gezin is vooral in verband met de kin
deren wat voor een opleiding er noodig is, of be
trekkingen, of raad. Ik dacht, dat juist jij de persoon
zou zijn, die zooiets kon opknappen, totdat ik je
brief ontving. Het is echter nutteloos aan mijn ver
zoek gevolg te geven, tenzij
„Ik ga, Ridley."
„Weet je wat ik na mijn „tenzij" wilde zeggen?"
„Ja."
„Denk je, dat je het kunt doen?"
„Ik kan alles wat jij van me verlangt."
„Dan is het goed."
