IK 20U ALLEEN
GEBLEVEN ZIJN...
LUX
JL
w
TOILET ZEEP
DUITSCH VERKEERSBUREAU
In Duitschland ligt sneeuw!
13
Sloi op blz. 32
SAUERLAND - SILEZIE - HARZ - THÜRINGEN - ZWARTE WOUD
BEIEREN - TIROL - KARNTEN STEIERMARK - SALZBURG
Alle jongelui, i
die ik kende, u/aren T5
slechts kennissen, meer
niet zelfs WLm.
t m -
y Op een keer zei
moeder: Jk geloofdat je een
Vermoeide huid hebt! en raadde
e aan, elke dag LUX TOILET
.ZEEP te gebruiken. vxi
Nu ben ikWims ideale
echtgenote.dank zij die
heerlijke, verfrissende
LUX TOILET ZEEP.
Het gevaar van een „vermoeide huid" is gemakkelijk
te vermijden door het dagelijks gebruik van Lux
Toilet Zeep. Het overvloedige schuim van deze
zuivere zeep dringt door tot diep in de poriën en
maakt Uw huid fris en jeugdig.
tegen „VERMOEIDEHUID
Het was de eerste en eenige maal, dat
zij ziclx tegenover hem uitliet over liaar
financieele plannen alsof zij er een
voorgevoel van had, dat een tweede
gelegenheid zich niet meer zon voordoen.
Want twefc maanden later trouwde de
jonge dokter Nagy en op zijn huwelijks
reis door Italië kreeg hij in Rome een
telegram van den notaris van freule
Drina„Uw pleegmoeder ernstig ziek;
terugkeer dringend gewenscht,"
Met den eersten trein, die naar het
noorden vertrok, keerde hij terug met
zijn jonge vrouw. Maar hij kwam toch
nog te laat. Want op „De Roselaere"
waren de blinden reeds gesloten, toen hij
aankwam. Een oude hartkwaal had
freule Drina uit het leven weggenomen
en hem van de liefste pleegmoeder be
roofd, die een uitgehongerde weesjon
gen uit den vreemde zich ooit had kun
nen wenschen.
Het dorp had de verschillende gebeur
tenissen, die betrekking hadden op „De
Roselaere", met volmaakte onverschil
ligheid over zich heen laten gaan. Het
eerste schokkend nieuwtje, dat druk
besproken werd, was de dood van freule
Drina. Sommigen betreurden haar ver
scheiden, omdat zij in stilte veel goed
had gedaan, maar het overgroote deel
van de dorpsbewoners was er alleen
door getroffen, omdat zij de laatste was
van de familie, die altijd op „het Huis"
had thuisgehoord.
Een tweede nieuwtje bracht de tongen
veel heftiger in beweging. Dat nieuwtje
was de verschijning van een advertentie
in een streekblaadje, waarin Stephan
Nagy, med. dr., kennis gaf, dat hij zich
gevestigd had op „De Roselaere" en
dagelijks van 9—10 uur spreekuur zou
houden.
Wat er gefluisterd en gemompeld
werd, kwam nooit aan de groote klok,
maar alle gesprekken over dit onderwerp
werden besloten jnet eenzelfde vast
beraden hoofdknikje en een verbeten
trek om den mond. Dan gingen de men-
schen weer huns weegs, om hierover
een ander aan te klampen, of zelf
aangeklampt te worden. Totdat na een
paar weken de tongen eindelijk tot rust
kwamen en de naam Stephan Nagy
nergens meer werd gehoord. Men zweeg
hem dood voor het dorp was hij een
vreemdeling gebleven van verdachte
afkomst en thans voor altijd geboycot....
Het was lente geweest, toen freule
Drina haar oogen sloot en de zomer was
nog maar kort aangebroken, toen „De
Roselaere" werd ingericht als dokters
woning. Maar de zomer verstreek en de
patiënten lieten zich wachten. Eiken
dag keek Stephan hoopvol naar zijn
eersteling uit, maar nooit ging de dok
tersbei eens een keer over. Hij was
weinig in aanraking gekomen met de
men8chen van het dorp en vermoedde
niet het minst, welke gevoelens men hem
toedroeg.
„Vandaag alweer niets," zuchtte hij
vaak, als Hij zich 's avonds ter ruste
begaf. „Ik geloof, dat ik 'n ongelukkige
keus heb gedaan, door me hier te ves
tigen."
Wies wilde niet, dat lip toegaf aan die
neerslachtige gedachten. „Je vergeet,
dat dokter Rakels hier al een halven
menschenleeftijd ingeburgerd is," hield
zij hemvodr. „Verwacht je soms, dat de
menschen zoo maar op stel en sprong
een dokter laten varen, inwien zp al
dertig jaar vertrouwen hebben gesteld?"
„Volstrekt niet, maar het is toch zon
derling, dat er zelfs niet één patiënt ooit
komt opdagen. Voor ik me vestigde,
heeft Bakels me zelf gezegd dat hij hier
patiënten had wonen, die hem even lief
kwijt waren, als hij hen. Je begrijpt het
wel:' van die eigengereide soort men
schen, wien geen tien professoren het
ooit naar den zin zullen kunnen maken.
Bovendien heeft Bakels het geweldig
druk in de streek en de menschen, die
hem laten komen, moeten soms tot laat
in den avond op zijn visite waditen. Het
ligt toch voor de hand, zou je zoo zeg
gen, dat zij zich van snellere hulp voor
zien, als die te krijgen is."
„Je naam moet eerst een bekenden
Mank hebben gekregen," trachtte Wies
hem te bemoedigen.
„Maar als de patiënten wegblijven,
krijg je nooit een vertrouwden of be
kenden klank," wierp Stephan haar
tegen. „Waarachtig, ik begrijp het niet.
Wies.
Wies begreep het evenmin, al trachtte
zij dat uitblijven van patiënten voor te
stellen als iets heel gewoons. Toch waren
er op „De Roselaere", die het wel be
grepen. Marie, de oude huishoudster, en
Koos, de tuinman, wisten er alles van.
Zij waren in het dorp geboren en getogen
en weinig geheimen bleven voor hen
verborgen. Dokter was een vreemde en
bovendien van „circusvolk"afkomstig
en het zou lang duren, voor de menschen
dat konden vergeten. Maar een gevoel
van kieschheid hield hun lippen gesloten
en zoo bleven Stephan en Wies zicli
langen tijd vruchteloos in het raadsel
verdiepen. Totdat op zekeren dag dok
ter Bakels het geheim ophelderde.
Het was in den nazomer, dat Bakels
plan maakte met vacantie te gaan. Hij
vroeg Stephan hem te willen vervangen
en deze stemde onmiddellijk toe.
„Dat is je kans," juichte Wies. „Nu
moeten ze wel bij je aanMoppen en wel
licht zijn er bij, die je trouw blijven...."
„Foei," schertste Stephan, „laat Ba
kels je niet hooren
„Ik bedoel alleen de patiënten, die
niet met Bakels op kunnen schieten,"
verbeterde Wies blozend. „Die is hij zelf
toch ook graag kwijt."
Een paar dagen later verscheen er een
advertentie in het streekblaadje, waarin
dokter Stephan Nagy gedurende de
vacantie van dokter Bakels als diens
vervanger werd aangekondigd. Nauwe
lijks waren daar echter twee dagen over
heen gegaan, of Bakels verscheen on
verwachts op „De Roselaere". Hij deed
geagiteerd en verlegen en scheen maar
moeilijk op zijn onderwerp te kunnen
komen. Eindelpk echter stak lip van
wal.
„Beste vriend, ik kom je overvallen
met een onaangename mededeeling...."
„Een onaangename mededeeling
voor mij?" vroeg Stephan verwonderd.
Bakels knikte. „Een kwestie aan
gaande mijn vervanging."
„Eeii kwestie, zeg je?"
„Dat maken mijn patiënten er van,"
antwoordde Bakels verlegen. En in één
adem ging hij door: „De zaak is deze,
beste vriend. De menschen hier kennen
je nog niet voldoende. Voor hen ben je
een vreemde en je kent het bekrompen
conservatisme van deze streek. Ze heb
ben me gisteren en vandaag niet ondui
delijk te kennen gegeven, dat ze.... hm,
liever rn'n vervanger van vorige jaren
terugzien. Een collega uit de stad, weet
je. Ik heb onomwonden tegen die eigen
zinnige voorkeur gefulmineerd, maar ik
vrees, dat ik aan het kortste eind trek.
Noodgedwongen zullen ze nog liever een
dokter uit de stad ontbieden, dan zich
de hulp te laten opdringen van 'n vreem
de, in wien zij geen.
Stephan dacht dat hij hem begreep.
„In wien zij geen vertrouwen stellen
jawel," vulde hij geërgerd aan. „Dat
gebrek aan vertrouwen is iets, waarmee
ik hier al maanden te kampen heb. Je
mag het wel weten, Bakels, ik heb mijn
verbandMst en mpn apotheek nog niet
open gehad, sinds ik me gevestigd heb.
f|
reductie
op de
Spoorwegbiljetten
en goedkoope
reismarken
U kunt er zeker van zijn - in de Duitsche bergen ligt
hoog de versche sneeuwHier geniet ge van volmaakte
wintersport in prikkelende berglucht, die het Moed
sneller doet stroomen. De pracht van deze blanke winterwereld schenkt weldoende,
ontspannende rust. Hartelijk is de ontvangst in de behaaglijke hotels, beroemd om
hun vroolijke, „gemütliche" sfeer... hun heerlijk eten, hun prijzen naar ieders beurs.
Inlichtingen en prospectussen over winterverblijven in
Duitschland door de bekende reisbureaus of door het
Kalverstraat 111
Amsterdam-C.
LTZ 161 -0141
