Jt
TOILET ZEEP
PELMANISME
HIJ WM BIJNA
MET IEMAND
ANDERS TT
GETROUWD
VOLWAARDIGER MENSCH
tegen .VERMOEIDEHUID
PELMAN-INSTÏTUUT
13
van mij.maar
waarom danste
hij altijd met
Annie
f
Toen vertelde Lies mij
wat de oorzaak was mijn
jvermoeide huid"!.. en raadde mij
het dagelijks
gebruik Van LUX
TOILETZEEP aan^
Nu noemt Karei
mij zijn lief Vrouwtje!
Hij is verrukt over
mijn satijn-zachte
Een „vermoeide huid" is zo gemakkelijk te voorkomen geen enkele
vrouw hoeft er haar aantrekkelijkheid door te verliezen. Lux
Toilet Zeep voorkomt alle rimpels en onzuiverheden,terwijl
ze de gelaatsporiën tot nieuw leven brengt. Het zuivere,
witte schuim houdt de huid heertijk zacht en blank.
de wereldvermaarde mental-trai
ning mac kt U vrij van minderwaar
digheidsgevoelens, bloos-, spreek-
en" andere angsten en wordt hier
te lande individueel geleid door
Nederlandsche deskundigen. Ons
boekje over den
licht U volledig ie over den Pelman-cursus, die niet
als uitgevers-object geëxploiteerd moor schriftelijk en
mondeling gegeven wordt door een internationale
instelling van standing. Het Pefmonisme ontwikkelt:
KARAKTER, CONCENTRATIEVERMOGEN, WILSKRACHT,
ORGANISATIETALENT, ORIGINALITEIT, ZELFCONTROLE,
TEGENWOORDIGHEID VAN GEEST, ENZ.
Vraag volledige inlichtingen per
briefkaart of per onderstaande bon.
OPGERICHT 1900
DAMRAK 68 - AMSTERDAM
MALANG - LONDEN - MELBOURNE
PARIJS - NEW-YORK - DURBAN
Hier zweeg hij. de scherp onder
zoekende blik van de oude vrouw
tegenover hem had hem van zijn stuk
gebracht,
„Ik heb die zorgen nooit als een last
gevoeld." antwoordde Maria Christina.
„En ik geloof daarom niet, dat ik mij
ooit in dien zin heb uitgelaten. Wat
bedoel je eigenlijk, Jarvik .borgensou?"
De kapitein van de ..Maria Christina"
schepte moed. „Ik bedoel dit," hernam
hij langzaam. „Waarom zou u de schuit
niet aan mij verhuren of verkoopen?
Ik ben bereid de „Maria Christina" 'te
koopen. Zelf heb ik het geld wel niet.
maar ik zou een hypotheek op de bark
kunnen nemen- en u de rest van de
koopsom in driemaandelijksehe ter
mijnen kunnen voldoen."
Maria Christina wierp een blik uit
het venster. Haar oogen- bleven rusten
op de bark met haar blankgeschuurd
dek en haar gereefde zeilen. Hoofd
schuddend vestigde zij haar blik weer
op Jarvik Jorgenson.
„Neen, nooit, Jarvik Jorgenson,"
sprak zij beslist. „De „Maria Christina"
heeft altijd aan kapitein Christiansen
Itehoord en thans behoort zij aan zijn
nagedachtenis. Het is zijn zaak, die ik
voortzet en daarvan kan ik geen af
stand doen. Je hoeft er niet meer op
terug te komen ik zal er nooit toe
besluiten de „Maria Christina" te ver
huren of te verkoopen."
De vastberaden toon van haar stem
waarschuwde Jarvik Jorgenson niet
nogmaals aan te dringen. Boos ging hij
heen. Maria Christina wist het niet,
maar het was een jarenlang en vurig
gekoesterde hoop van haar kapitein,
welke zij zooeven den bodem had inge-
Jarvik Jorgenson kwam niet meer
terug op z\jn verlangen heimelijk
vreesde hij die grijze oude vrouw met
haar koele, staalblauwe oogen, die hem
zoo doordringend konden peilen, als hij
zijn verslag uitbracht van de reis. Maar
de grievende teleurstelling liet zich niet
verduwen. Hij begon een wrok te koes
teren jegens de oude vrouw en na elke
reis werd die wrok grooter en dieper.
Hij voelde grieven ontwaken, ernstige
grieven. Zeker, zijn gage was bekoorlijk,
maar kwam hem niet meer toe dan een
behoorlijke gage? Waarom kreeg hij
geen aandeel in de winst? Hij was ver
antwoordelijk voor het schip en de zaken
en gedurende de jaren, dat hij het gezag
voerde over de „Maria Christina",
had hij de oude vrouw daarboven
menigen nieuwen klant aangebracht.
De teleurstelling deed Jarvik Jor
genson naar de fleseh grijpen. En als
hij dan 's avonds in de een of andere
baven halfbeneveïd in zijn kajuit zat,
dacht hij na over een boosaardig
plan.
Het zou hem weinig moeite kosten
zich op die oude, inhalige malloot te
wreken. De „Maria Christina" kon even
goed een ongeluk overkomen als elk
ander schip het kou zelfs bijna voor
een wonder doorgaan, dat zij nog nooit
ernstige averij had opgeloopen. Een
schipbreuk zon Maria Christina zooal
niet ruïneeren, dan toch voorgoed van
haar eenige bron van inkomsten be-
rooVen en een schipbreuk was handig
te ensceneer en
Een half jaar lang vocht Jarvik
Jorgenson tegen zijn heter ik. Toen
bezweek hij aan zijn haat. Op een avond,
toen hij op de thuisreis in de huurt
van de Lofodden-eilanden voer, besloot
hij zijn voornemen uit te voeren. De
zee was kalm, maar er hing een dichte
mist. De groote reddingsboot was in
orde en de kust dichtbij. Een kleine
fout in den koers kon niemand, hem hij
dit mistige weer tot een misdaad aan
rekenen en in den omtrek van de Lofod-1
den verrezen honderden verraderlijke
klippen uit zee op.
Even voor middernacht verscheen
hij dien avoud op de kampague, om
den stuurman af te lossen. De „Maria
Christina" voer langzaam in een dichten,
klannnen nevel en duidelijk liet zich aan
bakboord het naargeestig geluid van een
misthoorn hooren.
„Bar slecht zicht, schipper," ontving
de stuurman hem. „Ik heb maar ruim
water gehouden."
Jarvik Jorgenson knikte. Hij had
meer gedronken dan gewoonlijk, maar
niet zooveel, dat het in. het oog liep. Hij
nam de wacht over en zei den stuur-
nfhn welterusten. Het uur van de wraak
was aangebroken. Alle bezittingen van
waarde had hij gereed gelegd en straks
had hij ze zoo maar voor het grijpen.
Het was om drie uur dieu nacht, dat
de bemanning van de „Maria Christina"
uit haar kooien geslingerd werd door
een hevigen sGhok.
„Alle hens!" brulde een stem daar
boven.
De mannen haastten zich naar het
dek en hoorden tot hun schrik slorpende
geluiden in de ruimen. Met één oog
opslag hadden zij ontdekt wat er aan de
hand was. De „Maria Christina" was op
een onzichtbaar rif geloopen en maakte
ontstellend veel water.
„Aan de pompen!" schreeuwde Jar
vik Jorgenson van de kampagne.
„Stuurman, ga de averij opnemen!"
De bemanning stormde naar de pom
pen, maar zelfs een leek kon hespeuren,
dat het onbegonnen werk was de hark
drijvende te honden. De stuurman
keerde terug met den timmerman en
schudde met een bleek, vertrokken ge
zicht zijn hoofd. „Vergeefsche moeite,
schipper, we houden het nooit."
De bark hield het inderdaad niet.
Een half uur lang voerde de bemanning
een wanhopigen strijd tegen het binnen
dringende water, doch toen moest zij
den kamp opgeven.
„Boot strijken," commandeerde Jar
vik Jorgenson met een vloek- „Jullie
hebben twee minuten om je rommel
naar boven te halen."
Het logies stond reeds blank, toen de
bemanning heneden kwam. Inderhaast
zochten zij hun kleeren bij elkaar en
vijf minuten later stiet de groote sloep
van de „Maria Christina" af. Het duur
de nog een kwartier voor de bark den
ongelijken strijd tegen het water opgaf.
Toen bewezen de kolkende, slorpende
geluiden, die door de nachtelijke stilte
scheurden, dat zij in de diepte zonk en
verloren was. Het werd stil, alleen de
misthoorn deed zich nog hooren. En
Jarvik Jorgenson, met een bleek ge
zicht. en. huiverend van kou. maar in
wendig gloeiend van triomf, gaf met
een opgewonden stem zijn laatste order:
„Aan de riemen, jongens. We moeten
ter hoogte van Bodö zijn en we zijn dus
niet ver van huis."
Het was tegen den middag van den
volgenden dag, dat Jarvik Jorgenson
in de stad aankwam. In Yarga schenen
ze al te hebben gehoord van de ramp,
want in de eerste straat, waar hij zich
vertoonde, zag hij een politieagent op
zich toekomen met driftige passen
en een beetje opgewonden naar het
seheen.
„Hallo, Jarvik Jorgenson," kwam hij
hem luidruchtig tegemoet. „Dat is een
thuiskomst, die een felicitatie waard is,
zou ik meenen. De oude Maija Christina
heeft veertien dagen geleden eindelijk
het tijdelijke met het eeuwige verwis
seld. Zij heeft de hark met heel haar
hebben en honden aan jou vermaakt
en aan je mannen ieder vijfduizend
kronen.
By..
LUX
LTZ.1Ó2-0IAI
BRENGT
a HOOGEROP
De Pelmart-training wijst ons den
weg die voert tot Zelfvertrouwen
en Kracht om te Kondeten, tot
innerlijke winst en uiterlijke wel
vaart. ik hoop daarom dot het Pel-
manisrne steeds meer veld wint.
Z. K H. Prins Karei van Zweden
De Permon-troining b niet voor
de weinige uitverkorenen, moor
voor oden. Zij is van de aller
grootste waarde in het leven. Men
rijgt voor goed de beschikking
over een kracht die b I ij f t.
Canon. Ha n nay - G. A. Birmingham.
De wereld heeft een groote
schuld van dankbaarheid aan de
leiders van de Pelman-training,
die in staat is een nieuwe wereld
te scheppen. Men kon hier moei
lijk met te veel lof spreken.
Prof. Dr. Sir Herbert Barker.
Ik weet dot geen enkele man of
vrouw den Pelman-Cursus kan
volgen zonder zijn (haar) waarde
als mensch verhoogd te hebben,
terwijl hij vefen een weg zal wijzen
near 'n succesvol ten werkkring.
Lt. Gen. Lord Baden Powell.
Aart het Pel man-Instituut D ft U
Damrak 68 - Amsterdam
M.H. Verzoeke mij Uw boekje „De Volwaardige
Mensch" met volledige inlichtingen, gratis
en zonder verplichting te zenden.
Naam:
Stremt:
Plaats:
Beroep
Te zenden in open briefomslag. (11 x c. postzegel)
