Voorbeeldig; afgewerkte kleeding
13
heel goed, dat hij zijn best deed een
innvoord te verzinnen, dat mij be
vredigen kon.
„Och, gelukkig heeft ze nogal wat
afleiding aan haar familie," antwoordde
hij zuchtend. „Maar ze is er diep van
onder den indruk, natuurlijk."
„Dat zal wel, nu ze onverzorgd achter
blijft," zei ik duidelijk verstaanbaar.
Hij antwoordde er niets op en verliet
het huis wat hij altijd deed, als hij
den moed niet had de waarheid te
weerspreken. Ongeveer een week later
kreeg hij een brief uit de stad. Ik wist
niet van wien die kwam, maar weldra
werd het me duidelijk.
„Juffrouw Andriessen, 't is toch
casueel," kwam hij de keuken binnen-
loopen. „Het schijnt wel, of die arme
jongen een voorgevoel heeft gehad van
zijn vroegen dood. Mijn schoondochter
schrijft, dat ze een brief heeft gehad
van een bank. George had toevallig
kort te voren eeii tweede verzekering op
zijn leven gesloten. Tot aan de meerder
jarigheid van het jongste kind krijgt ze
een uitkeering van dertig gulden in de
week."
Hij was verheugd als een kind en
misschien het méést met- den brief van
zijn schoondochter. Het was de eerste
maal, dat zij hem schreef en ik dacht
werkelijk, dat de dood van George haar
wat meer waardeering voor zijn vader
had bijgebracht. Maar ik vergiste me,
want het bleef bij dien eenen brief en we
hoorden noch zagen meer iets van haar.
Intussrhen begon Jacob Elzerman zicht
baar weg te kwijnen van verdriet. Hij
verbrak allen omgang met zijn kennis
sen, vertoonde zich zelden meer buitens
huis en soms betrapte ik hem erop, dat
hij in zichzelf een gesprek voerde met
George en zijn twee kleinkinderen.
Zóó sukkelde hij een jaar lang en
toen brak nog onverwachts de dag aan,
dat hij zijn bed niet meer verliet. Hij
werd overvallen door benauwdheden en
in weerwil van zijn protest liet ik den
dokter roepen. Deze onderzocht hem
en toen ik hem weer uitliet, hield hij me
staande in de gang.
„Het hart," zei hij met een veelbe-
teekenenden blik. „Het kan nog lang
duren, maar het kan ook elk oogenblik
afgeloopen zijn. Weet u het adres van
zijn schoondochter?"
„Uit mijn hoofd niet, maar er moet
nog een brief van haar in huis zijn,"
antwoordde ik. „En daar zal het wel
in staan."
„Vraag het. hem anders," ried de
dokter mij aan. „Ik geloof niet, dat de
dood hem verschrikken zal."
Jacob Elzerman sliep, toen ik de
slaapkamer weer binnentrad. Ik begon
te zoeken naar den brief, maar ik vond
hem nergens. Een paar uur later werd
Jacob Elzerman wakker en zoo voor
zichtig mogelijk deelde ik hem mee
wat de/lokter gezegd had.
Om den ingevallen mond van den
ouden man verscheen een bitter trekje.
„Zij zal niet komen," fluisterde hij.
„En het kan me ook niet schelen. Wel
had ik graag George's jongens nog eens
gezien. Als u het eens wilt probeeren,
juffrouw Andriessen
Zonder een minuut verloren te laten
gaan verzond ik een telegram naar de
stad. En prompt drie uur later had ik
antwoord terug. De inhoud beantwoord
de precies aan mijn verwachting: Elzer-
man's schoondochter was zelf ongesteld
en kon onmogelijk komen
Ik had er bijna een eed op durven
doen, dal die ongesteldheid slechts een
voorwendsel was. Doch ik werd niet
lang aan mezelf overgelaten, om me
boos te maken. Het scheen wel, dat
Jacob Elzerman voelde, dat hij niets
meer van het leven te verwachten bad,
want ik hoorde liem plotseling benauwd
roepen. Haastig snelde ik de kamer in en
naar 't bed, en ik kwam juist op tijd
om zijn laatste woorden op te vangen.
„Dank je voor alles, Bets Andriessen.
Al es wat in huis is blijft voor jou.
Alleen die klok.die klok is voor m'n
schoondochter. Een gedachtenis voor
de kinderen aan grootvader...."
Zijn blik was gericht op een oude
wandklok, die al jaren lang over haar
goede dagen heen was. Onwillekeurig
had ik zijn blik gevolgd en toen ik weer
naar het bed keek, hoorde ik Jacob
Elzerman voor de laatste maal zuchten.
Vredig sliep hij in, na een welbesteed
leven, dat hem helaas meer verdriet
dan vreugde had gebracht.
Jacob Elzerman werd door zijn
oude vrienden en kennissen naar zijn
laatste rustplaats gedragen. „Vóór zijn
tijd heengegaan en gestorven aan een
gebroken hart," zeiden ze van hem en
ik geloof, dat ze het niet zoo ver mis
hadden. Ik bleef voorioopig in het huisje
en daar kreeg ik een paar dagen na de
begrafenis bezoek van den notaris en
Jacob Elzerman's schoondochter. Ik
had haar slechts eenmaal gezien en dat
was negen jaar geleden, maar zij was
in geen enkel opzicht veranderd. Zij
was elegant gekleed en met een hoog
moedig hoofdknikje zei ze me goeden
dag. Toen bracht zij een geparfumeerd
zakdoekje aan haar neus alsof zij
de lucht hier niet verdragen kon,
„En dit is het meubilair, mevrouw,"
zei de notaris, met een blik in het rond.
„Zooals u weet heeft wijlen uw schoou-
vader alles vermaakt aan juffrouw
Andriessen. Ik heb het u laten lezen...."
„Jawel, jawel," viel zij hem met een
hooge stem in de rede. „Dat interes
seert me allemaal niet. Maar is er niet
méér geld aanwezig dan die paar
honderd gulden op de spaarbank? Ik
dacht, dat mijn schoonvader nogal
bemiddeld was."
„Was, mevrouw, maar de laatste
jaren niet meer. Hij haalde geregeld
elke maand het geld voor zijn onder
houd van de spaarbank. En dit was het
laatste. Van die paar honderd gulden
moet ook nog drie maanden loon af
voor juffrouw Andriessen."
„Ik begrijp het niet," zei ze veront
waardigd, „ik dacht dat er veel meer
was," en daarbij keek ze me aan met
een blik, die hoekdeelen sprak. En ik
begréép haar ook ze was beslist
overtuigd, dat ik een handje had ge
holpen, om dat veronderstelde kapitaal
te doen verdwijnen. Ik was woest,
maar ter wille van den notaris hield
ik me in.
„Die klok is ook nog van u," wéés
ik naar den wand haar beleedigenden
blik met een uitdaging beantwoordend.
„0 ja, die klok," bromde de notaris.
„Herinnert u het zich: het staat in
het testament."
Met een vluchtigen blik keek zij naai
de klok en wendde zich plotseling
minachtend af. .„Dié mag dat mensch
ook wel houden," zei ze smalend en
daarop liep zij naax de deux en verdween.
Om den mond van den notaris zag ik
een raadselachtigen glimlach spelen,
toen hij haar volgde.
De herfst brak aan en op het stille
dorpskerkhof speelden de warrelende
blaren krijgertje langs en over de gra- I
ven. Hooit kon ik daar passeeren, of ik
moest aan het. verlaten graf van Jacob
Elzerman denken, waarom geen mensch
zich bekommerde en waarop niemand
ooit een traan had gestort. Het is hard
te moeten sterven zonder nabestaanden. I
die een vrome of liefdevolle gedachte
aan ons wijden, maar nog harder is het
S/of op blz. 32
In een japon, die het merk Bleyle draagt, kunt U vol ver
trouwen hebben Bleyle-kleeding is met voorbeeldige zorg
ontworpen en uitgevoerd, ze is modieus maar niet opzichtig,
dus van een degelijke voornaamheid Hoe heerlijk en gemak
kelijk Bleyle-japonnen zitten, zult U het beste onderviuden,
als U, zonder eenige verplichting, enkele japonnen aanpast.
Vraagt het adres van den dichtstbijzijnden leverancier aismede alle gewenschte in
lichtingen aan L. Zaalberg. Prinses Marielaan 16a. Wassenaar
100%
zuiver wollen
kamgaren
