[ets voor postzegelverzamelaarsOnze
medewerker Erwin Berghaus nam op
zijn wereldreis een aantal luchtpost-
brieren meedie op elke etappe rein
zijn 53000 lem lange reis op-meuw van
prachtige luchtpostzegels werden voor
zien en met bijzondere zorg gestempeld.
Op die wijze ontstond het ph ilatelistisch
unicum, dat wij hiernaast afdrukken
en dat stellig de belangstelling der
postzegelverzamelaars zal hebben
sSchkeuditz.
van den wind genietenDan starten we.
Even later schuift de blauwe Mid-
dellandsche Zee onder ons en we-
kunnen rustig gaan slapen. De nacht
was zoo kort.
Andros, Tipos, Naxoseilanden
uit een verloren wereld, die ik slechts
in mijn droom.gezien heb. We ontwa
ken pas, als het gezoem van de
propeller plotseling ophoudt. Op zulk
een oogenblik, als de motoren hun
adem inhouden, hoort men pas, hoe
stil het op de wereld is. We zweven.
De machine glijdt over een sprookjes
achtig eiland, over pijnboomen en
cypressen, olijf- en peperboomen, die
tussehen Europeesche paleizen en
sierlijke minaretten staan. Over mid-
deleeuwsche bolwerken glijden wTe en
een minuut later staan we op liet glad
de parket van een moderne vlieghaven.
Een officier, elegant, in zijn Itali-
aansche uniform, heft zijn hand op.
„Welkom op Rliodos."
Maar we hebben nauwelijks tijd
zijn vriendelijken groet te beant
woorden. Tussehen den gezagvoerder
en den havenmeester worden even een
paar woorden gewisseld en we vliegen
alweer. Nog een uur over zee. dan
verandert het blauwe water plotseling
in geel woestijnzand. In deze woestenij
verheft zich nu moet dat Afrika
zijn? een rij huizen van tien en
twaalf verdiepingenwe dalen te
Alexandria.
COmU-O AEREO VIA /-IR VAII.
UxjzJz(r^oLc{ PANORAMA
'}laL4ieL*jL&xjoc*i, 5/
HAARLEM Holland
m-isnrmlihui
PAR AVION
- c - :'.h
J JN 2
730AM
Zij zal lang en diep over mij na
denken.
Naar Alexandria
Eerst stijgt een kleine ballon in de
morgenlucht op. Een rood en vroo-
lijk kinderballonnetje, dat er uitziet
alsof de havenmeester het van het
Paasclifeest in Patissia heeft meege
bracht. Maar hiermee wordt de sterkte
blauw met witten geeft van bloemen in
de nationale kleuren, dan wordt mijn
dankbaarheid bijna vermoeid.
Terwijl wij naar huis rijden, zweeft in
de verte de door schijnwerpers ver
lichte Acropolis als een berg (Ier goden
boven de aarde.
Ik wroon echter in het hotel d'Angle-
terre, kamer 112. Dat wil zeggen,
daar woon ik nog maar anderhalf uur.
Dan wordt er geklopt drie uur,
mijnheer! zoo zullen ze van nu af
eiken dag aan mijn deur kloppen,
-alsof het hotel in brand staat.
Bij de deur -- de koffer is al afge
haald werp ik nog een slaap
dronken blik op mijn verblijf. In mijn
bed ligt een naakte Hermes van gips,
rechts een bloemenkrans, links een zak
met lammer-ingewanden. In mijn
gedachten zie ik het kamermeisje al,
als zij die erfenis aantreft. 112
was dat niet (le mijnheer, die met het.
vliegtuig.
daarom neemt hij mij mee naar
Patissia naar de Paaschkermis.
Mijnheer Opoulos maar dat is
slechts het einde van een langen
naam, waarvan ik het begin vergeten
ben - is in een vrijgevige bui. Hij voelt
zich bijna beleedigd. (lat ik 's avonds
om elf uur geen honger meer heb.
-.,1' wilt naar Hongkong vliegen en u
weet neg niet eens hoe eoooretsi
smaakt?" Het zijn lammer-ingewan-
den, die op een open vuur geroosterd
worden; daarnaast braadt het leege
lam, (lat al in porties verdeeld is. Met
de vingers wordt er één afgenomen,
zout er op, in een krant gewikkeld
alstublieft!
„Warme augurken erbij?" vraagt
mijn vriend, „roode eieren?" En ter
wijl wij, omringd van feestvreugde en
bakluchtjes, aan een tafeltje zitten,
glimlacht een in lompen gekleed oud
vrouw tje, dat een mand draagt„De
laatste oesters van het seizoen?"
„Paaschoesters!" knikt mijnheer
Opoulos en hij bestelt er kissamov bij
wijn uit Kreta. En opdat de kunst
niet te kort komt wij zijn hier in
een klassiek land r- wenkt hij een
man, die met witte beeldjes door de
menigte slentert. Nu houdt de jonge
Griek eeh Hermes van Praxiteles in
het schijnsel van ons nachtpitje en
als ik nog niet overtuigd ben, haalt
hij met zijn linkerhand een Venizelos
in jacquet te voorschijn.
„Dan maar liever de Hermes
als liet dan tdch gebeuren moet," zeg
ik verlegen, want het gezicht van mijn
gastheer begint somber te worden.
Het moet gebeuren.
In den tuin stroomen steeds meer
menschen binnen. Tramconducteurs
in uniform, alsof zij hun wagen een
voudig hadden laten staan, dansen op
de muziek van een mandoline met
elkaar. Een gramofoon met blikken
hoorn krast en de brandweer komt
ook onder groot lawaai opdagen om
haar dorst te lesschen.
Vol bewondering kijk ik toe, hoe
mijn vriend een Paaschkrans voor mij
uitkiest; als hij mij ten slotte een
De rotsachtige kust
van Rhodoshet
eiland waar het ln-
diè-vlie.gtuig 'n tus-
sehenlanding maakt.
Een fraaie lucht
opname van A le-
xandrië, waar juist
een escadrille Brit-
sche watervliegtui
gen boven de ooste
lijke haven zweeft.
32
