KRUSCHEN LUX \i<"i meer te koop lederen morgen hevige hoofdpijnen HIJ ZOU ZONDER MIJ WEGGEVAREN 't TOILET ZEEP SALTS tegen VERMOEIDE 12 Deze dame had reeds zeven jaar dezelfde ernstige klacht, zonder iets gevonden te hebben om hiervan af te komen. Toen probeerde zij Kruschen Salts en haar hoofdpijnen zijn spoor loos verdwenen. Wij laten haar hier zelf aan het woord ../.eren jaren leed ik aan hoofdpijnen, die in den morgen zoo herig warendal ik bijna niet op kon staan. Ik probeerde alle mogelijke middelen, doelt niets hielp afdoende. Nu henik echter al zeren weken vrij van pijn. Reeds sinds ik de eerste dosis Kruschen Salts nam •varen de pijnen verdwenen. Ik geef l' met genoegen toestemming dezen brief te gebruiken om andere lijders aan hoofdpijn hiervan af te helpen. Mem. J. A." (Origineele brief ter inzage. Chronische hoofdpijnen, rheumatische pijnen etc. ontstaan meestal wanneer Nu is zij een ander mensch Uw organisme verontreinigd wordt door opgehoopte afvalstoffen.Kruschen Salts spoort de afvoerorganen aan tot actievere werking, waardoor alle afvalstoffen snel en volkomen worden verwijderd, zoodat de oorzaak van Uw klachten wordt weggenomen en de pijnen dan ook weldra geheel ver dwenen zullen zijn. De „kleine dage- lijksche dosis" zorgt er voor, dat deze niet meer kunnen optreden en houdt U frisch, jong en gezond. is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten a f 0.40, f 0.75 en f 1.60 (extra groot pak). Fabrikanten E. Griffiths Hughes Ltd., Manchester, Engeland. Toen vertelde Miep mij mirom...vermoeide hiud... Henk had maar een maand verlof. ..en de eerste u/eek bemoeide hij zich haast niet met me! stmsen zei ze, „zal je huid verfrissen s met LUX TOILETZEEP. en verjongen H/at ben ik blij, dat ik dat gedaan heb-Henk zegt, dat mijn aantrekkelijke teint dadelijk zijn kart had Veroverd Het vermoeiende, gejaagde leven van onze tijd mag Uw mooie teint niet bederven. Het is gemakkelijk, een „vermoeide huid" te voorkomen, door ze dagelijks te verfrissen met Lux Toilet Zeep. Zacht en zuiver, is deze overvloedig schuimende zeep speciaal bereid om de poriën tot nieuwe actie op te wek ken om Uw huid jeugdig en opvallend te maken. <V.*jv door Else ran der Hoek Een verstandig besluit, juffrouw Annie," zei notaris Bergenia prij zend, familiaar als eeu oude vriend van den huize. „U wilt de „Wildzang" dus toeh verkoopen. Welnu, we zullen er vandaag nog een makelaar voor in den arm nemen. En wat denkt u te gaan uitvoeren, als ik vragen magf' Annie Mesders haalde luchtig haar schouders op. „Hat staat me nog niet helder voor oogen, notaris. Dokters assistente, particulier secretaresse, gou vernante desnoods. enfin, wat zich het eerst voordoet. ..Dus u verlaat ons dorp." „Ben ik er niet toe gedwongen, notaris?" repliceerde Annie met een lichten zucht. „U hebt mij zelf verze kerd, dat ik het huis onmogelijk aan kan houden." „Dat kunt u niet en u bent zoo ver standig geweest, dat eindelijk ook in te zien. Op dezen voet zou u hoogstens nog een half jaar kunnen voortleven. Enfin, we spreken elkaar nog wel eens nader, juffrouw Annie. Als het zoo ver is hoop ik, dat ik u met mijn raad en relaties van dienst zal mogen zijn." Annie knikte hem verstrooid toe en een oogenblik later bevond zij zich op straat. Notaris Bergsma plaatste zich voor het venster en oogde de ranke meisjesfiguur na. Daar ging zoo'n meisje de dochter van zijn besten vriend. Een van de velen, die in hun jeugdige onwijsheid te hoog.en mis gegrepen hadden. Een meisje, geschapen om een man ge lukkig te maken en de ziel te zijn van een gelukkig gezin. Maar dat zich helaas had laten meevoeren door de stroo- ming van den tijd en jaren had verdaan aan een studie, tbaarvoor zij niet ge schikt was. Een faillissement van haar jeugd, zou men het volkomen terecht kunnen noemen. Annie Mesders reed naar de „Wild zang" terug in de dogcar, waarmee haar vader dertig jaar lang zijn dokters praktijk had afgereden. „En, juffrouw Annie?" vroeg Marie, de oude getrouwe van de familie, toen zij voor de villa afsprong. „Het is gebeurd, Marie: de notaris zal het huis zien te verkoopen," antwoordde zij met een zucht. Het zou haar zwaar vallen van alles te moeten scheiden, doch de berooide staat van haar finan ciën liet niet toe het groote huis en het personeel nog langer aan te houden. Om Marie's beklag te voorkomen wipte zij vlug naar binnen. Zij zag het huis thans met lieel andere oogen dan gisteren. Het bewaarde een schat van herinneringen aan haar onbekommerde jeugd en aan een geliefde, helaas te vroeg ontslapen moeder en het was, of die herinneringen thans veel luider tot haar spraken dan vroeger. Om de stemmen van het verleden te ontvluch ten begaf zij zich naar haar kamer en zette zich voor haar schrijfbureau. Langs de wanden stonden een paar boekenkasten, grootendeels gevuld met medische en andere wetenschappelijke werken. Haar blik gleed er langs en om haar mond plooide zich een pijnlijk glimlachje. Al die geleerdheid dreigde nutteloos te worden in haar leven. Vier jaar lang had zij hard gestudeerd, met het ideaal voor oogen zich ééns in dit zelfde huis als kinderarts te vestigen. Totdat vorig jaar al haar illusies in rook waren opgegaan. toen zij einde lijk tot het inzicht was gekomen, dat zij niet geschikt was voor zoo'n zware en ingespannen studie, die haar gezond heid dreigde te ondermijnen. Om het groote doel te bereiken had zij al het andere, wat de jeugd begeerlijk maakt, verwaarloosd en veracht, tot de vriend schap en de liefde incluis. En het resul taat was een aantal verknoeide jaren, waaraan zij geen enkele dierbare herin nering bewaarde - een faillissement van haar jeugd, had zij den notaris eens tegen haar vader hooren zeggen.. Zoo zat zij te peinzen, totdat de gong voor de lunch haar verwarde en moeelelooze gedachten voor eer oogenblik op de vlucht joeg. De telefoon rinkelde en Paul Brouwer hoorde een krakerige stern zeggen: „Ik weet een aardige villa met een mooien grooten tuin voor u te koop, dokter. Zij ligt in het midden van de streek, waar it zich bij voorkeur zou willen vestigen en de prijs is billijk." Paul Brouwer, nog een beetje slaperig rra een doorwaakten rracht in het zieken huis, verborg een geeuw achter zijrr hand. „Is zij bewoond, of heeft zij lang leeg gestaan?" „Bewoond en goed onderhouden, dokter. Zij is voor u als geknipt, want er heeft altijd een dokter in gewoond. Misschien hebt rt hem gekend: dokter Mesders. Zes maanden geleden is hij overleden en het huis wordt thans nog bewoond door zijn dochter. Zal ik u een introductie zenden? Dan kunt u zelf eens gaan kijken." „Goed," stemde Paul toe en met een korten groet verbrak hij de verbinding. Zijn gezicht stond peinzend. Doktor Mesders, dat was devader van Annie Mesders. Hij had haar goed gekend in Utrecht en haar wel eens bij haar studie geholpen. Jammer genoeg hield haar kunnen geen gelijken tred met kaar willen. Zij had alles aan de studie ge geven waarover zij beschikte, maar dat was nog niet toereikend geweest om haar inspanning met een succes te bekronen. De herinnering aan haar gaf hem een lichten schok. Hij had haar altijd een aardig meisje gevonden een beetje al te ernstig, weliswaar, voor haar leeftijd, maar toch hartelijk, behulp zaam en oprecht. Het had hem gespeten dat zij afscheid moest nemen en in haar teleurstelling had hij gedeeld, als of hij deze zelf had ondervonden. Hij herinnerde zich nog hun laatsten hand druk en don blik, waarmee zij hem had aangezien een weemoedigen blik. die in tegenspraak was met haar dappe ren glimlach. Plotseling strekte hij zijn hand uit naar de telefoon en draaide de schijf. „Hallo, het makelaarskantoor Janssen? Hier dokter Brouwer, meneer Janssen. Het is niet uoodig mij een introductie te zeuden. Juffrouw Mesders keilt mij persoonlijk. Ik ga straks eens even kijken." Glimlachend legde hij den hoorn neer en een half uur later zat hij in den trein. „Een meneer om het huis te zien, juffrouw Annie," kwam Marie ademloos van verwachting aan de zitkamer klop pen. Annie Mesders wierp een verschrikten blik in den spiegel. Zij had zelf haar kamer opgeruimd en zag er uit als 'n tweede meisje, dat den zolder een goede beurt heeft gegeven: met stof- vegen in haar gezicht, verwarde haren en groezelige handen. Waarom moest die

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1939 | | pagina 12