Moeder heeft nooit meer last
van haar zenuwen
13
meneer nu juist op asoo'n ongelegen uur
komen?
is liet, hoe heet hij?" vroeg zij
in één adem.
Marie blikte naar haar leege handen.
„Och, nu heb ik zijn kaartje in de
vestibule laten liggen. Zal ik het even
halen
„Niet noodig, het doet er niet toe ook.
Vraag hem maar, of hij even wil wach
ten."
Vlug knapte zij zich wat op. En in-
tusschen dacht zij aan het doel van dit
bezoek het éérste, sinds de villa een
week geleden te koop was gezet.
Eindelijk ging zij de trap af. In de
ve-iihule zag zij een rijzige gestalte zich
verheffen. Beneden aan de trap her
kende zij den bezoeker echter pas.
Met een schok van schrik bleef zij staan.
„Paul.... pardon, meneer Brou
wer..." bracht zij er stootend uit.
..Annie. trad Paul Brouwer vlug-
op haar toe. Met een warmen druk om
vatte hij haar hand. „Ik heb vanmorgen
pas van je verlies gehoord, Annie. Het
moet smartelijk voor je geweest zijn ik
voel het met je mee."
Langzaam had zij zich hersteld van
den schrik. Hij of een ander, wat deed
hel er toe? Zij schaamde zich een beetje,
want hij zou haar positie wel kunnen
raden. Aan den anderen kant echter
verheugde haar de gedachte, dat juist
hij op het huis afgekomen was.
Binnen in den salon werd de conver
satie voortgezet.
„Ik dacht dat je allang praktizeerend
was," merkte zij op.
„Nog uiet ik kon het met mezelf
niet eens worden, waar ik me zou vesti
gen," antwoordde Paul Brouwer. „Ik
kon voorloopig assisteeren in de kliniek
en dat heb ik toen maar aangenomen.
Deze streek stond me echter wel aan
en dus gaf ik een makelaar opdracht
naar een geschikt huis om te zien."
„Een geschikter dan dit zou je moei
lijk kannen vinden," vond zij den moed
te zeggen, met een gevoel, alsof zij
een appelenkoopvrouw was, die haar
waar aanprees.
Paul zat haar ongemerkt te bestu-
deeren. Zij was veranderd, vond hij.
De vroegere ernst was onveranderd
gebleven, maar hij ontdekte een trek
om haar mond, die er vroeger nooit
was geweest. En in haar oogen lag
een treurige blik, alsof zij aan heimwee
leed.
Hij sprak niet verder over het huis
half vermoedend, waarom zij er afstand
van moest doen en hoeveel het haar
nioest kosten. Maar hij kon toch ook
niet heelemaal zwijgen over wat haar
zelf betrof.
„Wat ben je van plan te gaan doen,
Annie?" vroeg hij met de collegiale
vrijmoedigheid van vroeger.
Het was een vraag, die zij met eenige
zorg verwacht had. „Ik weet het nog
niet," haalde zjj hulpeloos haar schou
ders op. „Ik hoop iets te vinden als
doktersassistente, nurse desnoods."
„Dus je blijft hier niet?"
„In geen geval," zei ze beslist.
Marie kwam binnen met koffie en
er viel een korte pauze in het gesprek.
Zij voelden zich beiden wat verlegen
met de situatie en toen Annie een blik
van hem opving, voelde zjj een blos
aaar haar wangen stijgen. Zij dacht
aan vroeger. Zij had hem altjjd sym
pathiek gevonden, maar van eenig
dieper gevoel was zij zich nooit iets
bewust geweest.
„Zou je het huis misschien eens
willen zien?" hernam zij plotseling,
um eeu eind te maken aan een pauze,
'lie pijnlijk werd. „Of kom je liever
eens met den makelaar terug?"
„Ja, laat ik dat maar doen Don
derdagmorgen bijvoorbeeld, als je dat
gelegen komt," antwoordde hij.
Zij was hem dankbaar voor den wenk
dien hij haar gaf. Nu kon zij Donderdag
morgen maken, dat zij niet thuis wa.-
en een tweede ontmoeting vermijden.
Ze spraken nog even over een paai
studiegenooten en Paul Brouwer stond
eindelijk op. Hij deed het. met tegenzin,
maar zij animeerde hem niet om te
blijven lunchen, stelde hij met een
spijtig gevoel vast.
„Kom, ik heb je al te lang opgehou
den, Annie
„Volstrekt niet, het verheugt me
echt, dat ik je nog eens weer heb ge
zien," repliceerde zij hartelijk. „Ben
je met den auto?"
„Neen, dien bezit ik nog niet,"
lachte hij. „Ik hen met den trein ge
komen."
„O, maar dan laat ik je zoo niet
vertrekken. Ik zal Kees zeggen, dat
hij de dogcar even inspant. Als je liet
goed vindt vergezel ik je' zoover, ik
moet nog in het dorp zijn, zie je."
Zij sprak nu druk een beetje opge
wonden door het vooruitzicht, dat zij
dadelijk weer afscheid van hem zou
nemen en hem wellicht nooit meer terug
zou zien. Toen zij buiten kwamen was
het rijtuigje reeds ingespannen; Kees.
de oude koetsier, zat in zijn blauwe
livrei op de voorbank.
„Het is lang geleden dat ik zoo gere
den werd," lachte hij, terwijl hij naast
haar op de achterbank plaats nam.
„Vader hield niet van auto's
hij is de oude doktersgewoonte dertig
jaar lang trouw gebleven," antwoordde
zij glimlachend.
Zij spraken geen van beiden, terwijl
de dogcar den weg afreed naar het dorp.
Het was of het afscheid hen allebei
drukte, dacht zij hém ook. Die vreem
de gedachte maakte haar hart even
warm. Hém ook. Zij dwaalde natuurlijk,
maar geen dwaling kon haar voor een
oogenhlik meer verteederen dan deze.
Of het moest dat zijn, .wat het volgende
oogenhlik geschiedde.
Van den kant van het station naderde
een snelle auto. Bij den overweg claxon
neerde de bestuurder en plotseling
maakte het paard voor de dogcar een
sehichtigen sprong ter zijde. Kees had
het terstond weer in bedwang, doch op
de achterbank dreigde Annie een oogen
hlik over den rand heen te slaan. Zij
slaakte een zachten kreet, maar eens
klaps voelde zij zich omvat door twee
sterke armen, die haar op haarplaats
terugtrokken. Zij viel half over haar
redder heen en gedurende een moment
raakte haar wang zijn gelaat.
Zij lachten allebei, maar Annie was
het zich niet bewust. Een nieuw, koeste
rend gevoel doorstroomde haar plotse
ling - een zachte gloed, waarin zij al
haar zorgen en bekommeringen voelde
verteren. Paul's armen lagen nog steeds
om haar heen en zij deed geen moeite,
om er zich uit te bevrijden. Toen voelde
zij een kus op haar wang een vluch-
tigen kus, maar die haar brandde als
vuur. En een stem, die haar plotseling
dierbaarder was geworden dan al het
andere in haar leven, vroeg aan haaroor:
„Ga je mee naar de stad, lieveling?
We moesten den notaris maar gaan
zeggen dat de „Wildzang" niet meer
te koop is."
En met gesloten oogen gaf zij ten
antwoord: „Ja, liefste.... niet meer
te koop."
Een paar uur later oogde aotaris
Bergsma een jong, gelukkig paar na.
„Het loopt toch nog los met dat
faillissement," constateerde hij tevre
den. „Ik heb het hart uiet hij de baten
gerekend
Tegenwoordig is ze altijd kalm en bedaard, zij ver
liest haar goede humeur niet meer. Een drukke werkdag,
lastige kinderen, onverwachte gasten, niets brengt haar
uit haar evenwicht. Zoodra zij voelt aankomen, dat de
dagelijksche beslommeringen te veel van haar zenuwgestel
eischen, neemt zij een stukje WRIGLEY'S P.K. want het
kauwen kalmeert en versterkt de zenuwen.
Het kauwen van P.K. is de natuurlijke
weg naar witte, sterke, gezonde tanden.
Het verwijdert de voedselresten die
buiten bereik van den tandenborstel
tusschen de tanden blijven zitten en
bestrijdt zoodoende het tandbederf.
P.K. maakt de verslapte gelaatsspieren
weer veerkrachtig en geeft aan de
wangen een natuurlijke ronding, waar
door een jeugdig uiterlijk bewaard blijft.
De frissche en geurige pepermuntsmaak
garandeert U een zuiveren adem.
Koopt vandaag nog enkele pakjes en
houdt er steeds een paar bij de hand,
zoowel thuis als wanneer U uitgaat.
Geef ze ook aan de kinderen, het is
goed voor hun gezondheid en
ze zijn er dol op.
WRIGLEY
De beste grondstoffen de fijnste smaak.
Veel genot
voor weinig
geld:
5 cent
per pakje.
