HET IJS IS GEBROKEN!
Vreugde, en leed
op de kust van
Groenland
v
In liet pakijs ran de Xoordclijke IJszee is er meestal geen doorkomen aan. Men maakt het schip eenroitdig aan 'n ijsveld rast. gunt
zichzelf en het vaartuig deze onvrijwillige rust en wacht op een gunstige gelegenheid om door te breken.
/W ls wij al niet meer we-
ten, of we in den afge-
loopen winter wel ijs
J I gehad hebben of niet,
I zit men een twintigtal
graden noordelijker op
ons halfrond nog uit te kijken op een
eindelooze ijsvlakte, die maar niet wil
verdwijnen. Al is de temperatuur reeds
dagen lang boven het vriespunt, er komt
geen beweging in de starre sneeuwwoes-
tijn en pas als het getij en de wind een
handje meehelpen scheurt 't ijs in schot
sen. Groenland (de naam is, naar men
zegt. aan deze onherbergzame streek ge
geven door Erik den Rooden, die op
deze wijze zijn landgenooten trachtte te
verleiden het land te gaan koloniseeren
is in den winter heel wat grooter dan in
den zomer, want men kan op verschil
lende plekken niet nagaan waar de vaste
bodem ophoudt en het ijs begint. Aan
gezien tot voor kort de Eskimo nauwe
lijks in aanraking kwam met (le Euro-
peeschebeschavingen de middelen, waar
mee hij in zijn onderhoud moest voorzien,
uiterst primitief waren, is het dikwijls
gebeurd, dat een dorp. dat op jacht was
op dit „land naast 't land", verrast werd
door de brekende ijsmassa's, waarbij een
dikwijls tragisch verloopende terugtocht
naar het echte vasteland volgde. Vrouwen
en kinderen, die de mannen vergezelden,
moesten over de steeds breeder wordende
scheuren gebracht worden en naarmate
het oponthoud langer duurde werd het
gevaar grooter. Door reizigers, die in dien
tijd Groenland bezocht hebben, zijn
liet harde, verweerde gezicht van een
man, die in 'n streng klimaat leeft.
Zoodra er open water komt. beginnen de
ijsberen plezier in hun leren te krijgen.
[>e jeugdige spruiten houden zich nog
maar 't liefst aan de zijde van hun moeder.
