reinigt zacht
-kfast nooit
ZWARTKOP SHAMPODOR
fe
Wat een
schitterende tegels P
Hoe houd je die
toch zo
helder?.
Ik schuur
ze nooit, maar'
reinig ze zacht
met VIM!
-
Giéicrena vond faeeft
men j.e weer beWonderd-
de gegarandeerd niet-alkalische shampoon!
13
..Wat heb je, Pabian?" schreef zij
angstig. „Ik voel dat je iets voor me
verbergt en bet maakt me ongerust niet
te weten wat het is. Ook schrijf je niet
meer zoo vaak als vroeger en je brieven
zijn zóó kort, dat het lijkt, of je boos op
me bent. Toe, bericht me vlug wat er aan
mankeert; ik kau 's nachts bijna niet
slapen van angst
Die brief was de laatste, dien Fabian
las. Denzelfden morgen had hij een hard
besluit genomen. Hij bezat nog slechts
een paar francs en moest zijn kamer
verlaten. Tevergeefs had hij een andere
betrekking gezocht en hij had geen uit
zicht, dat liij spoedig gelukkiger zou
zijn. Hij moest hier weg, waarheen wist
hij niet, maar blijven kon hij niet.Welnu,
hij ging. En hij moest Blanche vergeten
hij mocht het meisje niet langer aan
een toekomst binden, die zonder eenig
perspectief was. Maar schrijven kon hij
het haar niet.
Zoo besloot Fabian met stille trom
uit haar leven te verdwijnen. Zij zou
gelooven dat hij een ander meisje ge
vonden had en gekwetst als zij zich zou
voelen in haar trots en haar liefde, zou
hij haar spoedig onverschillig geworden
zijn. En dienzelfden dag verdween hij
inderdaad. Zijn lieele bezit bestond uit
een goedkoope viool, waarnaar hij in
maanden al niet meer had omgezien.
Niemand wist waarheen hij ging en er
was ook niemand van wien hij afscheid
hoefde te nemen. Hij verliet Lyon en
van dien dag af scheen hij van den
aardbodem verdwenen te zijn.
Een week later kwam er een brief van
Blanche aan zijn oude adres. Hij ging
onbestelbaar terug, doch een paar weken
nadien kwam er een tweede brief. Thans
was hij geadresseerd aan de portierster
van het huis. Blanche vroeg waarheen
Fabian vertrokken was een vraag, die
ook de portierster niet kon beantwoor
den. Zij schreef haar wat zij wist en ver
moedde en toen Blanche op een avond
thuis kwam van haar atelier, vond zij
dien brief. De inhoud bevestigde al haar
duistere vermoedens. Fabian had geen
werk en was uit armoede vertrokken. Zij
schreide en toch voelde zij zich verlicht.
Want nu begreep zij, waarom hij haar
den laatsten tijd zoo zelden geschreven
had. Haar booze vermoeden, dat hij een
ander meisje had leeren kennen, was
ongegrond gebleken en er was niets
veranderd in hun verhouding. Zij zou
wachten en den een of anderen dag, als
het hem weer beter zou gaan, zou zij
onverwacht van Fabian hooren en zou
alles weer worden als vroeger.
De realiteit van het leven heeft altijd
de stoutste fantasie overtroffen en over
treft deze dagelijks nog. Eiken dag nog
worden er nieuwe sprookjes verzonnen
en eiken dag ook gaan oude sprookjes
in de werkelijkheid in vervulling. Zoo'n
sprookje beleefde Blanche Chambert in
haar nederig en eenzaam bestaan.
Gedurende de eerste jaren van haar
verblijf in Parijs had zij weinig behoefte
gevoeld aan gezelschap haar herin
neringen waren haar genoeg en Fabian's
brieven waren haar een troost in haar
eenzaamheid. Maar dat werd anders,
toen Fabian zoo plotseling uit haar
leven verdween. Er gingen maanden
voorbij, zonder dat zij iets van hem
hoorde en die maanden voegden zich
aaneen tot een paar jaren. Zij was nu
tweeëntwintig jaar geworden en vader
Tijd is een zachte wonderdoener. Haar
verdriet sleet, het wachten werd een
gewoonte en de herinnering aan Fabian
begon te verflauwen. En naarmate die
herinnering flauwer werd, begon de een
zaamheid haar meer te drukken
Zoo kwam zij er toe in haar vrijen tijd
het gezelschap te zoeken van andere
meisjes. Zij werd lid van een tooneelclub
en van een koor en ook dit hielp haar
over die oude teleurstelling heen. Toen
kwam het sprookje in haar leven. Op
een avond zong zij ter gelegenheid van
een liefdadigheidsuitvoering do alt
partij in een groot koorwerk. Zij had een
zuivere en krachtige stem en oogstte 'n
extra-applausje. Het was het eerste
optreden van het koor in het openbaar
en den heelen avond was zij zenuw
achtig, waartoe ook de aanwezigheid
van een microfoon niet weinig bijdroeg.
Zij wist dat de uitvoering uitgezonden
werd en zij had het gevoel, dat al die
duizenden onzichtbare luisteraars baar
aanstaarden door dat ééne wreede oog
van de microfoon. Het was een opluch
ting, toen zij baar partij uitgezongen
had.
Vier dagen later kreeg zij tot haar
verrassing een brief, om eens te komen
spreken met een theateragent in de Rue
de Neuilly. Zij aarzelde of zij zou gaan.
maar haai- collega's van bet atelier
drongen zoo aan, dat zij er toch maar
toe besloot. Zoo verscheen zij dien
avond op een klein bureau voor een
meneer, die een onderzoekenden blik
op haar gelaat vestigde. Met een hoofd
knikje gaf hij zijn tevredenheid te ken
nen en bood haar een stoel aan.
„Hebt u al meer gezongen!" viel hij
met de deur in huis.
„Alleen voor mijn vereeniging, me
neer," antwoordde Blanche.
„U hebt een goede stem voor de radio.
Zou u er iets voor voelen opgeleid te
worden voor de microfoon en bet
cabaret?"
Het duizelde baar een oogenblik.
„Welnu?" drong de ander glim
lachend aan.
„Ik. ik durf niet," stotterde zij
beduusd.
„Dat komt wel," stelde de meneer
haar gerust. „Aan de tooneelschool
zullen ze wonderen aan u doen. Denkt u
er eens over na het zou jammer zijn,
ais die stem voor de kleinkunst verloren
ging. Ik bekostig uw heele opleiding,
doch vooraf verbindt u zich schriftelijk
gedurende de eerste twee jaren alleen
contracten met mij aan te gaan."
Wat de theateragent haar allemaal
nog meer zei, kon zij zieh later niet meer
herinneren. Als in een droom ging zij
heen. En wéér kon zij niet besluiten en
waren het haar vriendinnen, die er haar
toe brachten in het voorstel toe te stem
men. Drie weken later verliet zij het
atelier, dat haar toch geen toekomst
bood en ging zij naar de tooneelschool.
En daar werd het sprookje werkelijk
heid bijna pijnlijke werkelijkheid.
Men leerde haar spreken en zingen,
alsof zij tot nu toe doofstom was geweest,
zij kreeg onderricht in muziek en voor
dracht en men bet haar de eenvoudige
dingen honderdmaal repeteeren. Soms
betreurde zij baar besluit wel eens, als zij
zoo eindeloos geplaagd werd, maar als
zij dan een uur later weer aan 't grauwe
atelierleven dacht, onderdrukte zij baar
ergernis en voegde zich gewillig naai
de grillige wenscben van haar opvoeders.
Bijna een jaar lang duurden die kwel
lingen. Toen was zij „rijp", verklaarden
baar leermeesters en hing alles nog
slechts van haarzelf af. Zij had haar
verlegenheid overwonnen, sprak be
schaafd Fransch met een licht provinci-
aalseh accent en leek een geboren dame.
Maar in haar hart was zij bet eenvou
dige meisje gebleven van het atelier en
vaak kon zjj nog verlangen naar die
avonden in Joigny; naar bet groote
rosarium van de Durands, waar het stil
was en vredig, waar de rozen de lucht
vervulden met bedwelmende geuren en
zij in vrome overgave naar de fantasieën
van Fabian bad geluisterd Fabian,
van wien zij nu al in drie jaar niets
geboord had.
Voor blond
SHAMPOD°R f35ct.}
Pakje 20cl; flacons van
Wanneer U ^'J^'^rTorgd,
Q ono'csH'S
vooral je haar!" "Ik ben er ook trotsch op! Ik
heb niet voor niets altijd voor een bijzondere
behandeling gezorgd. Op die wijze doet men
in den loop der jaren ervaring op en wanneer
ik je een raad mag geven; Neem voor je haar
direct het juiste! Neem ZWARTKOP!"
Zwartkop-haarverzorging is steeds op de hoogte
der laatste wetenschappelijke onderzoekingen. Het
i haar blijft kalkzeepvrij en niet-alkalisch. Soepelheid,
[schitterende glans en goed-zittend kapsel zijn het
teeken voor gezond, met Zwartkop verzorgd haar.
zonder
Scherpe schuurmiddelen bederven Uw tegels voor U het weet.
Ze vernielen de oppervlakte en maken de tegels dof en ruw.
In de krassen blijft vuil zitten. De zachte dubbele werking van
Vim reinigt de tegels volkomen. Vim maakt het vuil eerst los
en verwijdert het daarna zonder krassen te veroorzaken
Houd tegels en glanzende voorwerpen in Uw huis schoon
met Vim.
Op elke bus een geschenkenbon op de reuzenbus twee!
S/of op blz. 15
