MARTINI
LUIK 1939
f.'iKTlM r'"'"
De Luiksche WATERTEN
TOONSTELLING een up-to
date verzameling van al wat
het vernuft der hedendaagsche
ingenieurs tot stand kan bren
gen.
Bezoekt de
INTERNATIONALE
WATERTENTOONSTELLING
MEI-NOVEMBER
27
bedekte haar gelaat met de handen.
„Zwijg, alstublief. smeekte zij.
„Zwijg toch.
Het volgend oogenblik begon zij
zoo heftig te snikken, dat haar heele
lichaam er van schokte.
Bij den aanblik van die tranen ver
dween al zijn verontwaardiging en
bitterheid als sneeuw voor de zon.
Hij verweet zichzelf dat hij een bruut
was door haar zoo ruw met verwijten
te overstelpen. Het deed hem leed om
haar, dat hij zich zoo slecht had weten
te beheerschen en heel rustig, bijna
nederig nam hij opnieuw het woord.
„Niemand zal durven beweren, juf
frouw Krauert, dat ik een slecht mensch
ben. En als ik heftige woorden heb ge
bruikt, dan was dat alleen, omdat ik
uw minachting niet kon verdragen.
Juist üw minachting niet. Want ik
denk heel anders over u, omdat ik niet
geloof, dat u is zooals
Hij beet zich op de lippen en vervolg
de: „Het is ongelukkig, dat het verleden
zich telkens weer opnieuw tusschen onze
families dringt. Wij kunnen per slot
van rekening aan het gebeurde niets
doen. U niet, maar ik ook niet. Wij zijn
aan alles onschuldig...."
Het snikken van het meisje was be
daard en met een diepen zucht wendde
zij zich van hem af.
„Juffrouw Krauert," hield hij haar
terug, „moet dat ellendige verleden zich
nu ook nog aan ons wreken! Kunnen
wij dan ten minste de beleefdheid niet
tegenover elkander in acht nemen?
U zult toch wel willen toegeven, t u
mij op een onwaardige wijze behandelde,
toen ik u zooeven mijn hulp aanbood."
„Als het waar is, wat u gezegd
hebtzei ze met een wanhopige
stem.
„Het spijt me dat het zoover komen
moest, juffrouw Krauert. Maar u dwong
mij er als het ware toe. Ik kan veel
verdragen, maar wat u mij aandeed
niet. Dat heb ik niet verdiend. En mis
schien. misschien is het wel goed,
dat u alles weet.
Hij keek naar haar afgewend gelaat
en wierp vervolgens een blik op den
wagen. „U moet naar huis wil ik
eens zien, of ik het defect aan uw auto
verhelpen kan?"
„Neen," fluisterde het meisje ver
stikt. „Naailes. maar als u onderweg
even om'n monteur wilt telefoneeren?"
„Uitstekend, juffrouw Krauert; ik
zal het terstond doen," beloofde hij.
Zonder groet ging hij heen, stapte in
zijn auto en reed weg. Greta Krauert
zette zich op de treeplank en staarde
met leege oogen om zich heen.
ZESTIENDE HOOFDSTEK
In een bedrukte stemming reed Karei
Neist verder. Hij ergerde zich omdat hij
zich zoo door zijn drift had laten mee-
sleepen. Greta Krauert was nog slechts
een kind, toen haar broer werd neerge
schoten en het lag voor de hand, dat
zij de feiten uitsluitend bekeek van het
gezichtspunt van haar ouders. Als hij
verstandig had willen zijn, had hij ter
stond rechtsomkeert moeten maken,
toen hij het meisje herkende.
Hij dwong zijn gedachten in een an
dere richting. Hij moest aan zijn zaken
denken. Zou hij bij zijn oom aangaan?
Ja, waarom eigenlijk niet? Bang was hij
niet voor hem. Waarom zou hjj het ook
zijn? Zij hadden niets met elkander ge
had en het kostte hem hoogstens een
kwartier tijd. Als de zonderling geen
ooren had naar zijn voorstel, dan ging
hij eenvoudig weer weg en was er nog
niets verloren
Intusschen drong het beeld van Greta
Krauert zich telkens opnieuw aan hem
op. Hij zag haar bleek gelaat voor zich,
met de bevende lippen en de blanke
tanden daar tusschen. Ja, Greta Krauert
was een knap meisje.
In gedachten schudde hij het hoofd.
Neen, daar kon nooit iets van komen.
Hij mocht niet meer aan haar denken,
want het zou een ongeluk zijn, als hij
verliefd op haar werd. Werken moest hij,
dag en nacht werken. Er waren nog
volop moeilijkheden te overwinnen en
die hadden al zijn aandacht noodig.
Hij had zich immers tot taak gesteld de
familie Neist het oude aanzien in de
streek te hergeven? En die taak eischte
hem geheel op en liet geen plaats voor
de liefde. De hamers en machines dien
den een luidere taal te spreken dan het
hart
De auto stopte voor het huis van den
lompenmillionnair. Het was een oude
Siegerlandsche boerenwoning, groot en
gewichtig van aanzien. De blanke
paneelen van de vensterluiken waren
omlijst met houtsnijwerk van een diep
bruine kleur. De kleine rechthoekige
vensters waren ingezet met geslepen
glas, waarin de zou een regenboog
van kleuren tooverde. De laagvallende
daken waren bedekt met donkerblauw
leisteen een gift van de bergen, even
solide en tegen het weer gehard als de
bewoners daarbinnen. Het voorerf was
geplaveid met witte rivierkeien en daar
voor verhieven zich drie oude linden,
die hun lommerrijke takken tot over het
dak uitspreidden. Links van het huis
strekte zich een groote tuin uit, die om
geven was van een bultigen en brokke-
ligen muur om zwervende herten,
hazen en wilde zwijnen te weren. Achter
het huis lagen de stallen en schuren.
Dit was dus het stamhuis van het ge
slacht Neist sinds eeuwen de geboor
te- en woonplaats van vrije ijzerboeren.
Voor den ingang aarzelde Karei even en
staarde naar de zware, met ijzer besla
gen eiken deur. Voor de eerste maal zou
hij het huis van zijn voorouders betre
den. Hij voelde iets als eerbied bij deze
gebeurtenis en tegelijk bekroop hem
het pijnlijke bewustzijn, dat het eigenlijk
onbetamelijk was geweest dit eerste be
zoek aan zijn oom van geldzaken af
hankelijk te maken. Maar hij was niet de
man, die zich van een eenmaal genomen
besluit weer liet afbrengen hij zette
alle bedenkingen van zich af en trok aan
de bel.
Hij moest tamelijk lang wachten.
Eindelijk vertoonde zich een welgedane
vrouw van ongeveer veertig jaar aan de
deur. Zij moest de vrouw van den knecht
zijn, die het huishouden voor zijn oom
deed.
„Wat wenscht u?" vroeg de vrouw,
niet bepaald vriendelijk.
„Ik zou meneer Neist even willen
spreken 1" antwoordde Karei kortaf.
„Waarvoor?"
„Dat zal ik hem zelf zeggen!"
„Hoe heet u dan
„Karei Neist! Meneer Neist is mijn
oom!"
Wordi vervolgd
opwekkend
gezond
s m a k e I i j k
pittig
n Geïllustreerd weekblud. Verschijnt Donderdags. Tezamen met ecu der periodieken
^^öd Amsterdam, Groot Rotterdam, sGravcnkage in Beeld, Ons Land, Ons Zuiden of Ons Zeeland
k" i ?ei kwar*a?' °1 l 0.12Ys per week. Erauco per post f 1.75 per kwartaal bij vooruitbetaling.
olonien f 7.63 per jaar bij vooruitbetaling Voor postabonnementen en adreswijzigingen van post
al 8e*'eve men z>ch uitsluitend te wenden tot het bureau te Haarlem. Bureau's:
,p y-RLEM, Nassaulaan 51. Tel. Int. 13866. Giro nr. 142700. AMSTERDAM, N.Z. Voorburgwul 262.
m!oo,0n- --*^170, Giro nr. 97946. ROTTERDAM, Stationsweg 24 Telefoon Interc 30540. Giro nr.
101781. s GRAVENHAGE, Stationsweg 95, Tel. Interc. 111666. Giro nr. 43141 UTRECHT, Biltstraat 142
telefoon luiere. 13473, Giro ur. 149597. 's HERTOGENBOSCH. Stationsweg 27. Telef. Interc. 4286.
Giro nr. 129750. MAASTRICHT, Stationsstraat 20, Telef. Interc. 5851. Giro nr. 124690 VL1SSINGEN, liad-
Uiusstraat5, Tel. 81.— De voorwaarden van onze gratis ongevallenverzekering zijn op aanvraag verkrijgbaar.
HAVAS-GELDER
